Δελφοί - Μυκήναι - Ολυμπία
Π. Νιρβάνας
Mal du depart
Παπαδιαμάντης
(Ξέρω ότι κανείς δεν τολμά κάποτε να καρφώσει το βλέμμα του στα ενδότερα του εαυτού του, όπως σε ένα βαθύ και απύθμενο πηγάδι, που η όρασή μας ζαλίζεται να το βλέπει. Κοιτάτε τον εαυτό σας περισσότερο μέσα από τον καθρέφτη που εικονίζει τα πράγματα του πλησίον κι έτσι οι πράξεις σας γίνονται κατάλληλες /δίκαιες. )
Οι δυο Ελλάδες
Μεγαλώνοντας όμως σιγουρεύτηκα ότι υπάρχουν δυο. Την μια την γνωρίζουμε όλοι. Είναι αυτή που μας ταλαιπωρεί με την αγοραία χυδαιότητά της καθημερινά. Είναι αυτή μας φορολογεί για υπηρεσίες που δεν μας παρέχει, που μας ταπεινώνει για εκδουλεύσεις που μας επιβάλει. Είναι η ανέστια πραγματικότητα της αρπαχτής και των κολλητών. Της συμπλεγματικής έπαρσης και της ανυποψίαστης αλλοτρίωσης. Της νεοπλουτικής ένδειας και της αμερημνισίας του «ό,τι φάμε κι ό,τι πιούμε». Είναι αυτή η κατ’ εξακολούθηση παραχάραξη που ευτελίζει τις ζωές μας.
Και πλάι σε αυτήν την βέβηλη πραγματικότητα υπάρχει και μια άλλη, λιγότερο ορατή αλλά όχι λιγότερο υπαρκτή. Μια δεύτερη πραγματικότητα που λαθροβιώνει στο περιθώριο της πρώτης. Που, άθελά της, ξεδιπλώνει καημό. Είναι η πραγματικότητα της αξιοπρέπειας και του τίμιου μόχθου. Είναι η πραγματικότητα που βαρυγκωμά τις καθημερινές αλλά θυμιατίζει τα Σαββατόβραδα. Που έχει μιαν ανεξαγόραστη περηφάνια και μια αδιαπραγμάτευτη αξιοπρέπεια.
Είναι η πραγματικότητα που επέλεξε να μην συμμετάσχει στο φαγοπότι της μεταπολεμικής «ανάπτυξης». Που δεν έδωσε αντιπαροχή τα γονικά της. Που δεν πετά το ψωμί της και δεν ψωμίζεται καταπίνοντας καλπιές. Είναι η πραγματικότητα που συστέλεται δίχως να δειλιάζει, που δεν μαγαρίστηκε από την καταναλωτική ένδεια, που με ανιδιοτέλεια λιγόλογη συλλαβίζει την εμπιστοσύνη της στην έντιμο πενία της.
Είναι η πραγματικότητα που τρώει σε τραπεζομάντηλο και τις Κυριακές γιορτάζει. Είναι η πραγματικότητα που προκοπή θεωρεί την αφειδώλευτη καλοσύνη κι όχι την σπάταλη ευμάρεια. Αυτή η πραγματικότητα που αναρωτάται «τι ψυχή θα παραδώσει», που δεν έχει εξορίσει το ιερό από την ζωή της. Που δεν θεωρεί την ζωή συναλλαγή και τις σχέσεις αλισβερίσι. Είναι η πραγματικότητα που μπορεί ακόμη να πιάνεται σε κύκλιους χορούς.
Η πραγματικότητα της ανυστερόβουλης αλληλεγγύης και της συνεσταλμένης γενναιοδωρίας. Αυτή λοιπόν η πραγματικότητα βρίσκεται, εδώ και καιρό, εν διωγμό. Διώκεται από την άλλη πραγματικότητα, αυτήν της τζιπούρας και των ενδιάμεσων, της δανεικής αυτάρκειας και της αυτάρεσκης ευζωίας, της εγωιστικής ατομικότητας και της κάλπικης ευτυχίας.
Η δεύτερη πραγματικότητα δέχεται επίθεση από την πρώτη. Δεν είναι κακομοιριά η διάκριση. Ούτε συναισθηματισμός. Οφειλή είναι...
Υπάρχουν δυο Ελλάδες. Την πρώτη την σιχτιρίζουμε καθημερινά. Την δεύτερη καθημερινά την νοσταλγούμε. Αλλά αυτό όμως δεν φτάνει. Χρειάζεται κάποτε να εμπιστευθούμε την φανέρωσή της και να ψηλαφήσουμε την δικαιοσύνη της. Το μπορούμε άραγε;
του Θεόδωρου Ε. Παντούλα
Πηγή : http://grmanifesto.wordpress.com
το νου σας…
και βροντοφωνάζουν ΠΑΤΡΙΣ-ΘΡΗΣΚΕΙΑ-ΟΙΚΟΓΕΝΕΙΑ…ΕΛΕΟΣ!!!
Ιναφ ις ιναφ που λέει και το γνωστό άσμα… το νου σας… τα νεύρα μου δεν είναι καλά!!!
