MeDuSa

1. Τόνοι

Σημεῖα πού τοποθετοῦνται πάνω ἀπό πολυσύλλαβες ὅσο καί μονοσύλλαβες λέξεις.
Οἱ τόνοι εἶναι δύο: ὀξεία (‘) καί περισπωμένη (~)
Ἡ προπαραλήγουσα πάντα ὀξύνεται (ἄνθρωπος). Τά βραχύχρονα πάντα ὀξύνονται (βουνό). Ἡ παραλήγουσα ὀξύνεται ὅταν ἡ λήγουσα εἶναι μακρόχρονη (λύνω). Τά ὀνόματα καί οἱ ἀντωνυμίες ὀξύνονται στήν λήγουσα (βουλευτής, ἐσύ). Ἡ μακρόχρονη παραλήγουσα περισπᾶται ὅταν ἡ λήγουσα εἶναι βραχύχρονη (δῶρο, τοῖχοι).
Ἐξαιρέσεις: ὥστε, οὔτε, μήτε, εἴτε, εἴθε.

Γενική, τονιζόμενη στήν λήγουσα περισπᾶται (τῶν γιατρῶν, τῆς ἀλεπούς). Ἡ τονιζόμενη μακρόχρονη λήγουσα τῶν ρημάτων περισπᾶται (τραγουδῶ, ἀγαπᾶς).

2. Πνεύματα

Κάθε λέξη πού ἀρχίζει ἀπό φωνῆεν παίρνει ἕνα σημάδι πού λέγεται πνεῦμα (δασεία: Ἑλλάδα, ψιλή: ἄνθος).
Οἱ περισσότερες λέξεις παίρνουν ψιλή.

Δασυνόμενες λέξεις:
α. ὅταν ἡ λέξη ἀρχίζει ἀπό ὕψιλον (ὕστερα, ὑφαίνω).
β. τά ἄρθρα: ὁ, ἡ, οἱ
γ. οἱ ἀριθμοί: ἕνα, ἔξι, ἑφτά, ἕντεκα, ἑκατό, καί τά παράγωγά τους.
δ. ἀναφορικές ἀντωνυμίες: ὁποῖος, ὅσος, ὅ,τι.
ε. διάφορες λέξεις (ἐπί παραδείγματι: ἁμαρτάνω, ἁψίδα, ἕλος, ἑστία, ἡνίοχος, ἡδονή, ἱκανός, ἱστορία, ὁμιλία, ὁμάδα, ὥρα, ὡραῖος)

Στά μικρά φωνήεντα ὁ τόνος καί τό πνεῦμα μπαίνουν ἀπό πάνω τους. Στά κεφαλαῖα φωνήεντα μπαίνουν ἐμπρός καί πάνω (Ἑλλάδα), στά δίψηφα ἐπάνω στό τελευταῖο φωνῆεν καί στά κεφαλαῖα γράμματα ὁ τόνος καί τό πνεῦμα παραλείπονται.

3. Ὀρθογραφικά σημάδια

Ἀπόστροφος (΄): μπαίνει στήν ἔκθλιψη (τ΄ ἄστρα)
Ὑποδιαστολή (,): στήν ἀναφορική ἀντωνυμία ὅ,τι γιά νά ξεχωρίζει ἀπό τόν εἰδικό σύνδεσμο ὅτι.
Διαλυτικά (..): τοποθετοῦνται πάνω ἀπό τό γράμμα πού δέν πρέπει νά προφερθεῖ κατά συνέχεια τοῦ γειτονικοῦ του (χαϊδεύω, εὐνοϊκός). Ἐπίσης τοποθετοῦνται πάνω ἀπό τό ι καί τό υ, ὅταν αὐτά ἀκολουθοῦνται ἀπό α, ε, ο, υ καί δέν πρέπει νά προφερθοῦν ὡς δίψηφα (πανθεϊσμός). Ὅταν δέν σχηματίζεται δίψηφο δέν τοποθετοῦνται διαλυτικά (πρωί).