Παρασκευή 30 Ιουλίου 2010

ΘΕΡΜΟΠΥΛΕΙΑ 2010



Πέμπτη 29 Ιουλίου 2010

Πριν απ' τη σιωπή


Αυτός ο πάγος που αποδέχτηκα

όλο κι απλώνει

μέσα κι έξω.

Απ' το γυμνό βουνό μου

πάνω από συνωστισμούς σωμάτων κι αισθημάτων

κερδίζοντας τα σύνολα που θέλησα

βλέποντας μόνο δάση

πάλι πεθαίνω για ένα δέντρο.

'Ενα δέντρο... ένα πρόσωπο...

Και πια δεν ξέρω...αν διάλεξα τη μοναξιά ή αν μου την επιβάλατε.
Καθώς απλώνει ο πάγος...δεν καταδέχομαι να ζητήσω τη βοήθειά σας.


Τίτος Πατρίκιος
Τετάρτη 28 Ιουλίου 2010

Ο Φοίνικας (νόμισμα)

Κόπηκε στις 28 Ιουλίου 1828


Το 1828. ο Κυβερνήτης του νέου Ελληνικού Κράτους, Ιωάννης Καποδίστριας, μέσα σε ένα μήνα σχεδόν από τον ερχομό του, με διάταγμά του, έθεσε τέρμα στην απαράδεκτη ποικιλία νομισμάτων που κυκλοφορούσαν στην Ελλάδα και κυρίως στην Αίγινα.Η κοπή των νομισμάτων έγινε με την ευκαιρία της παράδοσης τριών συναλλαγματικών 50.000 ρουβλίων οπό το Ρώσο ναύαρχο κόμη Ένδεν.Ο Καποδίστριας ανέθεσε στον Αλέξανδρο Κοντόσταυλο, που πήγε στη Μάλτα και τελικά αγόρασε από εκεί μηχάνημα κοπής νομισμάτων αντί 100 γυϊνεών, το οποίο μεταφέρθηκε στην Αίγινα με τη Ρωσική κορβέτα "Βρονταία" και συναρμολογήθηκε από Ιταλούς ειδικούς στα υπόγεια του Κυβερνείου όπου και γινόταν η επεξεργασία του κράματος για την κοπή των νομισμάτων.Με αυτό το μηχάνημα κόπηκαν τα πρώτα νομίσματα της νεώτερης Ελλάδος, που στην μπροστινή τους όψη έφεραν τον αναγεννώμενο από τη στάχτη Φοίνικα, που ατένιζε το Σταυρό, περιβαλλόμενο από κλώνι ακτίνων και γύρω τις λέξεις: ΕΛΛΗΝΙΚΗ ΠΟΛΙΤΕΙΑ και στην πίσω όψη σε κύκλο, ΚΥΒΕΡΝΗΤΗΣ Ι. Α. ΚΛΠΟΔΙΣΤΡΙΑΣ - 1828 - και στη μέση δάφνινο στεφάνι, πάνω στο οποίο αναγραφόταν η αξία του νομίσματος.


Τα πρώτα νομίσματα, που κόπηκαν, οι Φοίνικες (ασημένια) ήταν των 10 λεπτών, των 5, του 1 (χάλκινο). Συνολικά κόπηκαν ασημένιοι Φοίνικες 12.000 και Φοίνικες από χαλκό ένα εκατομμύριο. Έτσι, ο Ιωάννης Καποδίστριας αφού έκοψε στην Αίγινα την πρώτη ελληνική νομισματική μονάδα τον "Φοίνικα", σύμφωνα με τις προσδοκίες του Έθνους και τις επιταγές των επαναστατικών εθνοσυνελεύσεων, ίδρυσε την Εθνική Χρηματιστική Τράπεζα απευθυνόμενος στον πατριωτισμό των Ελλήνων για ενίσχυση του κενού δημόσιου ταμείου. Παράλληλα φρόντισε να εκδώσει "χαρτονομίσματα" για περιορισμένη χρήση.Όλα τα νομίσματα του Καποδίστρια κόπηκαν στο νομισματοκοπείο της Αίγινας. Όταν ο Κυβερνήτης δολοφονήθηκε στο Ναύπλιο σης 26.9.1831, το νομισματοκοπείο έκλεισε. Ο Όθωνας έκοψε τα νομίσματα του Κράτους στη Βαυαρία, καταργώντας το Φοίνικα, ως έμβλημα εθνικό και αντικαθιστώντας τον με ρόμβους των Βίττελ σβαχ. Στη συνέχεια το νομισματοκοπείο εξαρμόστηκε και στάλθηκε στο οπλοφυλάκιο του Ναυπλίου.


Πηγή : http://lefobserver.blogspot.com

Τρίτη 27 Ιουλίου 2010

.... Precious



Το αγαπάω... Καλό βράδυ Μεδουσά-κια :o))

Με ποιο περίεργο τρόπο πέθαναν...

ΑΡΧΙΜΗΔΗΣ: Το έτος 212 π.χ. η πόλη των Συρακουσών, πολιορκείται από τους Ρωμαίους.
Μεγάλο μέρος του ρωμαϊκού στόλου καταστράφηκε (κάηκε) αναπάντεχα με την χρήση παραβολικών κατόπτρων, τα οποία εστίαζαν τις ηλιακές ακτίνες και τις κατεύθυναν πάνω στα πλοία (μαρτυρίες από: Πλούταρχος-Βίοι Παράλληλοι, Πολύβιος-Ιστορίαι, Λίβιος Τίτος-Ιστορία από κτίσεως της Ρώμης).
Ήταν ο Αρχιμήδης, ο χαρισματικός Έλληνας μαθηματικός, μηχανικός και εφευρέτης ο οποίος είχε σκεφθεί να χρησιμοποιήσει τα ηλιακά κάτοπτρα για τον εμπρησμό των ρωμαϊκών πλοίων με στόχο την σωτηρία της πόλης του από τους εχθρούς.


Δυστυχώς , όταν τελικά οι Ρωμαίοι κυρίευσαν την πόλη, και παρά τις διαταγές του στρατηγού Μάρκελλου να μην πειράξουν τον μεγάλο μαθηματικό και το σπίτι του, δολοφονήθηκε από έναν ρωμαίο στρατιώτη , ενώ μελετούσε ένα γεωμετρικό πρόβλημα.
Ακόμα και την ύστατη στιγμή προς όφελος της επιστήμης του πρόλαβε και είπε: “μη μου τους κύκλους τάραττε».


