Πέμπτη 31 Μαρτίου 2011

Η ιστορία της Ελληνικής καπνοβιομηχανίας

Η εισαγωγή των πρώτων σιγαροποιητικών μηχανών στην ελληνική καπνοβιομηχανία αποτελεί έναν από τους σημαντικότερους σταθμούς στην εξέλιξή της. Σηματοδοτεί το πέρασμα από την πρώιμη περίοδο της εμφάνισής της στην ενηλικίωση της, μετάβαση που προκάλεσε πολλές αντιδράσεις, κυρίως από τους καπνεργάτες, που αντιμετώπιζαν το φάσμα της ανεργίας. Ετσι κι αλλιώς όμως η θαυμαστή ιστορία του καπνού αποτελεί μια από τις βασικότερες κοινωνικοοικονομικές συνιστώσες του ελλαδικού χώρου, κυρίως στο πρώτο μισό του 20ού αιώνα.

Η μικρή και εν πολλοίς άγνωστη ιστορία της τοποθέτησης των πρώτων σιγαροποιητικών μηχανών είναι αρκούντως χαρακτηριστική. «Σιγαροποιητικάς μηχανάς τελείων συστημάτων εκόμισεν το πρώτον εν Αθήναις ο καπνοβιομήχανος Κ. Βάρκας, εν Πειραιεί ο καπνοβιομήχανος Σπάθης και εν Πύργω ο καπνοβιομήχανος Β. Καραβασίλης τω 1909.Εκάστη σιγαροποιητική μηχανή λειτουργούσα επί 7 ώρας παράγει διακοσίας έως διακοσίας πεντήκοντα χιλιάδας σιγαρέτων, αναλόγως του συστήματος αυτής. Δεδομένου ότι έκαστος σιγαροποιός μετά του βοηθού αυτού ψαλιδιστού και του κολλητού κατασκεύαζε 2.000-3.000 σιγαρέτα ημερησίως, έπεται ότι εκάστη σιγαροποιητική μηχανή ανεπλήρωνεν εκατό περίπου εργάτας.
Οι σιγαροποιοί Αθηνών, άμα ως επληροφορήθησαν ότι εις το Τελωνείον Πειραιώς εκομίσθη σιγαροποιητική μηχανή τελείου συστήματος, προβλέποντες ανεργίαν,απεφάσισαν όπως παντί τρόπω εμποδίσωσι την εγκατάστασιν ταύτης εις το Καπνεργοστάσιον. Προς τούτο κατήλθον εν σώματι εις Πειραιά και εδημιούργησαν ταραχάς συνεπεία των οποίων ήτο η προσωρινή αναστολή της μεταφοράς εις Αθήνας της μηχανής ταύτης. Ο Βάρκας τότε εζήτησε την προστασίαν της Αγγλικής πρεσβείας,δεδομένου ότι την μηχανήν ταύτην είχεν αγοράσει παρ' Αγγλικού εργοστασίου, υπό τον όρον της εγκαταστάσεώς της εις το Καπνεργοστάσιον Αθηνών.
 
Ο Γραμματεύς της Αγγλικής Πρεσβείας συνέστησε εις τον Βάρκαν όπως αναρτήση την αγγλικήν σημαίαν επί της αμάξης ήτις θα μετέφερε την μηχανήν. Η Ελληνική Κυβέρνησις προς πρόληψιν επεισοδίου και προς προστασίαν της αγγλικής σημαίας διέταξε τον τότε ανθυπομοίραρχον και νυν Αντιστράτηγον κ.Δημητρίου όπως μετά δυνάμεως εφίππου Χωροφυλακής συνοδεύση την άμαξαν την φέρουσαν την σιγαροποιητικήν μηχανήν μέχρι του Καπνεργοστασίου, διετάχθη δε και ειδική φρουρά όπως φρουρή το διαμέρισμα εις ο εγκαταστάθη αύτη προς πρόληψιν καταστροφής ταύτης υπό των εργατών».
Η παλαιότερη σήμερα εν ζωή ελληνική καπνοβιομηχανία βρίσκεται στην Καλαμάτα, είναι η γνωστή και μεγάλη Καρέλια ΑΕ. Η ιστορία της, ή μάλλον η προϊστορία της, αρχίζει από τα τέλη του 19ου αιώνα και η εξέλιξή της δεν διαφέρει από την εξέλιξη των άλλων βιομηχανικών επιχειρήσεων του κλάδου. Η οικογένεια Καρέλια ξεκίνησε ως έχουσα καπνεμπορική δραστηριότητα, ακολούθως βιοτεχνική, για να μετεξελιχθεί λίγες δεκαετίες αργότερα σε καπνοβιομηχανία. Αφού λοιπόν διάβηκε όλη την ιστορική διαδρομή της ελληνικής οικονομίας του 20ού αιώνα, όλες τις καμπές και τις ανατάσεις της, κατόρθωσε όχι μόνο να επιβιώσει αλλά και να αναδειχθεί σε μια από τις ελάχιστες ακμάζουσες ελληνικές καπνοβιομηχανίες.

* Η πρώτη μηχανή
Το 1888 ο Γιώργος και ο Ευστάθιος Καρέλιας ιδρύουν στην Καλαμάτα μια μικρή καπνεμπορική επιχείρηση, προμηθεύοντας την πόλη και τα γύρω χωριά. «Ολα ξεκίνησαν από μια μικρή βιοτεχνία καπνού, ένα κοφτήριο, που πωλούσε κομμένο καπνό σε σακκούλες στην τοπική αγορά, όταν το βιομηχανοποιημένο τσιγάρο ήταν ένα είδος ακόμη άγνωστο στην Ελλάδα. Η μικρή οικογενειακή βιοτεχνία επεκτάθηκε σταδιακά και στο "παραγωγικό της δυναμικό" προστέθηκαν ορισμένες εργάτριες που έφτιαχναν χειροποίητα τσιγάρα.Παράλληλα η δεύτερη γενιά της οικογένειας Καρέλια, τα τέσσερα παιδιά του Γιώργου Καρέλια, ενίσχυσαν την οικογενειακή επιχείρηση» (CD-ROM «Ελληνική Βιομηχανία και Οικονομία»).
«Ο καπνός ­ καθώς η Μεσσηνία δεν είναι καπνοπαραγωγική περιοχή ­ έρχεται με καΐκια από το Αγρίνιο και τη Λαμία. Ο Γ. Καρέλιας απέκτησε οκτώ παιδιά, τέσσερις γιους και τέσσερα κορίτσια. Αργότερα οι γιοι του Ανδρέας, Κωνσταντίνος, Ιωάννης και Ευστάθιος ασχολούνται με την επιχείρηση. Το 1916 ο γιος του Ανδρέας Καρέλιας αγοράζει την πρώτη σιγαροποιητική μηχανή» («Ιστορία του Ελληνικού Τσιγάρου», Ελληνικό Λογοτεχνικό Ιστορικό Αρχείο, 1997). Το πρώτο της τσιγάρο μάλιστα έχει έντονα «τοπικά χαρακτηριστικά»: φέρει την επωνυμία «Πετρόμπεης Σιγαρέτα Αφοί Καρέλια».

* Ραγδαία εξέλιξη 
 
Ως το 1930 η εταιρεία έχει κατορθώσει να γίνει γνωστή στην περιοχή της Πελοποννήσου αλλά όχι και στην υπόλοιπη ελληνική αγορά. Την περίοδο του Μεσοπολέμου ο κλάδος της καπνοβιομηχανίας γνωρίζει εντυπωσιακή ανάπτυξη. Ο κ. Ξ. Ζολώτας γράφει: «Εν εκ των κυριωτέρων εξαγωγικών προϊόντων της ελληνικής γεωργίας είναι ο καπνός, του οποίου η ετησία παραγωγή ανέρχεται, κατά μέσον όρον, εις 30-40 χιλιάδες τόνους. Εκ τούτων η εγχώριος βιομηχανία σιγαρέτων και καπνού χρησιμοποιεί περί τας 5-6 χιλιάδες τόνους» («Η Ελλάς εις το στάδιον της εκβιομηχανίσεως», Αθήναι, 1926). Στην ίδια μελέτη αναφέρεται ότι στην ελληνική αγορά λειτουργούν περίπου 167 σιγαροποιητικές μηχανές. Την ίδια περίοδο στον κλάδο της καπνοβιομηχανίας λειτουργούν 13 ανώνυμες εταιρείες (Α. Αγγελόπουλος, «Αι ανώνυμαι εταιρείαι εν Ελλάδι», Αθήνα, 1928).

Το 1929 η εταιρεία Καρέλιας κατορθώνει να αναδειχθεί στην 29η θέση των ελληνικών βιομηχανιών. Το 1932 βρέθηκε στην ένατη θέση μεταξύ των 164 καπνοβιομηχανιών επεξεργαζόμενη 131.105 κιλά καπνού και τον επόμενο χρόνο, το 1933, διατηρήθηκε στην ίδια θέση, μεταξύ όμως των 140 καπνοβιομηχανιών, ενώ φαίνεται ότι κέρδισε μερίδιο στην αγορά, αφού επεξεργάστηκε 136.788 κιλά καπνού (Ι. Σερραίος, «Περί της Εισαγωγής Μονοπωλίου Καπνού εν Ελλάδι», Αθήνα, 1934).
Τα επόμενα χρόνια είναι ανοδικά για την εταιρεία. Το 1934 λανσάρει τα «Εξτρα Καρέλια» από καπνά Αγρινίου. «Αι Καλάμαι κατέχουν πράγματι μίαν πολύ καλή θέσιν εις την Ελληνικήν βιομηχανίαν» («Μεσσηνιακό Ημερολόγιο», 1938). Και σίγουρα η προαναφερόμενη εκτίμηση αφορά άμεσα τη συγκεκριμένη καπνοβιομηχανία, που πλέον έχει αναδειχθεί σε ισχυρή βιομηχανική επιχείρηση, και την οικογένεια Καρέλια, που αποτελεί πλέον σημαντικό οικονομικό παράγοντα της περιοχής.
Η δεκαετία όμως που τη φέρνει δυναμικά στο προσκήνιο της ελληνικής αγοράς του τσιγάρου είναι η δεκαετία του 1950. Λίγο πριν, το 1947, προωθεί τα τσιγάρα «Αφοί Καρέλια», λαϊκά τσιγάρα σε πακέτο των 100, τα «Σέρτικα Λαμίας» ­ με το περίφημο κόκκινο πακέτο που «καπνίσθηκε κατά κόρον από τις λαϊκές μάζες και τους πελοποννήσιους αγρότες. Θεωρήθηκε το καλύτερο σέρτικο τσιγάρο της εποχής του» ­ και τα «Αφοί Καρέλια Αγρινίου».
* Η πρεμιέρα της κασετίνας 
 
