Σάββατο 26 Δεκεμβρίου 2009

Χρόνια Πολλά


Χρόνια Πoλλά Μεδουσάκια... :o)

Πέμπτη 24 Δεκεμβρίου 2009

Διόνυσος


Ὁ πρῶτος Διόνυσος εἶναι γιὸς τοῦ Δία καὶ τῆς κόρης του Περσεφόνης. Ὅταν ἡ Περσεφόνη ἦταν κρυμμένη σὲ μἰα σπηλιὰ κοντὰ στὴν πηγὴ Κυάνη στὴν Σικελία καὶ ὕφαινε ἕνα ἔνδυμα ὅπου πάνω του εἰκονιζόταν ὁλόκληρος ὁ κόσμος, ὁ Ζεὺς τὴν πλησίασε μὲ μορφὴ φιδιοῦ καὶ ἡ κόρη γέννησε τὸν Διόνυσο.
Οἱ Ὀρφικοὶ θεωροῦν τὸν θεὸ ὡς τὸν διάδοχο τοῦ Διὸς, τὸν ἕκτο κυριάρχο τοῦ κόσμου. Αύτὸν τὸν πρῶτο Διόνυσο, τὸν σκότωσαν δύο Τιτᾶνες, τὴν ὥρα ποὺ ἔπαιζε μὲ τὰ παιχνίδια του. Κομμάτιασαν τὸ παιδὶ σὲ ἑπτὰ κομμάτια καὶ θέλησαν νὰ τὰ βράσουν ὅταν ὁ Ζεὺς τοὺς ἔκαψε μὲ μία ἀστραπή του. Τὰ κομμάτια τοῦ μικροῦ Διονύσου, τὰ ἔφερε ὁ Ἀπόλλων καὶ τὰ ἔθαψε στοὺς Δελφούς...Ὁ Ζεὺς ἀπὸ τὴν καρδιὰ τοῦ Διονύσου ἑτοίμασε ἕνα ποτὸ καὶ παρουσιαζόμενος ὡς θνητὸς τὸ ἔδωσε στὴν Σεμέλη νὰ τὸ πιεῖ. Ἀπὸ τὸ ποτὸ αὐτὸ ἡ Σεμέλη ἔμεινε ἔγκυος.
Ἡ Σεμέλη παρακινούμενη ἀπὸ τὴν Ἥρα, ἐπιθύμησε τὸν Δία νὰ τὴν ἐπισκεφτεῖ μία φορὰ μὲ τὴν μορφὴ ποὺ ἐπισκέπτεται τὴν Ἥρα. Ὁ Ζεὺς πραγματοποιώντας τὴν ἐπιθυμία της, τὴν ἐπισκέφτηκε μὲ τὸ ἀστροπελέκι. Ἡ Σεμέλη χτυπήθηκε ἀπὸ τὴν ἀστραπὴ καὶ ἔπεσε κάτω νεκρή.
Ὁ Ζεὺς ἔσωσε τὸν Διόνυσο ἀπὸ τὸ ἄψυχο σῶμα τῆς μάνας του, ράβοντάς τον στὸν μηρό του. Ὅταν ἔφτασε ἡ ὥρα νὰ γεννηθεῖ, ὁ πατέρας του βρισκόταν στὴν ἀνατολή, στὸ βουνό Νύσα. Ἔβγαλε τὸ νεογέννητο ἀπὸ τὸν μηρό του καὶ τὸ ἔδωσε στὸν Ἑρμῆ νὰ τὸ πὰει σὲ τρεῖς Νύμφες σὲ μία σπηλιὰ γιὰ νὰ ἀναθρέψουν τὸ παιδί.
Ὁ Διόνυσος ὅταν μεγάλωσε κατέβηκε στὸν κάτω κόσμο μὲ τὸν Πολύυμνο, ἐλευθέρωσε τὴν μητέρα του, τὴν ἔκανε ἀθάνατη καὶ τῆς ἔδωσε τὸ ὄνομα Θυώνη...
Δευτέρα 21 Δεκεμβρίου 2009

Τριέσπερον Ἡρακλέος

Μεγάλη τριήμερος ἑορτὴ ποὺ ἀρχίζει τὸν ἕσπερον τῆς ἡμέρας τοῦ χειμερινοῦ ἠλιοστασίου. Ὁ Ἥλιος ἔχοντας ὁλοκληρώσει τὴν συντομότερήν του διαδρομήν, ἑτοιμάζεται καὶ πάλι νὰ αὐξήσει τὴν παρουσία του.


Ἡ μεγαλύτερη νύκτα τοῦ ἔτους ἀφιερώνεται εἰς Θεὰν Νύκτα καὶ εἰς τοὺς νερτέρους Θεοὺς τοῦ Ἅδου. Εἶναι ἡ μεγάλη Νύκτα ὅπου ἡ Θεὰ Δίκη ἐξετάζει καὶ τακτοποιεῖ τὰ χρέη τοῦ ἔτους, ὥστε ὁ νέος χρόνος νὰ ἀρχίσει καθαρός, διὰ τοῦτον καὶ ὁ Ἥλιος τὴν ἡμέραν τῆς χειμερινῆς τροπῆς κάνει τὴν συντομότερην ἐμφάνισίν του, εὑρισκόμενος πλησίον τῆς Δίκης τὸν περισσότερον χρόνον.


Ἀνανεωμένος καὶ δυνατὸς ἐπανέρχεται κατόπιν τῆς ὁλονυκτίας Δίκης εἰς καθαρότερον κόσμον ἐνῶ αἱ ἡμέραι ἀρχίζουν νὰ αὐξάνονται καὶ πάλι. Τὴν τρίτην ἡμέραν τῆς ἑορτῆς λαμβάνει χώρα ἡ ἀναγέννησις τοῦ Θεοῦ Διονύσου, τοῦ θείου ἁγνοῦ βρέφους ποὺ ἀκατανίκητον ἐμφανίζεται εἰς τὸ φῶς τοῦ Ἡλίου φέροντας ἐντὸς του χαράν, ἐλπίδα καὶ αἰώνιαν ζωήν. Ἐορταστικαὶ τιμαὶ ἀποδίδονται εἰς Ποσειδῶνα καὶ εἰς Παλαίμονα.



Πηγή : http://hieratic.astrologicon.org

Γιάννης Μόραλης

Γεννημένος στην Αρτα το 1916, μετακόμισε σε ηλικία έξι ετών στην Πρέβεζα μαζί με την οικογένειά του και λίγα χρόνια μετά εγκαταστάθηκε στην Αθήνα. Μετά την Ανώτατη Σχολή Καλών Τεχνών, με υποτροφία της Ακαδημίας Αθηνών πηγαίνει στη Ρώμη και στη συνέχεια στο Παρίσι για να συνεχίσει τις σπουδές του. Ο πόλεμος τον αναγκάζει να επιστρέψει. Εκτοτε δεν ξανάφυγε για το εξωτερικό, πέραν της συμμετοχής του στην Μπιενάλε της Βενετίας το 1958, μαζί με τον Τσαρούχη και τον Σώχο.





Καλλιτέχνης που αγαπάει την τάξη και την αφανή γεωμετρία ο Μόραλης είναι ανθρωποκεντρικός σε όλη την πορεία του έργου του· τα τοπία κατέχουν μια ελάχιστη θέση στην εργογραφία του. Ερωτικός ζωγράφος, με κάθε έργο του επιχειρεί έναν διάλογο ανάμεσα στα δύο φύλα.





Το 1963 ο Μόραλης έκανε την πρώτη του ατομική έκθεση στην αίθουσα του ξενοδοχείου Χίλτον. Είχε προηγηθεί η γραμμική του σύνθεσή στη ΒΔ και στη ΝΑ πλευρά του αθηναϊκού ξενοδοχείου. Από το 1972 εκθέτει στην γκαλερί Ζουμπουλάκη ενώ έχει πραγματοποιήσει αναδρομική έκθεση στην Εθνική Πινακοθήκη (το 1988) καθώς και έκθεση στην Ακαδημία Αθηνών (1996). Παράλληλα ασχολήθηκε με τη χαρακτική και την εικονογράφηση βιβλίων (του Ελύτη, του Σεφέρη), έκανε τοιχογραφίες και σχεδίασε σκηνικά και κοστούμια για το ελληνικό θέατρο (Εθνικό, Τέχνης, και για το Χοροθέατρο της Ραλλούς Μάνου). Μέσα στα χρόνια που πέρασαν ο καλλιτέχνης εγκατέλειψε την παραστατική ζωγραφική και προχώρησε σε μια αφαιρετική - γεωμετρική εικαστική δημιουργία, που εξακολουθεί να τον βασανίζει. «Ενα έργο μου» λέει ο ίδιος «πρέπει πρώτα να ικανοποιεί τα δικά μου μάτια. Πολλές φορές βασανίζομαι με έναν πίνακα. Ψάχνω αυτό που μου λείπει και δεν το βρίσκω. Και ξαφνικά, ακόμη και ύστερα από καιρό συνειδητοποιώ ότι έλειπε μία και μόνη γραμμή· τη βάζω και τότε ησυχάζω».

Γενναιόδωρη, χορταστική, χυμώδης, με φρεσκάδα που ευφραίνει τις αγωνίες της ψυχής και με ευαισθησία που κινητοποιεί τους μηχανισμούς της συναισθηματικής αφύπνισης. Ετσι χαρακτηρίζει ο Αγγελος Δεληβορριάς τη ζωγραφική του Μόραλη για την οποία τονίζει ότι «δεν χρειάζεται τις ευλογίες της κριτικής» ενώ αναφέρεται και στην «ελληνικότητα των μεταμορφώσεων της ζωγραφικής του».


Πηγή : http://www.tovima.gr
Σάββατο 19 Δεκεμβρίου 2009

Φρίξος και Έλλη

Στην Ελληνική μυθολογία, η τριλογία των Θεσσαλικών μύθων, τόσο του Φρίξου και της Έλλης όσο του Ιάσωνος και του Πελίου είναι συσχετισμένη με τον μύθο των Αργοναυτών...



Ο Φρίξος και η Έλλη είναι παιδιά του Αθάμαντος, βασιλέως της Κορώνης της Βοιωτίας, και της Ωκεανίδος Νεφέλης. Αργότερα ο Αθάμας λαμβάνει σύζυγον την Ινώ, θυγατέρα του Κάδμου, από την οποία απέκτησε δύο ακόμη παιδιά, τους Λέαρχο και Μελικέρτη.


Από ζήλο για τα τέκνα της Νεφέλης, η Ινώ κατέστρωσε ένα ασυνήθιστο σχέδιο: έπεισε τις γυναίκες της πόλεως να ψήσουν τους σπόρους σίτου που επροορίζοντο για σπορά, ώστε να μην φυτρώσουν. Όταν συνέβη τούτο, ο Αθάμας έστειλε απεσταλμένους εις το μαντείο των Δελφών, προς αποκάλυψη του αιτίου της σιτοδείας. Κατά την επιστροφή των απεσταλμένων η Ινώ δίδοντας τους δώρα, τους πείθει να δώσουν άλλη απάντηση από του μαντείου στον Αθάμαντα και να πουν πως η σιτοδεία θα σταματήσει εάν ο Φρίξος θυσιασθεί εις τον βωμό του Διός.


Έτσι ο Αθάμας αναγκάζεται να διατάξει να γίνουν όλες οι προετοιμασίες για την θυσία και ο Φρίξος (μαζί με την αδελφή του, συμφώνως προς παραλλαγές του μύθου) οδηγείται στον βωμό. Η Νεφέλη που απο μακριά, γνωρίζει τα συμβάντα, στέλνει τον Χρυσόμαλλό Κριό, δώρο του Ερμού, για να μεταφέρει τα παιδιά στην ράχη του, μακριά από την Βοιωτία.