ΑΙΣΩΠΟΣ: Κάποτε έφτασε και στη περιοχή των Δελφών κι επισκέφθηκε το περίφημο Μαντείο. Ο Αίσωπος ειρωνεύτηκε τους ιερείς ότι μαντεύουν για να πλουτίζουν, και τους κατοίκους, ότι αντί να καλλιεργούν τα κτήματά τους και να φροντίζουν τα ζώα τους ζούσαν από τ' αφιερώματα των προσκυνητών. Αυτό του το θράσος εξόργισε τους ιερείς του Μαντείου οι οποίοι τον παγίδεψαν, βάζοντας ένα χρυσό ποτήρι στις αποσκευές του και κατόπιν τον κατηγόρησαν για κλέφτη κι ιερόσυλο. Έτσι τον δίκασαν άδικα και τον καταδίκασαν σε θάνατο, ρίχνοντας τον από τις κορυφές των Φαιδριάδων, κάποια απόκρημνα βράχια, στον Παρνασσό


ΑΙΣΧΥΛΟΣ: πέθανε σε ηλικία εβδομήντα χρόνων στο Γέλα κατά το δεύτερο ταξίδι του στην Σικελία. Μια εκδοχή από την ρωμαϊκή εποχή διηγείται ότι ένας αετός που είχε αιχμαλωτίσει μια βαριά χελώνα ή κατά άλλους κοχύλι, την άφησε να πέσει πάνω στο φαλακρό κεφάλι του, παίρνοντάς το για πέτρα. Αν και είναι συνήθεια των αετών να ρίχνουν τα θύματα τους από ψηλά πάνω σε βράχους πριν τα καταβροχθίσουν, ωστόσο, η ασυνήθιστη αιτία θανάτου του και το ότι ο αετός ήταν αφιερωμένος σαν πτηνό στο Δία και η χελώνα στον Απόλλωνα, δημιουργεί υπόνοιες συμβολισμού στην ιστορία. Είναι πιθανόν να υφάνθηκε ένας θρύλος γύρω από την υποτιθέμενη απιστία του ποιητή, όσον αφορά στα μυστικά των Ελευσινίων Μυστηρίων.

Ιθάκη...

Δεν ξέρω αν έφυγα από συνέπεια
ή από ανάγκη να ξεφύγω τον εαυτό μου,
τη στενή και μικρόχαρη Ιθάκη
με τα χριστιανικά της σωματεία
και την ασφυχτική της ηθική.

Πάντως, δεν ήταν λύση: ήταν ημίμετρο.

Κι από τότε κυλιέμαι από δρόμο σε δρόμο
αποχτώντας πληγές κι εμπειρίες.
Οι φίλοι που αγάπησα έχουνε πια χαθεί
κι έμεινα μόνος τρέμοντας μήπως με δει κανένας
που κάποτε του μίλησα για ιδανικά.

Τώρα επιστρέφω με μιαν ύστατη προσπάθεια
να φανώ άψογος, ακέραιος, επιστρέφω
κι είμαι, Θεέ μου, σαν τον άσωτο που αφήνει
την αλητεία, πικραμένος, και γυρνάει
στον πατέρα τον καλόκαρδο, να ζήσει
στους κόλπους του μιαν ασωτία ιδιωτική.

Τον Ποσειδώνα μέσα μου τον φέρνω,
που με κρατάει πάντα μακριά∙
μα κι αν ακόμα δυνηθώ να προσεγγίσω,
τάχα η Ιθάκη θα μου βρει τη λύση;

Ντίνος Χριστιανόπουλος

Δευτέρα 26 Ιουλίου 2010

Το Παγγαίο


Το μυθικό και χρυσοφόρο Παγγαίο, προβάλει στην απεραντοσύνη του γαλάζιου ουρανού, σαν αυτοκράτορας ακατάλυτος απ' τους αιώνες, στημένο σε επιβλητικό θρόνο, ανάμεσα στα όρη της Λεκάνης, του Φαλακρού του Μενοικίου, των Κερδυλλίων και του Συμβόλου προς τη θάλασσα, γεμάτο μεγαλείο και γοητεία, προκαλώντας θαυμασμό και μυστήριο. Οι κορυφές του, άλλες στρογγυλές σαν τούμπες, όπως του Πιλάφ-Τεπέ γύρω στα 1870 μέτρα ύψος και το Μάτι η ψηλότερη, με 1956 μέτρα πάνω απ' την επιφάνεια της θάλασσας και άλλες, μυτερές απολήξεις βράχων, ασκούν μια ακαταμάχητη γοητεία στον άνθρωπο από μακριά.

Γι αυτό απ' τα πανάρχαια χρόνια, το μεγαλείο των κορυφών και οι κατάφυτες από οξιές, δρυς, έλατα, θεόρατα πλατάνια και καστανιές πλαγιές και ρεματιές, γεμάτες από χρυσάφι κι ασήμι και γενικά ο πλούτος και η μεγάλη στρατηγική αξία του, που δεσπόζει της περιοχής, τράβηξαν σαν μαγνήτης θεούς, ημίθεους, ήρωες, βασιλιάδες, στρατηγούς και μυριάδες ανθρώπων, που μπροστά από αμνημόνευτα χρόνια έχτισαν τις γραφικές τους κατοικίες γύρω-γύρω απ' το πλούσιο όρος, τη μια κοντά στην άλλη, σαν σε παντοτινό χορό ευχαριστίας στον προστάτη και τροφοδότη τους.

Η μυθολογία αναφέρει ότι ο πρώτος κάτοικος του Παγγαίου ήταν ο Ορφέας, γιος θρακικού ποτάμιου θεού και της μούσας Καλλιόπης που υμνούσε και μάγευε με το τραγούδι του το θεό ήλιο. Ο Θεός Διόνυσος όμως διάλεξε το Παγγαίο για να κατοικήσει και εδώ πραγματοποιούσε τις μυστικιστικές κι οργιαστικές λατρείες του. Επειδή ο 'Ορφέας τον περιφρονούσε, έστειλε τις Μαινάδες οι οποίες τον κατασπάραξαν και τον πέταξαν στον Έβρο. Έτσι ο Διόνυσος παρέμεινε ο μοναδικός άρχοντας του βουνού και έστησε στο Παγγαίο το ιερό μαντείο του, προσδίδοντας στην περιοχή ένα χαρακτήρα μυστηριακό.

Ο Όμηρος ονομάζει στην Ιλιάδα το Παγγαίο «Νυσήιον». Υπάρχουν κείμενα που αναφέρουν ότι στην πεδιάδα βόρεια του Παγγαίου βρισκόταν το «Νύσιο πεδίο» όπου ο Πλούτωνας άρπαξε την Περσεφόνη.

Το όνομα του το πήρε κατά τον Πλούταρχο από τον Παγγαίο, γιο του Άρη και της Κριτοβούλης. Στην εποχή του Ομήρου ονομαζόταν Νύσα και αργότερα Καρμάνιο. Το Παγγαίο κατοικήθηκε από τους προϊστορικούς χρόνους και την λίθινη εποχή. Οι πρώτοι κάτοικοι του λέγονταν Δερρίοπες λόγω των δερμάτων που φορούσαν και ζούσαν κυρίως με το ψάρεμα και το κυνήγι. Το 1800 π.Χ. εμφανίζονται τα πρώτα Θρακικά φύλα και το 1500 π.Χ. οι Πελασγοί, λαοί άγριοι και πολεμικοί. Το 1400 π.Χ. φτάνουν εδώ και οι Φοίνικες του Κάδμου. Οι Φοίνικες ήταν πολιτισμένοι, άριστοι μεταλλωρύχοι και ερευνητικοί.

