MeDuSa

Η μέρα που θα 'φευγα για την πόλη πλησίαζε κι ήμουν περίλυπος. Όταν προ δυο βδομάδων ήρθα στο χωριό, ήμουν τόσο χαρούμενος, με τόσες ελπίδες ευτυχίας, και τώρα είχα την απελπισία στην ψυχή. Κι η μελαγχολία μου φάνηκε στη μορφή μου. Ωχρίαζα κι αδυνάτιζα, ως έλεγεν η μητέρα μου, κι αυτό το μεταχειρίστηκε ως πρόφαση εναντίο του Βαγγελιού. Αυτή με τις πρόωρες ιδέες που μου 'βαλε στο κεφάλι, τάραξε τη γαλήνη της παιδικής μου ψυχής και μ'; έβαλε σε λογισμούς αταίριαστους στην ηλικία μου.

Την εντύπωση ότι χλώμιανα κι ότι έπασχα έκαμα και στο Βαγγελιό, όταν μια ';πο τις τελευταίες μέρες συναντηθήκαμε κάτω στα λιόφυτα. Βρεθήκαμε σ' ένα δρόμο ασύχναστο, που τον σκέπαζαν μεγάλες ελιές.

- Γιάιντα, Γιωργιό μου, είπε, εχλώμιανες, απού 'σουν σαν τ' απριλιάτικο ρόδο, όντεν ήρθες απού τη χώρα;

- Γιατί δεν έρχεσαι μπλιο στο σπίτι μας ...; και φοβούμαι πως δε ...;

- Πως δε σ' αγαπώ; Αυτό θες να πεις;

- Ναι.

- Όι, θέλω να μου το πεις ο ίδιος. Θέλω να τ' ακούσω απού το χρυσό σου στόμα.

- Φοβούμαι πως δε μ' αγαπάς μπλιο.

Έπεσε πάνω μου, ως θύελλα, κι άρχισε να με φιλεί αχόρταγα κι ατέλειωτα στο στόμα, στα μάγουλα, στα μαλλιά. Και τόσο μ'; έσφιγγε στην αγκαλιά της, που θα πονούσα αν μ' άφηνε η ευτυχία μου να αισθανθώ πόνο. Έκανε σαν τρελλή και με κάθε φιλί μου 'λεγε και μια φράση πύρινη. Μια στιγμή μάλιστα, που μου 'δωκε στο στόμα ένα φιλί, αισθάνθηκα στα χείλη μου και μια ελαφρά δαγκωματιά.

- Εγώ δε σ' αγαπώ, εγώ, καρδιά τση καρδιάς μου, εγώ φως των αμματιώ μου; Εγώ που χάνομαι, που θα χανόμουν για σένα; Αχ! να μπόρουνα να σ' ανοίξω την καρδιά μου. Μα θα με καταλάβεις; ...; Εγώ, Γιωργή μου, δε σ' αγαπώ, εγώ, εγώ;

Το κεφάλι της έπεσ' έπειτα στον ώμο μου κάμποσα λεπτά. Η αναπνοή της ήτο βίαιη, σαν να κουράστηκε πολύ, κι η καρδιά της κτυπούσε δυνατά.

Έπειτα άρχισε να κλαίει και τα δάκρυά της έπεσαν στο πρόσωπό μου. Κι είπε με φωνή περίλυπη:

- Μα δε θέλουνε, πουλί μου, να σ'; αγαπώ.

- Ποιοι;

Αντί να μου δώσει απάντηση, με ρώτησε:

- Εσύ θα μ'; αγαπάς;

- Ναι.

- Παντοτινά;

- Παντοτινά.

- Θέλουνε και δε θέλουνε;

- Θέλουνε και δε θέλουνε.

Δεν ήτο δύσκολο να καταλάβω ότι η μάνα μου ήτο που δεν ήθελε να μ'; αγαπά το Βαγγελιό. Μήπως αλλιώτικα δεν το 'ξερα; Η μητρική μου αγάπη κι η αγάπη μου για το Βαγγελιό πιάστηκαν κείνη την ώρα σε φοβερή πάλη. Αλλά σ' αυτό ακούστηκαν βήματα κι ομιλίες. Το Βαγγελιό ταράχτηκε και μου 'πε σιγά και βιαστικά:

- Δεν κάνει να μασε δούνε μαζί, μόνο φύγε

Και τραβήξαμε, αυτή προς το χωριό, εγώ προς τα κάτω. Ήμουν πολύ συγκινημένος κι αισθανόμουν σα διαφορετικός άνθρωπος. Στο φανέρωμα της φλογερής γυναικείας αγάπης ωρίμασα διά μιας. Και καθώς η πεταλούδα βγαίνει από το κουκούλι της και πετά, βρέθηκα σε νέο κόσμο και σε νέο φως έβλεπα τον εαυτό μου και την αγάπη μου. Νόμιζα ότι σε μια στιγμή από παιδί έγινα άντρας και στα μάτια της ψυχής μου ανοίχτηκαν μυστήρια. Κι έξω από την ερωτική παραφορά, δε βοήθησε σ' αυτή τη μεταβολή λίγο κι η ταραχή που 'δειξε και μου 'πε το Βαγγελιό, όταν ακούστηκαν βήματα, ότι δεν έπρεπε να μας δουν μαζί.

Ο φόβος κείνος μου 'λεγε πως ήμουν αρκετά μεγάλος ώστε να σκανδαλισθούν όσοι θα μ'; έβλεπαν σε μέρος ερημικό μ' ένα κορίτσι. Κι όπως οι νέοι, που 'χουν μουστάκια, ήτο φόβος κι εγώ να εκθέσω μ' αφορμή τέτοια ένα κορίτσι. Το χέρι μου πήγε πάνω στο χείλος μου κι εχάδεψε ανύπαρκτο μουστάκι. Χωρίς άλλο όμως δεν ήμουν όπως προ μισής ώρας. Στην ήσυχή μου παιδική σάρκα τώρα άρχιζαν να συνταράσσουνται και να κοχλάζουν ηφαίστεια. Η ανάμνηση του γυναικείου κόρφου, π' άγγιζε και πιεζότανε πάνω μου, άναβε το αίμα μου και στη φαντασία μου παρουσιάζοντο απόρρητα της ζωής, που, έως τελευταία μόλις υπόπτευα κι ακόμη μου 'μεναν σκοτεινά και μυστηριώδη.

Απόσπασμα από το διήγημα του Κονδυλάκη "Η πρώτη αγάπη"