Κατά την πορεία της διαφυγής τους, καθώς πετούσαν επάνω από την θάλασσα, η Έλλη δεν μπόρεσε να κρατηθεί στην ράχη του Κριού κι έπεσε στο πέλαγος, που από τότε ονομάσθη Ελλήσποντος. Την Έλλη παίρνει κοντά του ο Ποσειδών. Ο Φρίξος συνέχισε την πορεία του και ο Κριός τον έφερε στην Κολχίδα, όπου ο βασιλιάς Αιήτης τον εδέχθη πρόθυμα και του έδωσε την θυγατέρα του, Χαλκιόπη, ως σύζυγο.

Έπειτα ο Φρίξος θυσίασε τον χρυσόμαλλο κριό εις τον βωμό του Διός και δώρισε το δέρας (δέρμα) στον Αιήτη. Εκείνος το αφιέρωσε στον Άρη και το κρέμασε από μια δρύν, στο ιερό δάσος του θεού ενώ προς φύλαξή του ετέθη μέγας δράκων, ακοίμητος. Το χρυσόμαλλο δέρας θα αποτελέσει αργότερα τον στόχο της Αργοναυτικής Εκστρατείας.

Ομηρικά Αποφθέγματα


Ιλιάδα, Μ 243
« Εἷς οἰωνὸς ἄριστος, ἀμύνεσθαι περὶ πάτρης ».
(Ένας είναι ο καλύτερος οιωνός, ν’ αγωνιζόμαστε για την πατρίδα)



Ιλιάδα, Ζ 208
«Αἰὲν ἀριστεύειν καὶ ὑπείροχον ἔμμεναι ἄλλων, μηδὲ γένος πατέρων αἰσχυνέμεν».
(Πάντα να είσαι πρώτος και ανώτερος από τους άλλους και να μην ντροπιάζεις τη γενιά των προγόνων)




Ιλιάδα, Ζ 261
«ἀνδρὶ δὲ κεκμηῶτι μένος μέγα οἶνος ἀέξει».
(Τον κουρασμένο άνδρα γρήγορα το κρασί θα ξεσηκώσει)



Ιλιάδα, Ι 413
«ὤλετο μέν μοι νόστος, ἀτὰρ κλέος ἄφθιτον ἔσται·».
(Δεν υπάρχει για μένα επιστροφή, μα αιώνια θα είναι η δόξα)
Ιλιάδα, Α 157
«ἐπεὶ ἦ μάλα πολλὰ μεταξὺ οὔρεά τε σκιόεντα θάλασσά τε ἠχήεσσα».
(Γιατί πολλά στη μέση μας χωρίζουν και κορφοβούνια απλόσκιωτα και θάλασσα αφρισμένη)
Παρασκευή 18 Δεκεμβρίου 2009

Καληνύχτα




Καληνύχτα... μη φοβάσαι δε σε ξέχασε κανείς

Tο λίγο του κόσμου...

Oύτε κι εσένα σε παρέσυρα στο φως να σε διακρίνω...
Στάθηκα Πηνελόπη στη σκοτεινή ολιγωρία σου.
Kι αν ρώτησα καμιά φορά πώς λύνεσαι...
πηγή αν είσαι ή κρήνη...
θα 'ταν κάποια καλοκαιριάτικη ημέρα που, Πηνελόπες και όχι...
μας κυριεύει αυτός ο δαίμων του νερού...
για να δοξάζεται το αίνιγμα πώς μένουμε αξεδίψαστοι...
Aπό τον κόσμο των γρίφων φεύγω ήσυχη...
Aναμάρτητη...
αξεδίψαστη...
Στο αίνιγμα του θανάτου πάω ψυχωμένη.
Δημουλά Κική
(από Tο λίγο του κόσμου, Στιγμή 1994)

Ίων Δραγούμης - Όσοι Ζωντανοί

(Απόσπασμα)

Ταξιδιώτης, διαβατάρης μέσα στοὺς ἀνθρώπους καὶ στὰ πράματα, ζῆ μὲ τὴν αἴσθηση πως περνᾶ. Περνάει μέσα στὸν καιρό, περνάει ἀπὸ τόπους, που δὲν εἶναι τὸ λιμάνι που θὰ ἀράξη, γιατὶ ἀραξοβόλι δὲν ὑπάρχει γι' αὐτόν, περνὰ καὶ γνωρίζει τὰ ἄγνωστα καὶ ποθεῖ τότε κι ἄλλα νὰ γνωρίση, γιατὶ ἡ αἰώνια δίψα τῆς γνώσης τὸν κατέχει.

Ἐκεῖνο που κάθε στιγμὴ κάνει, ἐκεῖνο μονάχα δὲν εἶναι αἰώνιο. Αἰωνιότητα εἶναι τὸ αἰώνιο διάβα ἀπὸ τόπους καὶ χρόνους που δὲν εἶναι δικοί του. Ὁλοένα περνᾶ καὶ περνῶντας βλέπει, μὰ δὲν εἶναι μόνο θεατὴς καὶ περνῶντας δημιουργεῖ καὶ μὲ τίποτε δὲν ἀφομοιώνεται περισσότερο, παρὰ ὅσο χρειάζεται γιὰ νὰ τὸ καταλάβη, καὶ δὲ γίνεται παντοτινὰ ἕνα μὲ τίποτε ἀπὸ κεῖνα που περνᾶ καὶ εἶναι αἰώνια προσωρινά του. Πάντα ξένος, ἐρημοσπίτης, δίχως σταθμὸ καὶ δίχως λιμάνι κανένα, ποτέ. Ποῦ νὰ ἐγκατασταθῆ καὶ γιατί;

Σπίτι του εἶναι τὸ ταξίδι του καὶ τὸ πέρασμά του μέσα στὸ χρόνο ἀπὸ τόπους καὶ ἄλλους τόπους. Μὲ τὸ καράβι του, που δὲν ἀποζητᾶ λιμιῶνες νὰ ρίξη τὴν ἄγκυρά του, περνάει ἀπὸ κάτι γιαλοὺς ψηλούς, ξεροὺς καὶ κίτρινους καὶ εἶναι σὰ μεσημέρι ἡ ἡδονὴ μέσα του, κοιτάζει ἀπὸ πάνω ἀπὸ τοὺς ἀνθρώπους, που κάθονται ἀντίκρυ του, καὶ σμίγει μὲ τὴ φύση. Καὶ ὕστερα περνάει ἀνάμεσα στὰ νησιά, που εἶναι σὰ σταθμοὶ τοῦ χρόνου. Καὶ ἔπειτα ἀνεβαίνει στὰ βουνὰ καὶ χάνεται στὰ δάση τὰ παρθένα, τὰ ἀξεδιάλυτα καὶ κατεβαίνει ἀπὸ κεῖ στοὺς κάμπους, που τοὺς δέρνει ἡ ξεραΐλα καὶ τὸ λιοπύρι. Καὶ τότε βουτάει στὰ βάθια τῶν νερῶν τῶν παγωμένων καὶ πάλι βγαίνει καὶ διαβαίνει καὶ προβαίνει. Τέτοιο εἶναι τὸ δικό του τὸ σπίτι.

Τὴν ὥρα που σκοτεινιάζει ἡ μέρα περπατεῖ στὶς πολιτεῖες σὲ κάτι συνοικίες μακρινὲς καὶ μιὰ λύπη ἀναβλύζει κύματά της. Εἶναι μόνος καὶ εἶναι αἰώνιος. Τίποτε ἀνθρώπινο δὲν τὸν πειράζει, γιατὶ τὰ κύματα τῆς αἰωνιότητας, που ἀναβλύζουν ἀπὸ τὰ βάθη τὰ ἀγνώριστα τῆς ψυχῆς του, τόσο ὁρμητικὰ βγαίνουν, που σκεπάζουν τὰ πράματα τοῦ κόσμου, τὰ χρωματίζουν καὶ τὰ μεταμορφώνουν. Ἡ δύναμη τῶν κυμάτων του εἶναι δυνατώτερη ἀπὸ κάθε ἄλλη δύναμη καὶ ἀπὸ κάθε τοῦ κόσμου πρᾶμα.

Καὶ αὐτός, που περνάει μέσα στὴ ζωή, αὐτὸς ξεπερνᾶ τὰ πράματα, τὰ ξεσκολίζει καὶ δὲν ξαναγυρίζει πίσω, ξεπερνᾶ τοὺς θεοὺς καὶ τοὺς ἀνθρώπους, τὸν ἔρωτα, τὴ ματαιότητα τῶν πάντων, τὴν ἀμφιβολία καὶ τὴν πιστή, τὴ δόξα, τὴν ἀλήθεια καὶ τὴν ψευτιά, τὴν κακία καὶ τὴν καλοσύνη, τὴ λύπη καὶ τὴ χαρά, τὴν ἀκαματοσύνη καὶ τὴ δουλειά, τὴν πράξη καὶ τὴ σκέψη, καὶ πάλι μένει ὁλόκληρος, αὐτός, μ' ὅλες τὶς ἱκανότητες, χωρὶς τίποτε νὰ θέλη καὶ πάρα πολύ. Τί ἀνάγκη νὰ θέλη τίποτε, ἀφοῦ αὐτὸς εἶναι κάτι; Τί νὰ θέλη ξεχωριστά, που τὰ θέλει ὅλα; Δὲν ἀγαπᾶ τὸν κόσμο· δὲν εἶναι τάχα ὅλα δικά του;


Τρίτη 15 Δεκεμβρίου 2009

Το φως σου...

Ήμουν ένας ξεπεσμένος θεός, φυλακισμένος στα μπουντρούμια του Άδη...
τιμωρία μου να μην αγγίζω το φως....Ο Αίολος αρνείται να στείλει τους αγέρες του στον σκοτεινό μου τάφο…ασφυκτιώ και πνίγομαι…
Τρώω τα σωθικά μου...το δέρμα μου καταρρέει...τα μάτια μου πνίγονται μέσα στο μυαλό μου…όλα γύρω μου κατηγορούν την ύπαρξη μου…ξυπνάω όπως κάθε μέρα πληγωμένος, πονάω...
Νιώθω ξάφνου μια παγωμένη αναπνοή …κάτι απαλύνει το μαρτύριο μου, οι αλυσίδες λιώνουν πάνω μου, το φως σου μπήκε στον χώρο και ο χρόνος για μια στιγμή έχασε την ουσία του… τρελάθηκε το σύμπαν.. οι νόμοι της ευταξίας φέρονται αλλόκοτα...
Το πρόσωπο σου κοιτάζει την μιζέρια μου και διώχνει το δαιμόνιο...που έχει εγκαθιδρυθεί στην ψυχή μου. Είναι τόση η ομορφιά σου...που όλα γύρω σου αλλάζουν συνεχώς για να προσαρμοστούν σε σένα…φτάνουν στα όρια τους αλλά δεν μπορούν να σε πιάσουν...