Από το 1950 και εντεύθεν τα τσιγάρα της καπνοβιομηχανίας Καρέλια προωθούνται πανελλαδικά και αποκτούν φανατικούς φίλους. Ωσπου το 1957 κυκλοφορεί το κλασικό πλέον «Καρέλια Φίλτρο» στην περίφημη κασετίνα που γνωρίζει εντυπωσιακή επιτυχία. Επίσης την ίδια περίοδο κυκλοφόρησαν τα σήματα «Εκλεκτά», «Εξτρα Καρέλια», «Λουξ», «Ρεκόρ», «Rex», «Λήθη», «Ζαπάντι», «Ζαπάντι 12» και «Ζαπάντι 13».
Το 1962 μετατρέπεται σε ανώνυμη εταιρεία και το 1971 μεταφέρει τις εγκαταστάσεις της από το κέντρο της Καλαμάτας δύο χιλιόμετρα έξω από την πόλη. Το 1973 η διοίκηση της εταιρείας κάνει το μεγάλο βήμα: εισάγει τις μετοχές της στο Χρηματιστήριο Αξιών Αθηνών. Το ίδιο διάστημα τα ηνία της εταιρείας αναλαμβάνει ο κ. Γ. Καρέλιας, ως διευθύνων σύμβουλος, εκπροσωπώντας την τρίτη γενιά της οικογένειας. Τότε δημιουργείται το σήμα «Karelia Lights» που έρχεται πρώτο σε πωλήσεις στην κατηγορία του. Σήμερα η καπνοβιομηχανία Καρέλια ΑΕ είναι η δεύτερη σε μέγεθος ελληνική καπνοβιομηχανία, με δυνατότητα παραγωγής 45 εκατομμυρίων τσιγάρων ημερησίως, και διαθέτει αντίστοιχα 45.000 σημεία πώλησης σε όλη την Ελλάδα. Η εξαγωγική δραστηριότητά της εκτείνεται σε περισσότερες από 30 χώρες της Ευρώπης, της Αμερικής, της Ασίας και της Αφρικής. Τα ελληνικά σήματα της εταιρείας κατέχουν περί το 11% μερίδιο στο σύνολο της αγοράς, ενώ παράλληλα συνεργαζόμενη με την αμερικανική R. J Reynolds παράγει και διανέμει τα τσιγάρα «Camel», που κατέχουν συνολικά μερίδιο μεγαλύτερο του 7% της ελληνικής αγοράς.

Το «ταξίδι» πάντως στην ιστορία του ελληνικού καπνού δεν διαθέτει μόνο τα στοιχεία του μύθου και ας είναι πραγματικότητα. Περιλαμβάνει ­ και αυτό είναι ίσως το πιο σπουδαίο ­ ένα μεγάλο μέρος της ελληνικής οικονομικής ιστορίας του 20ού αιώνα. Η γοητεία της οικονομικής δημιουργίας αλλά και των κοινωνικών συγκρούσεων, κυρίως την περίοδο του Μεσοπολέμου ­ την πιο γόνιμη του «σύντομου 20ού αιώνα» κατά τον Χόμπσμπαουμ ­, δεν διαλύεται όπως ο καπνός του τσιγάρου. Σε κάθε περίπτωση όμως το άρωμα της ιστορίας των 112 χρόνων της έχει τυλίξει πλέον την καπνοβιομηχανία Καρέλια ΑΕ...


πηγή 
Δευτέρα 28 Μαρτίου 2011

Ο ανύπαρκτος όρκος του Μεγάλου Αλεξάνδρου

 
«Σας εύχομαι, τώρα που τελειώνουν οι πόλεμοι, να ευτυχήσετε με την ειρήνη. Όλοι οι θνητοί από δω και πέρα να ζήσουν σαν ένας λαός, μονοιασμένοι, για την κοινή προκοπή. Θεωρήστε την οικουμένη πατρίδα σας, με κοινούς τους νόμους, όπου θα κυβερνούν οι άριστοι, ανεξαρτήτως φυλής. Δεν ξεχωρίζω τους ανθρώπους, όπως κάνουν οι στενοκέφαλοι, σε Έλληνες και βαρβάρους. Δεν με ενδιαφέρει η καταγωγή των πολιτών, ούτε η φυλή που γεννήθηκαν. Τους καταμερίζω με ένα μόνο κριτήριο, την αρετή.

Για μένα κάθε καλός ξένος είναι Έλληνας και κάθε κακός Έλληνας είναι χειρότερος από βάρβαρο. Αν ποτέ σας παρουσιαστούν διαφορές, δε θα καταφύγετε ποτέ στα όπλα, παρά θα τις λύνετε ειρηνικά. Στην ανάγκη θα σταθώ εγώ διαιτητής σας. Το Θεό δεν πρέπει να τον νομίζετε σαν αυταρχικό Κυβερνήτη, αλλά σαν κοινό Πατέρα όλων, ώστε η διαγωγή σας να μοιάζει με τη ζωή που κάνουν τα αδέλφια στην οικογένεια.

Από μέρους μου θα θεωρώ όλους ίσους, λευκούς η μελαψούς και θα ήθελα να μην είστε μόνον υπήκοοι της Κοινοπολιτείας μου, αλλά μέτοχοι, όλοι συνέταιροι. Όσο περνάει από το χέρι μου, θα προσπαθήσω να συντελεστούν αυτά που υπόσχομαι. Τον όρκο που δώσαμε με την σπονδή απόψε κρατείστε τον σαν συμβόλαιο αγάπης».

Ο όρκος αυτός -που στην πραγματικότητα δεν αποτελεί όρκο, αλλά ευχολόγιο και παραινέσεις- αποδίδεται στον Μέγα Αλέξανδρο, σε λόγο που εκφώνησε σε συμπόσιο, στην πόλη Ώπιδα της Ασσυρίας, το 324 π.Χ. ενώπιον 9.000 αξιωματούχων Ελλήνων και Ασιατών.

Ο λεγόμενος «όρκος του Μεγάλου Αλεξάνδρου» κυκλοφορεί στο διαδίκτυο (ενώ έχει «κορνιζωθεί» και σε διάφορα κτήρια, δημόσια και μη) σε μία και μοναδική μετάφραση (με μικρές παραλλαγές), χωρίς να υπάρχει ΠΟΥΘΕΝΑ το πρωτότυπο αρχαίο κείμενο.

Μια πρώτη αναγκαία επισήμανση, θα πρέπει να γίνει στο σημείο όπου τοποθετείται το συμβάν. Η πόλη Ώπιδα (στην ακκαδική γλώσσα, Upa ή Upija) ήταν της Βαβυλωνίας και όχι της Ασσυρίας.

Ο Καλλισθένης, ανηψιός του μεγάλου φιλόσοφου Αριστοτέλη, ακολούθησε μετά από προτροπή του θείου του, τον Αλέξανδρο στην Περσία, για να καταγράψει τα γεγονότα σαν ιστορικός που ήταν. Στα χέρια μας έχουμε τα γραπτά του, που πίσω από αυτά υπάρχει πάντα ένας μύθος, για το αν ήταν αληθινά ή όχι, αλλά όπως και να έχει το πράγμα, δεν γίνεται κανένας λόγος σ’ αυτά για τον «όρκο».

Ένας από τους σημαντικότερους συγγραφείς που αναφέρει γεγονότα από την ζωή και το έργο του Μεγάλου Αλεξάνδρου, είναι ο Αρριανός, που από τα ιστορικά του βιβλία, το σπουδαιότερο και το καλύτερο, που διασώθηκε ολόκληρο, είναι η «Αλεξάνδρου Ανάβασις». Αποτελείται από επτά βιβλία γραμμένα στην αττική διάλεκτο. Μέσα σε αυτά δεν αναφέρει καθόλου τη λέξη «όρκος». Όσοι τον επικαλούνται, παραπέμπουν σε απόσπασμα από το βιβλίο «Αλεξάνδρου Ανάβασις» (Ζ, 7, 9-10):

…Αυτός ο λόγος μου, Μακεδόνες, δεν θα εκφωνηθεί για να σταματήσει την επιθυμία σας για επιστροφή στην πατρίδα -γιατί μπορεί ο καθένας σας να φύγει όπου θέλει με την έγκρισή μου- αλλά για να καταλάβετε τι λογής είμαστε εμείς και τι λογής γίνατε εσείς και φεύγετε.



Και θα αρχίσω πρώτα την ομιλία μου με αναφορά στον πατέρα μου Φίλιππο, όπως είναι φυσικό, ο Φίλιππος λοιπόν, αφού σας παρέλαβε περιφερομένους και φτωχούς, που βοσκούσατε τα λίγα σας πρόβατα στα βουνά ντυμένοι με προβιές και που πολεμούσατε με δυσκολία γι’ αυτά εναντίον των Ιλλυριών και των Τριβαλλών και των γειτόνων Θρακών, σας αξίωσε να φορέσετε χλαμύδες αντί για τα δέρματα και σας κατέβασε από τα βουνά στις πεδιάδες, καθιστώντας σας αξιωματούχους (αντιπάλους) απέναντι των γειτόνων βαρβάρων, έτσι που να στηρίζετε τη σωτηρία σας πια όχι στην οχυρότητα της τοποθεσίας αλλά στην προσωπική σας ανδρεία, και σας κατέστησε πολίτες πόλεων και σας εκπολίτισε με νόμους και χρυσά ήθη. Και απέναντι αυτών των βαρβάρων, από τους οποίους υποφέρατε εσείς και τα υπάρχοντά σας, σας ανέδειξε σε ηγεμόνες από δούλους και υπηκόους και πρόσθεσε τα περισσότερα μέρη της Θράκης στην Μακεδονία και, καταλαμβάνοντας τα πιο επίκαιρα σημεία των παραθαλασσίων περιοχών, ανέπτυξε το εμπόριο στη χώρα και εξασφάλισε για εσάς την χωρίς κινδύνους (εξωτερικούς) εκμετάλλευση των μεταλλείων και σας κατέστησε κυρίαρχους των Θεσσαλών, που παλιότερα πεθαίνατε από τον φόβο σας, και ταπεινώνοντας το έθνος των Φωκέων άνοιξε διάπλατα και ευκολοδιάβατο το δρόμο για την Ελλάδα αντί του αρχικά στενού και αδιάβατου, και τους Αθηναίους και Θηβαίους, που ταλαιπωρούσαν πάντα την Μακεδονία με τις επιδρομές τους, τους ταπείνωσε σε τέτοιο βαθμό, και με δική σας ήδη συμμετοχή σ’ αυτά ώστε αντί να πληρώνετε φόρους στους Αθηναίους και να είστε υπήκοοι των Θηβαίων, να εναποθέτουν εκείνοι την ασφάλειά τους σε σας ως επί το πλείστον.



