Τετάρτη 30 Ιουνίου 2010

Αέναον...

Δευτέρα 28 Ιουνίου 2010

Οι διάδρομοι


Τα νοσοκομεία λοιπόν πάντοτε μου προκαλούσαν φόβο… κάτι οι μυρωδιές …κάτι τα σκυφτά κεφάλια στους διαδρόμους… ήθελα να φύγω γρήγορα από εκεί… φοβόμουν μήπως και ο πόνος είναι κολλητικός…

Από μικρή λοιπόν σκαρφιζόμουν διάφορες δικαιολογίες, στην προσπάθεια μου να ξεφύγω από αυτούς τους διαδρόμους…
με το που βρισκόμουν σε αυτή την θέση…γινόμουν το πιο εξυπηρετικό παιδάκι…’μήπως κάποιος θέλει νερό;’ ‘πεινάει κανείς;’… μεγαλώνοντας ευτυχώς είχα την δικαιολογία του καπνίσματος, οπότε σταμάτησαν και τα φορτωμένα δρομολόγια …

Και δεν το πάθαινα μόνο στα νοσοκομεία… όπου υπήρχε πόνος… θυμάμαι τον εαυτό μου να το βάζει στα πόδια…

εγώ σπαταλούσα τόσο πολύ χρόνο προσπαθώντας να του ξεφύγω…και εκείνος δεν κυνηγούσε καν εμένα…

πριν λίγες μέρες…στους ίδιους αυτούς διαδρόμους, βρέθηκα να ζητάω βοήθεια , από κάποιον που θεωρούσα δικό μου άνθρωπο… η απάντηση ήταν τρομακτικά τυπική, η ειρωνεία διάχυτη, και το υφάκι δηλητηριώδες… όμως για πρώτη φορά στην ζωή μου δεν το έβαλα στα πόδια, μακριά από τους διαδρόμους…άλλωστε που να πας και με τον ορό…;

Έμεινα εκεί…

πονούσα…
πονούσε το κορμί μου ολόκληρο…πονούσε το μυαλό μου και αυτή η ανόητη καρδιά μου…έλιωνε…

και πέρασαν οι ώρες…και ο πόνος ακόμη εκεί…

και κύλησαν οι μέρες …και άρχισε να φεύγει…πάει σε κάποιον άλλον να ξαποστάσει…

….μακάρι να τον λυτρώσει όπως και μένα…
Τώρα πια οι διάδρομοι θα μυρίζουν καινούργια αρχή…


Πηγή : Οι άνθρωποι

Ζει στον κόσμο της...όπως και εσείς

αυτοί που μέσα μου με κλείδωσαν ποιος ξέρει....
Μπορεί στο ψέμα τους...μια βόλτα να 'χουν βγει
Τρίτη 22 Ιουνίου 2010

Για τόσο...μόνο...

Δευτέρα 21 Ιουνίου 2010

ουθτ.... πουθτττ!!! :P



Δυστυχία σου Ἑλλάς, μὲ τὰ τέκνα ποὺ γεννᾶς.
Ὦ Ελλάς, ἡρώων χώρα, τί γαϊδάρους βγάζεις τώρα;

Soulmate μου…από σένα… για σένα… ;o)

Ένα κόκκινο τριαντάφυλλο

Ήταν χειμώνας. Παγωνιά. Μήτε ραδίκι δεν ξεφύτρωνε. Μήτε ένα γέλιο δε διαγραφόταν. Η γη είχε καταξεραθεί. Βρέχει με το τουλούμι. Κανόνια γιόμιζαν τον ουρανό. Μήτε να βγάλει το άρβυλο να πέσει ο κάπτα-Νίκος. Μήτε να ξαναθυμηθεί τις επιστήμες και τα γράμματα. Μόνο για να νεκροφιλήσεις απόμενε λίγος καιρός. Μόνο για ν’ αποχαιρετήσεις ένα ένα πράμα που ’φευγε.

Εκείνη την ημέρα ήρθε η σειρά του λοχαγού. Ήταν μια στενή κάμαρα μ’ ένα κερί που όλο κι έλιωνε απάνω στα ποδάρια του. Κι ο λοχαγός καταμεσής νεκρός, κι εκοίταγε κατά τη δύση. Και πριν να λιώσει το κερί να σκοτεινιάσει ολότελα, κάμποσοι φίλοι εβάδιζαν κι έσκυβε ένας ένας και τον αποχαιρέταγε.

Την ώρα αυτή που κίναγε στο αιώνιο ταξίδι.

Μπήκε κι ο κάπτα-Νίκος τότε, και το κερί ετρεμόσβηνε πάνω στη μούρη του νεκρού, κι είχε ξεχάσει ολότελα εκείνον τον καιρό τις επιστήμες και τα γράμματα και πως υπάρχουν ζωντανοί κι αγάπες και φθινόπωρα, κι έβλεπε μόνο εμπρός του το νεκρό λοχαγό.
Μεμιάς τα μάτια του εφουριάσανε. Μια λάμψη σα να τα ’ζωσε.

Ένα φως σα να πήδησε μες στο μικρό σκοτάδι και του ’κλεισε τα βλέφαρα. Δίπλα στον πεθαμένο, μια σπιθαμή στα πόδια του, απάνω στα σανίδια, ακίνητη σαν άγαλμα, φρουρός μαζί κι εκδικητής, καθότανε η Μαρία, μες στην ασκήμια της και τα κουρέλια της, με το ντουφέκι του νεκρού κρατώντας το ωσάν λάβαρο, στραμμένο προς τ’ ανάστροφα, αμίλητο κι ακίνητο, και μες στην κάνη που έχασκε είχε καρφώσει ένα περίφημο κόκκινο τριαντάφυλλο. Ήταν σημάδι φανερό ενός μεγάλου έρωτα. Που ποτέ δεν ειπώθηκε. Το πρώτο της και το έσχατο.

Ο κάπτα-Νίκος ξέχασε ότι ήτανε Δεκέμβρης, χειμώνας, παγωνιά, που ραδίκι δε φύτρωνε, που γέλιο δε διαγραφόταν, που κανόνια σκοτώνανε, που τα κεριά ετρεμόσβηναν, που μάνες μοιρολόγαγαν, που ’βρεχεν ασταμάτητα, και μονομιάς θυμήθηκε ότι υπάρχαν ζωντανοί κι αγάπες και φθινόπωρα και γράμματα και γέλιο και κόκκινο τριαντάφυλλο που ’χε τη δύναμη κι εφύτρωσε στην καρδιά του Δεκέμβρη.

Κι έτσι από τότε πάλι εβρήκαμε, πάνω στην ώρα που τη χάναμε, την πίστη στη ζωή. Ένα κόκκινο τριαντάφυλλο φώτισε την απόγνωση του κουρασμένου ανθρώπου....


