MeDuSa: 'Η μοναξιά είναι από χώμα’

Τετάρτη 10 Νοεμβρίου 2010

'Η μοναξιά είναι από χώμα’

7:06 μ.μ. |

Αναρτηθηκε απο MeDuSa |

Επεξεργασία ανάρτησης

Σου γράφω γιατί σε ποθώ,όπως και σου τηλεφωνούσα κάποτε από πόθο....

‘Οχι για να σου πω και να μου πεις το ένα και τ’ άλλο...αλλά για να σ’ αγγίξω με τον ήχο μου
και να μ’ αγγίξεις με τον δικό σου...
για να κυλιστώ στην ανάσα σου,στο γέλιο σου,μέσα στις σιωπές σου....

Βαθιά στο λαβύρινθο του ακουστικού στο αυτί μου απλωνόταν ξέστρωτη η πιο ηδονική κλίνη.
Γι’ αυτό κολλούσα στο τηλέφωνο, γι’ αυτό όλο έβρισκα προφάσεις να σου τηλεφωνώ…

Περπατώ στην άμμο όπως εσύ περπατούσες πάνω μου. Αφήνω χνάρια πάνω στη σάρκα της και με καίνε τα χνάρια σου στη δικιά μου...

Κανένα κύμα ως τώρα δεν κατάφερε να σε φτάσει, κανένας άνεμος να σε σβήσει…
Ο,τι κι αν σου πω,δε θα μεταδώσω αυτό που μ’ έκανε να σε θέλω έτσι.

Το απέραντο είναι άπιαστο,απερίγραπτο,ακαθόριστο...

Αμέσως μόλις χωρίζαμε το εφιαλτικό παιχνίδι,με τους δείχτες του ρολογιού μ’ έριχνε σε ασθματικά κυνηγητά.

Οι ώρες,τα λεπτά,τα δευτερόλεπτα σάρκαζαν την ψυχή μου που μακριά σου έτρεχε συνεχώς σε ανάποδη κυλιόμενη κορδέλα...

Να σε προλάβει,να σε συλλάβει,να σε κατακρατήσει και να επαναλάβει μαζί σου εκείνο το θαυμαστό “τώρα” του έρωτα…

Η πρόγευσή σου μου άναψε φωτιές.Κι όχι μόνο στο κορμί μα και στην ψυχή κι αυτό είναι το δυσκολότερο.

Νιώθω ρακένδυτος οδοιπόρος που βγήκα για να ξαναβρώ εκείνο που αστραπιαία
μου αποκάλυψε η σχισμή των δικών σου φιλιών. Δεν έχω πια άλλο σκοπό στη ζωή μου παρά να ξαναζήσω εκείνο το αόριστο κάτι...το θελκτικό και παντοδύναμο που ζάλισε τη ζωή μου και δε μ’ αφήνει να συμβιβαστώ με τίποτα…

Ο καιρός καλεί δεν καλείται.Και μόνο το αληθινό δεν έχει καιρό κι είναι παντοτινό…
Τώρα που το σώμα μου έμαθε το σώμα σου, του έγινε νόμος η επαφή μας…
Στο χάδι σου το αίμα μου θυμήθηκε την αιτία και τον προορισμό του…
Νιώθω φορτωμένος,ξέχειλος από άχρηστες αποσκευές που μου είχαν καταπνίξει τον ωφέλιμο χώρο.

Πώς ν’ απαλλάξω τη σκέψη μου απ’ τις ερμηνείες των άλλων έτσι που να μη σου λέω “σ’ αγαπώ”,

γιατί όσα κάνουμε μιμούνται τις ταινίες, τα διαβάσματα,τα τραγούδια που μας πρωτοδίδαξαν αυτή τη φράση;

Να σου λέω “σ’αγαπώ”,γιατί ένα αρχέγονο κύμα βγαίνει από βαθιά μου,
πρωτοφανές,άγνωστο και λέει έτσι… Ζαλίζομαι πάλι,ξεχνώ όλα τ’ άλλα,τις αποφάσεις μου όλες,

απλώνω τα χέρια μου και σε πείσμα όλης της λογικής του κόσμου,
όλης της φρόνησης,υπνωτισμένος απ’ τη γιγαντοαφίσα σου ορμώ να σε χαϊδέψω.
Σε πείσμα όλων σε θέλω σα μανιακός και με κυριεύει η παλιά λαχτάρα η πιο επιτακτική κι η πιο επίφοβη:

Καλύτερα χίλιες φορές καλύτερα να απωλεσθώ κοντά σου παρά να σωθώ μακριά σου…
Ο πιο μοναχικός δρόμος είναι αυτός που με παίρνει μακριά σου…

Θέλω να κλάψω,θέλω να γυρίσω πίσω,θέλω να σε ξαναβρώ....

M.Βαμβουνάκη

4 Μουχαμπέτια:

flash είπε...: απίστευτο!

μόλις χθες το διάβαζα..
και ποτέ άλλοτε πριν..

εντάξει..
συγκινήθηκα..

-νομίζω πως δεν σε καλύπτουν όλες τις φορές οι αντιδράσεις που έχεις από κάτω..
ειδικά εκείνο το 'βαρετό' είναι εντελώς περιττό.. :)

καλησπέρα!; 10 Νοεμβρίου 2010 στις 8:20 μ.μ.
Ανώνυμος είπε...: ...Δυσκολα τα πραματα...
Καλησπερα.; 11 Νοεμβρίου 2010 στις 8:31 μ.μ.
NOSTOS είπε...: Μοναξια μια λεξη... πολλες ανατροπες μεσα μας..ψαχνεις με το αμυδρο φως της ψυχης να βρεις το φωτεινο μονοπατι που θα σε οδηγησει και παλι στην αρχη του ονειρου..; 11 Νοεμβρίου 2010 στις 8:32 μ.μ.
MeDuSa είπε...: Καλησπέρα με πολλά χαμόγελα... :o); 11 Νοεμβρίου 2010 στις 8:51 μ.μ.