Ω λιγοστοί ...ώ διαλεχτοί
Ο "Δίολκος των νεών"
Μνήμες
Για έναν Έλληνα όμως το ταξίδι στην Ελλάδα καταντάει γοητευτικό κι εξαντλητικό μαρτύριο. Στέκεσαι σε μια πατημασιά ελληνικής γης και σε κυριεύει αγωνία: Μνήμα βαθύ, πατωσιές πατωσιές οι νεκροί, κι ανεβαίνουν παράταιρες φωνές και σε κράζουν, γιατί ό, τι μένει από το νεκρό, αθάνατο, είναι η φωνή του.
Ποια απ’ όλες τις φωνές να διαλέξεις; Κάθε φωνή και ψυχή, κάθε ψυχή λαχταρίζει ένα σώμα δικό της, κι η καρδιά σου ακούει, ταράζεται και διστάζει να πάρει απόφαση, γιατί συχνά οι πιο αγαπημένες ψυχές δεν είναι πάντα κι οι πιο άξιες.
Όταν ένας Έλληνας ταξιδεύει στην Ελλάδα, το ταξίδι του μοιραία μετατρέπεται σ’ επίπονη αναζήτηση του χρέους. Πώς να γίνουμε κι εμείς άξιοι των προγόνων, πώς να τη συνεχίσουμε, χωρίς να την ντροπιάσουμε, την παράδοση της ράτσας μας; Μια αυστηρή ασίγαστη ευθύνη βαραίνει τους ώμους σου, βαραίνει τους ώμους όλων των ζωντανών Ελλήνων. Ακαταμάχητη μαγική δύναμη έχει το όνομα.
Όποιος γεννήθηκε στην Ελλάδα έχει το χρέος να συνεχίσει τον αιώνιο ελληνικό θρύλο.Ένα ελληνικό τοπίο δε δίνει σ’ εμάς τους Έλληνες μιαν αφιλόκερδη ανατριχίλα ωραιότητας. Έχει ένα όνομα το τοπίο – το λένε Μαραθώνα, Σαλαμίνα, Ολυμπία, Θερμοπύλες, Μυστρά – συνδέεται με μιαν ανάμνηση, εδώ ντροπιαστήκαμε, εκεί δοξαστήκαμε, και μονομιάς το τοπίο μετουσιώνεται σε πολυδάκρυτη, πολυπλάνητη ιστορία.
Κι όλη η ψυχή του Έλληνα προσκυνητή αναστατώνεται. Το κάθε ελληνικό τοπίο είναι τόσο ποτισμένο από ευτυχίες και δυστυχίες με παγκόσμιο αντίχτυπο, τόσο γεμάτο ανθρώπινο αγώνα, που υψώνεται σε μάθημα αυστηρό και δεν μπορείς να του ξεφύγεις. Γίνεται κραυγή, και χρέος έχεις να την ακούσεις….
Από την "Αναφορά στον Γκρέκο" του Ν. Καζαντζάκη
Οι γυναίκες στα ομηρικά έπη...
Ο ποιητής γνωρίζει πως η τόση ομορφιά δε μπορεί να έχει αποκλειστικότητα. Οι θεοί ανατρέπουν το νεότευκτο συζυγάτο – και η Ελένη φεύγει μ’ αυτόν που οι θεοί του τη χάρισαν, τον Πάρη. Δηλαδή φεύγει με εκείνον που η ίδια διάλεξε – για να αθλήσει την ομορφιά της στο ερωτικό πάθος. Ο Μενέλαος δε λέει «άει σιχτίρ» – μεταθέτει την ευθύνη στο άλλο θύμα του έρωτα (τον Πάρη).
Η ίδια η Ελένη παραμένει αθώα – αλλιώς δε μπορεί να δικαιολογηθεί η εμπλοκή της πολιτικής στην υπόθεση, δηλαδή η πανστρατιά που οργανώνουν οι Αργίτες εναντίον της Τροίας. Οι Τρώες πέφτουν στην ίδια παγίδα – αποδέχονται να μετατραπεί μια υπόθεση απιστίας σε μείζον πολιτικό ζήτημα, από τη δίνη του οποίου δε μπορούν να απεμπλακούν, ως την τελική καταστροφή τους. Μετά το θάνατο του Πάρη (και του διαδόχου του, στην κατοχή της ομορφιάς) και τη δήωση της Τροίας, κανένας δεν πειράζει την Ελένη. Επιστρέφει στη νόμιμη συζυγική εστία, κυρία. Και ο Μενέλαος είναι πανευτυχής – ως τη επόμενη φορά…
Η Κίρκη είναι άλλη ιστορία. Θεά (δεύτερης γραμμής) και εξαιρετικά επικίνδυνη. Οικονομικά και συναισθηματικά ανεξάρτητη, ενδιαφέρεται για το δικό της συμφέρον και μόνον. Ο άντρας (ο Οδυσσέας) πρέπει να την πολεμήσει και να την κάνει να φοβηθεί, για να αποφύγει τη μετατροπή του σε χοίρο. Τότε η Κίρκη τον αποδέχεται – και ως ερωτικό σύντροφο – και τον βοηθάει, χωρίς υστεροβουλία, αλλά δε χάνει ποτέ την αίσθηση της υπεροχής...