Μέλπω Αξιώτη

Μέλπω Αξιώτη


γεννήθηκε στην Αθήνα, κόρη του μυκονιάτη μουσικοσυνθέτη Γεωργίου Αξιώτη και της αριστοκράτισσας Καλλιόπης Βάβαρη. Οι γονείς της χώρισαν το 1908 και η Μέλπω μεγάλωσε στη Μύκονο με τον πατέρα της.

Από το 1918 ως το 1922 μπήκε εσωτερική στη Σχολή Ουρσουλίνων της Τήνου. Το 1922 κατέβηκε στην Αθήνα και έζησε μαζί με τη μητέρα της και την ετεροθαλή αδερφή της Χαρούλα.

Το 1925 παντρεύτηκε το θεολόγο και δάσκαλό της Βασίλη Μάρκαρη με τον οποίο έφυγε για τη Μύκονο. Ο γάμος τους κράτησε τέσσερα χρόνια. Μετά το διαζύγιο επέστρεψε στην Αθήνα

Το 1933 πρωτοεμφανίστηκε στη λογοτεχνία με τη δημοσίευση του διηγήματος ‘Απ’ τα χτες ως τα σήμερα’ στο περιοδικό Μυκονιάτικα Χρονικά του Γιαννούλη Μπόνη. Ακολούθησαν κι άλλες δημοσιεύσεις στο ίδιο περιοδικό και το 1938 κυκλοφόρησε το πρώτο της μυθιστόρημα, που είχε τίτλο Δύσκολες Νύχτες και τιμήθηκε ένα χρόνο αργότερα με το πρώτο βραβείο του Γυναικείου Συλλόγου Γραμμάτων και Τεχνών….


Διαβάστε όλη την βιογραφία της : http://www.mykonostour.com/greek/mykonos_people/melpo_aksioti_bio.html

E….δεν….

Αφιερωμένο στις μέρες…και στις στιγμές που απλά… δε….δεν….δεν…. ;o)

Κυριακή 20 Ιουνίου 2010

Για δυο μάτια...


Του λύχνου μου το λάδι σώθηκε,

και ξαγρυπνώ. Τι νύχτα! ΄Αστρο κανένα,

στην άκρη απ' το κρεβάτι μου ένα φάντασμα
κι απάνω μου δυό μάτια καρφωμένα.

Ο κόσμος δεν υπάρχει. Από της άβυσσος
ρουφήχτηκε τα στόματα. Σκοτάδι

Μόνο δυό μάτια υπάρχουνε στ' ανύπαρχτα,
δυό μάτια μοναχά γιομίζουν τ' άδεια.

Μόνο δυό μάτια στα σκοτάδια φέγγουνε. Όλα κοιμούνται, χάνονται, όλα σβούνε, μόνο δυό μάτια με κοιτάζουν άγρυπνα, δεν κλείνουνε· ποτέ δε θα κλειστούνε.


Κωστής Παλαμάς



Σε ευχαριστώ...

....Καληνύχτα

Σάββατο 19 Ιουνίου 2010

Κοινωνικό μήνυμα

Όποιος χρωστάει λεφτά…λέει ότι δεν έχει λεφτά… αλλά έχει περηφάνια
…καλό θα ήταν να περιορίσει τις εκδηλώσεις ‘είμαι άντρας και το κέφι μου θα κάνω’
σε γνωστούς, φίλους και λοιπές καινούργιες παρέες …
να κοιτάξει να ξεχρεώσει και μετά να συνεχίσει να κάνει…
την ζωή που πάντα ήξερε να κάνει…να ζει εις βάρος άλλων…

Πάντοτε φιλικά

Ανθή :o)

έχω γκίνια....Δεν υπάρχουν μπικικίνια :P

Παρασκευή 18 Ιουνίου 2010

της αγάπης μαχαιριά…


Η Λένα Παππά είναι ελληνίδα ποιήτρια.

Γεννήθηκε στην Αθήνα το 1932 και σπούδασε Ιστορία και Αρχαιολογία στο Πανεπιστήμιο Αθηνών και Γαλλική Φιλολογία στο Γαλλικό Ινστιτούτο Αθηνών. Παρακολούθησε μαθήματα Ιστορίας της Τέχνης στην Ανωτάτη Σχολή Καλών Τεχνών και μετεκπαιδεύτηκε με υποτροφία στο Παρίσι όπου παρακολούθησε στη Σορβόννη μαθήματα Μοντέρνας Τέχνης, παίρνοντας το Diplome d' Etudes Approfondies.

Εργάστηκε αρχικά ως υπάλληλος διοικητικού στη Γραμματεία του Α.Σ.Δ.Υ. και στη συνέχεια διορίστηκε στην Ανωτάτη Σχολή Καλών Τεχνών Αθηνών όπου υπηρέτησε ως Έφορος(Διευθύντρια) Βιβλιοθήκης και βοηθός του Καθηγητή της Ιστορίας της Τέχνης Παντελή Πρεβελάκη. Από το 1980 μέχρι το 1990 άσκησε τα καθήκοντα της Προϊσταμένης Γραμματείας της Σχολής (Γενικού Γραμματέως).

Είναι μέλος της Εθνικής Εταιρείας των Ελλήνων Λογοτεχνών και ιδρυτικό μέλος της Δελφικής Ακαδημίας.
Ποίηση: Λένα Παππά

Μέλπω Μερλιέ

Γεννήθηκε στην Ξάνθη το 1890. Λόγια και μουσικός, το γένος Λογοθέτη, σύζυγος του διευθυντή του Γαλλικού Ινστιτούτου Οκτάβιου Μερλιέ. Σπούδασε στο Ζάππειο Παρθεναγωγείου της Κων/πόλης και έλαβε μαθήματα πιάνου από τη Σοφία Σπανούδη.

Μετά το θάνατο του πατέρα της η οικογένεια της εγκαθίσταται στη Γενεύη όπου η Μέλπω παρακολουθεί μαθήματα μουσικής στο Ωδείο. Επιστρέφει στην Ελλάδα το 1913 και δίνει κονσέρτα σε διάφορες ελληνικές πόλεις καθώς και στην Κων/πολη και την Αίγυπτο.Διορίζεται καθηγήτρια της Ιστορίας της Μουσικής στο Ωδείο του Πειραιά, γράφει και εκδίδει το 1916 την «Ζωή του Μπετόβεν».


Μετά το τέλος του Α’ Παγκοσμίου Πολέμου μεταβαίνει στην Γαλλία για σπουδές στο Νεοελληνικό Ινστιτούτο της Σορβόννης με τον καθηγητή της νεοελληνικής γλώσσας και φιλολογίας Ουμπέρ Περνό.Το 1921 διορίζεται λέκτορας της Νεοελληνικής. Στη συνέχεια έρχεται στην Ελλάδα και συλλέγει διάφορα τραγούδια της Ρούμελης τα οποία εξέδωσε το 1931. Από το 1923 όπου παντρεύεται τον Οκτάβιο Μερλιέ εγκαθίσταται στην Αθήνα και από το 1925 εργάστηκε για τη διάσωση του λαογραφικού θησαυρού της Ελλάδος και του Μικρασιατικού Ελληνισμού.