Τα πάντα γύρω σου ακόμη και ακόμη και τυφλός τα βλέπει, είναι ασύλληπτα πανέμορφα, ηδονικά τρυφερά αγγελικά, είναι αρχέγονη η μορφή σου…

Όταν ξεκίνησε ο Ήφαιστος να σφυρηλατεί την ομορφιά στους ανθρώπους ο Δίας του έστειλε μήνυμα να πάει να σε βρει στους ουρανούς που ακόμη και ο ίδιος φοβάται να πετάξει, εκεί του είπε θα βρεις αυτό που θα ομορφύνει τον άνθρωπο…θα τον κάνει να αγαπά και να θέλει…


Πηγή : Ένας μικρός πρίγκιπας
Δευτέρα 14 Δεκεμβρίου 2009

Έτσι έζησα πάντοτε…



Ναι…πολύ πριν να σε συναντήσω εγώ σε περίμενα… πάντοτε σε περίμενα.
Σαν ήμουνα παιδί και με έβλεπε λυπημένο η μητέρα μου, έσκυβε και με ρωτούσε, τι έχεις… ; Δεν μίλαγα… μονάχα κοίταζα πίσω απ’ τον ώμο της έναν κόσμο άδειο από σένα…
και καθώς πηγαινόφερνα το παιδικό κονδύλι ήταν για να μάθω να σου γράφω τραγούδια… Όταν ακούμπαγα στο τζάμι της βροχής...
ήταν που αργούσες ακόμα, όταν τη νύχτα κοίταζα τα αστέρια...
ήταν γιατί μου λείπανε τα μάτια σου, και όταν χτύπαγε η πόρτα μου
και άνοιγα δεν ήτανε κανείς....

Κάπου όμως μες στον κόσμο, ήταν η καρδιά σου που χτυπούσε...
Έτσι έζησα πάντοτε…
Και όταν βρεθήκαμε για πρώτη φορά θυμάσαι;
Μου άπλωσες τα χέρια τόσο τρυφερά, σαν να με γνώριζες από χρόνια…
μα και βέβαια με γνώριζες...

Γιατί πριν μπεις ακόμα στη ζωή μου είχες πολύ ζήσει μέσα στα όνειρα μου…


Λειβαδίτης
Σάββατο 12 Δεκεμβρίου 2009

Ασάλευτη Ζωή


Ἀητέ, κἄποτε ζήλεψα τἀπότολμα φτερά σου,

Ταξιδευτὴς κι' ἀπαρνητὴς στὰ οὐράνια πλάτη ἀπάνω.

Μά, ὦ δέντρο, τώρα ἡ ἀσάλευτη πῶς μὲ τραβάει χαρά σου!

Στὸ χῶμα, ποὺ ριζώθηκα, νὰ ζήσω ἢ νὰ πεθάνω...


Παύλος Νιρβάνας

Μαρούλα - Η κόρη της Λήμνου

Στον Κότσινα έναν από τους ιστορικότερους οικισμούς της Λήμνου γεννήθηκε και έζησε η πιο γνωστή για τον ηρωισμό της Λημνιά, Η Μαρούλα. Η Μαρούλα ήταν κόρη του Ισίδωρου Κομνηνού και της Ευφροσύνης. Σύμφωνα με την παράδοση ο πατέρας της κατείχε εξέχουσα θέση στη μικρή κοινωνία και ήταν ο πλούσιος προστάτης του οικισμού, ο οποίος τότε άκμαζε και διέθετε ένα από τα μεγαλύτερα Φρούρια του νησιού.

Την 21η Μαΐου 1478 τη μέρα που στον Κότζινο οι κάτοικοι πανηγύριζαν τη γιορτή του Μεγάλου Κωνσταντίνου και της Αγίας Ελένης, ο Σουλειμάν έφτασε στον Κότσινο και άρχισε μια ηρωική μάχη. Η μάχη ήταν συγκλονιστική και η αντίσταση των Ελλήνων και Βενετών για την υπεράσπιση του φρουρίου, παροιμιώδης. Στη μάχη ο πατέρας της Μαρούλας σκοτώθηκε και η ηρωίδα θρηνούσε για το χαμό του.

Όταν όμως κατάλαβε ότι οι απώλειες άρχισαν να λυγίζουν τη θέληση των πολιορκημένων, πήρε το σπαθί του πατέρα της και ρίχτηκε στη μάχη με αυτοθυσία. Η Μαρούλα πολέμησε με αξιοθαύμαστη τόλμη και κατάφερε να απωθήσει τον Τούρκο κατακτητή, γράφοντας το όνομά της με ανεξίτηλα γράμματα στην ιστορία του νησιού.

Στο λιμανάκι του Κότσινα βρίσκεται σήμερα επιβλητικό μπρούτζινο άγαλμα της θρυλικής ηρωίδας στον προαύλιο χώρο του Ιερού ναού Ζωοδόχου Πηγής, στο λόφο όπου άλλοτε δέσποζε το απόρθητο φρούριο του Κότσινου.

Ο εθνικός μας ποιητής Κωστής Παλαμάς γράφει στο ποίημά του «Η κόρη της Λήμνου»: «Η Μάρω, το αρχοντικό κορμί, της Λήμνου η κόρη,ξέρεις πως μόλις άψυχο της φέραν το κορμί του, επήρε την ασπίδα του κι εζώσθη το σπαθί του»


Παρασκευή 11 Δεκεμβρίου 2009

Καλημερούδια!


Με τί καμάρι περπατει

την κούκλα της κρατώντας

και με ένα σπάγκο το γατι

ξοπίσω της τραβώντας!



Κοντά στην πόρτα σταματα

πριν πάει πιο παραπέρα,

και τα πουλια της χαιρετα

με μια της καλημέρα.



«Καλημερούδια σας, πουλια,»

καλημερούδια, χήνα…»

Την κούκλα λεν Τρανταφυλλια»

και το γατι Ψιψίνα.»


Κι' αν με ρωτάτε και για πού,»

νωρις τι τάχα βγήκα,»

πάω να προφτάσω τον παππου»

που με φιλέβει σύκα.»


Αλέξανδρος Πάλλης
Πέμπτη 10 Δεκεμβρίου 2009

Λουκρητία - Αρκάς




Τι κάνει μια νεαρή και γεμάτη ερωτικούς χυμούς γάτα σε ένα σπίτι όπου τα μόνα αρσενικά είναι ένας ευνουχισμένος γάτος και μια παλιά φωτογραφία??

Φυσικά υποφέρει… αυτό ακριβώς κάνει και η Λουκρητία, η φοβερή γάτα του Αρκά…αντιμετωπίζοντας την σκληρή της μοίρα…(το μόνο σκληρό πράγμα μέσα στο σπίτι) πότε με κρίσεις καταστρεπτικού θυμού, και πότε με κρίσεις καταστρεπτικότερου χιούμορ…

Κωνσταντίνος Πλεύρης - Ο Γέλως στην αρχαία Ελλάδα

(Αποσπάσματα)

Οι Αρχαίοι Έλληνες ανέλυσαν με σοβαρότητα το αστείον, διότι αυτό αποτελεί γεγονός της ζωής. Είναι θλιβερό το φαινόμενον, ό,τι τα Ελληνικά πανεπιστήμια δεν ησχολήθησαν με το χιούμορ στην Αρχαία Ελλάδα…Γι’αυτόν τον λόγον ένα ευχάριστον τμήμα του πολιτισμού παραμένει ανεξερεύνητον. Ενώ είναι πολύ ενδιαφέρον, διότι περιέχει ζητήματα ψυχολογίας, κοινωνιολογίας, φιλοσοφίας, ηθών και ιστορίας…

~~


Ας αρχίσωμεν με την προέλευσιν της λέξεως χιούμορ, που χρησιμοποιείται γενικώς. Ετυμολογικώς προέρχεται εκ της Ελληνικής γλώσσης και συγκεκριμένως ανήκει στην ηλειακήν διάλεκτον, κατά την οποίαν εχρησιμοποιείτο το ρ αντί του ς στην κατάληξιν των λέξεων…


~~


Η Ελληνική λέξη χύμορ ή χυμός σημαίνει «αίσθημα τέρψεως» Το χύμορ οι Λατίνοι το μετέφεραν στην γλώσσαν των, ως humor εκ του οποίου το παρέλαβαν οι Άγγλοι και άλλοι λαοί με την γνωστήν προφοράν χιούμορ.
Ο γέλως προέρχεται από το αίσθημα της χαράς…


~~


Το αστείον προυποθέτει πνευματική καλλιέργειαν, δηλαδή πολιτισμόν, δι αυτό και «αστείος» αρχικώς ωνομάζετο ο κάτοικος του άστεως…της πόλεως. Κατά την αρχαιοελληνική παράδοση ο γέλως ήτο δώρον της θεάς Αφροδίτης προς τους ανθρώπους μαζί με τον πόθον και την ηδονήν.


~~


Ακόμη ας επισημάνωμεν μιαν λεπτομέρειαν. Σήμερον όταν κάποιος λέγη ή κάνη ανεπιτυχή αστεία τον αποκαλούμεν «κρύον» Η λέξις προέρχεται από την αρχαία Ελλάδα…παραδίδεται ότι ή εταίρα Γνάθαινα προσέφερε παγωμένον οίνον στους φίλους της. Ο κωμωδιογράφος Δίφιλος την ερώτησε : «Πως κατορθώνει να κρυώνη τόσον πολύ τον οίνον ;» εκείνη του απήντησε : «τον σκεπάζω με τα έργα σου» Ο χαρακτηρισμός λοιπόν κάποιου ως «κρύου» έχει ιστορίαν δύο και πλέον χιλιετιών.


~~


Οι Έλληνες εφεύρον και συχνώς εχρησιμοποιούν το λογοπαίγνιον. Δηλαδή μετεχειρίζοντο την ίδιαν λέξιν με διαφορετικήν σημασίαν. Επί παραδείγματι ο Διογένης βλέπων τον οφθαλμίατρον Διδύμωνα, γνωστόν φιλογύνην, να εξετάζη τον οφθαλμόν κάποιας ωραίας νεαράς του είπεν : «Πρόσεχε Διδύμωνα μήπως εξετάζων τον οφθαλμόν πειράξης την κόρην»

Τρίτη 8 Δεκεμβρίου 2009

BroKen SleeP...



Τα σώματά μας θα χαθούν θα σβήσουν από μας θα μείνει μέχρι της συντελείας των αιώνων αυτό το
“σε αγαπώ” που σου ψιθύρισα στις ώρες τις πιο κρυφές…

Εγγονόπουλος
Δευτέρα 7 Δεκεμβρίου 2009

Καλυψώ


Καλυψώ, αθάνατη, στο βλέμμα αμβροσία,

ομορφιά σαν έρωτας, νέκταρ θεϊκό,

σε μέθυσε με πόθο κι εσένα η Κυπρίδα

και σκλαβώθηκες, θεά, σε ναυαγό θνητό...

~~

Αιώνια νιότη, έλαμπες σαν Ωγυγία

μες στου Ποσειδώνα την αβυσσαλέα οργή

κι ήσουν παράδεισος απάνεμος για τον ξένο,

τον Οδυσσέα, της Τροίας τον κατακτητή.
~~

Καλυψώ, θεά, σε νίκησε κοινή θνητή

ύφασμα ξεθωριασμένο, του χρόνου λεία.

Δε σού ’φτασε η ομορφιά κι ένας παράδεισος

για να κερδίσεις της αγάπης σου την Ωγυγία.

~~

Καλυψώ, σε βλέπω μόνη στον παράδεισό σου

να θρηνείς, της Ιθάκης γυρεύοντας καπνό,

και να μυρίζεις τ’ άνθη που άγγιζε ο θνητός

σα νά ’λεγε στην Πηνελόπη «σ’ αγαπώ».

~~

Αιώνια μόνη, δε βρήκες άλλον Οδυσσέα

μ’ αγάπη να μυρώσεις την αθάνατη ψυχή.