Το στοιχείο που την ανεβάζει από το ζωώδες (συστατικό στοιχείο της ανθρώπινης φύσης) και την εξευγενίζει στα μάτια των αντρών, είναι ακριβώς η αποδοχή του άντρα – της δύναμης του, για να ακριβολογούμε. Η Κίρκη, ως αρχέτυπο, έρχεται από πολύ μακριά, αλλά να που στις μέρες μας μοιάζει εξαιρετικά σύγχρονη! Όχι πως έλειψε ποτέ, δηλαδή...
H Ναυσικά είναι η πιο απλή περίπτωση: η μοναδική παρθένα της πεντάδας – σε ηλικία ζευγαρώματος, ωστόσο. Βοηθάει, με την καλή της την καρδιά, το δυστυχισμένο ναυαγό της ζωής, τον ντύνει, του συμπαραστέκεται και …τον ερωτεύεται. Σ’ ένα νεύμα του, είναι ικανή να κάνει τα πάντα. Και ο μοναδικός λόγος που δεν τα κάνει, είναι ότι ο Οδυσσέας δεν τα ζητάει – με πόνο ψυχής, βεβαίως, κι αυτός…
Σημειώνω την κορυφαία αντρική φαντασίωση, όπως την αντικρίζει ξυπνώντας ο ναυαγός: η Ναυσικά και το τσούρμο οι κολλητές της παίζουν το τόπι, με γέλια και φωνές, στην αμμουδιά – κι ο Δυσσέας τις παρακολουθεί, αθέατος. Ξέρω πολλούς ναυαγούς (σαράντα +) που έχουν συναντήσει τη Ναυσικά τους – και άλλους που την ονειρεύονται εντατικά. Έστω κι αν οι Ναυσικές δεν είναι πια παρθένες.
Η Πηνελόπη, άλλο αρχέτυπο. Όμορφη, αφοσιωμένη, σύζυγος και μητέρα. Κρατάει τη θέσης της όσο μπορεί – μέχρι που ο ίδιος ο Δυσσέας (μεταμφιεσμένος σε ζήτουλα) την πληροφορεί ότι ο σύζυγός της έχει πεθάνει. Τότε, το παίρνει απόφαση να ξαπαντρευτεί – αλλά οι εξελίξεις είναι ραγδαίες και εντελώς διαφορετικές. Δικαιώνεται, καθώς ο ξενιτεμένος (στα κρεβάτια των θεϊκών γυναικών) αγαπημένος σύζυγος επιστρέφει σ’ αυτήν, για να …γεροκομηθεί. Οι άντρες χρειάζονται να τα πιστεύουν όλα αυτά, αλλιώς πως θα κυκλοφορούν ήσυχοι από γκόμενα σε γκόμενα; Βέβαια, σύμφωνα με την παράδοση, ο Όμηρος ήταν τυφλός – υπάρχει μια αμφιβολία αν τα είδε όλα όσα έγιναν στα πανωδώματα του παλατιού, τόσα χρόνια, με τους μνηστήρες …
Αλλά, ο άντρας μένει πάντα παιδί: όταν τα έχει αυτά τα πάντα, θέλει …άλλα! Θέλει ανεξάρτητο στόχο. Θέλει ταξίδι. Θέλει …κι άλλες. Ίσως, δεν αντέχει τον απόλυτο έρωτα......…Η Καλυψώ δεν άντεχε άλλο να τον έχει κι αυτός να θέλει να φύγει, να θωρεί με τις ώρες το πέλαγο και ν’ αναστενάζει.
Καληνύχτα
Θα 'χω φύγει μακρυά - MeDuSa MiX
Η σπουδαιότητα της Ελιάς
Το ελαιόλαδο συνέχισε να χρησιμοποιείται στην παραγωγή αρωμάτων. Σε κείμενα καταγράφονται υλικά και συνταγές αρωματικού λαδιού. Στον ιπποκράτειο κώδικα συναντώνται πάνω από 60 φαρμακευτικές χρήσεις. Φαίνεται πως το ελαιόλαδο ήταν ιδιαίτερα ενδεδειγμένο για τις ασθένειες του δέρματος.
Στην Οδύσσεια π.χ. ο Τηλέμαχος, όταν πήγε στη Σπάρτη, την πρώτη νύχτα πλύθηκε με νερό και μετά αλείφτηκε με ελαιόλαδο. Οι Έλληνες έβαζαν λάδι στα μαλλιά τους και πιθανόν στα ρούχα τους. Ο Πλούταρχος αναφέρει πως το ελαιόλαδο έδινε λάμψη στα λευκά ρούχα. Τόσο το ελαιόλαδο, όσο και τα αρώματα χρησιμοποιήθηκαν και στις νεκρικές τελετές.
Eιδήσεις στα αρχαία ελληνικά
Η πρώτη αναφέρεται στην έκρηξη του ηφαιστείου της Ισλανδίας, η δεύτερη στον φονικό σεισμό στην Κίνα, η τρίτη στην κριτική του Ιταλού Πρωθυπουργού Μπερλουσκόνι σε συγγραφέα βιβλίου για την Μαφία και η τέταρτη στην επανεμφάνιση μετά από σοβαρότατη χειρουργική επέμβαση του διάσημου τενόρου Πλάθίντο Ντομίγκο στην Σκάλα του Μιλάνου.