Σε συνεργασία με τον καθηγητή Περνό και άλλων ελλήνων διανοούμενων κατάρτισε από το 1929 έως το 1931 συλλογή με 220 φωτοαντιγραφικούς δίσκους με 660 λαϊκά τραγούδια.
Το 1930 δημιούργησε το Μουσικό και Λαογραφικό Αρχείο και το 1933 ίδρυσε το «Αρχείο Μικρασιατικής Λαογραφίας»


Πληροφορίες : http://www.mla.gr/

Η ΗΘΙΚΗ ΥΠΟΚΡΙΣΙΑ

Όταν σήμερα μιλάμε για υποκρισία, η αναφορά μας γίνεται σε κάτι τόσο αυτονόητο, όσο και ο αέρας που αναπνέουμε. Το συνήθισε το αίμα μας το καυσαέριο.Όλες οι σκέψεις μας, όλες οι λέξεις μας και οι πράξεις μας είναι κίβδηλες ως το τελευταίο τους κύτταρο.

Γεννιόμαστε μέσα στην υποκρισία, μεγαλώνουμε μαζί της, την σπουδάζουμε με ζήλο, την διδάσκουμε με φανατισμό. Και όταν πεθαίνουμε, την αφήνουμε τρίτη Διαθήκη στα παιδιά μας…. Αν ξεφύγουμε λίγο από την προστασία της, κινδυνεύουμε είτε να βρεθούμε κατεργαραίοι του νόμου, είτε αφορεσμένοι από τις εκκλησίες, είτε πελάτες των ψυχιατρείων….

Συλλογίζομαι, συνειρμικά, ότι όλη εκείνη η ανθοδέσμη των γοερών θανάτων που συνταιριάζει ο Καρυωτάκης στην "Πρέβεζα", δεν είναι άλλο παρά μια ενδεικτική ονοματολογία της υποκρισίας. Είναι χαρακτηριστικό ότι βάζει το νόμο να πηγαίνει χέρι χέρι με την αγωγή:Θάνατος ο αστυνόμος πού διπλώνει,για νά ζυγίσει, μιά «ελλιπή» μερίδα,θάνατος τά ζουμπούλια στό μπαλκόνι,κι ο δάσκαλος μέ τήν εφημερίδα.

…………….

Αν μας γεννιέται η απορία ότι την υποκρισία, πανταχού παρούσα τριγύρω μας, δεν τη βλέπουμε πουθενά, είναι γιατί μας λείπει παντελώς το αντικείμενο της παραβολής και το μέτρο της σύγκρισης. Όταν δεν υπάρχει γύρω μας τίποτα το αληθινό, πώς να υποψιαστούμε ότι όλα είναι ψεύτικα;
Εκείνος που δεν βγήκε ποτέ του από το γηροκομείο, είναι φυσικό να μη φαντάζεται ότι στους δρόμους κυκλοφορούν ωραίοι έφηβοι και τρυφερά κορίτσια. Η κλασσική Ελλάδα που είχε μια σκέψη φωτεινή σαν το άστρο της αυγής δεν έφτασε να διανοηθεί ότι η γη κινείται. Γιατί την ταχύτητα του πλανήτη μας την έπαιρνε για ακινησία, επειδή ζούσε μέσα στην κίνηση.
Παρόμοια ακριβώς, την ψευτιά μας την παίρνουμε για αλήθεια, επειδή ζούμε μέσα στην ψευτιά. Στο μύθο των ελλήνων για τη διπλή μορφή της Ελένης δεν συμβολίζεται μόνο η οντολογική - η πλάνη -, αλλά και η ηθική - η υποκρισία - πλευρά του προβλήματος.Αν οι έλληνες πολέμησαν δέκα χρόνους για κάτι που δεν υπήρχε εκεί που το ζητούσαν, κάποιος θεός ή ποιητής, τους έβγαλε από την πλάνη τους.
Εμείς όμως, οι σύγχρονοι πολυμήχανοι Σίσυφοι - και δεν εννοώ το Σίσυφο τιμωρούμενο στον Άδη, αλλά εκείνον το ζωντανό και τετραπέρατο πανούργο που κατάφερε να ρίξει στα δεσμά ακόμη και το Θάνατο - τόσους αιώνες τώρα γιατί αγωνιζόμαστε;
Το γεγονός ότι ο τελικός απολογισμός του αγώνα μας παίρνει τη συγκεκριμένη μορφή των πυρηνικών όπλων, που τα κοιτάζουμε με την απάθεια του ματιού της δαμάλας, πολύ φοβάμαι ότι, από άλλο δρόμο έρχεται να βεβαιώσει τη φριχτή υποψία: πως ενώ νομίζουμε ότι αγωνιζόμαστε για τη ζωή, στην πραγματικότητα κατασκευάζουμε το μεγάλο μας θάνατο. Τι λογής στηρίγματα έχουμε σήμερα να περιμένουμε από τα πήλινα πόδια μας;
Τι λογής συνεννόηση από τη γλώσσα μας, που βατταρίζει με την πολυφωνία της Βαβέλ; Και ποιες καλές ελπίδες από τη σοφία του νου μας;Κοιτάζουμε προς την αλλοτινή θέση του ανθρώπινου μυαλού, και βλέπουμε μια μυθική λειχήνα. Ένας στιλπνός μηχανισμός ανεβοκατεβαίνει και βουρλίζεται. Με εκατομμύρια καλώδια, και τόνους τρινιτροανισόλη. Είναι βέβαιο ότι η αγωγή θα υποχρεωθεί, προτού τα είδωλα της υποκρισίας μας μας οδηγήσουν στο Ω, να αρχίσει το έργο της από το Α.

ΔΗΜΗΤΡΗΣ ΛΙΑΝΤΙΝΗΣ, "Homo Educandus"
Πέμπτη 17 Ιουνίου 2010

Ἕνα ἔρημο ἄνθος

Βαθύτερο ἀπ᾿ τὴν ἀγάπη καὶ τὴν ταραχὴ
ποὺ φέρνει μέσ᾿ στὸ στῆθος ἡ ἐπιθυμία
ζεῖ στὸ θαλάσσιο βράχο ἕν᾿ ἄνθος ὁλομόναχο.
Ποιὰ φωνὴ τὸ κυρίεψε καὶ μοιάζει σὰν νὰ δείχνει
τὴν ἄγνωστη γαλήνη μὲ μικρὰ χρώματα...
Εἶναι βγαλμένο στοὺς κινδύνους τῆς χαρᾶς
ἀμέριμνο σὰν ἰδέα.

