MeDuSa

Κουράστηκα να περιμένω το μήνυμα...

που κατά βάθος πάντα ήξερα πως δε θα ’ρθει.

Κουράστηκα να σκαλίζω συνθήματα στη στάχτη του χρόνου.

Κουράστηκα ,με δυο λόγια...να λείπω από τη ζωή μου.

Κι ούτε κατάλαβα καλά καλά,ποιος,πότε και γιατί,με πέταξε απ’έξω.

Μ’αυτή τη τόση βιάση μου,να ξεκινώ από το τέλος,

έχανα πάντα,η ηλίθια...τη μαγεία της αρχής.

…Κάποτε,με είχε παρασύρει ένα ορμητικό ποτάμι

κι ήμουνα έτοιμη να πνιγώ.

Λίγα μέτρα πιο μπροστά από μια πεινασμένη θάλλασα,

που άνοιγε το στόμα της να με καταπιεί,

θυμήθηκα ξαφνικά τα λόγια σου.

Άκουσα μέσα μου σα μουσική τη τρυφερή φωνή σου.

“Να ξέρεις πάντα πως είμαι πλάι σου και σ’ αγαπώ.

Σ’ εμπιστεύτηκα για να κρατήσεις τ’ όνειρό μου.

Και μου’ χεις δώσεις όρκο πως θα το φυλάξεις.”

Ούτε κατάλαβα πώς βρέθηκα στην όχθη.

Ούτε κατάλαβα πώς γέμισε η αγκαλιά μου...κόκκινα βατόμουρα.

Πώς έκανε κύκλους γύρω από την αντοχή μου...ένα κάτασπρο περιστέρι.

…Δεν είναι η πείρα,τελικά,που σε μαθαίνει να

ξέρεις να φυλάγεσαι σε αυτόν το κόσμο.

Άσε να λένε οι θεωρητικοί...

Ή ξέρείς ή δεν ξέρεις,από την αρχή.

Αν ανήκεις στη δεύτερη κατηγορία...την πείρα σ’αρέσει

απλώς να την αποκτάς.

Όπως σ’αρέσει,ας πούμε,να ταξιδεύεις.

Τίποτ’ άλλο....