MeDuSa

Μια βασιλοπούλα της Συρίας, η Μύρρα, καυχήθηκε ότι ήταν πιο όμορφη από την Αφροδίτη. Η θεά οργισμένη της προκάλεσε έναν ανόσιο έρωτα για τον πατέρα της, κατάφερε να τον ξεγελάσει και ενώθηκε μαζί του για δώδεκα νύχτες. Όταν συνήλθε από την παροδική τρέλα που της είχε στείλει η Αφροδίτη, κατάλαβε το θανάσιμο αμάρτημά της και έτρεξε στο δάσος να κρυφτεί.


Η θεά τελικά τη λυπήθηκε και τη μεταμόρφωσε σε δέντρο, τη γνωστή Μυρσίνη. Αργότερα ο φλοιός του δέντρου έσκασε και βγήκε ένα παιδί που πήρε το όνομα Άδωνης. Η Αφροδίτη ενθουσιάστηκε από την ομορφιά του βρέφους και για να το προφυλάξει το έδωσε στην Περσεφόνη, τη σύζυγο του Άδη, να το μεγαλώσει στο σκοτεινό της βασίλειο. Όταν όμως ο Άδωνης μεγάλωσε και έγινε ένας πανέμορφος άντρας με πολύ ωραίο κορμί και θεϊκή όψη, η Περσεφόνη, μαγεμένη από την ομορφιά του, τον ερωτεύτηκε και αρνήθηκε να τον δώσει πίσω στην Αφροδίτη.

Οι θεές άρχισαν να μαλώνουν και να χτυπιούνται αλλά καμιά δεν μπορούσε να υπερισχύσει. Έτρεξαν λοιπόν στον πάνσοφο Δία να τους λύσει τη διαφορά. Ο Δίας αποφάσισε ότι ο Άδωνης το ένα τρίτο του χρόνου θα το περνούσε δίπλα στην Αφροδίτη, το ένα τρίτο δίπλα στην Περσεφόνη και το υπόλοιπο τρίτο όπου αυτός ήθελε.


Έτσι στο εξής ζούσε πάντοτε τέσσερις μήνες στον Κάτω Κόσμο και οκτώ με την Αφροδίτη. Κάθε φορά που ερχόταν η εποχή να εγκαταλείψει τον Άδη και ν' ανέβει πάνω στη γη, η φύση ολόκληρη τον υποδεχόταν με χαρά. Τα χωράφια γίνονταν καταπράσινα, τα λουλούδια και τα δέντρα άνθιζαν και ένα υπέροχο άρωμα πλημμύριζε την ατμόσφαιρα. Η Αφροδίτη εγκατέλειπε το θεϊκό της παλάτι στον Όλυμπο και ζούσε με το νεαρό αγαπημένο της μέσα στα βουνά και τα δάση.


Όμως το γεγονός αυτό προκάλεσε την οργή του Άρη, που ζήλευε τον Άδωνη. Έτσι, μια μέρα έστειλε έναν άγριο κάπρο που με τους χαυλιόδοντές του πλήγωσε θανάσιμα το νέο.Λένε μάλιστα πως μόλις η θεά έτρεξε να βοηθήσει τον τραυματισμένο φίλο της, πάτησε ένα αγκάθι και από το αίμα που κύλησε έβαψε κόκκινο ένα τριαντάφυλλο, μέχρι τότε υπήρχαν μόνο άσπρα τριαντάφυλλα…

Έλα να παίξουμε...Θα σου χαρίσω τη βασίλισσά μου
Ήταν για μένα μια φορά η αγαπημένη....Τώρα δεν έχω πια αγαπημένη

Θα σου χαρίσω τους πύργους μου...Τώρα πια δεν πυροβολώ τους φίλους μου
Έχουν πεθάνει από καιρό...πριν από μένα

Όλα, όλα και τ' άλογά μου θα στα δώσω...Όλα, όλα και τ' άλογά μου θα στα δώσω
Μονάχα ετούτο τον τρελό μου θα κρατήσω...που ξέρει μόνο σ' ένα χρώμα να πηγαίνει

δρασκελώντας την μιαν άκρη ως την άλλη...γελώντας μπρος στις τόσες πανοπλίες σου μπαίνοντας μέσα στις γραμμές σου ξαφνικά...αναστατώνοντας τις στέρεες παρατάξεις

Έλα να παίξουμε...Ο βασιλιάς αυτός δεν ήτανε ποτέ δικός μου
Κι ύστερα τόσους στρατιώτες τι τους θέλω!...Τραβάνε μπρος σκυφτοί δίχως καν όνειρα

Έλα να παίξουμε...Κι αυτή δεν έχει τέλος η παρτίδα...