Νίκος Καροῦζος

Καλό καλοκαίρι!


Πρώτο μας μπανάκι σήμερα... παγωμένος καφές... ποδόσφαιρο...
και μετά οι βουτιές της νίκης!!!
Όλεεεεεεεεεεεεεεεεεεεεεεεεεεεεεεεεεεε!!!!

Καλό μας καλοκαίρι :o)))))
Τετάρτη 16 Ιουνίου 2010

Έλεος... και eleos... ;o)

Προς τις απανταχού προσβολές της πλατύστερνης γαίας….

Συνεχίστε να χορταίνετε την γενετήσια πείνα σας…με την τριβή…
Μόνο αυτό είστε ικανοί να κάνετε…μόνο αυτό κάνετε καλά…
και άντε μου στο διάολο…

Πάντοτε φιλικά…

Ανθή :o)


Ρούφα...


Συμβαίνει κι αυτό....
Να ‘χεις ρίξει κάτω τον άλλον...κι ύστερα να βγαίνεις στη ράχη του, να χοροπηδάς και να προσπαθείς να τον πείσεις πως είναι ένοχος... Γιατί η ράχη του έχει κόκαλα και σου πληγώνουν τα βελούδινα πατουσάκια σου...
Το έργο το έχουμε δει πολλές φορές. Κι όλοι μας έχουμε παίξει, λίγο έως πολύ, κάποιο παρόμοιο ρολάκο.
Λίγο... Έλα... Ξέχασες ;....
Ξέχασες που χόρεψες κι εσύ κάποτε σε κείνη την αφράτη πλατούλα, που σου προσφέρθηκε ταπεινά, για να σκαρφαλώσεις επάνω και να ‘χεις καλύτερη θέα του κόσμου ;
Ξέχασες βρε πονηρό...;
Δεν χόρεψες ;....Εντάξει. Έστω, κουνήθηκες, αφού δεν ήξερες χορό...
Και μην αρχίσεις να αναπτύσσεις τώρα τη θεωρία, ας πούμε, περί αξιών....
«Δεν ξέρω τι κάνουν οι άλλοι, εγώ έχω αξίες.....!»
Να τις χαίρεσαι, μ@λ@κ@........ Ποιός σε ρώτησε;;;;;;;
Δεν θα βρήκες την κατάλληλη τιμή για να τις ξεπουλήσεις….
Αυτοί οι ελάχιστοι που δεν παζαρεύουν, δεν θα τους βρεις στη ρούγα να διαλαλούν την πραμάτεια τους….Κατάλαβες ;
Αυτοί δεν θορυβούν....
Δεν έχουν αξίες αυτοί........... ΕΙΝΑΙ αξίες!
Γι αυτό, ρούφα τη φραπεδιά σου κι άσε...
(Οι μπουρμπουλήθρες όχι μόνο επιτρέπονται, προσδίδουν και χάρη).
Ρούφα...
Αλκυόνη Παπαδάκη

Not Enough..

Ελύτης - Ο μικρός Ναυτίλος

ΑΡΓΗΣΑ ΠΟΛΥ ΝΑ ΚΑΤΑΛΑΒΩ... τι σημαίνει ταπεινοσύνη και φταίνε αυτοί που μου μάθανε να την τοποθετώ στον άλλο πόλο της υπερηφάνειας. Πρέπει να εξημερώσεις την ιδέα της ύπαρξης μέσα σου για να την καταλάβεις.

Μια μέρα που ένιωθα να μ’ έχουν εγκαταλείψει όλα και μια μεγάλη θλίψη να πέφτει αργά στην ψυχή μου, τράβηξα, κει που περπατούσα, μες στα χωράφια χωρίς σωτηρία, ένα κλωνάρι άγνωστου θάμνου....

Το ‘κοψα και το ‘φερα στο απάνω χείλι μου. Ευθύς αμέσως κατάλαβα ότι ο άνθρωπος είναι αθώος. Το διάβασα σ’ αυτή τη στυφή από αλήθεια ευωδιά τόσο έντονα που πήρα να προχωρώ το δρόμο της μ’ ελαφρύ βήμα και καρδιά ιεραπόστολου. Ώσπου, σε μεγάλο βάθος, μου έγινε συνείδηση πια ότι όλες οι θρησκείες λέγανε ψέματα.

Ναι... ο Παράδεισος δεν ήταν μια νοσταλγία...
Ούτε, πολύ περισσότερο....μια ανταμοιβή......Ήταν ένα δικαίωμα.

ΑΣΚΗΤΙΚΗ (Απόσπασμα)


Η Κραυγή κηρύχνει μέσα σου επιστράτεψη. Φωνάζει: «Εγώ η Κραυγή, είμαι ο Κύριος ο Θεός σου! Δεν είμαι καταφύγι. Δεν είμαι σπίτι κι ελπίδα. Δεν είμαι Πατέρας, δεν είμαι Γιός, δεν είμαι Πνεύμα. Είμαι ο Στρατηγός σου!

Δεν είσαι δούλος μου μήτε παιχνίδι στις απαλάμες μου. Δεν είσαι φίλος μου, δεν είσαι παιδί μου. Είσαι ο σύντροφός μου στη μάχη.Κράτα γενναία τα στενά που σου εμπιστεύτηκα· μην τα προδώσεις!

Χρέος έχεις και μπορείς στο δικό σου τον τομέα να γίνεις ήρωας.Αγάπα τον κίντυνο. Τι είναι το πιο δύσκολο; Αυτό θέλω! Ποιο δρόμο να πάρεις; Τον πιο κακοτράχαλον ανήφορο. Αυτόν παίρνω κι εγώ· ακλούθα μου!Να μάθεις να υπακούς. Μονάχα όποιος υπακούει σε ανώτερό του ρυθμό είναι λεύτερος.Να μάθεις να προστάζεις. Μονάχα όποιος μπορεί να προστάζει είναι αντιπρόσωπός μου απάνω στη γης ετούτη.

Ν’ αγαπάς την ευθύνη. Να λες: Εγώ, εγώ μονάχος μου έχω χρέος να σώσω τη γης. Αν δε σωθεί, εγώ φταίω.Ν’ αγαπάς τον καθένα ανάλογα με τη συνεισφορά του σον αγώνα.

Μη ζητάς φίλους· να ζητάς συντρόφους!Να ’σαι ανήσυχος, αφχαρίστητος, απροσάρμοστος πάντα. Όταν μια συνήθεια καταντήσει βολική, να τη συντρίβεις. Η μεγαλύτερη αμαρτία είναι η ευχαρίστηση.Πού πάμε; Θα νικήσουμε ποτέ; Προς τι όλη τούτη η μάχη;

Σώπα! Οι πολεμιστές ποτέ δε ρωτούνε!»