Και αφού κατέβηκε στην Πελοπόννησο, διευθέτησε τις εκεί υποθέσεις και, αφού ανακηρύχθηκε στρατηγός με απεριόριστες αρμοδιότητες όλης της υπόλοιπης Ελλάδας για το στράτευμα εναντίον του Πέρση βασιλιά, πρόσθεσε περισσότερο αυτή τη δόξα όχι στον εαυτό του περισσότερο παρά στο κοινό των Μακεδόνων.
Αυτές τις υπηρεσίες έχει προσφέρει ο πατέρας μου σε εσάς, ώστε να τις εκτιμήσει κανείς σπουδαίες αυτές καθαυτές, αλλά μικρές σε σύγκριση με τις δικές μας.
Γιατί εγώ, παραλαμβάνοντας από τον πατέρα μου ελάχιστα χρυσά και ασημένια σκεύη, ούτε εξήντα τάλαντα στα ταμεία, χρέη του Φιλίππου πάνω από πεντακόσια τάλαντα και, αφού δανείστηκα ο ίδιος επιπλέον άλλα οχτακόσια, ξεκινώντας από τη χώρα μας που δεν επαρκούσε ούτε για τις βοσκές σας, αμέσως σας άνοιξα τον δρόμο του Ελλησπόντου, ενώ οι Πέρσες τότε ήταν παντοδύναμοι στην θάλασσα, και κατανικώντας με το ιππικό τους σατράπες του Δαρείου, προσάρτησα όλη την Ιωνιά στην δική σας επικράτεια και όλη την Αιολία και τις δυο Φρυγίες και τους Λυδούς και κυρίευσα την Μίλητο με πολιορκία και όλα τα άλλα μέρη, που προσχώρησαν σε μας με την θέλησή τους, τα πήρα και τα παρέδωσα σε εσάς να τα καρπώνεσθε και τα αγαθά από την Αίγυπτο και την Κυρήνη, όσα απόχτησα χωρίς μάχη, ανήκουν σε εσάς, και η Κοίλη Συρία και η Παλαιστίνη και η χώρα ανάμεσα στα ποτάμια (Μεσοποταμία) είναι δικό σας κτήμα, και η Βαβυλώνα και τα Βάκτρα και τα Σούσα δικά σας, και ο πλούτος των Λυδών και οι θησαυροί των Περσών και τα αγαθά των Ινδών και η έξω θάλασσα δική σας, εσείς είστε σατράπες, εσείς στρατηγοί, εσείς ταξίαρχοι.



Γιατί για μένα τι υπάρχει παραπάνω ύστερα από αυτούς τους κόπους πέρα από αυτή την πορφύρα και το διάδημα αυτό;
Προσωπικά δεν έχω τίποτε άλλο και κανείς δεν μπορεί να μιλήσει για δικούς μου θησαυρούς παρά μόνο γι’ αυτά, δικά σας αποκτήματα η όσα φυλάγονται για εσάς.
Γιατί δεν υπάρχει λόγος να φυλάξω τους θησαυρούς προσωπικά για μένα, που σιτίζομαι το ίδιο με εσάς και προτιμώ τον ίδιο με εσάς ύπνο, και μάλιστα νομίζω ότι ούτε καν τρώω τα ίδια φαγητά με όσους από εσάς έχουν κοιλιόδουλες προτιμήσεις, και ξέρω ότι για σας, για να μπορείτε εσείς να κοιμάστε ήσυχοι.
Αλλά μήπως απόχτησα αυτά διοικώντας ο ίδιος άκοπα και χωρίς ταλαιπωρίες, ενώ εσείς κοπιάζατε και ταλαιπωρούσασταν; Και ποιός από εσάς αναγνωρίζει ότι κουράστηκε περισσότερο για μένα, από ότι εγώ για εκείνον;



Εμπρός λοιπόν, και οποίος από εσάς έχει τραύματα, ας βγάλει τα ρούχα του και ας τα δείξει, και εγώ θα δείξω τα δικά μου σχετικά, γιατί, από έμενα κανένα μέρος του σώματος μετωπικά και απόμεινε χωρίς τραύματα, ούτε υπάρχει όπλο η από τα χειριζόμενα με το χέρι η από αυτά από εκτοξεύονται, που να μη φέρω πάνω μου τα ίχνη του, αλλά και με ξίφος από χέρι έχω πληγωθεί και τόξα έχω δεχτεί ήδη και με βλήματα μηχανών χτυπήθηκα και με πέτρες πολλές φορές και με καδρόνια βαλλόμενος για εσάς και για δική σας δόξα και για δικό σας πλούτο σας οδηγώ νικητές ανάμεσα από κάθε στεριά και θάλασσα και από όλους τους ποταμούς και τα όρη και όλες τις πεδιάδες, και τέλεσα τους ιδίους γάμους με σας και τα παιδιά μου. Και απέναντι σε οποίον υπήρχαν χρέη, χωρίς να πολυεξετάσω για ποιόν λόγο δημιουργήθηκαν, ενώ τόσα πολλά εισπράττατε ως μισθό και τόσα πολλά ιδιοποιούσουνταν όταν γινόταν λεηλασία μετά από πολιορκία, όλα τα εξόφλησα.



Και υπάρχουν χρυσά στεφάνια για τους περισσοτέρους από σας, αθάνατα ενθύμια και της δικής σας ανδρείας και της από μένα επιβράβευσή σας. Και οποίος σκοτώθηκε, έπεσε ένδοξα, και έγινε μεγαλοπρεπής η ταφή του, και χάλκινοι ανδριάντες έχουν τιμηθεί, απαλλαγμένοι από εκτάκτους φόρους και κάθε οικονομική υποχρέωση, γιατί, πράγματι, κανείς από εσάς δεν σκοτώθηκε υποχωρώντας, όταν εγώ πρωτοστατούσα στις μάχες.



Και τώρα εγώ σκόπευα να στείλω πίσω τους απόμαχους από σας αξιοζήλευτους από τους συμπατριώτες σας, αλλά αφού θέλετε να επιστρέψετε όλοι σας, φύγετε όλοι και στην επιστροφή ανακοινώστε ότι το βασιλιά σας Αλέξανδρο, που κατανίκησε τους Πέρσας και τους Μήδους και τους Βάκτριους και τους Σάκες, που κυρίευσε τους Ουξίους και Αραχώτους και Δράγγες, που υπόταξε τους Παρθυαίους και τους Χορασμίους και τους Υρκανίους μέχρι την Κασπία θάλασσα, που πέρασε τον Καύκασο πέρα από τις Κασπίες πύλες, που διάβηκε τον Όξο ποταμό και τον Ταναί, ακόμη και τον Ινδό ποταμό που δεν πέρασε κανένας άλλος εκτός από τον Διόνυσο και τον Υδάσπη και τον Ακεσίνη και τον Υδραώτη, και που θα περνούσε και τον Ρφαση, αν εσείς δεν αντιδρούσατε, και που προχώρησε στη μεγάλη θάλασσα και από τα δυό στόμια του Ινδού, και που διέσχισε την έρημο της Γαδρωσίας, απ’ όπου κανείς ποτέ νωρίτερα δεν πέρασε με στρατό, και που στο πέρασμα του κατέκτησε την Καρμανία και τη χώρα των Ωρειτώ, και που το εγκαταλείψατε και φύγατε, παραδίδοντας τον στους κατανικημένους βαρβάρους να τον φυλάγουν.



Ίσως αυτά θα είναι για εσάς δόξα εκ μέρους των ανθρώπων και (θεωρηθούν) όσια βέβαια, όταν θα τα αναγγείλετε. Φύγετε…

Όπως γίνεται αντιληπτό καμία σχέση δεν έχουν οι στίχοι με τον «όρκο». Κι έχει σημασία εδώ να διευκρινιστούν οι συνθήκες, κάτω απ’ τις οποίες, εκφωνήθηκε αυτό ο λόγος απ’ τον Αλέξανδρο. Τον Αύγουστο του 324 π.Χ. στην πόλη Ώπιδα (και όχι Ιόππη, όπως λανθασμένα την προφέρουν αρκετοί) της Βαβυλωνίας, οι στρατιώτες του Μεγάλου Αλεξάνδρου στασίασαν. Αφορμή υπήρξε το γεγονός της αποστράτευσης των παλαιμάχων, στους οποίους χάρισε πλουσιότατα δώρα «ώστε να τους ζηλεύουν όλοι όταν γυρίσουν στην πατρίδα», όπως επί λέξει τους είπε ο Μακεδόνας στρατηλάτης, αποχαιρετώντας τους, στην διάρκεια μιας γενικής συνέλευσης του στρατού (το Κοινόν των Μακεδόνων). Αυτό παρεξηγήθηκε από τους στρατιώτες του, οι οποίοι πίστεψαν ότι ο Αλέξανδρος ήθελε να τους «ξεφορτωθεί» επειδή τους αντιπαθούσε (μετά την άρνησή τους να συνεχίσουν την εκστρατεία στις Ινδίες) και τους θεωρούσε ανίκανους πλέον να πολεμήσουν. Επί πλέον είχαν πληροφορηθεί ότι μόλις είχαν φθάσει στα Σούσα οι νέες πολεμικές μονάδες από τους λεγόμενους «Επίγονους», δηλαδή από εκπαιδευμένους στην πολεμική τακτική των Μακεδόνων, νέους αριστοκρατικών οικογενειών Περσών, Μήδων, Βακτριανών κ.λπ. Ξέσπασε τότε οχλαγωγία και εκτοξεύθηκαν προσβλητικά λόγια από τους στρατιώτες εναντίον του Μεγάλου Αλεξάνδρου, ο οποίος εξεμάνη και αφού υπέδειξε 13 από τους υποτιθέμενους πρωτεργάτες της ανταρσίας διέταξε να εκτελεστούν. Νεκρική σιγή έπεσε στην Συνέλευση και ο Αλέξανδρος εξαγριωμένος τους τα είπε «έξω από τα δόντια».

Μια άλλη παραπομπή που δίνουν οι υποστηρικτές της ύπαρξης του «όρκου» είναι ο Ερατοσθένης και το έργο του «Χρονογραφίες», το οποίο είναι μία εξιστόρηση των πιο σημαντικών γεγονότων, από την άλωση της Τροίας μέχρι την εποχή του Μεγάλου Αλεξάνδρου. Σε αυτό του το έργο έχουν προσάψει το γεγονός του «όρκου», το οποίο όμως δεν έχει διασωθεί.