Πηγή : http://ethnologic.blogspot.com/
Τηλεφωνήματα και ενοχές
κράτα λίγο ακόμα
Στίχοι: Οδυσσέας Ιωάννου
Τα Πομακοχώρια της Θράκης
Ο 20ός αιώνας βρίσκει τους Πομάκους σκορπισμένους στα Βαλκάνια, δίχως ενιαία εθνοτική ταυτότητα. Μετά τη λήξη του Β' Βαλκανικού Πολέμου το 1913, η Δυτική Θράκη έμεινε στη Βουλγαρία, συμπεριλαμβάνοντας το μεγαλύτερο μέρος των Πομάκων. Στο χρονικό διάστημα 1912-1918 οι Πομάκοι δέχτηκαν πιέσεις ώστε να εκβουλγαριστούν. Στις 31 Δεκεμβρίου 1918 οκτώ Πομάκοι βουλευτές της βουλγαρικής Βουλής ζήτησαν από τον Γάλλο στρατηγό Fr. D. Esperey να ενταχθεί ολόκληρη η περιοχή τους στον ελληνικό χώρο.Το 1919 διενεργήθηκε στον Εχίνο δημοψήφισμα, με το οποίο οι Πομάκοι ζήτησαν να ενωθεί η περιοχή τους με την Ελλάδα.
Η τουρκική προπαγάνδα στη Θράκη
Blogs
Το συμπέρασμα προκύπτει από έρευνα που πραγματοποιήθηκε από την εταιρία δημοσκοπήσεων Interview, στο πλαίσιο των μετρήσεων του...δείκτη επιχειρηματικών προσδοκιών Northern Greece Business Index 500 και παρουσιάστηκε σε εκδήλωση στη Θεσσαλονίκη, σε συνεργασία με το Σύνδεσμο Εκδοτών Βορείου Ελλάδος. Το δείγμα της έρευνας είναι 514 άτομα πανελλαδικά και πραγματοποιήθηκε τον Μάρτιο του 2010, μέσω Web έρευνας με δομημένο ηλεκτρονικό ερωτηματολόγιο.
Όπως προέκυψε, το 71% των ερωτηθέντων θεωρεί την ενημέρωση που λαμβάνει από τα Blogs πολύ-αρκετά αξιόπιστη και το 22% λίγο-καθόλου αξιόπιστη. Σε σχέση όμως με τα άλλα Μέσα Μαζικής Ενημέρωσης, το 47% εκτιμά ότι τα blogs είναι το πιο αξιόπιστο μέσο, το 27% οι εφημερίδες και το 18% θεωρεί ότι κανένα μέσο δεν είναι αξιόπιστο.Εντύπωση προκαλεί το γεγονός πως μόλις το 5% απαντά υπέρ της αξιοπιστίας του ραδιοφώνου, ενώ ακόμη χειρότερη είναι η επίδοση της τηλεόρασης με μόνο 1%.
Στην ερώτηση ωστόσο, εάν τα Blogs με ενημερωτικό περιεχόμενο θα πρέπει να υπόκεινται στους κώδικες δεοντολογίας της συμβατικής δημοσιογραφίας, όπως το να υπάρχει η υπογραφή του συντάκτη κάτω από τα ρεπορτάζ και τα κείμενα, το 55% τάσσεται υπέρ, ενώ τα Blogs αναδεικνύονται «νικητές» και στο ζήτημα της αμεσότητας στην πληροφόρηση, καθώς το 74% των ερωτηθέντων τους δίνει «ψήφο εμπιστοσύνης» και το 77% τα επισκέπτεται καθημερινά.
Το μέσο, στο οποίο τα Blogs προκαλούν τη μεγαλύτερη «ζημιά» με την ύπαρξη και λειτουργία τους, είναι, σύμφωνα με την έρευνα, οι εφημερίδες, αφού το 50% θεωρεί πως υφίστανται τις μεγαλύτερες απώλειες, το 25% η τηλεόραση, το 5% το ραδιόφωνο και το 19% λέει ότι σε κανέναν δεν προκαλούν ζημιά.
Πηγή : http://visaltis.blogspot.com
Ποντιακές παροιμίες
επέρασεν γαλαπαλούχ’ εποίκεν.
(Έρωτα όποιος δεν έκανε,φιλία όποιος δεν έφτιαξε,
σαν ζώο ήρθε και πέρασε και φασαρία στον κόσμο έκανε)
Για τον οκνέαν,πάντα έξεργος εν’.
(Για τον τεμπέλη πάντα αργία είναι)
Εκάγαμε α σο γάλαν,φυσούμε και το ξύγαλαν
(Καήκαμε από το γάλα,φυσούμε και το γιαούρτι)
Εμείς κοιμούμες,οι τουσμάν’ ‘κι κοιμούνταν
(Εμείς κοιμόμαστε,οι εχθροί μας δεν κοιμούνται)
Η μάνα έν’ γλυκύν κρασίν,πιντς α’ και ‘κι χορτάεις ατο.