Μ. Αναγνωστάκης

Αντισθένης

-"Η πιο αναγκαία μάθηση είναι το να ξεμάθει κανείς τις κακές συνήθειες."

-"Οι άνθρωποι που ζηλεύουν καταστρέφονται από την ίδια τους τη ζήλια, ακριβώς όπως ο σίδηρος καταστρέφεται από τη σκουριά."

-"Όταν πολλοί άνθρωποι σε επαινούν, ν' αναρωτιέσαι: "Γιατί, τι κακό έχω κάνει;"

-"Είναι καλύτερα να πέσει κανείς ανάμεσα στα κοράκια, παρά ανάμεσα σε κόλακες· διότι τα κοράκια καταβροχθίζουν τα πτώματα, αλλά οι κόλακες καταβροχθίζουν τους ζωντανούς."

Διογένης

-"Οι άνθρωποι σπεύδουν με όλη τη σοβαρότητα για ν' ακούσουν ανοησίες, αλλά είναι πολύ αργοί και περιφρονητικοί όταν το θέμα είναι σοβαρό."

-"Ανάμεσα στα άγρια ζώα το χειρότερο δάγκωμα είναι του συκοφάντη, και ανάμεσα στα ήμερα του κόλακα."

-"Ο άνθρωπος έχει περιπλέξει κάθε απλό δώρο των θεών."

-"Είμαι ο Διογένης ο Κύων. Πλησιάζω τους καλούς, γαβγίζω τους άπληστους, και δαγκώνω τους παλιανθρώπους."

Κράτης

-"Ο νόμος είναι καλό πράγμα αλλά όχι τόσο καλό όσο η φιλοσοφία. Εκεί όπου ο νόμος χρησιμοποιεί τη βία εναντίον της αδικίας, η φιλοσοφία μας πείθει με τη διδασκαλία. Η φιλοσοφία είναι καλύτερη από την κοινωνική πίεση ακριβώς στο βαθμό που είναι καλύτερο να κάνει κανείς κάτι με τη θέλησή του παρά με καταναγκασμό."

-"Για το σοφό άνδρα, η φτώχεια και η κοινωνική ασημότητα πρέπει να θεωρούνται πατρίδα του· διότι αυτές ακόμη και η τύχη δεν μπορεί να του τις στερήσει."

Δημώναξ

-"Εκείνους που φροντίζουν τα σώματα αλλά αμελούν τους εαυτούς των (δηλαδή τον εσωτερικό τους κόσμο) να μέμφεσαι, διότι είναι σαν κι αυτούς που φροντίζουν την κατοικία τους αλλά αμελούν τους ενοίκους."

-"Τόσο περισσότερο θα προσθέσεις εις την αρετή, όσο αφαιρέσεις από τις ηδονές. Διότι είναι αισχρό να παραδέχεσαι τις αρετές στους άλλους, εάν στον εαυτό σου έχεις κακίες."

-"Λιγότερα κακά υποφέρουν οι άνθρωποι από τους εχθρούς παρά από τους φίλους. Διότι από τους μεν εχθρούς φυλάσσονται, επειδή τους γνωρίζουν, στους δε φίλους ανοίγονται και υποπίπτουν σε σφάλματα, γινόμενοι ευάλωτοι."

