MeDuSa

Κάθομαι μόνη στο μισοσκόταδο, που έχει απλώσει στο σπίτι το σούρουπο…. Μόνη με τις αναμνήσεις που έρχονται να με βρούν σε κάτι τέτοιες ώρες σιωπής. Τις φοβάμαι και μαζί τις αναζητώ...

Τι παράξενος που είναι ο άνθρωπος; Ζει την ζωή του, προχωρεί πάνω στο δρόμο της, συναντάει καινούργιες χαρές, καινούργιες λύπες… Τις αναμνήσεις του όμως τις φυλάει πάντοτε κάπου, σε κάποια μυστική άκρη της, της ψυχής και του νου…Και κάθε τόσο ανοίγει τη σφαλιστή πόρτα…ψάχνει ανάμεσα τους, ακόμη και αν τον κάνουν να πονά…Μπορώ να πω πως νιώθει μια περίεργη ικανοποίηση σε αυτό του τον πόνο…

Δεν ξέρω πώς να αρχίσω…Είναι τόσες πολλές οι σκέψεις μου, μα δεν μπορώ να τις βάλω σε μια σειρά. Σκόρπια αισθήματα, σκόρπιες ιδέες, που προσπαθούν να βρούν τον δρόμο τους…μα κάτι τους σταματά, τους εμποδίζει…μένουν μόνα σε μια γωνιά του μυαλού μου. Νιώθουν την ίδια μοναξιά με μένα…

Θέλω να με συγχωρέσεις για αυτό μου το γράμμα, αλλά δεν γινόταν διαφορετικά…Προσπάθησα πάρα πολύ και πίεσα τον εαυτό μου να σε ξεχάσει…μάλλον όμως τα αισθήματα μου για σένα ήταν τόσο δυνατά, που υπερίσχυσαν του εαυτού μου και της λογικής. Ξέρω πως μερικές φορές δεν σου φέρθηκα όπως έπρεπε, εκείνες τις στιγμές δεν έκανε κουμάντο η λογική αλλά η καρδιά…Η καρδιά δεν έχει λογική…δεν έχει πολλές φορές ούτε αξιοπρέπεια, έστω και αν εμείς της την επιβάλλουμε πιεστικά…

Βγάζω από το λαιμό μου το κρεμαστό που μου χάρισες. Το σφίγγω στα χέρια μου, σαν να κρατάω εσένα…Μακάρι να μπορούσα να πάρω πίσω όλα εκείνα τα μεγάλα λόγια που σου είπα…μακάρι να ερχόσουν και με ένα σου βλέμμα, να μου έλεγες ‘Τέρμα το ταξίδι και οι περιπλανήσεις…Η Ιθάκη σου, σε περιμένει…’

Δεν περνάει μέρα που να μην σε θυμηθώ, τις βόλτες στην παραλία, τα βράδια που ξυπνούσα και σε έπιανα να με κοιτάς, τους ομηρικούς καβγάδες μας…που πάντα τέλειωναν λίγα λεπτά αφότου ξεκινούσαν, τα παραμύθια που σκαρφιζόσουν για να με βάλεις για ύπνο…τον υπέροχο καφέ που έφτιαχνες…έναν και για τους δύο.

Αποφεύγω όμως να θυμηθώ, ότι ποτέ δεν ήσουν δικός μου…Είχες ήδη φτιάξει την ζωή σου…και πάντα άνηκες εκεί…στην οικογένεια σου. Η ανόητη καρδιά μου ξεγελάστηκε για λίγο…έζησε στο όνειρο, πολέμησε με έναν αόρατο εχθρό και τελικά ηττήθηκε…

Χαίρομαι που σου έγραψα αυτό το γράμμα…και ας ξέρω πως δεν θα το διαβάσεις…Λυπάμαι όμως που δεν θα έρθει ποτέ εκείνη η μέρα…Η μέρα που θα θυμόμαστε, ότι περάσαμε, αγκαλιά και θα γελάμε…