Τι σκληρά σου φέρθηκε ο μύθος, Καλυψώ,

στην Ωγυγία που ζήλευαν ακόμη κι οι θεοί...
Βασίλης Μιχ. Κομπορόζος
Πηγή :
http://www.lykofos.net

Γυναίκες μαθηματικοί στην αρχαιότητα

ΑΙΘΡΑ (10ος – 9ος π.Χ. αιώνας) κόρη του βασιλιά της Τροιζήνος Πιτθέα και μητέρα του Θησέως, με μία άλλη ιδιότητα άγνωστη στους πολλούς. Την ιδιότητα της δασκάλας της αριθμητικής. Ιέρεια λοιπόν των απαρχών της πλέον εγκεφαλικής επιστήμης, η Αίθρα μάθαινε αριθμητική στα παιδιά της Τροιζήνος, με εκείνη την πολύπλοκη μέθοδο, που προκαλεί δέος, μιας και δεν υπήρχε το μηδέν…και οι αριθμοί συμβολίζονταν πολύπλοκα, αφού τα σύμβολά τους απαιτούσαν πολλές επαναλήψεις (Κρητομυκηναϊκό σύστημα αρίθμησης)

ΠΟΛΥΓΝΩΤΗ (7ος – 6οςπ.Χ. αιώνας) Ο ιστορικός Λόβων ο Αργείος αναφέρει την Πολυγνώτη ως σύντροφο και μαθήτρια του Θαλού. Γνώστρια πολλών γεωμετρικών θεωρημάτων, λέγεται (μαρτυρία Βιτρουβίου), πως και αυτή συντέλεσε στην απλούστευση των αριθμητικών συμβόλων με την εισαγωγή της αρχής της ακροφωνίας, δηλαδή με την εισαγωγή αλφαβητικών γραμμάτων που αντιστοιχούσαν το καθένα σε το καθένα στο αρχικό γράμμα του ονόματος του αριθμού. Έτσι το Δ αρχικό του ΔΕΚΑ, παριστάνει τον αριθμό 10. Το Χ, αρχικό του ΧΙΛΙΑ παριστάνει τον αριθμό 1000 κοκ Κατά τον Βιτρούβιο η Πολυγνώτη διετύπωσε και απέδειξε πρώτη την πρόταση “ΕΝ ΚΥΚΛΩ Η ΕΝ ΤΩ ΗΜΙΚΥΚΛΙΩ ΓΩΝΙΑ ΟΡΘΗ ΕΣΤΙΝ”
ΘΕΜΙΣΤΟΚΛΕΙΑ (6οςαιώνας π.Χ.). Ο Διογένης ο Λαέρτιος λόγιος-συγγραφέας την αναφέρει ως Αριστόκλεια ή Θεόκλεια. Ο Πυθαγόρας πήρε τις περισσότερες από τις ηθικές του αρχές από την Δελφική ιέρεια Θεμιστόκλεια, που συγχρόνως τον μύησε στις αρχές της αριθμοσοφίας και της γεωμετρίας. Σύμφωνα με τον φιλόσοφο Αριστόξενο (4οςπ.Χ. αιώνας) η Θεμιστόκλεια δίδασκε μαθηματικά σε όσους από τους επισκέπτες των Δελφών είχαν την σχετική έφεση. Ο μύθος αναφέρει ότι η Θεμιστόκλεια είχε διακοσμήσει τον βωμό του Απόλλωνος με γεωμετρικά σχήματα. Κατά τον Αριστόξενο ο Πυθαγόρας θαύμαζε τις γνώσεις και την σοφία της Θεμιστόκλειας γεγονός που τον ώθησε να δέχεται αργότερα και στην Σχολή του γυναίκες.

Καλημέρα...




κι όποιος αντέξει...
Σάββατο 5 Δεκεμβρίου 2009

Προμηθέας

Γιος του Τιτάνα Ιαπετού και της Κλυμένης …Όταν ξέσπασε η σύγκρουση για την εξουσία, ανάμεσα στους Oλύμπιους θεούς και τους Tιτάνες, πήρε το μέρος των Oλυμπίων, αν και ο ίδιος ήταν Tιτάνας. Aργότερα, μετά την επικράτηση των θεών του Oλύμπου, ήρθε σε σύγκρουση με το Δία, όταν πληροφορήθηκε ότι ο θεός σκόπευε να αφανίσει το γένος των ανθρώπων με κατακλυσμό.

Ο Προμηθέας δημιούργησε τους πρώτους ανθρώπους πλάθοντάς τους με πηλό (στη Θεογονία του Ησίοδου αναφέρεται σαν ευεργέτης της ανθρωπότητας κι όχι δημιουργός της). Σε ρωμαϊκές σαρκοφάγους εικονίζεται ο Προμηθέας να φτιάχνει αγάλματα και η θεά Aθηνά να τους στέλνει ψυχή, με φτερά πεταλούδας, για να τα κατοικήσουν και να τους δώσουν πνοή. Eπειδή ήταν ο δημιουργός των ανθρώπων παρακολουθούσε πάντα με ενδιαφέρον την πορεία τους πάνω στη γη και πολλές φορές είχε παρακούσει τις εντολές του Δία ή τον είχε ξεγελάσει προς όφελός τους…

Κατά τη διάρκεια μιας επίσημης θυσίας, ο Προμηθέας, χώρισε ένα βόδι σε δυο μέρη. Στο ένα μερίδιο έβαλε το δέρμα, τη σάρκα και τα εντόσθια σκεπασμένα με την κοιλιά του ζώου και στο άλλο έβαλε τα κόκαλα, από τα οποία είχε αφαιρέσει το κρέας, και τα είχε σκεπάσει με το λευκό λίπος. Έπειτα είπε στο Δία να διαλέξει το μερίδιο που θα αντιστοιχούσε στους θεούς, το υπόλοιπο προοριζόταν για τους ανθρώπους. Ο Δίας διάλεξε το λίπος κι όταν διαπίστωσε ότι το μερίδιο αυτό το αποτελούσαν μόνο κόκαλα θύμωσε και με τον Προμηθέα και με τους ανθρώπους κι αποφάσισε να μην τους ξαναστείλει ποτέ πια τη φωτιά.

Ο Προμηθέας έκλεψε σπίθες φωτιάς από τον τροχό του ήλιου ή από το καμίνι του Ηφαίστου και την έδωσε στους ανθρώπους, οι οποίοι βελτίωσαν έτσι τη ζωή τους, έφτιαξαν εργαλεία, καλλιέργησαν τη γη κι εκπολιτίστηκαν. Ο Προμηθέας τους βοήθησε να αποκτήσουν ιατρικές γνώσεις, να παρασκευάσουν φάρμακα, τους δίδαξε αρχιτεκτονική, μαθηματικά, αστρονομία, μεταλλουργία, ναυσιπλοΐα.

Ο Δίας τιμώρησε και τους ανθρώπους και τον Προμηθέα. Εναντίον των ανθρώπων έστειλε την Πανδώρα, ενώ τον Προμηθέα, με τη βοήθεια του κράτους και της Βίας, τον έδεσε με ατσάλινες αλυσίδες επάνω στον Καύκασο κι έστειλε έναν αετό, γεννημένο από τον Τυφώνα και την Έχιδνα, να του τρώει το συκώτι, το οποίο κάθε πρωί ανανεωνόταν. Ο Δίας επίσης ορκίστηκε στα νερά της Στύγας να μη λύσει ποτέ από τα δεσμά του τον Προμηθέα.
Ο Προμηθέας κρεμόταν για πολλά χρόνια από το βράχο μέχρι τη στιγμή που ο Ηρακλής τον ελευθέρωσε από τα δεσμά του. Ο Δίας χάρηκε πολύ για το κατόρθωμα του γιου του, ώστε αποφάσισε να αφήσει ελεύθερο τον Προμηθέα. Επειδή όμως έπρεπε να κρατήσει τον όρκο του, υπέδειξε στον Προμηθέα να κατασκευάσει ένα δαχτυλίδι από το ατσάλι της αλυσίδας του και από ένα κομμάτι του βράχου επάνω στον οποίον ήταν δεμένος. Με τον τρόπο αυτό ο ατσάλινος δεσμός συνέχιζε να τον κρατάει δεμένο πάνω στο βράχο του. Από τότε οι άνθρωποι άρχισαν να κατασκευάζουν με τη σειρά τους δαχτυλίδια και να τα φορούν προς τιμή του Προμηθέα που είχε υποφέρει γι' αυτούς ευεργετώντας τους…


Καὶ στάθηκα...



Καὶ στάθηκα μπροστὰ σὲ δυὸ μάτια μὲ δίχως ταίρια,

ὡραῖα σὰ λωτολούλουδα...μάτια νοσταλγικά

ποὺ μοῦ μηνοῦσαν τὴν αὐγή...μὰ ὠιμένα ἦταν ἀστέρια

ποὺ μοῦ εἶχαν ρίξει λίγο φῶς κι᾿ αὐτὸ διαβατικά


Μαρία Πολυδούρη
Παρασκευή 4 Δεκεμβρίου 2009

Ό,τι σκοτώνεις...είναι δικό σου για πάντα




Μπορώ να σε αγαπάω...και ας μην υπάρχεις πια...


Σε ό,τι αγάπησα... Για ό,τι σκότωσες...

Κάθε Πρωΐ...

Κάθε πρωί...
Καταργούμε τα όνειρα
Χτίζουμε με περίσκεψη τα λόγια...
Τα ρούχα μας είναι μια φωλιά από σίδερο
Κάθε πρωί...
Χαιρετάμε τους χθεσινούς φίλους
Οι νύχτες μεγαλώνουν σαν αρμόνικες...
Ήχοι, καημοί, πεθαμένα φιλιά...
(Ασήμαντες απαριθμήσεις
-Τίποτα, λέξεις μόνο για τους άλλους.
Μα πού τελειώνει η μοναξιά;)
Μ. Αναγνωστάκης
Πέμπτη 3 Δεκεμβρίου 2009

Ορφικός Ύμνος Τηθύος...



Ὠκεανοῦ καλέω νύμφην, γλαυκώπιδα Τηθύν,
κυανόπεπλον ἄνασσαν, εὔτροχα κυμαίνουσαν,
αὔραις ἡδυπνόοισι πατασσομένην περὶ γαῖαν.
Θραύουσ αἰγιαλοῖσι πέτρῃσί τε κύματα μακρά,
εὐδινοῖς ἁπαλοῖσι γαληνιόωσα δρόμοισιν,
ναυσὶν ἀγαλλομένη, θηροτρόφος, ὑγροκέλευθε·
μήτηρ μὲν Κύπριδος, μήτηρ νεφέων ἐρεβεννῶν
καὶ πάσης πηγῆς νυμφέων νασμοῖσι βρυούσης·
κλῦθί μου, ὦ πολύσεμνε, καὶ εὐμενέουσ ἐπαρήγοις,
εὐθυδρόμοις οὖρον ναυσὶν πέμπουσα, μάκαιρα.
[ΟΡΦΕΩΣ ΥΜΝΟΙ, ΑΡ. 22 - "88 ΙΕΡΟΙ ΥΜΝΟΙ ΤΗΣ ΕΛΛΗΝΙΚΗΣ ΘΡΗΣΚΕΙΑΣ", ΕΚΔΟΣΕΙΣ ΗΛΙΟΔΡΟΜΙΟΝ, ΑΘΗΝΑ 2004 ]

Μουσική: Γιάννης Μαρκόπουλος (Από την «Λειτουργία του Ορφέα»)
Υμνωδία: Βασιλική Λαβίνα

Η Τηθύς

Ήταν μία από τις Τιτανίδες, κόρη του Ουρανού και της Γαίας, που έλαβε ως σύζυγο τον αδελφό της, Ωκεανό από τον οποίο και γέννησε τρεις χιλιάδες ποτάμιους θεούς, μεταξύ των οποίων ήταν ο Αχελώος, ο Ασωπός κλπ. και ισάριθμες θεότητες, τις Ωκεανίδες.