Πηγή : http://seferou.blogspot.com

Στην, ηθελημένη ή όχι, παραποίηση πολλών λέξεων του Αρχαίου Ελληνικού κόσμου, η σύγχρονη ανθρωπότητα οπωσδήποτε χάνει πολλά. Ανάμεσα σε αυτές τις πάμπολλες λέξεις στέκει και η λέξη «Κυνικός», η οποία, προς ατυχία εκατομμυρίων ανθρώπων που οι Μούσες και η Φιλοσοφία δεν τους τίμησαν με τα δώρα τους, έχει προσλάβει αρνητικό νόημα σε όλες τις ευρωπαϊκές γλώσσες, ενώ τα σύγχρονα ημέτερα λεξικά ορίζουν μυωπικώς τον «Κυνικό» ως τίποτε περισσότερο από ένα πρόσωπο το οποίο... «εκ συστήματος διαπιστώνει λάθη και δυσπιστεί σε ό,τι αφορά τη σοβαρότητα ή αγαθότητα των ανθρώπινων προθέσεων και πράξεων και αντιδρά πάντοτε με ειρωνεία και σαρκασμό»

Στο παλαιό καλό, σαν το κρασί που λέμε, «Λεξικό Σούδα», θα διαβάσουμε ωστόσο εντελώς άλλα πράγματα, ότι δηλαδή ο «Κυνισμός» είναι «ΑΙΡΕΣΙΣ ΦΙΛΟΣΟΦΩΝ. Ο ΔΕ ΟΡΙΣΜΟΣ ΑΥΤΟΥ ΣΥΝΤΟΜΟΣ ΕΠ’ ΑΡΕΤΗ ΟΔΟΣ. ΤΕΛΟΣ ΔΕ ΤΟΥ ΚΥΝΙΣΜΟΥ ΤΟ ΚΑΤ’ ΑΡΕΤΗ ΖΗΝ.. ΗΡΕΣΚΕ Δ’ ΑΥΤΟΙΣ ΛΙΤΩΣ ΒΙΟΥΝ, ΑΥΤΑΡΚΕΣΙ ΧΡΩΜΕΝΟΙΣ ΣΙΤΙΟΙΣ, ΠΛΟΥΤΟΥ ΚΑΙ ΔΟΞΗΣ ΚΑΙ ΕΥΓΕΝΕΙΑΣ ΚΑΤΑΦΡΟΝΕΙΝ..». Οι «Κυνικοί» επομένως ήταν Φιλοσοφική Σχολή, και μάλιστα μία από τις μακροβιότερες.
Η Σχολή τους, ιδρύθηκε από τον Αντισθένη (445 – 360 ή 444 - 368), υιό ενός Αθηναίου και μίας δούλης από τη Θράκη, διακριθέντα πολεμιστή στη μάχη της Τανάγρας και μετέπειτα μαθητή του σοφιστή Γοργίου στη Ρητορική, και εν συνεχεία, στη Φιλοσοφία, του Σωκράτους, στον θάνατο του οποίου υπήρξε παρών. Για τον Αντισθένη και τους μαθητές του, η Φιλοσοφία είναι καθαρά κοσμική σοφία, ενώ η Αρετή, αν και εξακολουθεί να παραμένει σκοπός του βίου, είναι κάτι το απολύτως πρακτικό που δεν χρειάζεται ούτε πολλά λόγια, ούτε επίπονη εκπαίδευση (Διογένης Λαέρτιος 6, 2)

Δίνοντας συνεπώς έμφαση στον καθημερινό Τρόπο αντί στη Θεωρία, οι «Κυνικοί» επίγονοι του Αντισθένους, οι λεγόμενοι και «Αντισθενικοί», ταξίδευσαν με ιεραποστολική σχεδόν διάθεση από άκρου σε άκρο του Ελληνιστικού και Ρωμαϊκού κόσμου, ντυμένοι πτωχικά, μ' ένα σακούλι στον ώμο για τη λιγοστή τροφή τους, αντισυμβατικοί σε όλους τους τομείς, βρώμικοι, ατημέλητοι και προκλητικοί τόσο στα λόγια όσο και στα έργα τους, και καθιέρωσαν περισσότερο μία φιγούρα στάσεως, μορφής και συμπεριφοράς, παρά ένα οργανωμένο φιλοσοφικό σύστημα.