Σχετικά με τους ισχυρισμούς ότι ο «όρκος» καταγράφεται στο ανυπόληπτο (λόγω επεμβάσεων και προσθηκών εν ψυχρώ από κάποιους καλόγερους αντιγραφείς) κείμενο που αποδίδεται λανθασμένα –γι’ αυτό επισήμως αναφέρεται ως Ψευδο-Καλλισθένης– στον Καλλισθένη τον Ολύνθιο, ο οποίος συνέγραψε το έργο «Αλεξάνδρου πράξεις», απ’ όπου διασώζονται μόνον αποσπάσματα, μικρανηψιό του κορυφαίου φιλοσόφου Αριστοτέλη, το οποίο πρωτοεμφανίσθηκε γύρω στον 3ο αιώνα μ.Χ. και είναι γνωστό ως «Μυθιστόρημα του Αλεξάνδρου» ή «Αλεξάνδρου βίος», εκεί αναφέρονται τα παρακάτω (Ψευδο-Καλλισθένης, «Αλεξάνδρου Βίος» 26, 29, 41 Εκδόσεις Κάκτος, σελ. 463):
«…Θεέ των Θεών και κυρίαρχε ολόκληρης της κτίσης, εσύ που δημιούργησες με τον Λόγο σου το σύμπαν, τον ουρανό και την γη. Τίποτα δεν είναι αδύνατο για εσένα, αφού όλα υποτάσσονται δουλικά στον λόγο του προστάγματός σου, γιατί μίλησες και δημιουργήθηκαν, έδωσες εντολή και γεννήθηκαν, εσύ μόνο είσαι αιώνιος, άναρχος, αόρατος, μοναδικός Θεός και δεν υπάρχει άλλος εκτός από εσένα, γιατί με το όνομα και το θέλημά σου έκανα και εγώ όσα θέλησες, και έδωσες στο χέρι μου ολόκληρο τον κόσμο, παρακαλώ λοιπόν το πολυύμνητο όνομά σου και τούτη την δέηση μου εκπλήρωσε και ας θελήσεις να κατέβω σύντομα για δεύτερη φορά στην χθόνα, και να βοηθήσω ξανά την ανθρωπότητα γιατί σίγουρα με έχει ανάγκη, και μην παραβλέψεις έμενα τον άθλιο που έχω τολμήσει να ξεστομίσω τέτοια λόγια, γιατί γνωρίζω την φροντίδα σου για μένα και την τέλεια αγαθότητά σου…».

Καμιά σχέση λοιπόν με τον φανταστικό «όρκο».

Ο μοναδικός που έχει μείνει πλέον και που θα μπορούσε να έχει τον «όρκο» η την αναφορά του, σε κάποιο κείμενο, είναι ο Πλούταρχος. Ούτε και εδώ αναφέρεται πουθενά ο «όρκος» από τον Πλούταρχο, γιατί στα έργα του αναφέρει σημαντικότερα πράγματα από ανύπαρκτους όρκους.

Ο «όρκος», που δεν είναι κείμενο του 324 π.Χ., αλλά πολύ μεταγενέστερο, του 1951 μ.Χ., πήρε σάρκα και οστά στο έργο του Χρήστου Ζαλοκώστα «Μέγας Αλέξανδρος: Ο πρόδρομος του Ιησού». Ο Ζαλοκώστας, ως φαίνεται, βάση λογοτεχνικής αδείας, πήρε αφορμή από μία πρόταση του Πλούταρχου («Περί της Αλεξάνδρου τύχης η αρετής») και στην σελίδα 235 του βιβλίου του, προσθέτοντας, αφαιρώντας, κόβοντας και ράβοντας από διάφορα αρχαία κείμενα, εντελώς κατά το δοκούν, δημιουργεί από μόνος του αυτόν τον περίφημο δήθεν όρκο, τον οποίον αποδίδει στον Αλέξανδρο.

Μια άλλη πηγή «έμπνευσης» του Ζαλοκώστα, θεωρείται πως είναι μια παράγραφος (1.4.9.) στα «Γεωγραφικά» του Στράβωνα, που αναφέρεται στον Ερατοσθένη και η οποία έχει ως εξής:
«Στο τέλος της (γεωγραφικής) αναφοράς του (ο Ερατοσθένης) μη ασπασθείς τη γνώμη εκείνων που διαιρούν την ανθρωπότητα σε Έλληνες και βαρβάρους, και εκείνων που συμβούλευαν τον Αλέξανδρο να συμπεριφέρεται προς μεν τους Έλληνες ως εις φίλους προς δε τους βαρβάρους ως εις εχθρούς, διατυπώνει την άποψη ότι είναι καλύτερα να διακρίνουμε τους ανθρώπους σε καλούς και κακούς. Διότι πολλοί από τους Έλληνες είναι κακοί ενώ πολλοί από τους βαρβάρους είναι πολιτισμένοι, όπως συμβαίνει με τους Ινδούς και τους Αριανούς και επίσης με τους Ρωμαίους και Καρχηδονίους που τόσο θαυμάσια πολιτεύονται. Για τον λόγο αυτόν βέβαια ο Αλέξανδρος, μη δίνοντας βαρύτητα σε τέτοιες προτροπές, προτιμούσε να αποδέχεται και να ευεργετεί τους ευδοκίμους άνδρες όποιοι και αν ήσαν αυτοί. Όπως και σε κάθε άλλη περίπτωση, οι διαχωριζόμενοι με αυτόν τον τρόπο, ετίθεντο άλλοι μεν σε ευμένεια άλλοι δε σε δυσμένεια. Διότι σε άλλους επικρατούσε η νομιμότητα και η παιδεία και η λογική και σε άλλους τα αντίθετα. Έτσι λοιπόν ο Αλέξανδρος δεν αγνόησε τους συμβουλάτορες αλλά αποδεχθείς το σκεπτικό των συμβουλών έκανε αυτά που ήταν συνεπαγόμενα μάλλον παρά αντίθετα, στοχεύοντας στη λογική αφετηρία των μηνυμάτων που έπαιρνε».
[Αρχαίο κείμενο: «Επί τέλει δε του υπομνήματος ουκ επαινέσας τους δίχα διαιρούντας άπαν το των ανθρώπων πλήθος εις τε Έλληνας και βαρβάρους, και τους Αλεξάνδρω παραινούντας τοις μεν Έλλησι ως φίλοις χρήσθαι τοις δε βαρβάροις ως πολεμίοις, βέλτιον είναι φησίν αρετή και κακία διαιρείν ταύτα. Πολλούς γαρ και των Ελλήνων είναι κακούς και των βαρβάρων αστείους, καθάπερ Ινδούς και Αριανούς, έτι δε Ρωμαίους και Καρχηδονίους ούτω θαυμαστώς πολιτευομένους. Διόπερ τον Αλέξανδρον αμελήσαντα των παραινούντων, όσους οίον τ’ ην αποδέχεσθαι των ευδοκίμων ανδρών και ευεργετείν. Ώσπερ δι’ άλλο τι των ούτω διελόντων τους μεν εν ψόγω τους δ’ εν επαίνω τιθεμένων, η διότι τοις μεν επικρατεί το νόμιμον και το παιδείας και το λόγων οικείων, τοις δε ταναντία. Και ο Αλέξανδρος ουν ουκ αμελήσας των παραινούντων, αλλ’ αποδεξάμενος την γνώμην τα ακόλουθα, ου τα εναντία εποίει, προς την διάνοιαν σκοπών την των επεσταλκότων»]

Ο Ζαλοκώστας, είχε προφανώς υπόψη του όχι μόνο τα παραπάνω αλλά και όλη την πολιτεία του Αλεξάνδρου απέναντι στους «βάρβαρους» λαούς που περιήλθαν στην επικράτειά του. Ως γνωστόν, πολλούς από αυτούς τους «βάρβαρους» διόρισε διοικητές επαρχιών. Προσέλαβε χιλιάδες «βάρβαρους» στρατιώτες ισότιμους με τους Έλληνες. Οργάνωσε ομαδικούς γάμους Μακεδόνων με «βάρβαρες» συζύγους. Προφανώς επέδειξε ανάλογη φιλική και ενωτική συμπεριφορά και προς τα «βάρβαρα» λαϊκά στρώματα (όπως θα λέγαμε με τη σημερινή ορολογία). Αφού λοιπόν αυτά έκανε στην πράξη ο Αλέξανδρος, προφανώς θα μπορούσε και να τα πει σε έναν λόγο του στην Ώπιδα (κοντά στη Βαβυλώνια) ή στην Ιόπη (Γιάφα της Παλαιστίνης) ή οπουδήποτε αλλού. Έτσι σκέφθηκε ο Ζαλοκώστας και συνέθεσε ο ίδιος έναν αντίστοιχο λόγο («όρκο») που «λογοτεχνική αδεία» έβαλε στο στόμα του Αλεξάνδρου.

Κάτι που προκαλεί εντύπωση στον «όρκο», είναι η «φράση» του Αλέξανδρου «…δεν χωρίζω τους ανθρώπους όπως κάνουνε οι στενόμυαλοι σε Έλληνες και βάρβαρους…». Αυτή η φράση είναι σε πλήρη αντίθεση με τα λεγόμενα του δασκάλου και μύστη του, Αριστοτέλη, και είναι αρκετά δύσκολο έως απίθανο να είπε κάτι τέτοιο ο Αλέξανδρος. Μην ξεχνάμε ότι ο Μ. Αλέξανδρος έλεγε ότι στον Φίλιππο χρωστάει το «ζην» αλλά στον Αριστοτέλη το «ευ ζην».

Ο Πλούταρχος στο «Περί της Αλεξάνδρου τύχης και αρετής» (329, β, 7) μας λέει ξεκάθαρα τις διδασκαλίες του Σταγειρίτη Φιλόσοφου προς τον Αλέξανδρο για το θέμα των βαρβάρων:
«…ως Αριστοτέλης συνεβούλεβεν αυτώ (τω Αλέξανδρο) τολις μεν Ελλήνιση ηγεμονικώς, τοις δε βαρβάροις δεσποτικώς χρώμενος και των μεν ως φίλων και οικείων επιμελούμενος, τοις δε ως ζώις η φυτοίς προσφερόμενος, πολεμοποιών φυγών ενέπλησε και στάσεων υπούλων την ηγεγεμονίαν, αλλά κοινός…».

Σε πολλούς λόγους του ο ίδιος ο Αλέξανδρος διαχώριζε του Έλληνες από τους βαρβάρους, και ακριβώς αυτό έκανε και η μητέρα του Ολυμπιάδα στις επιστολές τις προς τον γιο της.

Εξάλλου σε κάθε πόλη που καταλάμβανε, και πριν αναχωρήσει για την επόμενη, διόριζε κάποιους στρατηγούς του, η αλλιώς σατράπες από την εκεί ορολογία, σαν βασιλιάδες και αρχηγούς της κατακτημένης πόλης, που φυσικά ήταν μόνο Μακεδόνες και κανένας τους βάρβαρος.

Τέλος, αποτελεί αναχρονισμό ένα άλλο σημείο του «όρκου» στο οποίο μιλά ο Αλέξανδρος για «λευκούς» και «μελαμψούς». «Χρωματικός» φυλετισμός ουσιαστικά δεν υπήρξε στον ελληνο-ρωμαϊκό κόσμο. Είναι προϊόν της ευρω-αμερικάνικης αποικιοκρατίας και φυσικά νεώτερο.