Από την ελληνική μυθολογία εμπνεύστηκε άλλωστε ο αυστριακός Γεωλόγος Έντουαρτ Σουές, όταν το 1893 βάφτισε με το όνομα "Τηθύς" την πρώτη θάλασσα του πλανήτη μας...

Πέρα από το μύθο…οι κλάδοι της Γεωλογίας και Παλαιοντολογίας έχουν πλέον αποδείξει ότι κάποτε υπήρχε η Παγγαία, μία ενιαία στεριά, μία υπερήπειρος, η οποία περικλειόταν από την Πανθάλασσα, έναν παγκόσμιο ενιαίο Ωκεανό. Σε ένα τμήμα της υπερηπείρου αυτής, κάποια στιγμή (200 εκατ. χρόνια πριν) σχηματίστηκε σταδιακά ένας τεράστιος κόλπος, αυτή η πρώτη θάλασσα που πήρε το όνομα Τηθύς.

Καθώς η ηφαιστειακή και τεκτονική δράση άρχισε να προκαλεί τη διάσπαση της Παγγαίας, η πρώτη μεγάλη "ρήξη" συνέβη σε εκείνο το στένωμα της Τηθύος. Η Παγγαία χωρίστηκε στη μέση και δύο νέες μεγάλες ήπειροι προέκυψαν, η Λαυρασία (σημερινή Β. Αμερική, Ευρώπη και Ασία) και η Γκοντβάνα (σημερινή Ν. Αμερική, Αφρική, Αραβία, Ινδία και Αυστραλία). Η Τηθύς συνέχισε να υφίσταται, μεγάλωσε μάλιστα, καταλαμβάνοντας το χώρο που σήμερα θα προσδιορίζαμε "μεταξύ Αφρικής και Ευρασίας".

Όλα πήγαιναν λοιπόν καλά για την Τηθύ…ήταν γεμάτη κοραλλιογενείς υφάλους, μαγγρόβια δάση, θαλάσσιους ίππους, θαλάσσιους ελέφαντες και πολλά ακομα τέτοια καλούδια. Μέχρι που κάποια στιγμή (70 εκατ. χρόνια πριν) η κίνηση των υπερηπείρων άλλαξε. Αντί να απομακρύνονται, άρχισαν και πάλι να πλησιάζουν η μία την άλλη. Μετά από μερικές πολύ βίαιες ομολογουμένως συγκρούσεις, οι οποίες έδωσαν και τη βάση της νέας μορφής (τις νέες ηπείρους) του πλάνητη, η Τηθύς εξαφανίστηκε...

Ολοκληρωτικά; Όχι! Ό,τι υπόλειμμα της Τηθύος διασώζεται σήμερα είναι η σημερινή Μεσόγειος.Η Τηθύς λοιπόν εκτός από τις Ωκεανίδες και τους Ποταμούς, γέννησε και τη Μεσόγειο Θάλασσα. Ό,τι υπόλοιπο της Τηθύος διασώζεται σήμερα, βρίσκεται μέσα στα γεωγραφικά όρια της Μεσογείου μας, της Mare Nostrum!

Πηγή : http://www.scubadive.gr

Τετάρτη 2 Δεκεμβρίου 2009

Άλογα του Διομήδη

Η όγδοη εντολή που πήρε ο Ηρακλής από τον Ευρυσθέα ήταν να του φέρει ζωντανά τα άλογα του Διομήδη. Ο Διομήδης ήταν γιος του Άρη και της Κυρήνης, αδελφός του Κύκνου. Βασίλευε στη Θράκη σ’ ένα πολεμικό λαό, τους Βίστονες. Αυτοί ζούσαν γύρω από μια λίμνη που είχε πάρει το όνομά τους, τη Βιστονίδα λίμνη.


Ο Διομήδης είχε 4 παράξενα θηλυκά άλογα που ήταν πολύ άγρια. Παράξενα ήταν και τα ονόματά τους: Πόδαργος, Λάμπων, Ξάνθος, Δεινός. Από τα ρουθούνια τους πετούσαν φωτιά. Δεν έτρωγαν χόρτα και σανό όπως όλα τα άλλα τα άλογα αλλά ανθρώπινες σάρκες.

Επειδή τα άλογα αυτά ήταν τόσο άγρια και επικίνδυνα ο Διομήδης τα κρατούσε μέσα στο στάβλο τους δεμένα με χοντρές σιδερένιες αλυσίδες ενώ γύρω από το στάβλο είχε βάλει φρουρούς με όπλα να τα φυλάνε. Ο Ηρακλής γνωρίζοντας όλα αυτά μάζεψε τους γενναίους φίλους του, μεταξύ αυτών ήταν και ο αγαπημένος του φίλος Άβδηρος, μπήκαν σε ένα καράβι με σκοπό να αντιμετωπίσουν το Διομήδη και τα φοβερά του άλογα....


Ξεκίνησαν και μετά από κάποιες μέρες ταξίδι πέρασαν τη Θάσο και άραξαν στην απέναντι ακτή. Μόλις πάτησαν το πόδι τους στη στεριά πήγαν κατευθείαν στους στάβλους του Διομήδη. Εκεί ο Ηρακλής σκότωσε τους φρουρούς, πήρε τα άλογα...τα πήγε κοντά στο πλοίο και άφησαν τον Άβδηρο να τα φυλάει. Στο μεταξύ ο Διομήδης που κατάλαβε τι είχε γίνει,φώναξε τους Βίστονες να πάνε να καταδιώξουν τον Ηρακλή.


Ο Ηρακλής με τους συντρόφους του αντιμετώπισαν το Διομήδη και τους Βίστονες. Ο Διομήδης σκοτώθηκε από τον Ηρακλή και βλέποντάς τον οι Βίστονες νεκρό το βάλανε στα πόδια...

Όταν ο Ηρακλής γύρισε στο καράβι τον περίμενε ένα φρικτό θέαμα. Τα άλογα του Διομήδη είχαν κατασπαράξει το φίλο του, τον Άβδηρο. Πήρε τα άλογα και τα έδεσε με αλυσίδες και στη συνέχεια μάζεψε ό, τι είχε απομείνει από το φίλο του και τον έθαψε....

Δίπλα στον τάφο του ίδρυσε την πόλη Άβδηρα και όρισε να γίνονται κάθε χρόνο αγώνες για να τον τιμούν....Αφού τέλειωσαν όλα αυτά μπήκε στο πλοίο και πήγε τα άλογα στον Ευρυσθέα, ο οποίος τα άφησε ελεύθερα. Αυτά περιπλανήθηκαν και κάποτε έφτασαν στον Όλυμπο όπου τα έφαγαν άλλα άγρια θηρία.


O Λαοκόων

Ήταν πρόσωπο της αρχαίας ελληνικής μυθολογίας, ένας από τους Τρώες ιερείς του Θυμβραίου Απόλλωνα. Ο Λαοκόων κατά την παράδοση είχε ασεβήσει προς τον θεό του επειδή είχε παντρευτεί και είχε γίνει πατέρας, είτε επειδή είχε έρθει σε σωματική επαφή με τη σύζυγό του μπροστά στο είδωλο του θεού στον ναό. Ο μικρός του ρόλος στο τέλος του Τρωικού Πολέμου ήταν ότι προειδοποίησε τους Τρώες (μάταια) να μη δεχθούν τον Δούρειο Ίππο ως δώρο από τους Έλληνες: «Μια θανάσιμη απάτη είναι τούτη», είπε, «σκαρωμένη απ' τους Αχαιούς αρχηγούς!» (Κουίντος Σμυρναίος, X 420f [1]).
Στην Αινειάδα, ο Βιργίλιος βάζει τον Λαοκόωντα να λέει: «Μην εμπιστεύεστε το άλογο, Τρώες. / Οτιδήποτε κι αν είναι, φοβάμαι τους Έλληνες ακόμα κι όταν φέρνουν δώρα». Από αυτούς τους στίχους έχει γίνει διάσημη και παροιμιώδης η φράση "timeo Danaos et dona ferentes", και στα ελληνικά: «Φοβού τους Δαναούς και δώρα φέροντας».
Οι Τρώες όμως αψήφησαν τη συμβουλή του Λαοκόωντα... Οργισμένος τότε ο Λαοκόων πέταξε το ακόντιό του στο ξύλινο άλογο. Εκείνη την ώρα ο θεός Ποσειδώνας, επειδή υποστήριζε τους Έλληνες, έστειλε δύο θαλάσσια φίδια και έπνιξαν τον Λαοκόωντα και τους γιούς του, Αντίφα και Θυμβραίο...

Το επεισόδιο του θανάτου του Λαοκόωντος απετέλεσε το θέμα της χαμένης τραγωδίας του Σοφοκλέους «Λαοκόων». Επίσης, παριστάνεται σε περίφημο μεγάλο μαρμάρινο γλυπτό με τίτλο «Ο Λαοκόων και οι γιοί του» (αποδιδόμενο στους Ρόδιους γλύπτες Αγήσανδρο, Αθηνόδωρο και Πολύδωρο), που βρίσκεται στα Μουσεία του Βατικανού.

Πηγή : http://el.wikipedia.org

Τρίτη 1 Δεκεμβρίου 2009

Παγκόσμια Ημέρα κατά του AIDS

Η 1η Δεκεμβρίου καθιερώθηκε το 1988, με πρωτοβουλία της Παγκόσμιας Οργάνωσης Υγείας και αργότερα της Γενικής Συνέλευσης του ΟΗΕ, ως Παγκόσμια Ημέρα κατά του AIDS, μίας από τις φονικότερες επιδημίες του σύγχρονου κόσμου, κύριος τρόπος μετάδοσης της οποίας είναι η σεξουαλική επαφή.

Παρά την προσπάθεια ελέγχου και περιορισμού της επιδημίας σε παγκόσμιο επίπεδο, το AIDS συνεχίζει να παραμένει ανεξέλεγκτο στις περισσότερες χώρες του κόσμου και ειδικά στην Υποσαχάρεια Αφρική...Σύμφωνα με τα στοιχεία που δημοσιεύουν οι Γιατροί Χωρίς Σύνορα στην επίσημη ιστοσελίδα τους, κάθε λεπτό της ημέρας, ένα παιδί ηλικίας κάτω των 15 χρονών μολύνεται από HIV. Το AIDS σκοτώνει κάθε μέρα 1.400 παιδιά και κοστίζει τη ζωή σε περισσότερα από μισό εκατομμύριο παιδιά κάθε χρόνο...


Εκατομμύρια παιδιά με HIV/AIDS πεθαίνουν γιατί δεν υπάρχουν κατάλληλα διαγνωστικά εργαλεία και παιδιατρικοί συνδυασμοί αντιρετροϊκών φαρμάκων που να μην κοστίζουν ακριβά. Τα 9 από τα 10 παιδιά που γεννιούνται με HIV ζουν στην Αφρική.

Στη Δύση, η μετάδοση της ασθένειας από τη μητέρα στο παιδί μπορεί να αποφευχθεί αποτελεσματικά, ενώ η αντιρετροϊκή θεραπεία προσφέρει σε ένα παιδί που έχει γεννηθεί με HIV μία ευκαιρία να φτάσει στην ενηλικίωση.

Ωστόσο, στις χώρες του αναπτυσσόμενου κόσμου, η έλλειψη της θεραπευτικής εμπειρίας και οι δυσκολίες χορήγησης αντιρετροϊκών φαρμάκων στα παιδιά έχουν ως αποτέλεσμα να λαμβάνει θεραπεία μόνο ένα πολύ μικρό ποσοστό παιδιών που την έχουν ανάγκη.

Τα μισά παιδιά απ' όσα έχουν μολυνθεί από τον ιό HIV ποτέ δε συμπληρώνουν το δεύτερο έτος της ζωής τους...