Τα κυριότερα Θρακικά φυλά που κατοικούν το Παγγαίο είναι οι Δόβηρες στην βόρεια πλευρά του. Δυτικά κατοικούν οι Παίοπλες και δυτικότερα οι Παίονες και οι Αγριάνες. Στο νότιο τμήμα του βρίσκουμε τους Πιερείς και στο ανατολικό τους Σιάους και τους Πράσιους. Στις κορυφές του Παγγαίου κατοικούν οι Σάτρες, λαός πολεμικότατος. Επειδή ζούσαν στις χιονοσκεπείς κορυφές δεν μπόρεσε να τους υποτάξει κανείς, ούτε οι Πέρσες του Ξέρξη ούτε ο Μέγας Αλέξανδρος. Ο Ηρόδοτος αναφέρει ότι ήταν ψηλόσωμοι, ρωμαλέοι και άριστοι πολεμιστές. Ηταν φύλακες του Μαντείου του Διονύσου που οι ίδιοι ίδρυσαν στην κορυφή του βουνού. Τους ιερείς του παραπάνω μαντείου που ήταν γνώστες των διονυσιακών και ορφικών μυστηρίων τους έλεγαν Βίσσους.

Το έτος 470 π.Χ. έρχονται στην περιοχή οι Αθηναίοι και εγκαθίστανται στην Ηϊόνα (σημερινή Τούζλα) με σκοπό να καταλάβουν θρακικές πόλεις και τα μεταλλεία του Παγγαίου. Το 465 οι Αθηναίοι καταλαμβάνουν την πόλη των εννέα οδών αλλά στην μάχη που ακολουθεί στην Δραβισκό σκοτώνονται όλοι, 10.000 τον αριθμό. Το έτος 436 με στρατηγό τον Άγνωνα καταλαμβάνουν και πάλι την πόλη των Εννέα Οδών την οποία και ονομάζουν Αμφίπολη. Ετσι εξασφαλίζουν τον έλεγχο της περιοχής και την εκμετάλλευση των μεταλλείων του Παγγαίου.

Τα πλούσια κοιτάσματα χρυσού του Παγγαίου προσέλκυσαν και τους γειτονικούς Μακεδόνες που αναζητούσαν πιο έφορα εδάφη. Έτσι το 399 π.Χ. έρχεται στην περιοχή ο μεγαλύτερος όγκος των Μακεδόνων επί Φιλίππου του Β', ο οποίος το 358 π.Χ. ιδρύει την πόλη των Φιλίππων. Το 330 π.Χ. η επικράτεια της Μακεδονίας φτάνει μέχρι τον ποταμό Νέστο. Πολλές από τις Θρακικές φυλές συμμάχησαν με τον Φίλιππο ενώ οι υπόλοιπες υποτάχθηκαν με την βία (εκτός από τους ορεσίβιους Σάτρες). Έτσι ο ντόπιος πληθυσμός αρχίζει να αφομοιώνεται από τους Μακεδόνες. Η ακμή της Μακεδονικής Δυναστείας στηρίχθηκε εξ' ολοκλήρου στην εκμετάλλευση των χρυσωρυχείων του Παγγαίου. Το βασιλικό νομισματοκοπείο που ήταν εγκατεστημένο στους Φιλίππους έκοβε μέχρι και 1000 χρυσά και ασημένια νομίσματα ημερησίως, ενώ με την ξυλεία του Παγγαίου οι Μακεδόνες ναυπήγησαν τον πολεμικό τους στόλο.

Το 168 π.Χ. την περιοχή κατακτούν οι Ρωμαίοι. Η περιοχή γίνεται πασίγνωστη σε όλη την Ρωμαϊκή Αυτοκρατορία του 42 π.Χ. εξ' αιτίας της μάχης των Φιλίππων. Στην μάχη αυτή τα στρατεύματα των μοναρχικών Αντώνιου και Οκταβιανού νικούν τους δημοκρατικούς Βρούτο και Κάσιο, με αποτέλεσμα την αλλαγή του πολιτεύματος της Ρώμης...

Σ' ευχαριστώ γι' αυτό σου το μάθημα...


Κυριακή 25 Ιουλίου 2010

Το Μονόγραμμα



Ερμηνεία: Βασίλης Παπακωνσταντίνου
Σάββατο 24 Ιουλίου 2010

οι ώρες που σκοτώνουμε επιζούν...



Τα δάκρυα σαν στεγνώνουν
δεν πεθαίνουν, δεν πεθαίνουν
η θλίψη που σκορπάμε επιζεί
σε δίχτυα αόρατα νεράιδες τη μαζεύουν
και περιμένουν την επόμενη αφορμή
Που έτσι κι' αλλιώς θα 'ρθει

Ολα τελικά, όλα
όλα τελικά ξαναγυρνάν σ' εμάς

Παρασκευή 23 Ιουλίου 2010

Καλημέρα σας...


Η μητέρα μου, μου έλεγε από μικρή «Η ομορφιά για αυτόν που κάθεται στην βιτρίνα…και δεν μπαίνει μέσα…είναι υποκειμενική» και αυτό έκανα πάντοτε στην ζωή μου με τους ανθρώπους…

το νου σας λοιπόν... ;o)

Έτσι απλά…


Σε αγαπάω γιατί, όταν δεν σε ακούω τρελαίνομαι, φοβάμαι… φοβάμαι μην σε χάσω

Και ο φόβος αυτός γίνεται θυμός που ξεσπά…και ξέρω ότι μόλις χτυπήσει το τηλέφωνο θα τα ξεχάσω όλα…έτσι απλά….απλά σαν να μην τα σκέφτηκα ποτέ.


Σε αγαπάω γιατί το βλέμμα μου αλλάζει στην θύμηση σου και τα μάτια μου χαμογελούν…

και κάθε μέρα, κάθε στιγμή γίνομαι καλύτερη, έτσι απλά….. απλά επειδή είσαι πλάι μου….