Via
Πέμπτη 24 Μαρτίου 2011

Ανοιχτά τα μουσεία και οι αρχαιολογικοί χώροι την 25η Μαρτίου

 
Οι αρχαιολογικοί χώροι, τα μνημεία και τα μουσεία όλης της χώρας θα παραμείνουν ανοιχτά στην επίσημη αργία της 25ης Μαρτίου με ωράριο λειτουργίας από τις 08:30 το πρωί έως τις 15:00 το μεσημέρι και είσοδο ελεύθερη για το κοινό. Κλειστά θα παραμείνουν τη Δευτέρα 28 Μαρτίου 2011

Οι Ισπανοί τιμούν την Ακρόπολη

 
"Tο κάστρο των Αθηνών είναι το πολυτιμότερο κόσμημα στον κόσμο". Αυτή είναι η πρώτη φράση του εγκωμίου με το οποίο ο Αραγωνέζος βασιλιάς Πέτρος Δ΄ ύμνησε την Ακρόπολη. Σήμερα, 700 χρόνια μετά την εγκαθίδρυση της κυριαρχίας των Καταλανών και Αραγώνων στο δουκάτο της Αθήνας (1311) η φράση γράφεται στα καταλανικά (επίσημη γλώσσα του εγγράφου), στα ισπανικά, στα αγγλικά και τα ελληνικά σε τιμητική πλάκα που θα αναρτηθεί στην Πύλη Μπελέ της Ακρόπολης ως φόρος τιμής στην πολιτιστική αλληλεπίδραση των λαών της Μεσογείου στο Μεσαίωνα.

Πιστεύοντας στη σημασία του κειμένου του βασιλιά Πέτρου Δ΄ αλλά και στην τιμή που θα σήμαινε για την χώρα μας η έκθεσή του προς κοινή θέα όλων στην είσοδο της Ακρόπολης, ο πρέσβης της Ισπανίας στην Ελλάδα, Μιγκέλ Φουέρτες και ο διευθυντής του Ινστιτούτου Θερβάντες της Αθήνας, Εουσέμπι Αγιένσα, είχαν πρότειναν γραπτώς στον πρώην έφορο της Ακρόπολης, Αλέξανδρο Μάντη, την τοποθέτηση μικρού μνημείου στην Ακρόπολη ή στον ευρύτερο χώρο της, αναλόγως με την απόφαση των αρχών. Έτσι, στο τέλος του περασμένου έτους τοποθετήθηκε το μνημείο αυτό στον χώρο που προσδιόρισαν οι ελληνικές αρχές: στην Πύλη Μπελέ, στους πρόποδες των Προπυλαίων. Μετά την επίσημη προέγκριση του Κεντρικού Αρχαιολογικού Συμβουλίου, που ενέκρινε ομόφωνα το σχέδιο τον Απρίλιο του 2010, έγινε πέρυσι το καλοκαίρι, η κοπή και χάραξη του μαρμάρου. Τα αποκαλυπτήρια της πλάκας όμως είναι προγραμματισμένα να γίνουν ταυτόχρονα με την έναρξης της έκθεσης «Μία θάλασσα από νόμους: Από τον Ιάκωβο Α΄ ως την Ναύπακτο» στις 24 Μαρτίου. Παράλληλα με την έκθεση θα πραγματοποιηθεί στο Ινστιτούτο Θερβάντες και κύκλος διαλέξεων γύρω από την επέτειο, σε συνεργασία με το Ευρωπαϊκό Ινστιτούτο Μεσογείου.

 
Τετάρτη 23 Μαρτίου 2011

Πέρασα...


Περπατῶ καὶ νυχτώνει.
Ἀποφασίζω καὶ νυχτώνει.
Ὄχι, δὲν εἶμαι λυπημένη.
Ὑπῆρξα περίεργη καὶ μελετηρή.
Ξέρω ἀπ᾿ ὅλα. Λίγο ἀπ᾿ ὅλα.
Τὰ ὀνόματα τῶν λουλουδιῶν ὅταν μαραίνονται,
πότε πρασινίζουν οἱ λέξεις καὶ πότε κρυώνουμε.
Πόσο εὔκολα γυρίζει ἡ κλειδαριὰ τῶν αἰσθημάτων
μ᾿ ἕνα ὁποιοδήποτε κλειδὶ τῆς λησμονιᾶς.
Ὄχι δὲν εἶμαι λυπημένη.

Πέρασα μέρες μὲ βροχή,
ἐντάθηκα πίσω ἀπ᾿ αὐτὸ
τὸ συρματόπλεγμα τὸ ὑδάτινο
ὑπομονετικὰ κι ἀπαρατήρητα,
ὅπως ὁ πόνος τῶν δέντρων
ὅταν τὸ ὕστατο φύλλο τοὺς φεύγει
κι ὅπως ὁ φόβος τῶν γενναίων.
Ὄχι, δὲν εἶμαι λυπημένη.

Πέρασα ἀπὸ κήπους, στάθηκα σὲ συντριβάνια
καὶ εἶδα πολλὰ ἀγαλματίδια νὰ γελοῦν
σὲ ἀθέατα αἴτια χαρᾶς.
Καὶ μικροὺς ἐρωτιδεῖς, καυχησιάρηδες.
Τὰ τεντωμένα τόξα τους
βγήκανε μισοφέγγαρο σὲ νύχτες μου καὶ ρέμβασα.
Εἶδα πολλὰ καὶ ὡραῖα ὄνειρα
καὶ εἶδα νὰ ξεχνιέμαι.
Ὄχι, δὲν εἶμαι λυπημένη.

Περπάτησα πολὺ στὰ αἰσθήματα,
τὰ δικά μου καὶ τῶν ἄλλων,
κι ἔμενε πάντα χῶρος ἀνάμεσά τους
νὰ περάσει ὁ πλατὺς χρόνος.
Πέρασα ἀπὸ ταχυδρομεῖα καὶ ξαναπέρασα.
Ἔγραψα γράμματα καὶ ξαναέγραψα
καὶ στὸ θεὸ τῆς ἀπαντήσεως προσευχήθηκα ἄκοπα.
Ἔλαβα κάρτες σύντομες:
ἐγκάρδιο ἀποχαιρετιστήριο ἀπὸ τὴν Πάτρα
καὶ κάτι χαιρετίσματα
ἀπὸ τὸν Πύργο τῆς Πίζας ποὺ γέρνει.
Ὄχι, δὲν εἶμαι λυπημένη ποὺ γέρνει ἡ μέρα.

Μίλησα πολύ. Στοὺς ἀνθρώπους,
στοὺς φανοστάτες, στὶς φωτογραφίες.
Καὶ πολὺ στὶς ἁλυσίδες.
Ἔμαθα νὰ διαβάζω χέρια
καὶ νὰ χάνω χέρια.
Ὄχι, δὲν εἶμαι λυπημένη.

Ταξίδεψα μάλιστα.
Πῆγα κι ἀπὸ ἐδῶ, πῆγα καὶ ἀπὸ ἐκεῖ...
Παντοῦ ἕτοιμος νὰ γεράσει ὁ κόσμος.
Ἔχασα κι ἀπὸ ἐδῶ, ἔχασα κι ἀπὸ κεῖ.
Κι ἀπὸ τὴν προσοχή μου μέσα ἔχασα
κι ἀπὸ τὴν ἀπροσεξία μου.
Πῆγα καὶ στὴ θάλασσα.
Μοῦ ὀφειλόταν ἕνα πλάτος. Πὲς πῶς τὸ πῆρα.
Φοβήθηκα τὴ μοναξιὰ
καὶ φαντάστηκα ἀνθρώπους.
Τοὺς εἶδα νὰ πέφτουν
ἀπὸ τὸ χέρι μιᾶς ἥσυχης σκόνης,
ποὺ διέτρεχε μιὰν ἡλιαχτίδα
κι ἄλλους ἀπὸ τὸν ἦχο μιᾶς καμπάνας ἐλάχιστης.
Καὶ ἠχήθηκα σὲ κωδωνοκρουσίες
ὀρθόδοξης ἐρημιᾶς.
Ὄχι, δὲν εἶμαι λυπημένη.

Ἔπιασα καὶ φωτιὰ καὶ σιγοκάηκα.
Καὶ δὲν μοῦ ἔλειψε οὔτε τῶν φεγγαριῶν ἡ πεῖρα.
Ἡ χάση τοὺς πάνω ἀπὸ θάλασσες κι ἀπὸ μάτια,
σκοτεινή, μὲ ἀκόνισε.
Ὄχι, δὲν εἶμαι λυπημένη.
Ὅσο μπόρεσα ἔφερ᾿ ἀντίσταση σ᾿ αὐτὸ τὸ ποτάμι
ὅταν εἶχε νερὸ πολύ, νὰ μὴ μὲ πάρει,
κι ὅσο ἦταν δυνατὸν φαντάστηκα νερὸ
στὰ ξεροπόταμα
καὶ παρασύρθηκα.

Ὄχι, δὲν εἶμαι λυπημένη.
Σὲ σωστὴ ὥρα νυχτώνει...



Κικὴ Δημουλᾶ
 
Photo By ChemicalChip 
Τρίτη 22 Μαρτίου 2011

Αντίγραφο της Αφροδίτης της Μήλου στο...Λονδίνο

Αντίγραφο της Αφροδίτης της Μήλου στο...Λονδίνο 
Ένα πιστό αντίγραφο της Αφροδίτης της Μήλου, θαμμένο σε βάθος μόλις ενός... μέτρου στο κέντρο του Λονδίνου, ανακάλυψαν ταξιδιωτικοί πράκτορες, υπό τις οδηγίες Ελληνίδας αρχαιολόγου και υπό τους ήχους του soundtrack της ταινίας Mama mia. Όλα αυτά συνέβησαν στο West field στο Λονδίνο, στο θεματικό πάρκο για την Ελλάδα, που έστησαν οι ελληνικές υπηρεσίες τουρισμού και που το εγκαινίασε ο υφυπουργός Πολιτισμού και Τουρισμού κ. Γ. Νικιτιάδης.

Πρόκειται για μία έκταση 1.200 τ. μ. γεμάτη από Ελλάδα, αφού μέσα σ΄ αυτήν έχει δημιουργηθεί μία... ελληνική παραλία (όπου μπορούν τα παιδιά να παίζουν με τα κουβαδάκια τους), έχουν στηθεί γήπεδα... γκόλφ (με golf simulators), ένα μικρό βουνό για αναρριχήσεις (υπό την καθοδήγηση ειδικού εκπαιδευτή), περίπτερα από κάθε γωνιά της Ελλάδος (κυρίως από νησιωτικές περιοχές) κιόσκια που προσφέρουν σουβλάκια και γύρο, καθώς για πρώτη φορά και ένα... αρχαιολογικό χώρο, στον οποίο οι επισκέπτες θα μπορούν, με καθοδήγηση αρχαιολόγου... ανασκαφές.