Σαν σήμερα…

1818 : Μύηση του Θεοδώρου Κολοκοτρώνη στην Φιλική Εταιρεία από τον οπλαρχηγό Χρήστο Αναγνωσταρά

1821 : Ο Ηλίας Μαυρομιχάλης, μετά την ανακήρυξη του ως Αρχηγού των
όπλων της Αττικής, φθάνει με δύναμη Μανιατών στην Αθήνα.
Από τους πληρεξούσιους της Πελοποννήσου εκλέγεται πρόεδρος
της τοπικής γερουσίας ο επίσκοπος Βρεσθένης Δημήτριος.

1823 : Ο Οδυσσέας Ανδρούτσος πολιορκεί την Χαλκίδα

1834 : Άφιξη του Βασιλέως Όθωνος στην Αθήνα, νέα πρωτεύουσα του ελληνικού κράτους

1913 : Στο φρούριο φιρκά των Χανίων υψώνεται η Γαλανόλευκη από τον Βασιλέα Κωνσταντίνο και τον πρωθυπουργό Ελευθέριο Βενιζέλο, ενώ ο κρητικός λαός που έχει συγκεντρωθεί στον χώρο του λιμανιού παραληρεί από ενθουσιασμό. Έτσι επισφραγίζεται η ένωση της Κρήτης με την μητέρα Ελλάδα.

θέλω να δίνω φως...από τη φλόγα μου



Δε θέλω του κισσού το γλαροψήλωμα
σε ξένα αναστηλώματα δεμένο
ας είμαι ένα καλάμι, ένα χαμόδεντρο
μα όσο ανεβαίνω...μόνος ν' ανεβαίνω
Δε θέλω του γυαλιού το λαμπροφέγγισμα
που δίνεται του φεγγο-ηλιού τη χάρη
θέλω να δίνω φως, από τη φλόγα μου
κι ας είμαι ένα...ταπεινό λυχνάρι.
Γεώργιος Δροσίνης
Δευτέρα 30 Νοεμβρίου 2009

Αφροδίτη...και Άδωνις

Μια βασιλοπούλα της Συρίας, η Μύρρα, καυχήθηκε ότι ήταν πιο όμορφη από την Αφροδίτη. Η θεά οργισμένη της προκάλεσε έναν ανόσιο έρωτα για τον πατέρα της, κατάφερε να τον ξεγελάσει και ενώθηκε μαζί του για δώδεκα νύχτες. Όταν συνήλθε από την παροδική τρέλα που της είχε στείλει η Αφροδίτη, κατάλαβε το θανάσιμο αμάρτημά της και έτρεξε στο δάσος να κρυφτεί.


Η θεά τελικά τη λυπήθηκε και τη μεταμόρφωσε σε δέντρο, τη γνωστή Μυρσίνη. Αργότερα ο φλοιός του δέντρου έσκασε και βγήκε ένα παιδί που πήρε το όνομα Άδωνης. Η Αφροδίτη ενθουσιάστηκε από την ομορφιά του βρέφους και για να το προφυλάξει το έδωσε στην Περσεφόνη, τη σύζυγο του Άδη, να το μεγαλώσει στο σκοτεινό της βασίλειο. Όταν όμως ο Άδωνης μεγάλωσε και έγινε ένας πανέμορφος άντρας με πολύ ωραίο κορμί και θεϊκή όψη, η Περσεφόνη, μαγεμένη από την ομορφιά του, τον ερωτεύτηκε και αρνήθηκε να τον δώσει πίσω στην Αφροδίτη.

Οι θεές άρχισαν να μαλώνουν και να χτυπιούνται αλλά καμιά δεν μπορούσε να υπερισχύσει. Έτρεξαν λοιπόν στον πάνσοφο Δία να τους λύσει τη διαφορά. Ο Δίας αποφάσισε ότι ο Άδωνης το ένα τρίτο του χρόνου θα το περνούσε δίπλα στην Αφροδίτη, το ένα τρίτο δίπλα στην Περσεφόνη και το υπόλοιπο τρίτο όπου αυτός ήθελε.


Έτσι στο εξής ζούσε πάντοτε τέσσερις μήνες στον Κάτω Κόσμο και οκτώ με την Αφροδίτη. Κάθε φορά που ερχόταν η εποχή να εγκαταλείψει τον Άδη και ν' ανέβει πάνω στη γη, η φύση ολόκληρη τον υποδεχόταν με χαρά. Τα χωράφια γίνονταν καταπράσινα, τα λουλούδια και τα δέντρα άνθιζαν και ένα υπέροχο άρωμα πλημμύριζε την ατμόσφαιρα. Η Αφροδίτη εγκατέλειπε το θεϊκό της παλάτι στον Όλυμπο και ζούσε με το νεαρό αγαπημένο της μέσα στα βουνά και τα δάση.


Όμως το γεγονός αυτό προκάλεσε την οργή του Άρη, που ζήλευε τον Άδωνη. Έτσι, μια μέρα έστειλε έναν άγριο κάπρο που με τους χαυλιόδοντές του πλήγωσε θανάσιμα το νέο.Λένε μάλιστα πως μόλις η θεά έτρεξε να βοηθήσει τον τραυματισμένο φίλο της, πάτησε ένα αγκάθι και από το αίμα που κύλησε έβαψε κόκκινο ένα τριαντάφυλλο, μέχρι τότε υπήρχαν μόνο άσπρα τριαντάφυλλα…

Το σκάκι...



Έλα να παίξουμε...Θα σου χαρίσω τη βασίλισσά μου
Ήταν για μένα μια φορά η αγαπημένη....Τώρα δεν έχω πια αγαπημένη

Θα σου χαρίσω τους πύργους μου...Τώρα πια δεν πυροβολώ τους φίλους μου
Έχουν πεθάνει από καιρό...πριν από μένα

Όλα, όλα και τ' άλογά μου θα στα δώσω...Όλα, όλα και τ' άλογά μου θα στα δώσω
Μονάχα ετούτο τον τρελό μου θα κρατήσω...που ξέρει μόνο σ' ένα χρώμα να πηγαίνει

δρασκελώντας την μιαν άκρη ως την άλλη...γελώντας μπρος στις τόσες πανοπλίες σου μπαίνοντας μέσα στις γραμμές σου ξαφνικά...αναστατώνοντας τις στέρεες παρατάξεις

Έλα να παίξουμε...Ο βασιλιάς αυτός δεν ήτανε ποτέ δικός μου
Κι ύστερα τόσους στρατιώτες τι τους θέλω!...Τραβάνε μπρος σκυφτοί δίχως καν όνειρα

Έλα να παίξουμε...Κι αυτή δεν έχει τέλος η παρτίδα...


Μ. Αναγνωστάκης
Κυριακή 29 Νοεμβρίου 2009

Κυνικά αποφθέγματα...

Αντισθένης

-"Η πιο αναγκαία μάθηση είναι το να ξεμάθει κανείς τις κακές συνήθειες."

-"Οι άνθρωποι που ζηλεύουν καταστρέφονται από την ίδια τους τη ζήλια, ακριβώς όπως ο σίδηρος καταστρέφεται από τη σκουριά."

-"Όταν πολλοί άνθρωποι σε επαινούν, ν' αναρωτιέσαι: "Γιατί, τι κακό έχω κάνει;"

-"Είναι καλύτερα να πέσει κανείς ανάμεσα στα κοράκια, παρά ανάμεσα σε κόλακες· διότι τα κοράκια καταβροχθίζουν τα πτώματα, αλλά οι κόλακες καταβροχθίζουν τους ζωντανούς."

Διογένης

-"Οι άνθρωποι σπεύδουν με όλη τη σοβαρότητα για ν' ακούσουν ανοησίες, αλλά είναι πολύ αργοί και περιφρονητικοί όταν το θέμα είναι σοβαρό."


-"Ανάμεσα στα άγρια ζώα το χειρότερο δάγκωμα είναι του συκοφάντη, και ανάμεσα στα ήμερα του κόλακα."

-"Ο άνθρωπος έχει περιπλέξει κάθε απλό δώρο των θεών."

-"Είμαι ο Διογένης ο Κύων. Πλησιάζω τους καλούς, γαβγίζω τους άπληστους, και δαγκώνω τους παλιανθρώπους."

Κράτης

-"Ο νόμος είναι καλό πράγμα αλλά όχι τόσο καλό όσο η φιλοσοφία. Εκεί όπου ο νόμος χρησιμοποιεί τη βία εναντίον της αδικίας, η φιλοσοφία μας πείθει με τη διδασκαλία. Η φιλοσοφία είναι καλύτερη από την κοινωνική πίεση ακριβώς στο βαθμό που είναι καλύτερο να κάνει κανείς κάτι με τη θέλησή του παρά με καταναγκασμό."

-"Για το σοφό άνδρα, η φτώχεια και η κοινωνική ασημότητα πρέπει να θεωρούνται πατρίδα του· διότι αυτές ακόμη και η τύχη δεν μπορεί να του τις στερήσει."

Δημώναξ

-"Εκείνους που φροντίζουν τα σώματα αλλά αμελούν τους εαυτούς των (δηλαδή τον εσωτερικό τους κόσμο) να μέμφεσαι, διότι είναι σαν κι αυτούς που φροντίζουν την κατοικία τους αλλά αμελούν τους ενοίκους."

-"Τόσο περισσότερο θα προσθέσεις εις την αρετή, όσο αφαιρέσεις από τις ηδονές. Διότι είναι αισχρό να παραδέχεσαι τις αρετές στους άλλους, εάν στον εαυτό σου έχεις κακίες."

-"Λιγότερα κακά υποφέρουν οι άνθρωποι από τους εχθρούς παρά από τους φίλους. Διότι από τους μεν εχθρούς φυλάσσονται, επειδή τους γνωρίζουν, στους δε φίλους ανοίγονται και υποπίπτουν σε σφάλματα, γινόμενοι ευάλωτοι."

Πηγή : http://seferou.blogspot.com

Οι κυνικοί και η φιλοσοφία τους

Στην, ηθελημένη ή όχι, παραποίηση πολλών λέξεων του Αρχαίου Ελληνικού κόσμου, η σύγχρονη ανθρωπότητα οπωσδήποτε χάνει πολλά. Ανάμεσα σε αυτές τις πάμπολλες λέξεις στέκει και η λέξη «Κυνικός», η οποία, προς ατυχία εκατομμυρίων ανθρώπων που οι Μούσες και η Φιλοσοφία δεν τους τίμησαν με τα δώρα τους, έχει προσλάβει αρνητικό νόημα σε όλες τις ευρωπαϊκές γλώσσες, ενώ τα σύγχρονα ημέτερα λεξικά ορίζουν μυωπικώς τον «Κυνικό» ως τίποτε περισσότερο από ένα πρόσωπο το οποίο... «εκ συστήματος διαπιστώνει λάθη και δυσπιστεί σε ό,τι αφορά τη σοβαρότητα ή αγαθότητα των ανθρώπινων προθέσεων και πράξεων και αντιδρά πάντοτε με ειρωνεία και σαρκασμό»