Σε αγαπάω γιατί κάτι τέτοιες ώρες ,που μισώ τον εαυτό μου είσαι εκεί, μου απλώνεις το χέρι και με τραβάς από την ενοχική φυλακή μου…έτσι απλά….απλά με μια σου λέξη….

~~~

Σε αγαπάω γιατί έδιωξες τον φόβο μακριά από τις νύχτες μου… και με άφησες ανέμελη να περιπλανηθώ στα πιο όμορφα όνειρα…Μην με ξυπνήσεις ερωτά μου… εδώ μόνο μπορώ να σε αγγίζω, να γίνομαι ένα μαζί σου…


Μην με ξυπνήσεις…


προτιμώ να κοιμάμαι μέρες ατελείωτες μακριά σου, να κουρνιάζω σαν κουτάβι στις σκέψεις σου…και όταν έρθει η στιγμή… θα το νιώσω, θα ανοίξω τα μάτια και όλα θα γίνουν πραγματικότητα…έτσι απλά....


Απλά όπως συμβαίνουν όλα μεταξύ μας…

I'm Only Happy...When it Rains



Σκληρό αγόρι, όσο με πληγώνεις,
τόσο και πιο πολλή χαρά μού δίνεις∙
σκιρτά η ψυχή μου όταν τη ματώνεις

και τρέμει από φόβο μήπως γίνεις
πιο τρυφερός μια μέρα - γιατί ξέρει
να χαίρεται μονάχα αν υποφέρει.


Χριστιανόπουλος


Πέμπτη 22 Ιουλίου 2010

Μονόγραμμα...



Στόν Παράδεισο έχω σημαδέψει ένα νησί
Απαράλλαχτο εσύ κι ένα σπίτι στή θάλασσα

Μέ κρεβάτι μεγάλο καί πόρτα μικρή
Έχω ρίξει μές στ’άπατα μιάν ηχώ
Νά κοιτάζομαι κάθε πρωί που ξυπνώ

Νά σέ βλέπω μισό να περνάς στό νερό
και μισή να σε κλαίω μές στόν Παράδεισο.

Τετάρτη 21 Ιουλίου 2010

Τέρμα το ταξίδι...

Καλημέρα


Η σάρκα μου πάντα πονάει στα χτυπήματα .....
.....πάντοτε χαίρεται στα χάδια
.....Ακόμα τίποτα δεν έμαθε

Τίτος Πατρίκιος
Τρίτη 20 Ιουλίου 2010

...



Πηγή : greekalert
Δευτέρα 19 Ιουλίου 2010

Don't fuck it up... :P

It's the first day of the rest of your life....
....You'll remember me, for the rest of your life

Ζωή...


Η πραγματική ζωή....
.....αρχίζει εκεί που σταματά η βολεμένη καθημερινότητα
Μανώλης Δουκίδης

Μένανδρος


Αρχαίος Έλληνας συγγραφέας κωμωδιών, ο κορυφαίος της νέας αττικής κωμωδίας.
Γεννήθηκε στην Κηφισιά το 342 π.Χ. Θείο του είχε το διάσημο κωμωδιογράφο Άλεξι, που του στάθηκε πολύτιμος δάσκαλος στα πρώτα του βήματα.


Πλούσιος από καταγωγή, ο Μένανδρος, έζησε με πολυτέλεια και με ηδονές, σύμφωνα με τις θεωρίες του Επίκουρου.

Στα είκοσι χρόνια του κάνει την εμφάνισή του στο θέατρο με την "Οργή". Σ' όλη του τη ζωή έγραψε 108 έργα μα μόνο οχτώ φορές βραβεύτηκε, παρόλο που ήταν ο αγαπημένος των κριτικών. Η φήμη του έφτασε ως την Αίγυπτο κι ο Πτολεμαίος ο Σωτήρ του έστειλε το πιο ωραίο του καράβι, για να τον φέρει στην αυλή του, αλλά ο Μένανδρος αρνήθηκε ν' αφήσει τις ηδονές και την Αθήνα. Πνίγηκε, ενώ κολυμπούσε στη θάλασσα το 292.

Ο Μένανδρος έζησε στην εποχή που άρχιζε η παρακμή της Αθήνας, με τα χαλαρωμένα ήθη, τα εγωιστικά πάθη και το κυνήγι της ηδονής Το έργο του, λοιπόν, αυτήν την εποχή αντιπροσωπεύει και καθρεφτίζει. Οι Οιδίποδες, οι Ιππόλυτοι και οι Αντιγόνες δίνουν πια τη θέση τους στα δάκρυα των απογοητευμένων εραστών, των πεινασμένων δούλων, των εταίρων και των μαγείρων. Οι θεοί και οι ήρωες εξαφανίζονται και κάνουν την εμφάνισή τους κουτοπόνηροι δούλοι, επιπόλαιοι και τσιγκούνηδες γέροι και κυριαρχεί παντού ο έρωτας.

Από τις 108 κωμωδίες του σώθηκαν ελάχιστες κι αυτές όχι πλήρεις. Γνωρίζουμε τους τίτλους μόνο 96 έργων του και ορισμένα αποσπάσματα. Πλήρης σχεδόν είναι μόνο ο "Δύσκολος" και κατά μεγάλο ποσοστό η "Σαμία" και η "Ασπίς". Τις υποθέσεις των περισσότερων έργων του γνωρίζουμε από τους Λατίνους Τερέντιο και Πλαύτο, που τον είχαν διασκευάσει στις δικές τους κωμωδίες, κατακλέβοντάς τον κυριολεκτικά.

Πηγή :
http://www.livepedia.gr

Καρκινική γραφή

Ο χαρακτηρισμός "καρκινική επιγραφή" προέρχεται από την κίνηση του "καρκίνου" (κάβουρα), ο οποίος κινείται πλαγίως, και προκειμένου να προχωρήσει μπροστά πηγαίνει δεξιά-αριστερά-δεξιά-αριστερά. Διαβάζοντας μια καρκινική επιγραφή, το βλέμμα μας πηγαίνει από αριστερά προς τα δεξιά και μετά από τα δεξιά προς τα αριστερά, όπως δηλαδή θα κινείτο αν παρακολουθούσε έναν κάβουρα (καρκίνο) να προχωρά. Εξ ου και "καρκινική" επιγραφή.

Στις Ευρωπαϊκές γλώσσες, για το χαρακτηρισμό των καρκινικών επιγραφών χρησιμοποιείται η λέξη "παλίνδρομοι".

Στο προαύλιο του ναού της Αγίας Σοφίας λέγεται πως υπήρχε κρήνη στην οποία ανεγράφετο η γνωστότερη καρκινική φράση "ΝΙΨΟΝΑΝΟΜΗΜΑΤΑΜΗΜΟΝΑΝΟΨΙΝ", (νίψον ανομήματα μη μόναν όψιν = ξέπλυνε τις αμαρτίες σου και όχι μόνο το πρόσωπό σου). Η φράση αυτή, αν αναγνωσθεί ανάποδα (από δεξιά προς τα αριστερά) αποδίδει τις ίδιες λέξεις και επομένως και το αυτό νόημα.



Βουστροφηδόν