Ορισμένα αντίγραφα αρχαίων αγαλμάτων (σε μικρογραφία) ή αμφορείς έχουν θαφτεί και αναλαμβάνουν οι επισκέπτες να τα ανακαλύψουν, να τα καθαρίσουν και να τα αξιολογήσουν. Την Κυριακή είχαν επισκεφθεί το θεματικό πάρκο εκπρόσωποι μεγάλων ταξιδιωτικών γραφείων με τα παιδιά τους και ο κ. Νικητιάδης, όπως δήλωσε στο «Βήμα online», υπολογίζεται ότι θα επισκεφθούν το θεματικό αυτό πάρκο πάνω από 800.000 επισκέπτες.

Δευτέρα 21 Μαρτίου 2011

Το άγνωστο Βυζαντινό Λουτρό της Θεσσαλονίκης

 
Στη συνοικία Κουλέ Καφέ της Άνω Πόλης, ανάμεσα σε πολυώροφες πολυκατοικίες του ΄60 και του ΄70, μία στέγη από λαμαρίνες στηριγμένη σε υποστυλώματα προστατεύει προσωρινά το Βυζαντινό Λουτρό της Θεσσαλονίκης, το μοναδικό σωζόμενο λουτρό της μεσοβυζαντινής περιόδου σε ολόκληρη την Ελλάδα. Σύντομα όμως το λουτρό πρόκειται να αποκατασταθεί μέσα από το έργο «Αποκατάσταση - στερέωση του Βυζαντινού Λουτρού στη Θεσσαλονίκη» του Επιχειρησιακού Προγράμματος Μακεδονίας - Θράκης 2007 – 2013, με σκοπό να γίνει επισκέψιμο και να ενταχθεί στις αρχαιολογικές διαδρομές του ιστορικού κέντρου της Θεσσαλονίκης.

«Βυζαντινό μα και ακέραιο συνάμα», και για το λόγο αυτό ιδιαίτερα σημαντικό, είναι το Βυζαντινό Λουτρό εξηγεί η προϊσταμένη της 9ης Εφορείας Βυζαντινών Αρχαιοτήτων δρ Δέσποινα Μακροπούλου κάνοντας λόγο για τη συνέχεια της χρήσης του χώρου από το 1300 μ.Χ. μέχρι και τη δεκαετία του ΄40. «Τα βυζαντινά λουτρά αποτελούν συνέχεια των ρωμαϊκών και είχαν λουτήρες. Τα οθωμανικά δεν έχουν λουτήρες, καθώς το Κοράνι υποχρεώνει τη χρήση ρέοντος νερού», εξηγεί η προϊσταμένη της 9ης ΕΒΑ, μιλώντας για τις προσθήκες που έγιναν στο χώρο κατά την Τουρκοκρατία σύμφωνα με τον ισλαμικό κανόνα. Γενικά πάντως, ο χώρος διαθέτει προθάλαμο, χλιαρό και θερμό χώρο, ενώ διατηρεί τη δεξαμενή του και τα υπόκαυστα. Υπογείως κυκλοφορούσε ζεστός αέρας για ενδοδαπέδια θέρμανση, ενώ με επιτοίχιους αεραγωγούς ο ζεστός αυτός αέρας ρύθμιζε τη θερμοκρασία του κάθε χώρου. 

Σύμφωνα με τις ιστορικές πηγές, ήταν λουτρό της γειτονιάς και λειτουργούσε εκ περιτροπής ως ανδρικό και γυναικείο. Βρίσκεται στην είσοδο του παραδοσιακού οικισμού της Άνω Πόλης της Θεσσαλονίκης, κοντά σε αρκετά άλλα βυζαντινά μνημεία. Καταλαμβάνει το κέντρο ενός μικρού οικονομικού τετραγώνου ανάμεσα στις οδούς Θεοτοκοπούλου, Κρίσπου, Χρυσοστόμου και Φιλοκτήτου της Άνω Πόλης. Επί Τουρκοκρατίας μάλιστα, ήταν γνωστό ως «το Λουτρό του Κουλέ Καφέ».
Το 1952 το λουτρό κηρύχθηκε διατηρητέο μνημείο από το υπουργείο Πολιτισμού. Κατά τη δεκαετία του ΄70 έγιναν από την Αρχαιολογική Υπηρεσία ορισμένες διερευνητικές εργασίες και καθαρισμοί, οπότε, μεταξύ άλλων, αποκαλύφθηκε μία από τις πλευρές του που λόγω υψομετρικής διαφοράς ήταν στο μεγαλύτερο μέρος της επιχωμένη. Μετά το σεισμό του 1978 έγιναν προσωρινές υποστυλώσεις κυρίως ημικυλινδρικών καμάρων και τρούλων διότι παρουσίαζαν σοβαρές ρηγματώσεις. Το 2002 στο πλαίσιο του έργου «Διαμόρφωση του αρχαιολογικού χώρου στο Βυζαντινό Λουτρό», που είχε ενταχθεί στο Γ΄ ΚΠΣ, η 9η Εφορεία Βυζαντινών Αρχαιοτήτων έκανε μία σειρά εργασιών στον περιβάλλοντα χώρο του Βυζαντινού Λουτρού (καθαρισμούς, αποψιλώσεις, περίφραξη, εγκατάσταση δικτύων ύδρευσης, αποχέτευσης και ηλεκτρισμού, πλακόστρωση δαπέδου, αντιμετώπιση υγρασίας, φράξιμο των ανοιγμάτων και τοποθέτηση καθιστικού και πέργκολας). Σήμερα, μέσα από το νέο πρόγραμμα, το λουτρό θα είναι στη διάθεση των επισκεπτών το 2013.


Παρασκευή 18 Μαρτίου 2011

Θα ήθελα


"Θα ήθελα".... τι κουτό, σπάταλα ευγενικό και παρηγορητικό 
τόσες τσαλαπατημένες ευχές σε μια λέξη.

Αν ήθελα να πραγματοποιηθούν...
θα χρησιμοποιούσα το απλό και κοφτό ρήμα "θέλω". 

Το ρήμα που αρέσει στα παιδιά....

Ξέρεις τι θα ήθελα; 
Να συμφιλιωθώ με την ιδέα ότι οι επιθυμίες απλώς υπάρχουν...

Όπως υπάρχουν ρούχα... Χέρια... Μαλλιά... Τα αγγίζεις, σε αγγίζουν κι αυτό είναι όλο. 

Θα ήθελα ...να ακολουθήσεις τη διαδρομή του μυαλού μου 
και να με εντοπίσεις...

Γρήγορα αν είναι δυνατόν.
Τώρα..." 


Θα ήθελα, Αμάντα Μιχαλοπούλου

Πέμπτη 17 Μαρτίου 2011

Στο μισό μου....


Ό,τι σε αγαπάω το ξέρεις…
Από το πρώτο λεπτό που μου …άπλωσες το χέρι…

Ό,τι είμαι ερωτευμένη το νιώθεις…
Στα μάτια μου ουρλιάζει η ευτυχία…

Αυτά που έζησα μακριά σου…στα έχω πει…
Σαν μια ζωή …μοιάζουν όλα αυτά τα χρόνια, που σε αγαπούσα …χωρίς να σε έχω…

Και τώρα που ζω μαζί σου…ακόμη δεν μπορώ να το πιστέψω…

Σήμερα είναι η μέρα σου…το ξέρω… και είναι κουτό να σου ζητήσω χάρη…
Αλλά…να…θα ήθελα …

Θα ήθελα… εσένα…
….και του χρόνου… στην αγκαλιά μου…



Χρόνια Πολλά 
…κλείσε το μάτι στα δύσκολα και χαμογέλα…
Τα καλύτερα έπονται ;o)
Τρίτη 15 Μαρτίου 2011

Η σύζυγος του Γιαχβέ και άλλα παράδοξα της σιναϊτικής αρχαιολογίας

 
Στο φως επανήλθε υλικό από θέση στο Σινά μετά τη μεταφορά του στο Μουσείο του Καΐρου. Πρόκειται για ένα τμήμα αρχαιολογικού υλικού από τη θέση Kuntillet Ajrud, η οποία είχα ανασκαφεί από Ισραηλινούς αρχαιολόγους τη δεκαετία του 1970, την εποχή της ισραηλινής κυριαρχίας στην περιοχή. Φυλαγμένο προσεκτικά για 35 χρόνια στην αποθήκη αρχαίων της Καντάρα, σήμερα έρχεται τελικά στο φως μετά τη μεταφορά του από εκεί στο Μουσείο του Καΐρου, αποκαλύπτοντας τμήμα της μυστηριώδους αρχαιολογίας του Σινά και συνάμα των αιγυπτιακών συνόρων της αρχαιότητας.

Η θέση Kuntillet Ajrud είναι μια απομονωμένη ερημική έκταση, η οποία, όπως και τόσες άλλες στο Σινά, είχε χρησιμεύσει ως σταθμός ανεφοδιασμού για τα «καραβάνια» της αρχαιότητας. Μάρτυρας του χαρακτήρα αυτού της διαπολιτισμικότητας ήταν το υλικό από τη θέση, χρονολογούμενο κατά προσέγγιση στον 8ο αι. π.Χ. Ένα τμήμα λίθινου αγγείου, μάλλον το χείλος, φέρει παλαιοεβραϊκή επιγραφή – χαραγμενή την εποχή των ισραηλιτικών βασιλείων πριν από την αιχμαλωσία της Βαβυλώνας. «Ανήκει στον Οβαδία, γιο του Αντνάν, ευλογημένος από τον Γιαχβέ» , δηλώνει η επιγραφή μνημονεύοντας τον κτήτορα του αγγείου. Δύο πίθοι, διακοσμημένοι με χονδροειδή σχέδια, φέρουν αφιερωματική επιγραφή στον «Γιαχβέ της Σαμάρειας και στην Ασερά του», προδίδοντας ιδεολογήματα που σχέτιζαν ίσως τον μοναδικό θεό των Εβραίων με μια θηλυκή θεότητα, η οποία θα ήταν είτε σύζυγός του είτε υπόσταση του με τη μορφή δένδρου. Αφιερωματικές επιγραφές για τον Γιαχβέ και την Ασερά υπάρχουν και σε άλλα όστρακα από το χώρο. Παράλληλα μνημονεύονται άλλες θεότητες, όπως ο Βάαλ και ο Ελ, προδίδοντας την ποικιλία λατρειών στη συνοριακή αυτή ζώνη μεταξύ Αιγύπτου και Παλαιστίνης.