(Η μάνα είναι γλυκό κρασί,το πίνεις και δεν το χορταίνεις)
Ο πονηρόν ο άρθωπον άμον ελάδ’ εβγαίν’ απαγκές
(Ο πονηρός ο άνθρωπος σαν το λάδι βγαίνει από πάνω)
Πρώτα χτίσον φουρνίν κι επεκεί εγκλεσίαν
(Πρώτα χτίσε φούρνο κι έπειτα εκκλησία)
Τ’ άγρον το χαπάρ’ αγλήγορα πορπατεί
(Το άσχημο μαντάτο γρήγορα περπατάει,δηλ.διαδίδεται)
Το τραντάφυλλον ποι’ αγαπά,αγαπά και τ’ αχάντα τ’
(Το τριαντάφυλλο όποιος αγαπά,αγαπά και τ’αγκάθια του)
Πηγή : http://stisrymestouxronou.blogspot.com
Ἠλύσια
Ο Εραστής
Φτάσε όπου ΔΕΝ ΜΠΟΡΕΙΣ
Ανακύκλωση
Η Δανία διαθέτει πλέον δεκάδες μη συμβατικές μονάδες αποτέφρωσης, επεξεργασίας και ανακύκλωσης σκουπιδιών, δηλαδή υπερσύγχρονα εργοστάσια τα οποία μετατρέπουν τα απορρίμματα σε ενέργεια και θέρμανση για τις κοινότητες που τα φιλοξενούν, με τεράστια οφέλη για το περιβάλλον.
Αυτή τη στιγμή λειτουργούν 29 εργοστάσια καύσης σκουπιδιών για την παραγωγή ενέργειας, τα οποία εξυπηρετούν 98 δήμους, σε μια χώρα 5,5 εκατομμυρίων κατοίκων.
Η Ευρώπη πρωτοστατεί στην κατασκευή και τη λειτουργία τέτοιων πρωτοποριακών μονάδων, καθώς διαθέτει περίπου 400 από αυτές. Οι χώρες που ηγούνται αυτού του τρόπου παραγωγής ενέργειας και ταυτοχρόνως αντιμετώπισης του ζητήματος των απορριμμάτων είναι η Δανία, η Γερμανία και η Ολλανδία. Αντιθέτως, οι Ηνωμένες Πολιτείες των 300 εκατομμυρίων πολιτών διαθέτουν μόνο 87 μονάδες καύσης απορριμμάτων και μάλιστα παλαιάς τεχνολογίας, καθώς παρά τα πολυάριθμα προτερήματά της η μέθοδος αυτή έχει συναντήσει σημαντικές αντιστάσεις στην Αμερική από πανίσχυρα «λόμπι» που εκπροσωπούν συμφέροντα βιομηχανιών παλαιάς τεχνολογίας.
Υπόδειγμα κοινότητας η οποία χρησιμοποιεί ενέργεια και θέρμανση από σκουπίδια είναι το πεντακάθαρο οικιστικό προάστιο Χόρσχολμ, έξω από την Στοκχόλμη. Το τοπικό εργοστάσιο κρύβεται πίσω από έναν καλόγουστο φράχτη, σε απόσταση μόλις 360 μέτρων από τις αυλές των τελευταίων σπιτιών. Εδώ το κόστος για τη θέρμανση κάθε σπιτιού είναι ιδιαιτέρως χαμηλό, καθώς το 80% της θερμότητας και το 20% του ηλεκτρικού ρεύματος παράγονται από την καύση των απορριμμάτων. Μόνο το 4% των σκουπιδιών του Χόρσχολμ καταλήγει σε χωματερές, το 64% ανακυκλώνεται και το 34% καίγεται, αφήνοντας μόνο 1% επικίνδυνα απόβλητα.
Πηγή : http://thenetwar.com/
Στάγειρα (Χαλκιδικής), η πατρίδα του Αριστοτέλη
Τερατούργημα...
Ακούγεται η Μέδουσα:
Στάσου εκεί, βουρκόπαιδο· εκεί, πίσω απ’ τον βράχο.
Κανείς δεν πλησιάζει μια γυναίκα ασφυκτικά μοναχική, μέσα σε τόση διαύγεια, δίχως απώλειες σε ψυχή….Εκμεταλλεύσου —σε προτρέπω— την προθυμία μιας νύχτας κρεμασμένης απ’ τα χείλη της σιωπής...κι αν θες να φύγεις αποδώ μόνο με μιαν αυτάρεσκη πληγή που, αργά ή γρήγορα, θα ξεχαστεί κι αυτή στην πανδημία της ζωής σου...μην τολμήσεις να σηκώσεις το βλέμμα από τη γη… Δεν πρόκειται ν’ αντέξεις...
Πώς; Δεν ακούω τίποτε. Βουβάθηκες; Τι σου συμβαίνει; Μη μου πεις!
Είσαι από κείνα τ’ αφόρητα έλλογα πλάσματα, που νομίζουν πως δεν πρέπει να χαραμίζουν τα λόγια τους σε πράγματα αθέατα; Δεν σου φτάνει η φωνή μου, για να ξέρεις πως υπάρχω;
Τα μαλλιά μου, ε; Βλέπεις ένα κεφάλι γυναικείο με φίδια· όχι μαλλιά.