Αρχαίο ελληνικό επίρρημα που σημαίνει κίνηση όμοια με εκείνη του βοδιού όταν σύρει το αλέτρι ή της σαΐτας κατά την ύφανση στον αργαλειό. Έτσι όμως έχει χαρακτηρισθεί και κάποια ιδιάζουσα αρχαία ελληνική γραφή που φαίνεται να εξαλείφθηκε τον 7ο με 6ο π.Χ. αιώνα όπου και εμφανίζεται σε επιγραφές.

Η φορά αυτής της γραφής αλλάζει κατά στίχο, αντίθετα από τον προηγούμενο. Σε αρχαία τρίστιχο κρητική επιγραφή παρουσιάζεται η ιδιομορφία ο α΄ στίχος να είναι γραμμένος από δεξιά προς τ΄ αριστερά ενώ ο δεύτερος αλλά και ο τρίτος από αριστερά προς τα δεξιά και πιθανολογείται ότι τότε και καθιερώθηκε η γραφή από αριστερά (από την ευκολία ανάγνωσης).

Κατά τον Αρποκρατίωνα οι Νόμοι του Σόλωνα ήταν γραμμένοι βουστροφηδόν.
Κυριακή 18 Ιουλίου 2010

Μέδουσα

Περίμενα πολύ καιρό να μου το αφιερώσουν… ;o)

Γυναίκα

έτσι απλά αγαπάς την ποίηση...

Ναός Αρτέμιδας Κέρκυρα - Αέτωμα Γοργούς




Ευχαριστώ πολύ Ιάσων :o)

Αμαδρυάδες νύμφες


Στενά συνδεδεμένος ο άνθρωπος με την φύσι, σε παλαιότερες εποχές σεβόταν και εκτιμούσε τα ζώα και τα φυτά που τον βοηθούσαν στην επιβίωσί του.

Κατανοούσε την αμοιβαία εξάρτησι όλων των βασιλείων της ζωής και το κάθε τι έπαιρνε θέσι στην συνείδησί του, ανάλογα με την χρησιμότητά του. Έδιδε σ' αυτά υπόστασι, τα θεωρούσε ζώντες οργανισμούς, εκφράσεις ενός ενιαίου συνόλου, και πολλές φορές τούς επέδιδε θεϊκές ιδιότητες.

Θεοί παίρνουν μορφή δένδρων για να πλησιάσουν τον έρωτά τους, άνθρωποι τιμωρήθηκαν να ζήσουν σαν φυτά για το παράπτωμά τους ή δένδρα, όπως η Ιερή Βαλανιδιά της Δωδώνης, είναι το ενδιάμεσο μέσον μεταξύ θνητών και αθανάτων.
Τα δένδρα, πολύ κοντά στον άνθρωπο, έτοιμα να τον ξεκουράσουν ή να τον προστατεύσουν από τον ήλιο ή την βροχή, με την καθημερινή επαφή μαζί τους, έγιναν αφορμή να γεννηθούν θρύλοι και παραδόσεις γύρω απ' αυτά, που ακόμα και σήμερα εντυπωσιάζουν.
Στα δάση και στα νερά επίστευαν ότι κατοικούσαν οι Νύμφες, κόρες του Διός και ακόλουθες της Αρτέμιδος.

Μία κατηγορία Νυμφών, τις οποίες ωνόμαζαν Αμαδρυάδες, κόρες του Ουρανού, αρχαιότερες από τις κόρες του Διός, θεωρούσαν ότι ήσαν ταυτισμένες με την ζωή των δένδρων. Μόλις κάνη την εμφάνισί του ένα δενδράκι, μια Αμαδρυάδα, έλεγαν, το αναλαμβάνει, το προστατεύει και μοιράζεται την μοίρα του. Όταν το νερό του Ουρανού ποτίζει τα δένδρα, οι Αμαδρυάδες είναι χαρούμενες, αντίθετα, όταν τα δένδρα χάνουν τα φύλλα τους, οι Νύμφες πενθούν.
Ο Καλλίμαχος στον Ύμνο της Δήλου αναφέρει ότι η Νύμφη μιας βελανιδιάς έχει αγωνία για το δένδρο της, που το εκτύπησε ο κεραυνός.

Οι άνθρωποι ισχυρίζονταν ότι οι Αμαδρυάδες πέθαιναν ταυτόχρονα με τα δένδρα και τις θεωρούσαν όντα που μπορούσαν να διαδραματίσουν ρόλο μεσάζοντα ανάμεσα στους θεούς.
Σε ωρισμένες μυθικές παραδόσεις διατηρήθηκε η ανάμνησις Αμαδρυάδων που είχαν παρακαλέσει κάποιον ήρωα για να σώση το δένδρο τους ή μνημονεύεται η τιμωρία που έπληξε τους ανθρώπους οι οποίοι είχαν κόψει ένα δένδρο, περιφρονώντας τις παρακλήσεις της Νύμφης.

Τέτοιοι μύθοι είναι του Ροίκου, του Οξύλου και της Δρυόπης.
Ο Ροίκος είναι ο ήρωας μιας ερωτικής περιπέτειας με τις Αμαδρυάδες.
Υπήρχε μια δρυς, τόσο γέρικη, λέγει ο μύθος, που ήταν έτοιμη να πέσει.
Ο Κένταυρος Ροίκος έβαλε τους δούλους του να την στηρίξουν με πασσάλους και να την φροντίσουν. Μ' αυτή την ενέργεια ο Ροίκος έσωσε την ζωή των Αμαδρυάδων, που η ύπαρξίς τους ήταν συνδεδεμένη με την ύπαρξι της βελανιδιάς.

Για να τον ευχαριστήσουν οι Νύμφες, του πρόσφεραν την αμοιβή που θα ζητούσε. Εκείνος εζήτησε την αγάπη τους και εκείνες δέχθηκαν. Του επέστησαν όμως την προσοχή ότι δεν θα δέχονταν καμμία απιστία από την πλευρά του.

Σύνδεσμος ανάμεσά τους ωρίσθηκε μία μέλισσα που θα έκανε χρέη αγγελιαφόρου. Μια ημέρα λοιπόν η μέλισσα πήγε να συναντήση τον Ροίκο για να του μεταφέρη το μήνυμα των Νυμφών. Ο Ροίκος όμως, την στιγμή που τον ευρήκε η μέλισσα, έπαιζε πεσσούς. Απασχολημένος με το παιγνίδι την δέχθηκε πολύ άσχημα. Η μέλισσα τον ετσίμπησε στα μάτια και ο Ροίκος τυφλώθηκε.

Αντίθετα η Νύμφη Χρυσοπέλεια, που ζούσε στην Αρκαδία, νυμφεύθηκε τον σωτήρα της και έκαναν ένδοξους απογόνους.

Μια ημέρα, λέγει ο μύθος, που ο Αρκάδας κυνηγούσε σε μια περιοχή της Αρκαδίας, είδε μία βαλανιδιά έτοιμη να την παρασύρη ο χείμαρρος. Η Νύμφη Χρυσοπέλεια που κατοικούσε στο δένδρο τον ικέτευε να την σώση.
Πράγματι, ο γενναίος Αρκάδας έκαμε ένα φράγμα, για να αποτρέψη το ρέμα μαζί του και του εχάρισε δύο γιους, τον Έλατο και τον Αφείδαντα, τους προγόνους του Αρκαδικού γένους.