Νίκος Καζαντζάκης
Τρίτη 15 Ιουνίου 2010

Τα πιο σπουδαία πράγματα


...τα είπαμε στ' αστεία
κι αν κάποτε χωρίσουμε...εμείς θα τραγουδήσουμε
...να βγούμε ισοπαλία

Διοτίμα

Η Διοτίμα από τη Μαντινεία, συνήθως μνημονεύεται ως ιέρεια, και μας είναι γνωστή από το Πλατωνικό Συμπόσιο. Σ’ αυτό ο Σωκράτης δηλώνει ότι η Διοτίμα ήταν σοφή γυναίκα, που κάποτε κράτησε μακριά από την Αθήνα έναν λοιμό κι ότι αυτή του δίδαξε τα «ερωτικά».

Σύμφωνα με μιαν άποψη, πρόκειται για πρόσωπο επινοημένο από το Πλάτωνα, ο οποίος παρουσιάζει το Σωκράτη να μεταφέρει απλώς στους συνομιλητές του όσα η Διοτίμα του αποκάλυψε για την ουσία του Αληθινού Έρωτα, για να δικαιολογήσει το γεγονός ότι εδώ ο σωκρατικός λόγος παίρνει τη μορφή θετικής διδασκαλίας και όχι, όπως συνήθως, μαιευτικής αναζήτησης.

Η Διοτίμα οδηγεί, ως πραγματική ιεροφάντης, τον ανίδεο ακόμη Σωκράτη στη φιλοσοφική και βαθύτερη (μυστική) έννοια της ερωτικής λειτουργίας, ακολουθώντας την πορεία της θρησκευτικής μύησης και φανερώνοντας σ’ αυτόν σχεδόν τελετουργικά τη «θεωρία της ιδέας». Έτσι η πλατωνική άποψη για την ψυχική ταυτότητα του Έρωτα διατυπώνεται με τόνο μυστηριακό, προφητικό, ποιητικό.

Ο Έρως για τη Διοτίμα δεν είναι θεός, αλλά «κάτι μεταξύ θνητού και αθάνατου». Γιος της Πενίας και του Πόρου, «είναι κάθε άλλο παρά απαλός και όμορφος» και είναι αιώνια φτωχός επειδή έχει τη φύση της μητέρας του. «Όμως, σύμφωνα πάλι με τη φύση του πατέρα του, δολερά ρίχνει τα δίχτυα του στα ωραία και στ’αγαθά κι είναι γενναίος και ριψοκίνδυνος κι ορμητικός και φοβερός κυνηγός κι όλο καινούργια τεχνάσματα σκαρώνει, επιθυμητής μα και προμηθευτής της φρόνησης, φιλοσοφώντας σ’ όλη του τη ζωή», όπως κάνουν εκείνοι που βρίσκονται στα μισά του δρόμου ανάμεσα στη γνώση και την αμάθεια.

«Ο Έρωτας είναι έρωτας προς το ωραίο» και αγωνίζεται να το κατακτήσει. Όμως η κατοχή του ωραίου δεν αποτελεί παρά ένα μέσο που αποβλέπει σε κάποιο σκοπό, όπως η κατοχή του αγαθού είναι ένα μέσο για την απόκτηση της ευτυχίας. Αναφορικά με τι λοιπόν, το ωραίο αποτελεί αντικείμενο του έρωτα; «Το αντικείμενο του έρωτα, λεει η Διοτίμα, είναι η κυοφορία και ο τοκετός μέσα στην ομορφιά, σωματική και ψυχική»: ο έρωτας-εραστής είναι βασικά δημιουργός τόσο στο πνευματικό όσο και στο φυσικό επίπεδο.

Πηγή : http://utopia.duth.gr

Νόμοι του Murphy


Προέλευση των νόμων

Οι νόμοι του Μέρφυ, που συνοψίζονται στη φράση «Αν οτιδήποτε μπορεί να πάει στραβά, θα πάει...», γεννήθηκαν στην αεροπορική βάση Edwards των Η.Π.Α. το 1949. Ο μηχανικός αεροσκαφών Edward Murphy δούλευε ένα project και επιδίωκε να διαπιστώσει πόσο ισχυρή απότομη επιβράδυνση μπορεί να δεχτεί το άτομο σε μία σύγκρουση. Όμως, τα πράγματα δεν πήγαιναν πολύ καλά και δεν οδηγούνταν σε αποτέλεσμα, ώσπου μια μέρα ανακάλυψε πως ένα καλώδιο δεν είχε συνδεθεί σωστά και δημιουργούσε το πρόβλημα. Εκείνη την ημέρα ο ανώτερός του του είπε την εξής φράση: «Αν υπάρχει τρόπος να κάνεις κάτι λάθος, τότε σίγουρα εσύ μπορείς να τον ανακαλύψεις…».
Έκτοτε μάλιστα, δημιούργησε και μία λίστα με τα λάθη του... Με αυτό τον απίστευτο και κάπως άκομψο τρόπο γεννήθηκαν οι νόμοι του Μέρφυ που σήμερα εξηγούν πολύ πειστικά την καθημερινότητά μας. Όσο για τον καημένο κύριο Μέρφυ... λέγεται πως σκοτώθηκε σε αυτοκινητιστικό ατύχημα. Όχι, όμως τόσο συνηθισμένο... Είχε μείνει από βενζίνη στη μέση της διαδρομής του και άρχισε να περπατάει προς το πλησιέστερο βενζινάδικο, όταν χτυπήθηκε από έναν άγγλο τουρίστα που οδηγούσε στη λάθος μεριά του δρόμου... Είναι αυτό που λένε, αν έχεις τύχη, διάβαινε...
Εφαρμογή των νόμων του Murphy στη σχέση αυτοκινήτου και βροχής.

1. Αν πλύνεις το αυτοκίνητό σου, θα βρέξει.
2. Αν δεν πλύνεις το αυτοκίνητό σου, δε θα βρέξει.
3. Αν πλύνεις το αυτοκίνητό σου για να βρέξει, δεν θα βρέξει.
4. Αν δεν πλύνεις το αυτοκίνητό σου για να μη βρέξει, θα βρέξει.
5. Αν πλύνεις το αυτοκίνητό σου σκεπτόμενος ότι αφού το πλένεις για να βρέξει δεν θα βρέξει, θα βρέξει...

Νόμος του εργαστηρίου:
Οποιοδήποτε εργαλείο, όταν πέφτει, θα κυλήσει στη λιγότερο προσιτή γωνία.

Νόμος της πιθανότητας:
Η πιθανότητα να σας προσέξουν είναι ευθέως ανάλογη προς την ηλιθιότητα της πράξης σας.