Σε κατάλαβα. Άρπαξες την πρώτη εικόνα που βρήκες στριμωγμένη στο δισάκι της αφέλειάς σου....Ανόητε! Αν τυλίγονταν απάνω σου μαλλιά κατάμαυρα σαν φίδια ένα βράδυ μεθυσμένο με φιλιά…αν ένοιωθες κάποτε κάπου μέσα στο σκοτάδι πως θέλεις να σε πνίξουν, παρά να μείνει το σώμα σου χωρίς το σώμα της αγάπης μιαν άλλη νύχτα, θα μπορούσες να δεις μιαν άλλη λέξη εκεί που βλέπεις άλλη μια φρίκη...
Σου είπαν πως είναι χάλκινα; Ίσως. Εγώ δεν τα κοίταξα ποτέ. Δεν χρειάστηκε ή δεν θέλησα. Τι ν’ αγκαλιάσω εδώ πάνω; Τις αναμνήσεις μου;
Οι αναμνήσεις γίνονται χειρότερες κι απ’ τον χειρότερο χαλκό, όταν δεν έχουν κανένα μέλλον ν’ ακονίσουν: ...αρκετά εύπλαστες ώστε να πάρουν το σχήμα της συμφοράς σου, αλλά πάντα απαθείς, ανέστιες, στις επικλήσεις της ψυχής...εκτός ίσως από κάποιαν ανυπόφορη αίσθηση σκουριάς, που καλύπτει ίσα ίσα τις πληγές με μια ψευδαίσθηση ανακούφισης...
Δεν μπορεί να μην κοιμήθηκες μια τουλάχιστον φορά, ακούγοντας εκείνη την μπαγιάτικη ιστορία για τη Νύμφη που ενέδωσε στην ρώμη του Ποσειδώνα μέσα στον Παρθενώνα!
Τους φαντάζομαι να φτύνουν τις λέξεις μία μία σαν να τοξεύουν το κουνάβι της προστυχιάς τους: Νύμφη, ρώμη, Παρθενώνας...
Λοιπόν, βουρκόπαιδο, ερωτεύτηκα κι ο έρωτας δεν έχει νόημα αν δεν σταθεί στην άκρη μιας τρέλας, αν δεν σπάσει κάτι ανεπίτρεπτο στα δόντια της νύχτας….
Τα λουλούδια, τ’ απογεύματα, οι μελαγχολικές σκιές και κάποιο ανύποπτο πουλί πάνω απ’ το κύμα, ανήκουν στην βουλιμία μιας άλλης ανθρωπότητας, πολύ ψεύτικης, πολύ φοβισμένης, ώστε να συμβιβαστεί με την θηριωδία της.
Μόνον έτσι μπορείς ν’ αγκαλιάσεις ολόκληρο το τίμημα του έρωτα· και μόνο από θεό.
Δεν μόλυνα τον Ναό της. Τον τρόμο που απαιτεί ναούς για να είναι ανθρώπινος μόλυνα: τον λαχτάρησα και τον χόρτασα...
Και οργίστηκε η έλλογη παρθένα και λογίστηκε η σκύλα η Αθηνά την τάξη της λατρείας της.
Κάποτε γύριζε στα πεδία των μαχών και σκύλευε κουφάρια, καθάριζε τον κόσμο απ’ τ’ αποφάγια ενός τετράποδου, που σάλευε προς το δίποδο.
Έτσι την τραγουδούσαν οι ποιητές, όταν ήξεραν να πληγώνουν τις λέξεις με την γλώσσα τους...και το αίμα ήταν ο οργασμός του ρόδου στην άκρη του αγκαθιού κι ο θάνατος τρόμος γλυκύτατος, καρπός του δέντρου καθενός: η φλέβα ρίζα κι η καρδιά δυο φύλλα σαλεμένα στον άνεμο της σάρκας...
Ναι τότε, πριν αρχίσουν να σκούζουν σκέψεις, να μαϊμουδίζουν εικόνες· πριν, πολύ μέσα πριν.
Ύστερα επινόησε την ιερότητά της, κι ο κόσμος έγινε πραγματικό σφαγείο· μια ιδέα, βουρκόπαιδο. Το κτίσμα που βεβήλωσα ήταν μια ιδέα.
Κι έτσι το σύμπαν μπορεί στέκεται στα δυο του άκρα —ανθρώπινο, πολύ ανθρώπινο— αλλά τυχαίνει να είναι τα μπροστινά.
Όχι γιατί το βλέμμα μου θα σε αφοπλίσει, αλλά γιατί δεν πρόκειται να δεις τίποτε μέσα στο σκοτάδι σου...
Νόμισες πως είμαι τόσο τιποτένιο πλάσμα, ώστε να μείνω εντελώς ανοχύρωτη εδώ πάνω;
Σε περίμενα, ανόητε. Περίμενα κάποια στιγμή να φτάσει κάποιος που δεν θα βλέπει, κάποιος που δεν θα ξέρει τι σημαίνει τ’ όνομά μου,
κάποιος που θα σκοτώσει μια λέξη ανεπίστρεπτη πολύ μέσα του, πολύ πριν με σκοτώσει για τα καλά....Μέδουσα σημαίνει «Κυρίαρχος», βουρκόπαιδο. Σκέψου ποιον τρόμο αντικρίζει η αυτή η άναυδη λέξη: «Κυρίαρχος»...