Ένας άλλος ευτυχισμένος γάμος ήταν του Οξύλου. Ο γιος του Ορείου, νυμφεύθηκε την Αμαδρυάδα αδελφή του και απέκτησε μαζί της Νύμφες που είχαν ονόματα: Η Καρία, η Βάλανος, η Κρανία, η Μορέα, η Αιγείρα και η Πτέλα, καθώς και την Άμπελο και την Συκή. Τα ονόματά τους μας θυμίζουν δένδρα που είναι γνωστά και σε μας σήμερα.
Μια ιστορία με Αμαδρυάδες συνδέεται με τον Θεό Απόλλωνα και τον έρωτά του με την θνητή Δρυόπη.

Η Δρυόπη ήταν η μοναχοκόρη του βασιλέως Δρύοπος και εφύλασσε στο όρος Οίτη τα κοπάδια του πατέρα της. Συνήθιζε να πηγαίνη κάθε μεσημέρι σε μια πηγή που κατοικούσαν Νύμφες, έτσι έγινε φίλη με τις Αμαδρυάδες. Οι νύμφες τις έμαθαν ύμνους και χορούς που αγαπούσαν οι Θεοί.
Κάποια ημέρα που η Δρυόπη εχόρευε έναν θεϊκό χορό, την είδε ο Απόλλων και την ερωτεύθηκε. Για να την πλησιάση, μεταμορφώθηκε σε χελώνα. Οι φίλες της μόλις είδαν την χελώνα άρχισαν να παίζουν μαζί της. Κάποια στιγμή η Δρυόπη πήρε τον μεταμορφωμένο στα γόνατά της. Αμέσως ο Απόλλων πήρε την μορφή φιδιού και ενώθηκε μαζί της.
Τρομαγμένη η Δρυόπη επέστρεψε στο σπίτι της αλλά δεν είπε κουβέντα για αυτό που της συνέβη. Σε λίγο καιρό ο γιος του Οξύλου, ο Ανδραίμων, την εζήτησε σε γάμο και η κοπέλα δέχθηκε. Έτσι η Δρυόπη έφερε στον κόσμο ένα γιο, τον Άμφισσο, που όταν ενηλικιώθηκε, ίδρυσε στους πρόποδες της Οίτης μια πόλι που της έδωσε το όνομα του βουνού.

Σε μεγάλη ηλικία, όταν η Δρυόπη είχε πάει να προσφέρη θυσία στις Αμαδρυάδες, τις παλιές συντρόφισσές της, κοντά στο ιερό του Απόλλωνος, που είχε ιδρύσει ο γιος της, οι Αμαδρυάδες από φιλία γι' αυτήν την έκαμαν Αμαδρυάδα. Σε εκείνο το μέρος εφύτρωσε μια ψηλή λεύκα και ξεπήδησε μια πηγή στο έδαφος.
Μια παραλλαγή του μύθου αναφέρει ο Οβίδιος, την εποχή που ο γιος της Δρυόπης ήταν ακόμη μωρό, η νέα μητέρα πήγε στο βουνό, κοντά σε μια λίμνη με διάφανο νερό, για να προσφέρη θυσία στις Νύμφες. Δίπλα στην πηγή ήταν ένα δένδρο με γυαλιστερά φύλλα και έκοψε μερικά για να διασκεδάση το παιδί της.

Αγνοούσε ότι το δέντρο αυτό ήταν το μεταμορφωμένο σώμα της Νύμφης Λωτίδας. Έτρεξε αίμα από τα κλασιά και η Νύμφη, μέσα στον θυμό της, μετεμόρφωσε την Δρυόπη σε ένα παρόμοιο δένδρο.

Όσες κοπελλες, απερίσκεπτα, διηγήθηκαν την σκηνή της μεταμορφώσεως, μεταμορφώθηκαν και οι ίδιες σε πεύκα.

Πολλά δένδρα είναι συνδεδεμένα με παρόμοιες μυθοπλασίες και η κάθε περίπτωσις είναι μία ιστορία που ξετυλίσσεται για να μας μεταφέρη συμβολικά τις ιδιότητες του δένδρου ή του άνθους και να μας σηματοδοτήση την χρησιμότητά του.

Περιοδικό "Ελληνική Αγωγή", Μαιμακτηρίωνος - Ποσειδέωνος (Νοέμβριος) 2008
Πηγή : http://www.ellhnismos.org/

Καλησπέρα...

Σάββατο 17 Ιουλίου 2010

...αχχχ...βαχ...

T᾿ ἁπλὸ παιδὶ ποὺ ἐγὼ ἀγαπῶ...

Τ᾿ ἁπλὸ παιδί, ποὺ ἐγὼ ἀγαπῶ,
δὲν ἔζησε στὰ πλούτη,
δὲν ἔχει τρόπους νὰ φερθεῖ καὶ μήτε νὰ ντυθεῖ,
-μά ῾ναι τὸ πιὸ καλὸ παιδί, ποὺ μὲς στὴν πλάση τούτη
μπορεῖ ν᾿ ἀπαντηθεῖ!

Δὲν ξέρει γράμματα πολλά,
δὲν κάνει γιὰ σαλόνι,
τὰ ροῦχα του εἶναι τῆς δουλειᾶς, τριμμένα καὶ παλιά,
-μὰ τὸ μεγάλωσε τὸ φῶς, αὐτὸ ποὺ μεγαλώνει
τὰ ξένοιαστα πουλιά...

Κι ἄλλοτε μοῦ ῾τυχε ξανά,
-στὸ διάβα κάποιου δρόμου,
νὰ περπατήσω συντροφιὰ μὲ διάφορα παιδιά,
-μ᾿ αὐτό, σεμνὸ καὶ ταπεινό,
βαδίζει στὸ πλευρό μου,σὰ μιὰ μικρὴ καρδιά...

Κι ὅταν τῶν ἄλλων τῶν παιδιῶν
τὰ λοῦσα βλέπει πλάι
κι αὐτὸ δὲν ἔχει πιὸ καλὸ κοστούμι νὰ ντυθεῖ,
τότε γυρίζει τὴ ματιά -καὶ μοῦ χαμογελάει,
νὰ παρηγορηθεῖ...
Ναπολέων Λαπαθιώτης

Γεώργιος Μαργαρίτης


(1814 Σμύρνη - 1884 Αθήνα)

σπούδασε στο Παρίσι ζωγραφική και λιθογραφία. Το 1836 επέστρεψε στην Αθήνα και διορίστηκε πρώτος καθηγητής της ζωγραφικής στη Σχολή των Ευελπίδων. Συγχρόνως ίδρυσε εργαστήριο ζωγραφικής, στο οποίο εγκατέστησε και μηχανήματα λιθογραφίας. Μαζί του στεγάστηκε και ο αδελφός του όταν επέστρεψε στην Ελλάδα, αναφέρεται δε ότι το 1844 το επισκέφθηκε ο πρωθυπουργός Ιωάννης Κωλέττης. Μαζί επίσης ίδρυσαν το πρώτο φωτογραφείο στην Αθήνα, εισάγοντας την τέχνη της φωτογραφίας στην Ελλάδα.

Από το 1843 ως το 1853 δίδαξε αμισθί Ανωτέρα Ζωγραφική, Γυψογραφία και Ελαιογραφία στο Σχολείον των Τεχνών. Ο Γεώργιος Μαργαρίτης, επηρεασμένος από το νεοκλασικό πνεύμα, φιλοτέχνησε προσωπογραφίες αγωνιστών και διαφόρων προσωπικοτήτων της εποχής με μία διάθεση ωραιοποίησης και εξιδανίκευσης, αλλά και σκηνές από την Ελληνική Επανάσταση, όπως το έργο "Ο Καραϊσκάκης ελαύνων προς την Ακρόπολιν" και το "Τραύμα του Καραϊσκάκη κατά την εν Αλιπέδω μάχην", για το σχέδιο του οποίου τιμήθηκε με αργυρό μετάλλιο το 1870 στην έκθεση των Ολυμπίων…

Καλημέρα...