Στο παλαιό καλό, σαν το κρασί που λέμε, «Λεξικό Σούδα», θα διαβάσουμε ωστόσο εντελώς άλλα πράγματα, ότι δηλαδή ο «Κυνισμός» είναι «ΑΙΡΕΣΙΣ ΦΙΛΟΣΟΦΩΝ. Ο ΔΕ ΟΡΙΣΜΟΣ ΑΥΤΟΥ ΣΥΝΤΟΜΟΣ ΕΠ’ ΑΡΕΤΗ ΟΔΟΣ. ΤΕΛΟΣ ΔΕ ΤΟΥ ΚΥΝΙΣΜΟΥ ΤΟ ΚΑΤ’ ΑΡΕΤΗ ΖΗΝ.. ΗΡΕΣΚΕ Δ’ ΑΥΤΟΙΣ ΛΙΤΩΣ ΒΙΟΥΝ, ΑΥΤΑΡΚΕΣΙ ΧΡΩΜΕΝΟΙΣ ΣΙΤΙΟΙΣ, ΠΛΟΥΤΟΥ ΚΑΙ ΔΟΞΗΣ ΚΑΙ ΕΥΓΕΝΕΙΑΣ ΚΑΤΑΦΡΟΝΕΙΝ..». Οι «Κυνικοί» επομένως ήταν Φιλοσοφική Σχολή, και μάλιστα μία από τις μακροβιότερες.
Η Σχολή τους, ιδρύθηκε από τον Αντισθένη (445 – 360 ή 444 - 368), υιό ενός Αθηναίου και μίας δούλης από τη Θράκη, διακριθέντα πολεμιστή στη μάχη της Τανάγρας και μετέπειτα μαθητή του σοφιστή Γοργίου στη Ρητορική, και εν συνεχεία, στη Φιλοσοφία, του Σωκράτους, στον θάνατο του οποίου υπήρξε παρών. Για τον Αντισθένη και τους μαθητές του, η Φιλοσοφία είναι καθαρά κοσμική σοφία, ενώ η Αρετή, αν και εξακολουθεί να παραμένει σκοπός του βίου, είναι κάτι το απολύτως πρακτικό που δεν χρειάζεται ούτε πολλά λόγια, ούτε επίπονη εκπαίδευση (Διογένης Λαέρτιος 6, 2)

Δίνοντας συνεπώς έμφαση στον καθημερινό Τρόπο αντί στη Θεωρία, οι «Κυνικοί» επίγονοι του Αντισθένους, οι λεγόμενοι και «Αντισθενικοί», ταξίδευσαν με ιεραποστολική σχεδόν διάθεση από άκρου σε άκρο του Ελληνιστικού και Ρωμαϊκού κόσμου, ντυμένοι πτωχικά, μ' ένα σακούλι στον ώμο για τη λιγοστή τροφή τους, αντισυμβατικοί σε όλους τους τομείς, βρώμικοι, ατημέλητοι και προκλητικοί τόσο στα λόγια όσο και στα έργα τους, και καθιέρωσαν περισσότερο μία φιγούρα στάσεως, μορφής και συμπεριφοράς, παρά ένα οργανωμένο φιλοσοφικό σύστημα.



Πηγή : Βλάσης Γ. Ρασσιάς(Δημοσιεύθηκε στο περιοδικό "Διιπετές")
Ολόκληρο το άρθρο : http://www.rassias.gr/1003.html

Καληνύχτα...άλλη μια μέρα χαλάλι...

Παρασκευή 27 Νοεμβρίου 2009

Νίκος Καζαντζάκης - "Ασκητική"

( Αποσπάσματα )


Η κραυγή που γροικάς δεν είναι δική σου. Δε μιλάς εσύ. Μιλούν αρίφνητοι πρόγονοι με το στόμα σου. Δεν πεθυμάς εσύ. Πεθυμούν αρίφνητες γενιές απόγονοι με την καρδιά σου…
Η ράτσα σου είναι το μεγάλο σώμα, το περασμένο, το τωρινό και το μελλούμενο. Εσύ είσαι μια λιγόστιγμη έκφραση, αυτή είναι το πρόσωπο.Εσύ είσαι ήσκιος, αυτή κρέας…

Δεν είσαι λεύτερος…Αόρατα μυριάδες χέρια κρατούν τα χέρια σου και τα σαλεύουν. Όταν θυμώνεις, ένας πρόπαπος αφρίζει στο στόμα του, όταν αγαπάς, ένας προγονός απηλιώτης μουγκαλιέται, όταν κοιμάσαι, ανοίγουν οι τάφοι μέσα στη μνήμη και γιομίζει φαντάσματα η κεφαλή σου!
Σαν ένας λάκκος αίμα είναι η κεφαλή σου και μαζώνουνται κοπαδιαστάοι ψυχές των πεθαμένων και σε πίνουν και ζωντανεύουν. "Μην πεθάνεις, για να μην πεθάνομε! φωνάζουν μέσα σου οι νεκροί….Δεν προφτάσαμε να κάνομε έργα τις ιδέες μας….Κάμε τις έργα εσύ.
Έχεις ευθύνη. Δεν κυβερνάς πια μονάχα τη μικρή, ασήμαντη ύπαρξή σου. Είσαι μια ζαριά, όπου για μια στιγμή παίζεται η μοίρα του σογιού σου. Κάθε σου πράξη αντιχτυπάει σε αρίφνητες μοίρες. Ως περπατάς, ανοίγεις, δημιουργάς την κοίτη, όπου θα μπει και θα οδέψει ο ποταμός τηςράτσας….

Είσαι ένα φύλλο στο μέγα δέντρο της ράτσας….
Ποιος είναι ο σκοπός σου…;

Το πρώτο σου χρέος, εκτελώντας τη θητεία σου στη ράτσα, είναι νανιώσεις μέσα σου όλους τους προγόνους. Το δεύτερο, να φωτίσεις την ορμή τους και να συνεχίσεις το έργο τους….Το τρίτο σου χρέος, να παραδώσεις στο γιο τη μεγάλη εντολή να σε περάσει…

Μια δύναμη μέσα σου, ανώτερή σου, διαπερνάει συντρίβοντας το κορμίκαι το νου σου και φωνάζει: "Παίξε το τωρινό, το σίγουρο, μην το λυπάσαι, παίξε το για χάρη του αβέβαιου και μεγαλύτερού σου. Μην κρατάς τίποτα για υστερνή.

Μου αρέσει ο κίντυνος. Μπορεί να χαθούμε, μπορεί να σωθούμε. Μη ρωτάς! Απίθωνε κάθε στιγμή στα χέρια του κιντύνου τον κόσμο όλο!....Εγώ, ο σπόρος του αγέννητου, τρώγω τα σωθικά της ράτσας μου και….φωνάζω!

Αντιγνώση – ΛΙΛΗ ΖΩΓΡΑΦΟΥ

( Αποσπάσματα )
Ο Ιησούς είναι ο εφευρέτης του Χριστιανισμού και η Εκκλησία είναι...ο φύλακας του διπλώματος ευρεσιτεχνίας και του κοπυράιτ του...
οι θεοί δεν ανακατεύονται στις υποθέσεις των ανθρώπων, ούτε και φροντίζουν για τον κόσμο. Ας τους αφήνουμε αλειτούργητους δίδασκε «κάποιος» Επίκουρος, να μην τους φορτώνουμε βαριές υποχρεώσεις. Όπως ήταν οι λειτουργίες της Αθήνας. Οι θεοί, έλεγε ακόμη, ούτε
δέχονται ούτε χαρίζουν δώρα, ούτε νοιάζονται για τα ανθρώπινα, ούτε επιβλέπουν όσα γίνονται. Με μια λέξη δεν έχουν σχέση με πρόνοιες – «Απρονόητοι». Μην κουράζεστε λοιπόν και μην τους ζητάτε όλο και κάτι. «Αν οι θεοί πρόσεχαν κι εκτελούσαν όσα ζητούν στις προσευχές τους οι κάτοικοι της γης, θα χάνονταν οι άνθρωποι...επειδή όλοι τους παρακαλούν για το κακό των άλλων!»
~~
ο χριστιανισμός δεν είναι θρησκεία, παρ' όλες τις φανφάρες που τον ακολουθούν, αλλά πολιτική ιδεολογία κατοχύρωσης συμφερόντων...Δεν πρόκειται για προσωπική άποψη, αλλά για αλήθεια τεκμηριωμένη ιστορικά που περικλείεται σ' ένα ακλόνητο επιχείρημα:
ο χριστιανισμός - η θρησκεία της αγάπης - επιβλήθηκε από τους χωρίς προηγούμενο μηχανισμούς βίας, με στόχο τον αφανισμό κάθε ίχνους ελληνικού πολιτισμού...
Το νά 'σαι δούλος ανθρώπων είχε γίνει λίγο επικίνδυνο για τ' αφεντικά. Αλλά δούλος του Θεού! Κι όλοι οι δούλοι αδέρφια. Ενάντια σε ποιόν θα πολεμήσεις; Αλλά και ποιό αφεντικό δε θα αγαλλίαζε από παρόμοια ισότητα; Καιρός να καταλάβουμε πόσο ανεπανάληπτο πολιτικό
εύρημα στάθηκε ο μονοθεϊσμός με βάση το φόβο, για τις μελλοντικές κοινωνίες...
~~
Το να ήσουν «Έλλην» στους δώδεκα πρώτους αιώνες του χριστιανισμού ή με το να σου απέδιδαν αυτόν τον χαρακτηρισμό εξαιτίας της παιδείας σου, είχε τις ίδιεςcσυνέπειες με το να ήσουν Μανιχαϊστής στον Μεσαίωνα, «Εβραίος» στην άνοδο και επικράτηση του ναζισμού στην Ευρώπη, ή κομμουνιστής σήμερα, σ' ένα φασιστικό κράτος. Ήταν μια αμαρτία. Μια προσβολή της ίδιας της ζωής της χριστιανικής φυσικά - όχι το να είσαι Έλλην, αλλά και το να θυμάσαι τις εθνικές σου ρίζες η επιβολή του χριστιανισμού σαν επίσημης θρησκείας και τα μέσα της ωμής βίας που μετέρχεται για να το πετύχει, δείχνουν πόσο ξυπόλητος ήταν ο χριστιανισμός μπροστά στον ελληνορωμαϊκό πολιτισμό...
~~
ο Έλληνας της αρχαιότητας έφτασε εκεί που έφτασε γιατί δεν υπήρξε ποτέ θρησκευτικά δογματικός. Τρανή απόδειξη, η ανοχή του στην εισβολή του χριστιανισμού. Μπορούσε να περιφρονήσει μια ιδέα η θρησκεία, να την αγνοήσει, αλλά ποτέ να την απαγορέψει…
Επί 21 αιώνες, Δύση και Ανατολή, κρατούν τον Έλληνα καθισμένο στο σκαμνί, στη θέση του αιώνια κατηγορούμενου: Λατίνοι, Εβραίοι,Πάπες, Τούρκοι, Δυτικοευρωπαίοι. Όλοι βυζαίνουν, κρεμασμένοι από το μαστό του, και δεν του συχωρούν πως δεν τα καταφέρνουν να
απογαλακτιστούν...

~~

Ένα κοχύλι ζει και πεθαίνει πιο σοφά από έναν θεοφοβούμενο, μαραζωμένο από το φόβο του θανάτου, που συμβιβάζεται σε μια ζωή με πίστωση, με μικρές μικρές μίζερες δόσεις. Ο χριστιανισμός σκότωσε την επίγνωση για την ομορφιά της ζωής και τον έρωτα για τη μοναδικότητα της, με την αιώνια ένοχη και την απειλή της τιμωρίας. Η ανάγκη του θεού στον χριστιανό είναι ο φόβος για την ελευθερία....


Ο χριστιανισμός έχει μια και μόνη ιδεολογία στην πραγματικότητα:...την Αντιγνώση

Για όλους όσους έμειναν πίσω...



Πίσω ηλίθια δάκρυα μου, πίσω στην φυσική πηγή σας...
Πέμπτη 26 Νοεμβρίου 2009

Ἑνὸς λεπτοῦ σιγή

Ἐσεῖς ποὺ βρήκατε τὸν ἄνθρωπό σας
κι ἔχετε ἕνα χέρι νὰ σᾶς σφίγγει τρυφερά,
ἕναν ὦμο ν᾿ ἀκουμπᾶτε τὴν πίκρα σας,
ἕνα κορμὶ νὰ ὑπερασπίζει τὴν ἔξαψή σας...