Με το επιγραφικό υλικό της ανασκαφής έχουν ασχοληθεί δύο Ισραηλινοί αρχαιολόγοι, οι Shmuel Ahituv και Esther Eshel, οι οποίοι έχουν προφανώς εργαστεί με βάση ανασκαφικές σημειώσεις – καμία περαιτέρω έρευνα δεν έγινε στη θέση μετά το 1979 – ενώ η δημοσίευση αναμένεται σύντομα από την Εταιρεία Εξερεύνησης του Ισραήλ.

"Στην υπεράσπιση του εαυτού μου" - Από το Blog του Μανώλη Ρασούλη

image 
Πως γίνεται εγώ που οραματίστηκα την Ελλάδα σαν «πολιτισμική Ελβετία» να γράφω τίτλους που μπορεί ν’ακουστούν σαν περιαυτολογία;΄Ελα ντε. Εγώ που εμπλέκομαι στο θέμα και στο ανάθεμα, ξέρω τι συνέβη και πως να το εξηγήσω έτσι ούτως ώστε να φανεί οτι πρόκειται για τη τρέχουσα πραγματικότητα,την αντικειμενικότητα και το ανάποδο της εαυτολογίας.

Εν τούτοις γράφω το παρόν κείμενο.Γράφω κι ένα άλλο που θα το στείλω μεταφρασμένο στις Βρυξέλλες για να υπερασπιστώ τον εαυτό μου διότι προσφάτως η Ευρώπη φόρτωσε το λεγόμενο ελληνικό λαό με χαρακτηρισμούς όπως: άσωτος , απατεών κλπ, κλπ.

Φαντάζομαι τι εννοεί η Βρυξέλλα, όμως γενίκευσε απολύτως και ούτων ειπείν μας πήραν τα σκάγια όλους μαζί και με τα ξερά καίγονται και τα χλωρά. Διότι άνθρωποι σαν και μένα, συντριπτική μειοψηφία ομολογουμένως, προείδαμε -εν αντιθέσει με τους επαγγελματίες πολιτικούς προειδοποιήσαμε, προτείναμε, δεν εισακούσθημεν, ηττηθήκαμε και δυστυχώς να ‘μαστε σ’αυτή τη σκατοκατάσταση.

Ο «πολιτικός πολιτισμός» εν Ελλάδι (βάλε λάδι κ’έλα βράδυ) τα ‘χει παίξει.Έχασε τη μπάλλα,του ΄φυγε ο τάκος για τον εξής απλό λόγο: ξεκινώντας απο τα ίδια συμφέροντα του και τελειώνοντας στα ίδια συμφέροντα του δεν μπόρεσε να δει την αντικειμενικότητα -και αυτή είναι στο κάτω-κάτω η δουλειά του- δεν πήραν πρέφα τη θύελλα και αυτό σημαίνει οτι φάνηκαν και ήταν ανάξιοι των καταστάσεων και του επαγγέλματός τους, κι όταν την πήραν, επειδή αναγκάστηκαν απ’ την ίδια τη θύελλα και τους προϊσταμένους τους πανταχόθεν, κατέστη προφανές οτι αντιδρούν σαν πουπέ, αρα η χώρα τούτη δεν υφίσταται.

Αυτό ακριβώς είχαμε πάρει εμείς χαμπάρι, ιδίως εγώ, και ως καλή Κασσάνδρα έβγαινα -όπου μπόραγα- να κρούω τον κώδωνα του κινδύνου αφού το ζήτημα ήταν το πολιτισμικό γίγνεσθαι, δηλαδή τι τύπο μέσου πολίτη γουστάρει και σφυριλατεί το στάτους , και τι νοοτροπία και αντανακλαστικά εγκαθιδρύονται σ’ένα λαό με χίλιες αντιφάσεις, σχεδόν μπαλαφάρα, μη παραγωγικό, σχεδόν αποτυχημένο μια τρύπα στο νερό, που όμως όπως λέγεται μπορεί να συμπαρασύρει στο γκρεμό το ευρώ κι αυτήν ακόμη τη κραταιά Ευρώπη.

Η κρίση είναι συστημική και πλανητική. Αντανακλάται μοιραία κι εδώ. Γι΄αυτό θα έπρεπε εδώ και δεκαετίες οι περιβόητοι απόγονοι του Αριστοτέλη, του Σωκράτη και του Ηράκλειτου να αυτοεκπαιδεύονται για να γίνουν το πεδίο στο οποίο απεγνωσμένα οι συνάνθρωποί μας να συνέρχονται εδώ, στην ομορφότερη και ιστορικότερη χώρα του κόσμου, να βρούμε τον ιερό μπούσουλα,το άγιο πασπαρτού, που θα μας άνοιγε τις πύλες του νέου ρεαλισμού,τη σωτηρία του πλανήτη και της ζωής επ’αυτού.
Τώρα ΓΑΜΑΤΑ ΜΕ ΚΑΦΑΛΑΙΑ ΓΡΑΜΜΑΤΑ. Αντιδρά ο πολιτικός πολιτισμός. Όμως φεύ. Ούτε ο ίδιος δεν πιστεύει οτι θα βγούμε απο την κινούμενη άμμο. Παίρνει τεχνικά μέτρα. Η νοοτροπία μένει.Ο πολιτισμικός πολιτισμός τον οποίο εκφράζω με μέγα πάθος, μένει αιχμάλωτος της Τζέντα.

Η κεκτημένη ταχύτητα παρασύρει το μέσο πολίτη ο οποίος είναι αρπαγμένος και ηδονείται απο το δόγμα : αγωνίζεσθαι περί πάρτης. Διότι στη δράση κολλάει το σίδερο. Η αντίδραση είναι μεν αναπόφευκτη, όμως ανίκανη να λύσει κάτι.
Πριν την οικονομική μας νεκροφάνεια, προϋπήρξε η πνευματική μας και ιδεολογική μας. Τώρα δεν έχει ούτε ελπίδα η χώρα, ούτε ρυθμό ούτε στυλ. Είναι το μαύρο πρόβατο, ο άσωτος, χωρίς πατέρα να σφάξει τον ταύρο το σιτευτό άμα τη επιστροφή, και για ΄μένα μια θλίψη, ένας θυμός κι ένα γαμώτο.

Γιατί εμείς, οι... εξωτικοί και συνήθεις ύποπτοι, πιάσαμε το θέμα της ψυχολογίας στις ενθάδε μάζες και στον καθένα πολίτη χωριστά. Προσπαθήσαμε να δημιουργήσουμε αντίβαρα και μετά να εκφράσουμε το αντίδοτο. Απίστευτοι μηχανισμοί ενεργοποιήθηκαν για να μας -με- καταστείλουν.Ποτέ τόσοι πολλοί δεν πολέμησαν έναν τόσο ένα. Με απίστευτη λύσσα και τεχνική οι πραίτορες του Κόμοδου, χτυπώντας ανηλεώς κάτω απο τη ζώνη, συνεπικουρούμενοι απο την πλειοψηφία των πολιτικών και των άχρηστων επιχειρηματιών μας, συμβιβασμένοι με τα χουνέρια του πλήθους -μαζική παραγωγή, μαζική καταστροφή- και του μεταμφιεσμένου όχλου, κατόρθωσαν να επιβάλλουν παντίοις τρόποις έναν διυλισμένο χουλιγκανισμό, μια αμετροέπεια, ενα αμοράλ το οποίο σαν καρκίνος έφαγε τον κοινωνικό ιστό κι έμεινε το Ελλάντα μια χώρα άχωρη.
Η μομφή μου είναι προς πάσα κατεύθυνση. Και δεν το λέω με κακία. Δεν το λέω απο εκδικητικότητα σε στυλ: εγώ καλά σου τα ΄λεγα και τ’άκουγες παράλογα. Κι ούτε εκφράζω διαθέσεις ενάντια στην ευμάρεια. Η ευμάρεια είναι σαν το κουκούλι όπου η κάμπια γίνεται πεταλούδα.

Ναι, υπερασπίζομαι τον εαυτό μου μη δεχόμενος τον τίτλο: άσωτος, απατεών κλπ. Γιατί προσπάθησα απο τότε που έγραφα και εξέδιδα το «Αβγό» να προτρέψω σ’ένα νέο τρόπο σκέψης τον πολίτη που ζει εκεί που περπάτησε ο Κλεισθένης, ο Αριστείδης, ο Αλέξανδρος, ο Λυκούργος κλπ, κλπ.

Το θεωρώ διπλή ντροπή τώρα να΄μαστε ο πρωκτός της Ευρώπης επειδή πήραμε ψηλά τον αμανέ. Ποιός μας έδωσε το δικαίωμα; Υπάρχει ακόμα η κάστα που κατατρώει το μεδούλι της χώρας.Και δεν είναι μόνο τα golden boys διεθνώς και εγχωρίως. Είναι η απόλυτη σύγχιση για το τι «μένει» γενέσθαι. Μετά απο μία κρίση πάντα έρχεται ένας πόλεμος. Και τώρα ο πόλεμος σημαίνει πυρηνικά.

Θέλω να σας βεβαιώσω οτι μ΄αυτό το κείμενο δεν εξέφρασα την προσωπική μου πίκρα, ούτε πάσχω απο γεροντική άννοια όπως εγράφη σε άρθρο της «Ε».
Θα επανέλθω στις προτάσεις μου και ναι, επειδή δεν πραγματοποιήθηκαν φτάσαμε στην καταστροφή. Γιατί περί καταστροφής πρόκειται.
Τα υπόλοιπα στο προσεχές κείμενό μου.

Από το Blog του Μανώλη Ρασούλη Ειρήνη Ημίν


Κυριακή 13 Μαρτίου 2011

the way that i want to touch you.... now.....


i never wanted
i never wanted to touch a man
the way that i want to touch you...

i never wanted
i never wanted to love a man
the way that i want to love you...

you are sunshine
you are shadows
you are morning
you are night
you are hard times
you are good times
you are darkness you are.....light

i never wanted
i never wanted to give a man
the things that i want to give you

i never wanted
i never wanted to live with a man...
the way that i want to live with you...






Σάββατο 12 Μαρτίου 2011

Όμορφη και παράξενη πατρίδα



 

Όμορφη και παράξενη πατρίδα
ω σαν αυτή που μου 'λαχε δεν είδα

Ρίχνει να πιάσει ψάρια πιάνει φτερωτά
στήνει στην γη καράβι κήπο στα νερά
κλαίει φιλεί το χώμα ξενιτεύεται
μένει στους πέντε δρόμους αντρειεύεται

Όμορφη και παράξενη πατρίδα
ω σαν αυτή που μου 'λαχε δεν είδα

Κάνει να πάρει πέτρα την επαρατά
κάνει να τη σκαλίσει βγάνει θάματα
μπαίνει σ' ένα βαρκάκι πιάνει ωκεανούς
ξεσηκωμούς γυρεύει θέλει τύρρανους

Όμορφη και παράξενη πατρίδα
ω σαν αυτή που μου 'λαχε δεν είδα

Οδυσσέας Ελύτης



Photo By : ChemicalChip
Παρασκευή 11 Μαρτίου 2011

Σάρκινος Λόγος...