Νόμος του άλλοθι:
Εάν λέτε στον προϊστάμενο ότι αργήσατε στη δουλειά επειδή σας έσκασε το λάστιχο, το επόμενο πρωί σίγουρα θα σας σκάσει το λάστιχο.

Νόμος της ουράς:
Εάν αλλάξετε την ουρά στην οποία βρίσκεστε (ή την λωρίδα κυκλοφορίας), αυτή που ήσαστε μέσα πριν θα αρχίσει να κινείται γρηγορότερα από αυτή που είστε τώρα.

Νόμος του λουτρού:
Όταν το σώμα βυθίζεται πλήρως στο νερό, χτυπάει το τηλέφωνο.

Νόμος της αναζήτησης:
Όταν ψάχνεις απεγνωσμένα ένα αντικείμενο που έχεις χάσει και τελικά το ξαναγοράσεις, είναι σίγουρο πως λίγες μέρες αργότερα θα το βρεις.

Νόμος του υπολογιστή:
Διακοπή ρεύματος γίνεται μόνο όταν κατεβάζεις από το internet ένα σπουδαίο αρχείο.

Νόμος της δίψας:
Όταν διψάς, οι μικροπωλητές στα διόδια πουλάνε φιστίκια.

Νόμος του φαναριού:
Η γριά που περνάει το δρόμο και έχει διανύσει τα τρία τέταρτα της διαδρομής, αν την πιάσει φανάρι δεν συνεχίζει το δρόμο της αλλά γυρίζει πίσω.

Πηγή : http://pacific.jour.auth.gr

δρόμος κυκλωτός...



...........Ο πιο μοναχικός δρόμος στον κόσμο αγάπη μου....

που μ έπαιρνε μακριά σου

είναι δρόμος κυκλωτός....κι επιστρέφει πάλι σε σένα.


Οδοιπορώ μακριά σου....προς κοντά σου

απ'την στιγμή που γεννήθηκα.....

Τρομάζω, στέκομαι κι αναρωτιέμαι :....Ποια είσαι; Χωρίς να πάψω να έρχομαι..."


(Μαρω Βαμβουνάκη)

Γελάειιιιιιιιιιιιι!

Πέμπτη 10 Ιουνίου 2010

Η ζωή έχει χρώμα

Αλλαγές!!!!


Λόγω καλοκαιριού και διάθεσης βάλαμε λίγο χρώμα στην ζωή μας...
και κατ' επέκταση και στο ιστολόγιο ...
αν σας πέφτουν πολύ έντονα τα χρώματα...
κακόοοοοοοοοο του κεφαλιού σας! :o))))
Τετάρτη 9 Ιουνίου 2010

Απουσία

Ονειροπαρμένη ... πληγωμένη....
Παρασκευή 4 Ιουνίου 2010

Κωνσταντίνος Καβάφης: "Ο Οιδίπους"



Επάνω του η Σφιγξ είναι πεσμένη
με δόντια και με νύχια τεντωμένα
και μ’ όλην της ζωής την αγριάδα.

Ο Οιδίπους έπεσε στην πρώτη ορμή της,
τον τρόμαξεν η πρώτη εμφάνισή της —
τέτοια μορφή και τέτοιαν ομιλία
δεν είχε φαντασθή ποτέ έως τότε.

Μα μ’ όλο που ακκουμπά τα δυο του πόδια
το τέρας στου Οιδίποδος το στήθος,συνήλθε εκείνος γρήγορα
— και διόλου τώρα δεν την φοβάται πια,
γιατί έχει την λύσιν έτοιμη και θα νικήση.

Κι’ όμως δεν χαίρεται γι’ αυτήν την νίκη.
Το βλέμμα του μελαγχολία γεμάτο
την Σφίγγα δεν κυττάζει,
βλέπει πέρα τον δρόμο τον στενό
που πάει στας Θήβας,και που στον Κολωνό θ’ αποτελειώση.

Και καθαρά προαισθάνεται η ψυχή του
που η Σφιγξ εκεί θα τον μιλήση πάλι
με δυσκολώτερα και πιο μεγάλα
αινίγματα που απάντησι δεν έχουν.

Ἡ Ἑλληνικὴ γλῶσσα

Ὅταν κάποτε φύγω ἀπὸ τοῦτο τὸ φῶς
θὰ ἑλιχθῶ πρὸς τὰ πάνω
ὅπως ἕνα ρυακάκι ποὺ μουρμουρίζει.
Κι ἂν τυχὸν κάπου ἀνάμεσα στοὺς γαλάζιους διαδρόμους
συναντήσω ἀγγέλους, θὰ τοὺςμιλήσω ἑλληνικά,
ἐπειδὴ δὲν ξέρουνε γλῶσσες.....Μιλᾶνε ....μεταξύ τους μὲ μουσική.
Νικηφόρος Βρεττάκος

Ἀντισταθεῖτε - Μιχάλης Κατσαρὸς

Ἀντισταθεῖτεσ᾿ αὐτὸν ποὺ χτίζει ἕνα μικρὸ σπιτάκι καὶ λέει: καλὰ εἶμαι ἐδῶ.

Ἀντισταθεῖτε σ᾿ αὐτὸν ποὺ γύρισε πάλι στὸ σπίτι καὶ λέει: Δόξα σοι ὁ Θεός.

Ἀντισταθεῖτε στὸν περσικὸ τάπητα τῶν πoλυκατοικιῶν
στὸν κοντὸ ἄνθρωπο τοῦ γραφείου
στὴν ἑταιρεία εἰσαγωγαὶ- ἐξαγωγαί
στὴν κρατικὴ ἐκπαίδευση
στὸ φόρο .....σὲ μένα ἀκόμα ποὺ σᾶς ἱστορῶ....

Ἀντισταθεῖτε

σ᾿ αὐτὸν ποὺ χαιρετάει ἀπ᾿ τὴν ἐξέδρα ὦρες ἀτέλειωτες τὶς παρελάσεις

Ἀντισταθεῖτε πάλι σ᾿ ὅλους αὐτοὺς ποὺ λέγονται μεγάλοι
στὸν πρόεδρο τοῦ Ἐφετείου
ἀντισταθεῖτε στὶς μουσικὲς τὰ τούμπανα καὶ τὶς παράτες

σ᾿ ὅλα τ᾿ ἀνώτερα συνέδρια ποὺ φλυαροῦνε πίνουν καφέδες σύνεδροι συμβουλατόροι
σ᾿ ὅλους ποὺ γράφουν λόγους γιὰ τὴν ἐποχὴ δίπλα στὴ χειμωνιάτικη θερμάστρα
στὶς κολακεῖες...τὶς εὐχὲς...τὶς τόσες ὑποκλίσεις ἀπὸ γραφιάδες καὶ δειλοὺς γιὰ τὸ σοφὸ ἀρχηγό τους....
....καὶ σὲ μένα, σὲ μένα ἀκόμα ποὺ σᾶς ἱστορῶ ἀντισταθεῖτε....
Τότε μπορεῖ βέβαιοι νὰ περάσουμε πρὸς τὴν Ἐλευθερία.

