MeDuSa

26 Μαρτίου 2001

Κάθε βράδυ που πέφτω για ύπνο και ξυπνάω τρομαγμένη, κάθε φορά που πληγώνω κάποιον απλά και μόνο επειδή είναι άντρας, κάτι τέτοιες ώρες που κλαίω χωρίς λόγο…θέλω να σου κάνω κακό, επειδή έγινα σαν εσένα…

Που πήγε εκείνο το αθώο παιδί από μέσα μου; Που γεμάτο χαρά έκανε τον καραγκιοζάκο απλά για να ακούει τους άλλους να γελούν…Εσύ το έκλεψες και αυτό; εσύ το σκότωσες….;

Προσπαθώ αλήθεια να σκεφτώ κάτι όμορφο…να θυμηθώ κάτι αγνό που έζησα κοντά σου, δεν μπορεί κάτι θα υπάρχει…Κοιτάζω γύρω μου… Σκοτάδι και όλα με τρομάζουν, μου θυμίζουν την ζωή μου κοντά σου, τον πόνο που ένιωθα τότε.

Κλείνω τα μάτια και προσπαθώ με καράβι το όνειρο να ταξιδέψω σε όμορφους κόσμους, μα από παντού μπάζουν νερά…το όνειρο βυθίζεται.

Παλεύω με τα κύματα και προσπαθώ να υπερισχύσω στην μανία τους..

Άδικος κόπος, με παρασύρουν σε έναν χορό αλλιώτικο,

που με λυτρώνει…. σκοτώνοντας με….

Τώρα πια δεν θέλω να παλέψω, νιώθω ελεύθερη….

Θα είμαι πάντα εκεί…δίπλα σου…το σώμα μου θα περιμένει να νιώσει ξανά το άγγιγμα σου και η καρδιά μου θα μαρτυρά κάθε στιγμή, πως μέσα της έχεις πεθάνει…