MeDuSa

Ο Ιωάννης Κονδυλάκης γεννήθηκε στην Άνω Βιάννο της Κρήτης, γόνος γνωστής οικογένειας οπλαρχηγών του 1821. Σε ηλικία πέντε χρονών ήρθε με την οικογένειά του πρόσφυγας στον Πειραιά μετά την επανάσταση του 1866. Στον Πειραιά έμεινε για τρία χρόνια και το 1869 επέστρεψε στην ιδιαίτερη πατρίδα του όπου και τελείωσε το δημοτικό. Στη συνέχεια φοίτησε για μερικά χρόνια στο γυμνάσιο του Ηρακλείου και μετά ήρθε στην Αθήνα, όπου συνέχισε τις γυμνασιακές του σπουδές. Σε ηλικία 23 ετών «μυστακοφόρος και σοβαρός», όπως αναφέρει χαρακτηριστικά και ο ίδιος, ήταν ακόμη μαθητής στο Βαρβάκειο γυμνάσιο.

Το 1877 επέστρεψε στην Κρήτη για να βοηθήσει την επανάσταση που ξέσπασε εναντίον των Τούρκων. Την ίδια περίοδο εργάστηκε στο Εφετείο και το Ειρηνοδικείο Χανίων και στις λιμενικές Αρχές της Σητείας και ξεκίνησε τη δημοσιογραφική του δραστηριότητα σε εφημερίδες των Χανίων. Το 1884 επέστρεψε στην Αθήνα όπου και τελείωσε το γυμνάσιο. Το ίδιο έτος διακρίθηκε στο διαγωνισμό διηγήματος του περιοδικού Εστία με το έργο του Η Κρήσσα ορφανή και εξέδωσε την πρώτη συλλογή διηγημάτων με τίτλο Διηγήματα. Μετά το πέρας των γυμνασιακών σπουδών του γράφτηκε στη Φιλοσοφική Σχολή, όμως για οικονομικούς λόγους αναγκάστηκε να διακόψει τις σπουδές του.

Το 1885 εγκατέλειψε την Αθήνα και επέστρεψε στην Κρήτη όπου και διορίστηκε γραμματοδιδάσκαλος στο χωριό Μώδι της Κυδωνίας. Την επόμενη χρονιά παραιτήθηκε και πήγε στα Χανιά με σκοπό να αφοσιωθεί στη δημοσιογραφία και τη λογοτεχνία. Εκεί μπαίνει στο δημοσιογραφικό επιτελείο της εφημερίδας Άμυνα, αλλά τα πατριωτικά του άρθρα στρέφουν εναντίον του τις τουρκικές αρχές και το 1889 υποχρεώθηκε να φύγει από την Κρήτη και να γυρίσει στην Αθήνα, όπου πέρασε και το μεγαλύτερο μέρος της ζωής του. Στην Αθήνα συνεργάστηκε με πολλές εφημερίδες (Άστυ, Εφημερίς, Σκριπ, Εστία) στις οποίες έγραφε κυρίως ως χρονογράφος. Ξεχώρισε στο είδος αυτό της δημοσιογραφίας γράφοντας πάνω από 6000 χρονογραφήματα κι όχι άδικα θεωρείται ο πατέρας του χρονογραφήματος στη χώρα μας (ο Π. Νιρβάνας του έδωσε αυτόν τον χαρακτηρισμό).

Για είκοσι ολόκληρα χρόνια ήταν ο μόνιμος χρονογράφος της εφημερίδας Εμπρός με το ψευδώνυμο «Διαβάτης» (προηγουμένως είχε χρησιμοποιήσει και άλλα ψευδώνυμα χαρακτηριστικά για το χιούμορ και την αυτοειρωνεία του: Κονδυλοφόρος, Δον Κανάγιας, Ιωάννης Ακτήμων, Jean sans terre). Υπήρξε ιδρυτικό μέλος και πρώτος πρόεδρος της Ένωσης Ελλήνων Συντακτών. Έγινε αγαπητός χάρη στο λεπτό χιούμορ του, τη διακριτική φιλοσοφική του διάθεση και την αμέριστη οξύτητα και παρατηρητικότητά του, που δεν άφηνε να της ξεφύγει καμιά από τις εκδηλώσεις της κοινωνικής καθημερινής ζωής.

Σημαντική υπήρξε η συμβολή του Κονδυλάκη και στον πεζό λόγο. Μαζί με τον Παπαδιαμάντη και τον Καρκαβίτσα θεωρείται ως στυλοβάτης της νεοελληνικής πεζογραφίας στα πρώτα της βήματα, αυτής που ονομάζεται «ηθογραφική». Τα περισσότερα κείμενά του αναφέρονται στη ζωή της Κρήτης και τα πρώτα βιβλία του είναι γραμμένα στην απλή καθαρεύουσα, όπου υπάρχουν και κρητικές ιδιωματικές λέξεις. Τα τελευταία χρόνια της ζωής του εγκατέλειψε τη καθαρεύουσα κι έγραψε το ύστατο βιβλίο του Πρώτη αγάπη στη δημοτική. Το 1914 έφυγε ξανά για την Κρήτη αφού πρώτα επισκέφτηκε την Αλεξάνδρεια. Επέστρεψε στα Χανιά το 1919 σε πολύ άσχημη ψυχολογική κατάσταση και ένα χρόνο αργότερα (1920) προσβλήθηκε από ημιπληγία και πέθανε στο Πανάνειο νοσοκομείο του Ηρακλείου.

πηγή : http://www.e-alexandria.gr