Τι όμορφη που είσαι. Με τρομάζει η ομορφιά σου. Σε πεινάω. Σε διψάω.
Σου δέομαι: κρύψου, γίνε αόρατη για όλους, ορατή μόνο σ' εμένα, καλυμένη απ' τα μαλλιά ως τα νύχια των ποδιών με σκοτεινό διάφανο πέπλο διάστικτο απ' τους ασημένιους στεναγμούς εαρινών φεγγαριών. 

Οι πόροι σου εκπέμπουν φωνήεντα, σύμφωνα ιμερόεντα, αρθρώνονται απόρρητες λέξεις τριανταφυλλιές εκρήξεις απ' την πράξη του έρωτα. Το πέπλο σου ογκώνεται, λάμπει πάνω απ' τη νυχτωμένη πόλη με τα ημίφωτα μπαρ, τα ναυτικά οινομαγειρεία, πράσινοι προβολείς φωτίζουνε το διανυκτερεύον φαρμακείο, μια γυάλινη σφαίρα περιστρέφεται γρήγορα δείχνοντας τοπία της υδρογείου.

Ο μεθυσμένος τρεκλίζει σε μια τρικυμία φυσημένη απ' την αναπνοή του σώματός σου. Μη φεύγεις. Μη φεύγεις. Τόσο υλική, τόσο άπιαστη. Ένας πέτρινος ταύρος πηδάει απ' το αέτωμα στα ξερά χόρτα. Μια γυμνή γυναίκα ανεβαίνει την ξύλινη σκάλα κρατώντας μια λεκάνη με ζεστό νερό. Ο ατμός της κρύβει το πρόσωπο. Ψηλά στον αέρα ένα ανιχνευτικό ελικόπτερο βομβίζει σε αόριστα σημεία. 

Φυλάξου... 

Εσένα ζητούν. Κρύψου βαθύτερα στα χέρια μου. Το τρίχωμα της κόκκινης κουβέρτας που μας σκέπει, διαρκώς μεγαλώνει γίνεται μια έγκυος αρκούδα η κουβέρτα. Κάτω απ' την κόκκινη αρκούδα ερωτευόμαστε απέραντα, πέρα απ' το χρόνο κι απ' το θάνατο πέρα, σε μια μοναχική, παγκόσμιαν ένωση. 

Τι όμορφη που είσαι. Η ομορφιά σου με τρομάζει. Και σε πεινάω. Και σε διψάω. Και σου δέομαι: κρύψου...



Γιάννης Ρίτσος
Πέμπτη 10 Μαρτίου 2011

Ποιο ήταν το κορίτσι που φορούσε το στεφάνι του Μεγάλου Αλεξάνδρου;

 

Όταν έφυγε από τη ζωή οι Μακεδόνες έφτιαξαν για χάρη της έναν περίτεχνο τάφο, τον γέμισαν χρυσάφι, τεχνουργήματα ανάλογα με εκείνα που βρέθηκαν στον τάφο του Φιλίππου

Στο άψυχο σώμα της τοποθέτησαν το ολόχρυσο στεφάνι που φορούσε όσο ήταν στη ζωή. Οι αρχαιολόγοι έμειναν άφωνοι.

Είναι ακριβές αντίγραφο αυτού που φαίνεται να φοράει ο νεαρός Αλέξανδρος στο πλάι του πατέρα του στην τοιχογραφία που εντοπίστηκε απ' τον μεγάλο Μανώλη Ανδρόνικο μέσα στον τάφο του Φιλίππου.

Πέρασαν σχεδόν 30 μήνες από τότε που η αρχαιολογική σκαπάνη έφερε στο φως τα ευρήματα. Χρειάστηκαν μελέτες, εργαστηριακές έρευνες...

Τώρα οι επιστήμονες μιλούν για ένα κοριτσάκι, από τριών ως το πολύ επτά χρόνων. Ένα παιδί... όχι τυχαίο.
Είναι κτερισμένο με χρυσά σκουλαρίκια με φτερωτές Νίκες, χρυσά διακοσμητικά δισκάρια διακοσμημένα με ακτίνες και ένα ακόμη χρυσό στεφάνι με φύλλα ελιάς.


Στεφάνι ελιάς φοράει ο Αλέξανδρος στην παράσταση του κυνηγιού στην πρόσοψη του τάφου του Φιλίππου, παραπέμπει σε νικητές αγώνων. Αυτό το παιδί, κτερισμένο με τέτοιο στεφάνι, ήταν ξεχοριστό.

Ποιο ήταν αυτό το κορίτσι κανείς δεν ξέρει. Η ιστορία έχει ακόμη πολλά κενά και οι αρχαιολόγοι δεν μπορούν να τα καλύψουν με εικασίες, χρειάζονται στοιχεία.

Βρέθηκε πλάι στον τάφο του νόθου γιου του Αλέξανδρου, του Ηρακλή. Έχει κάποια σχέση με το κορίτσι με τον Ηρακλή και τη μητέρα του την Βαρσίνη τους οποίους δολοφόνησε ο Κάσσανδρος για να καταλάβει την εξουσία;Συνδέεται και 'κεινη με τον τελευταίο των Τημενιδών...
Όπως και να ΄χει η γη της Μακεδονίας δεν σταματάει να μας εκπλήσει με αυτά που κρίβει στα σπλάχνα της.

πηγή : AntGeo

Τετάρτη 9 Μαρτίου 2011

Κατοικημένη εδώ και 50 χιλιάδες χρόνια η ορεινή Πίνδος

 
Συνεχίστηκε με επιτυχία και το 2010 το Αρχαιολογικό Πρόγραμμα του Α.Π.Θ. στο ΒΔ ορεινό τμήμα του Ν. Γρεβενών στην Πίνδο και πιο συγκεκριμένα η επιτόπια έρευνα στην περιοχή της Σαμαρίνας. Πρόκειται για τη συνέχεια  μιας αρχαιολογικής επιφανειακής έρευνας που ξεκίνησε το 2003 στην Πίνδο, και συγκεκριμένα σε περιοχές ιδιαίτερα πλούσιες σε εγκαταστάσεις της Μέσης Παλαιολιθικής. Τέτοιες εγκαταστάσεις, που χρονολογούνται πριν 50.000 χρόνια, σηματοδοτούν την παρουσία των τελευταίων κυνηγετικών ομάδων Νεάντερταλ στη Νότια Βαλκανική, ίσως λίγο πριν την άφιξη των πρώτων ανατομικά μοντέρνων ανθρώπων (homo sapiens sapiens).


Η έρευνα στην Πίνδο επιβεβαιώνει για άλλη μια φορά ότι οι παλαιολιθικοί κυνηγοί τροφοσυλλέκτες στην περιοχή αυτή της Ελλάδας προτιμούσαν να μετακινηθούν μέσω παλαιών κοιλάδων απορροής ή αλπικών πλαγιών που το υψόμετρό τους είναι εντυπωσιακό και ξεπερνά πολύ συχνά τα 2.100 μ. Η ανασκαφική έρευνα που έχει προγραμματιστεί για το 2011 στους παραπάνω χώρους αναμένεται να τεκμηριώσει αρχαιολογικά τις δραστηριότητες των ομάδων αυτών με τον εντοπισμό στρωματογραφημένων αρχαιολογικών ακολουθιών. 

Από τα πιο σημαντικά και ενδιαφέροντα ευρήματα του 2010 ήταν ο εντοπισμός για πρώτη φορά δύο εξαιρετικά πλούσιων ανοικτών παλαιολιθικών εγκαταστάσεων κυνηγών και τροφοσυλλεκτών στην ορεινή Πίνδο, σε υψόμετρο πάνω από τα 1700 μ . Σε κάθε θέση έχουν εντοπιστεί επιφανειακά εκατοντάδες λίθινα ευρήματα ηλικίας 50.000 - 12.000 ετών. Αντίστοιχες ορεινές θέσεις με ευρήματα της Μέσης Παλαιολιθικής στη ΝΑ Ευρώπη είναι εξαιρετικά σπάνιες και πάντοτε απαντώνται σε υψόμετρα κάτω από τα 1500 μ. 

Η κορυφογραμμή της Σαμαρίνας, ο ορεινός όγκος ‘γκουργκούλια’ και τα περάσματα του Σμόλικα, σε υψόμετρα πάνω από τα 1700 μ, υπήρξαν για άλλη μια χρονιά αντικείμενο πετυχημένων επιφανειακών ερευνών. Ιδιαίτερη έμφαση δόθηκε το 2010 στη μελέτη της δυναμικής του περιβάλλοντος και του τοπίου διαχρονικά, σε σχέση α. με την παρουσία των ορεινών κατασκηνώσεων στην Πίνδο – παλαιολιθικών αλλά και μεταγενέστερων –  και β. με την κάθε είδους δραστηριότητα στο χώρο και το χρόνο η οποία κατά τα τελευταία 50.000 χρόνια μετέτρεψε το φυσικό ορεινό τοπίο της Πίνδου σε ανθρωπογενές. Πρόκειται για μια ‘αρχαιολογία’ της ορεινής Ελλάδας που μέσα από την πρωτοποριακή έρευνα αυτή του ΑΠΘ στην Πίνδο προσφέρει νέα θεωρητικά και μεθοδολογικά εργαλεία για την τεκμηρίωση και κατανόηση της ανθρώπινης παρουσίας και ιστορίας των ορεινών και αλπικών περιοχών της χώρας. 

Η ανακοίνωση θα γίνει την Πέμπτη 10 Μαρτίου 2011 και ώρα 12.45 στην Αίθουσα Τελετών του παλαιού κτιρίου της Φιλοσοφικής Σχολής του Α.Π.Θ., στο πλαίσιο των εργασιών του Αρχαιολογικού Συνέδριου για τις Ανασκαφές του 2010 στη Μακεδονία και τη Θράκη, που πραγματοποιείται από 10 έως 12 Μαρτίου 2011.


Related Posts with Thumbnails

MeDuSa-Kia

Blog Archive

Το Άλλο μου Παιδί...

Το σόι...

Ο Φονιάς...Νιαρ

Εκτιμώ...Διαβάζω & ακούω

Προσοχή...!

Στον αγώνα της ζωής....


....όποιος κι αν είναι ο στόχος σου...


.... να κρατάς τα μάτια σου....


...στον λουκουμά....κι όχι στην τρύπα.


Oscar Wilde

Το νου σας... ;o)

....Το νου σας ρεμάλιααααααααα…

χς βαρς κούεται, πολλ τουφέκια πέφτουν ;o)

About Μή!

Ο Ρουφιάνος...