MeDuSa: Το άλλοθι

Τετάρτη 18 Αυγούστου 2010

Το άλλοθι

7:32 π.μ. |

Αναρτηθηκε απο MeDuSa |

Επεξεργασία ανάρτησης

Kάθε που σ’ επισκέπτομαι
μονάχα ο καιρός που μεσολάβησε
από τη μια φορά στην άλλη έχει αλλάξει.
Kατά τα άλλα, όπως πάντα
τρέχει από τα μάτια μου ποτάμι
θολό το χαραγμένο όνομά σου
– ανάδοχος της μικρούλας παύλας
ανάμεσα στις δυο χρονολογίες
να μη νομίζει ο κόσμος ότι πέθανε
αβάπτιστη η διάρκεια της ζωής σου.
Eν συνεχεία σκουπίζω τις μαραμένες
κουτσουλιές των λουλουδιών προσθέτοντας
λίγο κοκκινόχωμα εκεί που ετέθη μαύρο
κι αλλάζω τέλος το ποτήρι στο καντήλι
με άλλο καθαρό που φέρνω.

Aμέσως μόλις γυρίσω σπίτι
σχολαστικά θα πλύνω το λερό
απολυμαίνοντας με χλωρίνες
και καυστικούς αφρούς φρίκης που βγάζω
καθώς αναταράζομαι δυνατά.
Mε γάντια πάντα και κρατώντας το σώμα μου
σε μεγάλη απόσταση από το νιπτηράκι
να μη με πιτσιλάνε τα νεκρά νερά.
Mε σύρμα σκληρής αποστροφής ξύνω
τα κολλημένα λίπη στου ποτηριού τα χείλη
και στον ουρανίσκο της σβησμένης φλόγας
ενώ οργή συνθλίβει τον παράνομο περίπατο
κάποιου σαλιγκαριού, καταπατητή
της γείτονος ακινησίας.

Ξεπλένω μετά ξεπλένω με ζεματιστή μανία
κοχλάζει η προσπάθεια να φέρω το ποτήρι στην πρώτη
τη χαρούμενη τη φυσική του χρήση
την ξεδιψαστική.
Kαι γίνεται πια ολοκάθαρο, λάμπει
το πόσο υποχόνδρια δε θέλω να πεθάνω

ακριβέ μου – πάρτο κι αλλιώς:
πότε δε φοβότανε το θάνατο η αγάπη;

K.Δημουλά

3 Μουχαμπέτια:

vangelakas είπε...: ὁμοίως ἀναρωτιέται καὶ ὁ κ.β στὸν ἐξώστη:

Θὰ θυμᾶμαι πάντα τὰ μάτια τοῦ φίλου μου
ν' ἀκολουθοῦν σὰν πουλιὰ τὶς γραμμὲς τοῦ τραίνου
νὰ κυττᾶνε στὸν ὁρίζοντα ἕνα τοπίο ἄβατο
νὰ σκέφτωνται ἂν ἡ ἀγάπη εἶναι πιὸ κρύα ἀπὸ τὸν θάνατο...; 18 Αυγούστου 2010 στις 5:02 μ.μ.
Ναύτης είπε...: να με συγγχωρνάτε αλλα εμένα με τρομάζετε που βάζετε αγάπη και θάνατο μαζι...

και με το συμπάθειο κυρα-Κικη αλλα έχει και φορες που δε τονε φοβάται η αγάπη το θάνατο...

έχει

τα σέβη μου (κ όχι μόνο); 19 Αυγούστου 2010 στις 12:43 π.μ.
ΝΑΪΑΔΑ είπε...: τον θανατο "της" παντα θα τον φοβαται...
εκτος κι αν δωσαν ραντεβου ποτε να μη πεθανουν...

τον θανατο...γενικα...
δεν τον φοβαται...
ξερει οτι καταβαθος ειναι ενα ψεμα...

νεραιδενια καλησπερα σου αφηνω!; 19 Αυγούστου 2010 στις 1:44 π.μ.