στην πρώτη απεργία μου…….μαζί σου κατεβαίνω...
vag...
Τρίτη 13 Ιουλίου 2010

για τέτοιο φως τον ύπνο μου τον χάνω...

Ημερολόγιο Καύσωνα


Το βράδυ ανοίγω τα παράθυρα...

...καταβρέχω τις βεράντες και περιμένω - εκεί γύρω στα μεσάνυχτα - να δροσίσει. Κοιμάμαι ανήσυχα, ξυπνάω για να πιω νερό. Το πρωί, κατά τις εννιά, κλείνω τα πάντα ερμητικά. Και μετά κατεβαίνω στο υπόγειο.

Εκεί βρίσκεις πάντα λίγη δροσιά - ακόμα κι αν έξω έχει σαράντα βαθμούς. Όταν έρχεται κανένας επισκέπτης λέει: "Α, εδώ έχετε αιρ-κοντίσιον" και απαντάω: "ναι, και τελείως αθόρυβο". Καημένη γη, πόσο μας φροντίζεις, πριν να μας σκεπάσεις! Δωρεάν δροσιά, αν καταδεχτούμε την αγκαλιά σου. Αλλά όχι, όλοι θέλουν ψηλά, τέταρτος, έκτος όροφος, ρετιρέ. Τα υπόγεια είναι για τους φτωχούς και τους παράνομους.

Ας βράζουνε τώρα οι κύριοι των ρετιρέ. Ποτέ δεν χώνεψα τους ορόφους. Μου φαίνεται αφύσικο να μην αγγίζω γη. Να κοιμάμαι είκοσι μέτρα πάνω από το έδαφος.

Δεν είμαι πουλί να υπερίπταμαι. Η θέα μ' αρέσει από βουνά, όχι από μπαλκόνια....

Νίκος Δήμου

Σαμοθράκη



Η Σαμοθράκη είναι το ψηλότερο νησί του Αιγαίου και βρίσκεται στο Θρακικό πέλαγος απέναντι από την Αλεξανδρούπολη από την οποία απέχει 28 ναυτικά μίλια. Το όνομά της ίσως να προέρχεται από την όψη του ορεινού της όγκου. Η προελληνική λέξη «σάμος» σημαίνει ύψος και Σαμοθράκη είναι η υψηλή Θράκη.

Σε μια έκταση μόλις 178τ.χλμ. αναπτύσσεται το όρος Φεγγάρι ή Σάος, το ‘Ιερό Βουνό’ της αρχαιότητας σε ύψος 1611μ., ενώ ποσοστό 8,4% της επιφάνειας του νησιού βρίσκεται σε υψόμετρο μεγαλύτερο των 1000μ. Γι’ αυτό και το βουνό αυτό με τα δάση, τα λιβάδια, τις σάρες, τα βράχια και τα ποτάμια του έχει διαμορφώσει την ζωή και τις παραδόσεις των κατοίκων και τις προσδοκίες όλων των ανθρώπων που το επισκέφτηκαν από την αρχαιότητα μέχρι σήμερα.

Εδώ τελούνταν τα Καβείρια Μυστήρια, μυστήρια εφάμιλλα των Ελευσίνιων Μυστηρίων, ενώ ο Όμηρος στην Ιλιάδα φαντάστηκε τον Θεό της Θάλασσας Ποσειδώνα να παρακολουθεί τον Τρωϊκό Πόλεμο «επ’ ακροτάτης κορυφής Σάμου υληέσσης Θρηϊκής» (Ομήρου Ιλιάδα, Ν στ. 10-19).

H μεγαλόνησος του Θρακικού πελάγους αποικίσθηκε στα τέλη του 8ου αι. π.X. από Eλληνες - Aιολείς από την Λέσβο ή την Tρωάδα, Iωνες από την Σάμο -, που εγκαταστάθηκαν στην βορειοδυτική ακτή, κοντά στην Παλαιάπολη και στο προελληνικό ιερό των Mεγάλων Θεών, το οποίο προοδευτικά αναδείχθηκε σε πανελλήνιο κέντρο μυστηριακής λατρείας.Oι άποικοι της Σαμοθράκης επεξέτειναν την επικράτειά τους στα αντικρυνά παράλια της Θράκης, μεταξύ Έβρου και Iσμάρου: στην ηπειρωτική επικράτεια των Σαμοθρακών, την Σαμοθρακική "περαία", ιδρύθηκε μία σειρά από εμπορικές και οχυρές εγκαταστάσεις -"εμπόρια" και "τείχη"-, όπως η Mεσημβρία, η Zώνη, η Δρύς, η Σάλη, η Tέμπυρα, το Xαράκωμα, που συνέβαλαν στην ευημερία και την γρήγορη οικονομική ανάπτυξη του νησιωτικού κράτους.

H άνθηση της Σαμοθράκης συνεχίσθηκε σε όλην την διάρκεια των κλασικών, ελληνιστικών και ρωμαϊκών χρόνων χάρη στην εύνοια, με την οποία περιέβαλλαν Mακεδόνες βασιλείς, ελληνιστικοί ηγεμόνες και Pωμαίοι αυτοκράτορες το περίφημο ιερό των Mεγάλων Θεών και τα μυστήρια που οργανώνονταν προς τιμήν τους προσελκύοντας τη συμμετοχή μυστών από όλη τη λεκάνη της Mεσογείου.

Εκείνο που ανέδειξε τη Σαμοθράκη και την έκανε πασίγνωστη στον αρχαίο κόσμο ήταν η μυστηριακή θρησκεία που είχε τις ρίζες της στα προελληνικά φύλα που κατοικούσαν το νησί. Η θρησκεία των "Μεγάλων Θεών", περιλάμβανε στο τελετουργικό της "μυστήρια" στα οποία οι μυημένοι κατατάσσονταν σε δύο βαθμούς: στους "μύστες" και στους "επόπτες". Κυρίαρχη μορφή ήταν η "Μεγάλη Μητέρα" που ονομαζόταν Αξίερος και ταυτιζόταν με τη Δήμητρα και με την οποία συνδεόταν ένας ιθυφαλλικός θεός, πιθανόν σύζυγός της, ο Καδμήλος ή Κάσμιλος που ταυτιζόταν με τον Ερμή.Την προελληνική αυτή ομάδα θεοτήτων συμπληρώνει, αργότερα, μια δεύτερη που έχει την προέλευσή της στους Έλληνες αποίκους του 7ου αι.π.Χ. Την αποτελούσαν ο Αξιόκερσος και η Αξιόκερσα, χθόνιες θεότητες, παρόμοιες με τον Άδη και την Περσεφόνη. Η θεϊκή ομάδα συμπληρωνόταν από δυο νέους τους Κάβειρους. Η μύηση ήταν προφανώς προσιτή σ' όλα τα φύλλα και τις ηλικίες καθώς και σε ελεύθερους και δούλους.

Πηγή : www.samothraki.gr

Αὐτὸ τὸ ἀστέρι εἶναι γιὰ ὅλους μας

Θά ῾θελᾳ νὰ φωνάξω τ᾿ ὄνομά σου, ἀγάπη, μ᾿ ὅλη μου τὴν δύναμη....