Μυρόφυλλο Τρικάλων

Βρίσκεται στα όρια τριών νομών κι αν ανατρέξει κάποιος πίσω στον χρόνο, θα βρει γεγονότα εξαιρετικής ιστορικής αξίας, που συνδέονται άρρηκτα με το όνομά του. Πρόκειται για το χωριό Μυρόφυλλο, το τελευταίο χωριό της επαρχίας Τρικάλων, που βρίσκεται στη νοτιοδυτική πλευρά του Ασπροποτάμου, στα όρια των νομών Τρικάλων, Άρτας και Καρδίτσας, ανάμεσα στα Θεσσαλικά Άγραφα και τα Τζουμέρκα.
Η παλιά ονομασία του είναι Μυρόκοβο (αναφέρεται σε χρυσόβουλο του 1336 μ.Χ.) και κατά μία άποψη προήλθε πιθανόν από τη σύνθεση του Μυρ-(σημαίνει σύμπαν) και την παραγωγική κατάληξη -οβο (σημαίνει χωριό). Έτσι, Μυρόκοβο είναι το χωριό με ανοιχτούς ορίζοντες. Μία άλλη εκδοχή λέει ότι, η ονομασία Μερόκοβο (έγινε Μυρόκοβο με την κώφωση του φθόγγου ε) προήλθε από το κόβω και μέρος, επειδή, ως γνωστόν, η Πίνδος είχε πολλές κατολισθήσεις.

Το χωριό, σύμφωνα με στοιχεία του προέδρου του, Γιώργου Ράπτη, είναι χτισμένο σε υψόμετρο 500 έως 900μ. Απέχει από τα Τρίκαλα 90 χλμ και από την Άρτα 85χλμ. Οι κάτοικοι, βάσει απογραφής, είναι 800, ενώ το καλοκαίρι ξεπερνούν τους 1800. Γενικό χαρακτηριστικό γνώρισμα της περιοχής είναι το ανώμαλο και σε πολλά σημεία απόκρημνο έδαφος. Αυτό τον άγριο και δύσβατο τόπο τον μεταμόρφωσαν με την παρουσία και εργατικότητά τους οι άνθρωποι, δημιουργώντας μια μικρή κοινωνία, αποτελούμενη από πολλούς οικισμούς, ασύμμετρα κατανεμημένους, σε μια έκταση 45.000 στρεμμάτων. Οι κάτοικοι ασχολούνται κυρίως με την κτηνοτροφία και τη γεωργία και σε μικρότερο αριθμό με άλλα επαγγέλματα (παντοπώλης, μελισσοκόμος, κρεοπώλης κτλ).

Κοντά στις όχθες του Αχελώου και σε μικρή απόσταση απ’ αυτές, στα νότια του χωριού, βρίσκεται το μοναστήρι του Αγίου Γεωργίου, μέσα σε ένα ιδιόμορφο και εντυπωσιακό τοπίο. Όπως αναφέρει ο κ. Ράπτης, προσελκύει εύκολα το ενδιαφέρον του επισκέπτη και προκαλεί το θαυμασμό του προσκυνητή, χάρη στο ογκώδες και μεγαλόπρεπο του σχήματός του.
Στην εξέταση της ιστορίας του μοναστηριού θα πρέπει να διακρίνουμε δύο χρονικές περιόδους στην μακραίωνη πορεία του. Η πρώτη περίοδος, που είναι η πιο μεγάλη χρονικά, εκτείνεται έως τις αρχές του 17ου αι. και η δεύτερη έως σήμερα. Η πρώτη είχε ως κέντρο λατρείας τον Ιερό Ναό της Παναγίας και η δεύτερη του Αγίου Γεωργίου. Δεν γνωρίζουμε τη χρονολογία δράσης του, αλλά οι τελευταίες σωστικές ανασκαφές στα Βαργίανια έδειξαν μία αξιόλογη δράση, από τα πρώτα κιόλας χριστιανικά χρόνια. Πάντως, στις αρχές του 17ου αι. χτίστηκε η εκκλησία του Αγίου Γεωργίου.

Η οχυρωματική διάταξη των κτηρίων γίνεται φανερή και από τον υψηλό πύργο της εισόδου, τις πολλές πολεμίστρες, τις εξόδους κινδύνου, τις κρύπτες-καταφύγια. Σήμερα, το καθολικό της Μονής είναι η Εκκλησία του Αγ. Γεωργίου και έτσι φαίνεται να ήταν, τουλάχιστον από τις αρχές του 19ου αι., με όλα τα κτίσματα του μοναστηριακού συγκροτήματος.
Η παράδοση θέλει τον Αϊ-Γιώργη κτίσμα της Φιλικής Εταιρείας, με σκοπό να χρησιμοποιηθεί ως καταφύγιο των αγωνιστών στον ένοπλο απελευθερωτικό αγώνα. Κτήτορας του μοναστηριού είναι ο ηγούμενος παπά-Κοσμάς, όπως παριστάνεται στην είσοδο της εκκλησίας. Οι εργασίες τελείωσαν το 1836.

Σύμφωνα με τον κ. Ράπτη, η πνευματική δράση της Μονής, στην πρώτη φάση της ιστορικής πορείας της, όπως αυτή καταγράφεται μέσα από τη σωζόμενη αλληλογραφία του κώδικα των Βρυξελλών ΙΙ 2406 του παπά-Νικόλα Μυροκοβίτου, υπήρξε ιδιαίτερα σημαντική. “Διαφαίνεται- προσθέτει ο κ. Ράπτης- πως με κέντρο τη Μονή Μυροκόβου, απ’ όπου έπαιρναν τα πρώτα γράμματα, εξακτινώνονται έπειτα οι λόγιοι στα κέντρα του ελληνισμού. Αφέθηκε να σβήσει έτσι άδοξα, στο πρώτο μισό του 20ου αι., από τους τελευταίους μοναχούς αυτό το προπύργιο του πνεύματος και της ελευθερίας στο κέντρο της ορεινής Ελλάδας”. Κάθε χρόνο, στις 23 Απριλίου ή τη δεύτερη μέρα του Πάσχα, πανηγυρίζει το μοναστήρι του Αγίου Γεωργίου και γίνεται παραδοσιακό ημερήσιο πανηγύρι που κρατάει ως αργά το απόγευμα.
Ακόμη, ο επισκέπτης μπορεί να απολαύσει το μοναδικό άθικτο κομμάτι του ποταμού Αχελώου και να επισκεφτεί το Διάσελο, όπου στις τελευταίες ανασκαφές βρέθηκε οικισμός, που χρονολογείται 300π.Χ. Τα Βαργιάνια, όπου η αρχαιολογική σκαπάνη έφερε στο φως ναό του 5ου μ.Χ. αιώνα και τάφους του 10ου αι. Στο Μυλογόζι-Χειρόλακος υπάρχει το μονοπάτι, απ’ όπου πέρασε ο Άρης Βελουχιώτης και η τοποθεσία “Φάγκος”, όπου σκοτώθηκε.
Στο Μυρόφυλλο έγινε η συνάντηση των αντιστασιακών οργανώσεων ΕΛΑΣ, με τον Αρχικαπετάνιο Άρη Βελουχιώτη και τον Στρατηγό Σαράφη, ΕΔΕΣ, με τον Στρατηγό Ναπολέοντα Ζέρβα και ΕΚΑ, με τον αρχηγό Ψαρό, όπου υπέγραψαν το Σύμφωνο Μυρόφυλλο-Πλάκα.