κοκκινίσατε ἄραγε γιὰ τὴν τόση εὐτυχία σας,
ἔστω καὶ μία φορά;
Εἴπατε νὰ κρατήσετε ἑνὸς λεπτοῦ σιγή
γιὰ τοὺς ἀπεγνωσμένους;


Ντῖνος Χριστιανόπουλος ἀπὸ τὴ Συλλογή: «Ἀνυπεράσπιστος Καημός»
Τετάρτη 25 Νοεμβρίου 2009

Τατουάζ ή δερματοστιξία

Το σημάδεμα στην αρχαιότητα λεγόταν «στίξη» (χτύπημα) ή «κατάστιξη», και η πράξη στιγματισμός. Το σημάδεμα του σώματος λεγόταν δερματοστιξία.


Το τατουάζ είναι πράξη που είχε πάντοτε μαγικό χαρακτήρα. Στις περισσότερες κοινωνίες αναγνωριζόταν μαγική δύναμη σε εκείνους που επιδίδονταν στο τατουάζ. Συνήθως το τατουάζ αποτελεί δοκιμασία μυήσεως ή αναγνωρίσεως του φύλου, του αξιώματος κλπ. Γίνεται όμως περισσότερο για τη μαγική, προφυλακτική, και θεραπευτική
αξία του!

Πρόγονος των τατουάζ εικάζεται πως είναι η παράδοση εκδήλωσης πένθους των πρωτόγονων φυλών. Χάραζαν το σώμα τους και έτριβαν κάρβουνα μέσα στις τομές, με αποτέλεσμα μετά τη θεραπεία τους, τα αδιάλυτα μόρια του κάρβουνου να παραμένουν μέσα στο δέρμα
Οι παλαιστές και οι μονομάχοι στην αρχαιότητα έφεραν τατουάζ σε ένδειξη αδελφοσύνης. Πολλές φυλές το χρησιμοποιούσαν σαν ένδειξη πένθους ενώ σε άλλες υποδήλωναν τη κοινωνική τους θέση και το αξίωμα. Σε άλλες δήλωναν πως τα άτομα που τα έφεραν ήταν ώριμα για κοινωνική ζωή.

Οι αρχαίοι Έλληνες γνώριζαν τη τεχνική της δερματοστιξίας ήδη από τη Μυκηναϊκή εποχή, ωστόσο δεν έπαυαν να την θεωρούν ως συνήθεια των βαρβάρων. Χαρακτηριστικό δουλείας, υποτέλειας και υποταγής!
Ο Πλούταρχος αναφέρει πως οι Συρακούσιοι μετά τη συντριβή των Αθηναίων στις Συρακούσες της Σικελίας, έβαλαν ένα άλογο με τη μορφή τατουάζ στα μέτωπα των αιχμαλώτων!

Στην αρχαία Αίγυπτο έχουν βρεθεί μούμιες της 6ης Δυναστείας (2000 π. Χ.) με τατουάζ! Θεωρούσαν το τατουάζ ως ιερό σημάδι και απαγορευόταν να το έχει κανείς πάνω του εκτός από τον Φαραώ. Το ταύτιζαν με τη γονιμότητα και την αρχοντιά. Με τατουάζ κοσμούσαν τους νεκρούς τους πιστεύοντας ότι ασκούσε μαγικές ευεργετικές επιδράσεις. Τα τατουάζ με σκούρα χρώματα που φέρουν στη κοιλιά, στα χέρια και στα πόδια οι μούμιες τις 6ης Δυναστείας θεωρούνται από τους επιστήμονες θρησκευτικής σημασίας

Στη Δύση εμφανίζεται το τατουάζ αρχικά στους Σταυροφόρους και το 1691 από τον Γουΐλιαμ Ντάμφερ εξερευνητή θαλασσών στην επιστροφή του στο Λονδίνο μετά τα ταξίδια του στην Πολυνησία και στα νησιά του Ειρηνικού. Στα τέλη του 17ου αιώνα το τατουάζ μεταφέρεταιουσιαστικά στην Ευρώπη από τον Κάπτεν Κούκ, ο οποίος φέρνει μαζί του ειδικούς τεχνίτες από την Πολυνησία με σκοπό τη διάδοσή του..

Στις αρχές του 18ου αιώνα το τατουάζ γίνεται μόδα στις αριστοκρατικές τάξεις της Ευρώπης και ύστερα εγκαταλείπεται. Τον 19ο αιώνα γίνεται πάλι μόδα στην Αγγλία και σε κάποιες Ευρωπαϊκές χώρες..


Πηγή Φωτογραφιών : http://www.myspace.com/lakedaimoniostixis

Τρίτη 24 Νοεμβρίου 2009

Κέλομαί σε Γογγύλα... Σαπφώ



Κέλομαί σε Γογγύλα
Πέφανθι λάβοϊσά μα
Γλακτίν αν σε δηύτε πόθος αμφιπόταταϊ.
ταν καλάν α γαρ κατάγωγις αυτά
απτόαισ' ιδοϊσαν, εγώ δε χαίρω,
και γαρ αύτα δη τόδε μέμφεταί σοι
Κυπρογένηα....


Σε φωνάζω Γογγύλα
Φανερώσου πάλι κοντά μου
Το χιτώνα τον άσπρο σαν το γάλα όταν φοράς,
νά 'ξερες τους πόθους που σε τριγυρίζουν
όμορφη, και πώς χαίρομαι που δεν είμαι εγώ,
μα η ίδια η Αφροδίτη που σε μαλώνει....

Σαπφώ.....και Φάωνας


Σύμφωνα με τον ιστορικό Αιλιανό στο βιβλίο του ''Ποικίλου Ιστορία'' τόμος 12 παράγραφος 18 στη Λέσβο υπήρχε ένας γέρος καλόκαρδος βαρκάρης ο Φάωνας ο οποίος μετέφερε με την βάρκα του ανθρώπους από τη Λέσβο στη Μικρά Ασία. Η θεά Αφροδίτη θέλοντας να δοκιμάσει την καλοσύνη και την ανθρωπιά του Φάωνα παρουσιάστηκε σ’ αυτόν με τη μορφή γριάς και του ζήτησε να τη μεταφέρει με τη βάρκα του...

Ο Φάωνας πρόθυμος όπως πάντα τη μετέφερε με κάθε φροντίδα και χωρίς να δεχτεί καμία αμοιβή. Τότε η Αφροδίτη τιμώντας το Φάωνα για την καλοσύνη και την ανθρωπιά του, του χάρισε ένα αλάβαστρο με μύρο και πως ο Φάωνας, όταν άλειψε το σώμα του με αυτό, έγινε νέος και πάρα πολύ όμορφος. Άρχισαν τότε να τον αγαπούν όλες οι γυναίκες της Λέσβου συμπεριλαμβανομένης και της Σαπφώς. Ώσπου στο τέλος κάποιοι τον έσφαξαν για μοιχεία...
Η Σαπφώ σύμφωνα με τον μύθο απογοητευμένη από τον άτυχο έρωτα της για το Φάωνα, αυτοκτόνησε πέφτοντας στη θάλασσα από το ακρωτήριο Λευκάτας, που βρίσκεται στη Λευκάδα.

Αυτό αναφέρεται και στο λεξικό Σούδα, όπου διαβάζουμε για τη Σαπφώ:
«Λέσβια εκ Μυτιλήνης ψάλτρια δ’ έρωτας Φάωνος του Μυτιληναίου εκ του Λευκάτου κατεπόντησαν εαυτήν».


Πηγή : http://gym-eresou.les.sch.gr

Σαπφώ

Η διάσημη λυρική ποιήτρια της αρχαιότητας Σαπφώ, καταγόταν από τη Μυτιλήνη…Έζησε από το 630 π.Χ. μέχρι το 570 περίπου π.Χ. και από αυτά τα χρόνια, τα 8, 603-595 π.Χ., τα έζησε στη Σικελία. Επιστρέφοντας στη Λέσβο, έκανε το σπίτι της μουσικό και ποιητικό σχολείο, όπου πήγαιναν πολλές νέες κοπέλες της εποχής της.

Τα ποιήματά της, γράφθηκαν στην αιολική διάλεκτο, έχουν μεγάλη συναισθηματικότητα, χάρη και περιπάθεια. Τη θαύμαζαν και την τιμούσαν σ' όλη την Ελλάδα και την ονόμαζαν δέκατη μούσα, Λεσβία αηδόνα, αδελφή των Χαρίτων.
Τα ποιήματά της περιλάμβαναν ωδές, ερωτικά ποιήματα, ελεγείες, επιθαλάμια κι επιγράμματα. Πολύ λίγα όμως απ' τα περίφημα ποιήματα της μεγάλης ποιήτριας σώθηκαν, όπου τραγούδησε την ομορφιά της ζωής, την αγάπη, το γάμο, και την οικογενειακή ευτυχία.
Αφιέρωσε ύμνους στην Αφροδίτη, σε αθάνατους και σε θνητούς.

Η Σαπφώ (κατά το λεξικό της Σούδας)έφυγε από την Ερεσό και πήγε στη Μυτιλήνη, σπουδαίο πολιτιστικό κέντρο όπου και παντρεύτηκε κάποιον Κερκύλα από την Άνδρο, από τον οποίο απέκτησε και κόρη στην οποία έδωσε το όνομα της μητέρας της. Σε κάποιο ποίημά της μάλιστα λέγει: "Έχω εγώ μία ωραία κόρη που μοιάζει στο πρόσωπο με τα χρυσά άνθη, την αγαπητή Κλείδα, που δεν την αλλάζω ούτε με τη Λυδία, ούτε με την αξιαγάπητη Μυτιλήνη".

Ανάμεσα στα χρόνια 603- 595 π.Χ. η Σαπφώ αναγκάστηκε να αφήσει τη Μυτιλήνη και να καταφύγει στις Συρακούσες εξαιτίας της πολιτικής διαμάχης. Ξαναγύρισε ανάμεσα στα χρόνια 590- 580 π.Χ., οπότε μετά την κατάλυση της τυραννίας πήρε την εξουσία στα χέρια του ο Πιττακός. Στη Μυτιλήνη έδειχναν το τάφο της και στις Συρακούσες της είχαν κατασκευάσει κενοτάφιο. Είχε τέτοια φήμη που τη θεωρούσαν τη δεκάτη από τις Μούσες. Ο Σόλωνας είχε εκφράσει την επιθυμία να μην πεθάνει αν δεν κατόρθωνε να διδαχθεί ένα ποίημά της, που τόσο του άρεσε.

Ο Πλάτωνας αποκαλούσε τη Σαπφώ σοφή και ο Οράτιος θεωρούσε τα τραγούδια της άξια ιδιαίτερου θαυμασμού και από τους νεκρούς ακόμη του κάτω κόσμου.....


Πηγή : http://www.livepedia.gr
Related Posts with Thumbnails

MeDuSa-Kia

Blog Archive

Το Άλλο μου Παιδί...

Το σόι...

Ο Φονιάς...Νιαρ

Εκτιμώ...Διαβάζω & ακούω

Προσοχή...!

Στον αγώνα της ζωής....


....όποιος κι αν είναι ο στόχος σου...


.... να κρατάς τα μάτια σου....


...στον λουκουμά....κι όχι στην τρύπα.


Oscar Wilde

Το νου σας... ;o)

....Το νου σας ρεμάλιααααααααα…

χς βαρς κούεται, πολλ τουφέκια πέφτουν ;o)

About Μή!

Ο Ρουφιάνος...