Νὰ τ᾿ ἀκούσουν οἱ χτίστες ἀπ᾿ τὶς σκαλωσιὲς καὶ νὰ φιλιοῦνται μὲ τὸν ἥλιονὰ τὸ μάθουν στὰ καράβια οἱ θερμαστὲς καὶ ν᾿ ἀνασάνουν ὅλα τὰ τριαντάφυλλανὰ τ᾿ ἀκούσει ἡ ἄνοιξη καὶ νά ῾ρχεται πιὸ γρήγορανὰ τὸ μάθουν τὰ παιδιὰ γιὰ νὰ μὴν φοβοῦνται τὸ σκοτάδι,νὰ τὸ λένε τὰ καλάμια στὶς ἀκροποταμιές, τὰ τρυγόνια πάνω στοὺς φράχτεςνὰ τ᾿ ἀκούσουν οἱ πρωτεύουσες τοῦ κόσμου καὶ νὰ τὸ ξαναποῦνε μ ὅλες τὶς καμπάνες τουςνὰ τὸ κουβεντιάζουνε τὰ βράδια οἱ πλύστρες χαϊδεύοντας τὰ πρησμένα χέρια τους.

Νὰ τὸ φωνάξω τόσο δυνατὰποὺ νὰ μὴν ξανακοιμηθεῖ κανένα ὄνειρο στὸν κόσμοκαμιὰ ἐλπίδα πιὰ νὰ μὴν πεθάνει.

Νὰ τ᾿ ἀκούσει ὁ χρόνος καὶ νὰ μὴν σ᾿ ἀγγίξει, ἀγάπη μου, ποτέ.
Τάσος Λειβαδίτης

Καλημέρα ...με αναμνήσεις


Δευτέρα 12 Ιουλίου 2010

CaN U GeT EnouGh Of Me?



Η μεγαλύτερη εξυπνάδα…είναι εκείνη που οδηγεί στην ευτυχία.

Μ. ΚΑΡΑΓΑΤΣΗΣ

ο Όρχις

Στην ελληνική μυθολογία, ο Όρχις ήταν γιος μιας νύμφης και ενός σάτυρου.
Κατά την διάρκεια των εορτών προς τιμή του Βάκχου, διέπραξε ιεροσυλία, επιχειρώντας να βιάσει μια ιέρεια. Η τιμωρία του ήταν να κατασπαραχθεί από άγρια θηρία και να μεταμορφωθεί σε ένα αδύνατο και σεμνό φυτό.


Ο Θέοφραστος ήταν ο πρώτος από τους αρχαίους συγγραφείς που αναφέρθηκε στις ορχιδέες. Ήταν αυτός που τους έδωσε την ονομασία Όρχις επιστημονικά, ορμώμενος από τον μύθο του Όρχι και αντανακλώντας την ομοιότητά της διπλοκόνδυλης ρίζας τους με τα ανδρικά γεννητικά όργανα, αυτά που ήταν αιτία της περιπέτειας του γέρου Όρχι.

Οι αρχαίοι Έλληνες πίστευαν ότι μπορούσαν να ελέγξουν το φύλο των αγέννητων παιδιών τους τρώγοντας κονδύλους ορχιδέας. Αν ο πατέρας έτρωγε μεγάλους νεαρούς κονδύλους το παιδί θα ήταν αρσενικό, αν η μητέρα έτρωγε μικρούς κονδύλους το παιδί θα γεννιόταν θηλυκό.


Πηγή :
http://students.ceid.upatras.gr


Κυριακή 11 Ιουλίου 2010

Εἰς φθονερόν


Χτὲς φίδι τὸν ἐδάγκωσε καὶ σήμερα μαθαίνω...πὼς πέθανε...
Ποιὸς ἀπ᾿ τοὺς δυό;;;;;
.....Τὸ φίδι τὸ καημένο!

Γεώργιος Στρατήγης


Αμάλθεια

Η Αμάλθεια είναι σύμφωνα με το μύθο η τροφός του Δία τα χρόνια που αυτός μεγάλωνε κρυμμένος σε ένα σπήλαιο στην Κρήτη για να προστατευτεί από τον πατέρα του Κρόνο.

Η κατσίκα, Αμάλθεια έδινε το γάλα της στον μικρό Δία. Μαζί με τη Μέλισσα και τους μυθικούς Κουρήτες βοήθησαν στην περιπετειώδη γέννηση και ανατροφή του Δία, του μεγαλύτερου των δώδεκα θεών του Ολύμπου, ώστε αυτός μεγαλώνοντας να διεκδικήσει και να αποκτήσει την εξουσία του ως κυρίαρχος του σύμπαντος.

Το κέρατο της Αμάλθειας

Ο μύθος επίσης αναφέρει ότι μια μέρα καθώς η Αμάλθεια έπαιζε με το μικρό Δία, αυτός κατά λάθος της έσπασε το κέρατο. Για να μη στεναχωριέται η Αμάλθεια και ως ένδειξη ευγνωμοσύνης, ο Δίας έκανε το σπασμένο κέρατο να είναι πάντα γεμάτο με ό,τι λαχταρούσε ο κάτοχός του. Αυτό έμεινε γνωστό στην ιστορία σαν το «κέρατο της Αμάλθειας», ένα αιώνιο σύμβολο αφθονίας.

Το κέρατο της Αμάλθειας και ο Ηρακλής

Σε μεταγενέστερο μύθο ο ήρωας Ηρακλής, γιός του Δία, έχει στην κατοχή του το κέρατο της Αμάλθειας. Ο Ηρακλής μονομάχησε με τον κερασφόρο Αχελώο για την καρδιά της Δηιάνειρας, που έγινε γυναίκα του αργότερα.

Στην διάρκεια της πάλης ο Ηρακλής έσπασε το κέρατο του Αχελώου, που αναγνώρισε την ήττα του και εγκατέλειψε την διεκδίκηση της Δηιάνειρας.

Ο Ηρακλής, μεγαλόψυχος και ευγενικός με τους εχθρούς του, συγχώρεσε τον ηττημένο Αχελώο και του επέστρεψε το κέρατο της Αμάλθειας, αλλά και το δικό του κέρατο που έσπασε στη μάχη.

Η αιγίδα, η ασπίδα από το δέρμα της Αμάλθειας

Όταν ο Δίας μεγάλωσε και διεκδίκησε την εξουσία από τον πατέρα του Κρόνο αυτό δεν έγινε αναίμακτα. Έπρεπε να αντιμετωπίσει τους Τιτάνες, που μαζί με τον Κρόνο κυβερνούσαν το σύμπαν. Σύμφωνα με τον μύθο, η Τιτανομαχία καταλήγει στην εκθρόνιση του Κρόνου και την επικράτηση του Δία και των αδελφών του, των θεών του Ολύμπου.

Σε αυτή τη μάχη ο Δίας χρειαζόταν μία κατάλληλη ασπίδα (κατ’ άλλους πανοπλία), άτρωτη και φοβερή στην όψη. Αυτή την ασπίδα την κατασκεύασε ο Ηφαιστος με τη δορά (δέρμα) της Αμάλθειας που ήταν αδιαπέραστη από τα βέλη, και πάνω της προσάρτησε το κεφάλι της Γοργόνας ή Μέδουσας, που όποιος την αντίκριζε γινόταν πέτρα.

Πηγή : http://www.explorecrete.com



Related Posts with Thumbnails

MeDuSa-Kia

Blog Archive

Το Άλλο μου Παιδί...

Το σόι...

Ο Φονιάς...Νιαρ

Εκτιμώ...Διαβάζω & ακούω

Προσοχή...!

Στον αγώνα της ζωής....


....όποιος κι αν είναι ο στόχος σου...


.... να κρατάς τα μάτια σου....


...στον λουκουμά....κι όχι στην τρύπα.


Oscar Wilde

Το νου σας... ;o)

....Το νου σας ρεμάλιααααααααα…

χς βαρς κούεται, πολλ τουφέκια πέφτουν ;o)

About Μή!

Ο Ρουφιάνος...