Τὰ παράθυρα
μέρες βαρυές, ἐπάνω κάτω τριγυρνῶ
γιὰ νἄβρω τὰ παράθυρα. - Ὅταν ἀνοίξει
ἕνα παράθυρο θἆναι παρηγορία. -
Μὰ τὰ παράθυρα δὲν βρίσκονται, ἢ δὲν μπορῶ
νὰ τἄβρω. Καὶ καλλίτερα ἴσως νὰ μὴν τὰ βρῶ.
Ἴσως τὸ φῶς θἆναι μιὰ νέα τυραννία.
Ποιὸς ξέρει τί καινούργια πράγματα θὰ δείξει.
Κωνσταντίνος Καβάφης
ΑΝΔΡΕΙΚΕΛΑ - Κ.ΚΑΡΥΩΤΑΚΗΣ
BRING THEM BACK!!!
Καλημέρα
(Σκέψου πως τα απόντα είναι με πλήρη βεβαιότητα....παρόντα με το νου)
Παρμενίδης
Άνθρακες ο θησαυρός
Η έκφραση ήταν παροιμιώδης ήδη στα χρόνια του Λουκιανού, για να δείξει τη διάψευση των ελπίδων, όταν περιμένεις να βρεις θησαυρό και στη θέση του βρίσκεις κάρβουνα και στάχτες.Στο έργο του Λουκιανού Φιλοψευδής ή Απιστών, ο Τυχιάδης απογοητεύεται όταν ο σοφός Αρίγνωτος συντάσσεται με εκείνους που πιστεύουν στα φαντάσματα.
“Τί τοῦτ',” ἔφην, “ὦ Ἀρίγνωτε; καὶ σὺ τοιοῦτος ἦσθα, ἡ μόνη ἐλπὶς τῆς ἀληθείας – καπνοῦ μεστὸς καὶ ἰνδαλμάτων; τὸ γοῦν τοῦ λόγου ἐκεῖνο, ἄνθρακες ἡμῖν ὁ θησαυρὸς πέφηνε.”
Στη μετάφραση του Κονδυλάκη:
Τ’ είν’ αυτά, Αρίγνωτε, είπα, και συ η μόνη ελπίς της αληθείας, είσαι γεμάτος από καπνόν και φαντάσματα; Όπως η παροιμία λέγει, άνθρακες ο θησαυρός απεδείχθης.
Σε άλλο έργο του Λουκιανού (Ζεύξις ή Αντίοχος), ο συγγραφέας αποφασίζει ότι οι έπαινοι του κοινού για την πρωτοτυπία του έργου του (αλλά για καμιά άλλη ιδιότητά του), έπαινοι που αρχικά τους είχε θεωρήσει «θησαυρό», δεν έχουν καμιά πραγματική αξία.
τὸ δὲ κατὰ τὴν παροιμίαν ἄνθρακες ἡμῶν ὁ θησαυρὸς ἦσαν
Πηγή : http://www.lexilogia.gr
Περί συκοφαντίας
Απ΄ τα άγρια θηρία το χειρότερο δάγκωμα το κάνει ο συκοφάντης , από τα ήμερα ο
Παρμενίδης
Αρχαίος Έλληνας φιλόσοφος (514-440 π.Χ. περίπου) ο οποίος γεννήθηκε στην Ελέα τής κάτω Ιταλίας. Θεωρείται ο βασικότερος εκπρόσωπος της Ελεατικής σχολής, που ιδρύθηκε από τον ποιητή Ξενοφάνη τον Κολοφώνιο. Μαθήτευσε κοντά στον Ξενοφάνη, αλλά δέχτηκε και την επίδραση των πυθαγόρειων. Η θεωρία του είναι διάχυτη από την αμφιβολία κατά πόσο οι αισθήσεις μπορούν να μας δώσουν την αντικειμενική αλήθεια. Ακόμα και ο Ηράκλειτος αναρωτιόταν για την αντικειμενικότητα της λογικής. Τις φιλοσοφικές του ιδέες και τις προσπάθειές του να ερμηνεύσει τον κόσμο εκθέτει στο φιλοσοφικό ποίημά του "Περί φύσεως", από το οποίο σώθηκαν μόνο αποσπάσματα.
Κατά τον Π. το ον είναι αδιατάρακτο και αγέννητο και μέσα στην ενότητά του διαλύεται ο κόσμος των φαινομένων και εντυπώσεων. Άρα, το αληθινό ον είναι διαφορετικό απ` αυτό που μας δίνουν οι αισθήσεις και η επιστήμη της γνώσης διαφορετική από την υποκειμενική γνώμη. Ο Παρμενίδης είναι ο φιλόσοφος του είναι, σε αντίθεση με τον Ηράκλειτο, που είναι ο φιλόσοφος του γίγνεσθαι.