Ο επισκέπτης μπορεί να απολαύσει ένα μοναδικού κάλλους φυσικό τοπίο στα βουνά, τα φαράγγια, τις σπηλιές και τις άθικτες εξοχές του χωριού, τους ζωντανούς οικισμούς του, Γκολφάρι, Γλύστρα, Πύργος, Φτέρη, Μπουρνιάς, Καραβδέϊκα, Μηλότοπος, τις κορφές Χατζή, Αλαμάνος και Αηλιάς.

Κάθε χρόνο, εκτός από το πανηγύρι του Αϊ Γιώργη, γιορτάζονται η Αγία Παρασκευή, στις 26 Ιουλίου, ο προφήτης Ηλίας, στις 20 Ιουλίου, τριήμερο παραδοσιακό πανηγύρι, στις 15 Αυγούστου, με πολιτιστικές εκδηλώσεις.

Παρά τις ιδιαιτερότητες, οι κάτοικοι- μόνιμοι και απόδημοι- συσπειρώνονται γύρω από τους έξι εκπολιτιστικούς συλλόγους: ” Σύλλογος αποδήμων Μυροφυλλιτών “ με έδρα την Αθήνα, “ Παν-θεσσαλικός Σύλλογος Μυροφυλλιτών ‘Ο Άγιος Γεώργιος’”, με έδρα την Αγριά Βόλου, “Σύλλογος Προστασίας Περιβάλλοντος Νότιας Πίνδου & μνημείων Αχελώου-Ι.Μ. Αγίου Γεωργίου Μυροφύλλου”, “Σύλλογος Γκολφαρίου”, “Σύλλογος Γλύστρας” και “Σύλλογος Μυροφυλλιτών Τρικάλων “, με κοινό σκοπό την αναδιοργάνωση του χωριού, τη στήριξη και ανάπτυξη και τη διάσταση της πολιτιστικής κληρονομιάς. Γι’ αυτό εκδίδεται εδώ και 30 χρόνια η εφημερίδα “Το Μυρόφυλλο “, ( Βραβείο Πανελλήνιας Ένωσης Λογοτεχνών ) από το Σύλλογο Αποδήμων Μυροφυλλιτών.

Για την ιστορία της περιοχής εκδόθηκαν και έξι βιβλία: ”Ένας δάσκαλος θυμάται ” του Δημ. Παπανικολάου, αναφορικά με την αντίσταση στο χωριό, ”Αφύλακτοι θησαυροί ” του Δημητρίου Ελ. Ράπτη, ”Ιερά Μονή Αγ. Γεωργίου Μυροφύλλου Τρικάλων” του Ελευθερίου Καρακίτσιου, ”Το Μυρόφυλλο Τρικάλων 1880 – 1980 ‘‘ του Δημητρίου Ελ. Ράπτη (κοινωνιολογική μελέτη ), ”Εις μάτην” έκδοση της Κοινότητας Μυροφύλλου για την Ιερά Μονή Αγ. Γεωργίου και τέλος ‘‘Ένας Άγιος – Ένα Χωριό” έκδοση της Κοινότητας Μυροφύλλου για την Ιερά Μονή Αγ. Γεωργίου και το Μυρόφυλλο.

Απ. Ζώης
Πηγή : http://helectra.wordpress.com/page/2/

Πάντοτε Ελληνικά


"Ούλε τε καί μάλα χαίρε , θεοί δέ τοι όλβια δοίεν !!!"
Να είσαι καλά και να χαίρεσαι, οι δε θεοί να σου δίδουν ευτυχία

Ομήρου 'Οδύσσεια , ω - 402 .

Γερά στα πόδια τους θα πατήσουν και πάλι οι δύο αρχαίοι Κούροι.


Τα χαμένα κάτω άκρα τους θα αποκτήσουν σύντομα οι δύο δίδυμοι κούροι, που εντοπίστηκαν πριν λίγες ημέρες στα χέρια αρχαιοκαπήλων.
Μετά τον εντοπισμό τους, οι αρχαιολόγοι της ΛΖ Εφορείας Προϊστορικών και Κλασικών Αρχαιοτήτων έσπευσαν στο χωριό Κλένια της Κορινθίας και στη διάρκεια των ανασκαφών εντόπισαν τα δύο ελλείποντα πόδια των αγαλμάτων.

Αφού γίνουν η συγκόλληση των μελών τους και η συντήρησή τους, τα δύο αγάλματα θα πατήσουν και πάλι γερά στα πόδια τους.Σύμφωνα με τα Νέα, οι αρχαιολόγοι εντόπισαν και τμήμα αρχαίου νεκροταφείου, καθώς εντοπίστηκαν δύο τάφοι που χρονολογούνται την ίδια εποχή με τους Κούρους, γεγονός που επιτρέπει στους επιστήµονες να υποθέσουν πως τα δίδυµα αγάλµατα πιθανότατα είχαν επιτύµβια χρήση.

Να σημειωθεί πως στην ίδια περιοχή είχε βρεθεί το 1846 ένας ακόμη κούρος, ο γνωστός σήμερα στη διεθνή βιβλιογραφία ως «Κούρος της Τενέας», ο οποίος από το 1854 εκτίθεται στη Γλυπτοθήκη του Μονάχου.

Related Posts with Thumbnails

MeDuSa-Kia

Blog Archive

Το Άλλο μου Παιδί...

Το σόι...

Ο Φονιάς...Νιαρ

Εκτιμώ...Διαβάζω & ακούω

Προσοχή...!

Στον αγώνα της ζωής....


....όποιος κι αν είναι ο στόχος σου...


.... να κρατάς τα μάτια σου....


...στον λουκουμά....κι όχι στην τρύπα.


Oscar Wilde

Το νου σας... ;o)

....Το νου σας ρεμάλιααααααααα…

χς βαρς κούεται, πολλ τουφέκια πέφτουν ;o)

About Μή!

Ο Ρουφιάνος...