Κατά τον Παρμενίδη ο κόσμος αποτελείται από ένα σύνολο πολλαπλών φαινομένων, στον κόσμο αυτόν το κάθε φαινόμενο ή αντικείμενο είναι κάτι και παράλληλα δεν είναι κάτι άλλο. Δηλ. το καθετί μέσα στον κόσμο έχει τη δική του φύση, τις δικές του ιδιότητες, τα δικά του κύρια χαρακτηριστικά. Σ` αυτό το σκεπτικό στηρίζει τη θέση του πάνω στο είναι και μη είναι των πραγμάτων. Καθετί συνεπώς είναι και συγχρόνως δεν είναι. Γι` αυτό και για τον Π. δεν υπάρχει ούτε γένεση ούτε φθορά. Η πολλαπλότητα των αντικειμένων είναι μόνο μια δοξασία. Αληθινό είναι μόνο ό,τι μπορεί να εκφραστεί με το είναι. Η γνώση φτάνει μέχρι την πλήρη αντίληψη του όντος, από τη στιγμή που και η νόηση είναι ταυτόσημη με την ύπαρξη, δηλ. μπορεί να νοήσει κανείς ό,τι είναι αληθινά υπαρκτό.
Τα κύρια στοιχεία της σύνθεσης του κόσμου είναι το θερμό και το αντίθετό του ψυχρό. Το θερμό μέσα στη σφαίρα που συνθέτει τον κόσμο κατέχει τη θέση του όντος….αναγνωρίζεται από τον Πλάτωνα ως ένας από τους ιδρυτές του ορθολογισμού και ένας από τους σημαντικότερους αρχαίους Έλληνες φιλόσοφους…
Πηγή : Από την Live-Pedia.gr
MeDuSa-Kia
Blog Archive
-
►
2013
(2)
- ► Φεβρουαρίου (2)
-
►
2011
(95)
- ► Σεπτεμβρίου (2)
- ► Φεβρουαρίου (28)
- ► Ιανουαρίου (21)
-
▼
2010
(392)
- ► Δεκεμβρίου (27)
- ► Σεπτεμβρίου (14)
-
▼
Απριλίου
(54)
- Δελφοί - Μυκήναι - Ολυμπία
- Mal du depart
- Παπαδιαμάντης
- Οι δυο Ελλάδες
- το νου σας…
- Ω λιγοστοί ...ώ διαλεχτοί
- Ο "Δίολκος των νεών"
- Μνήμες
- Οι γυναίκες στα ομηρικά έπη...
- Καλημέρες :o)
- Καληνύχτα
- Θα 'χω φύγει μακρυά - MeDuSa MiX
- Η σπουδαιότητα της Ελιάς
- Eιδήσεις στα αρχαία ελληνικά
- Τηλεφωνήματα και ενοχές
- κράτα λίγο ακόμα
- Τα Πομακοχώρια της Θράκης
- Blogs
- Ποντιακές παροιμίες
- Ἠλύσια
- Ο Εραστής
- Περπατώ, περπατώ εις το δάσοςόταν ο Λύκος δεν είνα...
- Φτάσε όπου ΔΕΝ ΜΠΟΡΕΙΣ
- Ανακύκλωση
- Στάγειρα (Χαλκιδικής), η πατρίδα του Αριστοτέλη
- Τερατούργημα...
- Τὰ παράθυρα
- ΑΝΔΡΕΙΚΕΛΑ - Κ.ΚΑΡΥΩΤΑΚΗΣ
- BRING THEM BACK!!!
- Καλημέρα
- Άνθρακες ο θησαυρός
- Περί συκοφαντίας
- Παρμενίδης
- ἑλληνικὴ γλώσσα
- Παύλου Νιρβάνα: Ἕνας οὐτοπιστής Ἑλληνολάτρης
- Σιωπή
- Τα άλογα στο έπος της Ιλιάδας
- Nit màgica
- Δελφικά Παραγγέλματα
- Οπλίσατε – Επί σκοπόν – Πυρ!
- Νέμεσις
- Ο ορισμός της τραγωδίας
- Θ'ανατέλλω
- Παραδίνομαι!!!
- Η κάμπια
- Ο κήπος της αχαριστίας
- my hopes were snuffed out
- ...
- Ιντερνετ: Ένα μεγάλο κρεβάτι;;;
- Ἄγγελος Σικελιανός
- Καλή Ανάσταση...
- Πάσχα
- Καλημέρα
- Το σπήλαιο της Θεόπετρας
- ► Φεβρουαρίου (12)
- ► Ιανουαρίου (15)
Ο Φονιάς...Νιαρ
Εκτιμώ...Διαβάζω & ακούω
-
-
-
-
-
-
-
-
-
-
When Black Birds Fly (2016)Πριν από 8 χρόνια
-
[New Apk] Tales From Deep Space v1.0.0 [ADRENO]Πριν από 8 χρόνια
-
-
-
-
Η ευθύνη του ηγέτη στις δύσκολες στιγμέςΠριν από 13 χρόνια
-
Καλό μήνα!Πριν από 14 χρόνια
-
-
Προσοχή...!
....όποιος κι αν είναι ο στόχος σου...
.... να κρατάς τα μάτια σου....
...στον λουκουμά....κι όχι στην τρύπα.
Oscar Wilde
Το νου σας... ;o)
Ἀχὸς βαρὺς ἀκούεται, πολλὰ τουφέκια πέφτουν ;o)