( Αποσπάσματα )


Η κραυγή που γροικάς δεν είναι δική σου. Δε μιλάς εσύ. Μιλούν αρίφνητοι πρόγονοι με το στόμα σου. Δεν πεθυμάς εσύ. Πεθυμούν αρίφνητες γενιές απόγονοι με την καρδιά σου…
Η ράτσα σου είναι το μεγάλο σώμα, το περασμένο, το τωρινό και το μελλούμενο. Εσύ είσαι μια λιγόστιγμη έκφραση, αυτή είναι το πρόσωπο.Εσύ είσαι ήσκιος, αυτή κρέας…

Δεν είσαι λεύτερος…Αόρατα μυριάδες χέρια κρατούν τα χέρια σου και τα σαλεύουν. Όταν θυμώνεις, ένας πρόπαπος αφρίζει στο στόμα του, όταν αγαπάς, ένας προγονός απηλιώτης μουγκαλιέται, όταν κοιμάσαι, ανοίγουν οι τάφοι μέσα στη μνήμη και γιομίζει φαντάσματα η κεφαλή σου!
Σαν ένας λάκκος αίμα είναι η κεφαλή σου και μαζώνουνται κοπαδιαστάοι ψυχές των πεθαμένων και σε πίνουν και ζωντανεύουν. "Μην πεθάνεις, για να μην πεθάνομε! φωνάζουν μέσα σου οι νεκροί….Δεν προφτάσαμε να κάνομε έργα τις ιδέες μας….Κάμε τις έργα εσύ.
Έχεις ευθύνη. Δεν κυβερνάς πια μονάχα τη μικρή, ασήμαντη ύπαρξή σου. Είσαι μια ζαριά, όπου για μια στιγμή παίζεται η μοίρα του σογιού σου. Κάθε σου πράξη αντιχτυπάει σε αρίφνητες μοίρες. Ως περπατάς, ανοίγεις, δημιουργάς την κοίτη, όπου θα μπει και θα οδέψει ο ποταμός τηςράτσας….

Είσαι ένα φύλλο στο μέγα δέντρο της ράτσας….
Ποιος είναι ο σκοπός σου…;

Το πρώτο σου χρέος, εκτελώντας τη θητεία σου στη ράτσα, είναι νανιώσεις μέσα σου όλους τους προγόνους. Το δεύτερο, να φωτίσεις την ορμή τους και να συνεχίσεις το έργο τους….Το τρίτο σου χρέος, να παραδώσεις στο γιο τη μεγάλη εντολή να σε περάσει…

Μια δύναμη μέσα σου, ανώτερή σου, διαπερνάει συντρίβοντας το κορμίκαι το νου σου και φωνάζει: "Παίξε το τωρινό, το σίγουρο, μην το λυπάσαι, παίξε το για χάρη του αβέβαιου και μεγαλύτερού σου. Μην κρατάς τίποτα για υστερνή.

Μου αρέσει ο κίντυνος. Μπορεί να χαθούμε, μπορεί να σωθούμε. Μη ρωτάς! Απίθωνε κάθε στιγμή στα χέρια του κιντύνου τον κόσμο όλο!....Εγώ, ο σπόρος του αγέννητου, τρώγω τα σωθικά της ράτσας μου και….φωνάζω!

( Αποσπάσματα ) Επί 21 αιώνες, Δύση και Ανατολή, κρατούν τον Έλληνα καθισμένο στο σκαμνί, στη θέση του αιώνια κατηγορούμενου: Λατίνοι, Εβραίοι,Πάπες, Τούρκοι, Δυτικοευρωπαίοι. Όλοι βυζαίνουν, κρεμασμένοι από το μαστό του, και δεν του συχωρούν πως δεν τα καταφέρνουν να
απογαλακτιστούν...


Ένα κοχύλι ζει και πεθαίνει πιο σοφά από έναν θεοφοβούμενο, μαραζωμένο από το φόβο του θανάτου, που συμβιβάζεται σε μια ζωή με πίστωση, με μικρές μικρές μίζερες δόσεις. Ο χριστιανισμός σκότωσε την επίγνωση για την ομορφιά της ζωής και τον έρωτα για τη μοναδικότητα της, με την αιώνια ένοχη και την απειλή της τιμωρίας. Η ανάγκη του θεού στον χριστιανό είναι ο φόβος για την ελευθερία....


Ο χριστιανισμός έχει μια και μόνη ιδεολογία στην πραγματικότητα:...την Αντιγνώση

Πίσω ηλίθια δάκρυα μου, πίσω στην φυσική πηγή σας...

Το σημάδεμα στην αρχαιότητα λεγόταν «στίξη» (χτύπημα) ή «κατάστιξη», και η πράξη στιγματισμός. Το σημάδεμα του σώματος λεγόταν δερματοστιξία.

Το τατουάζ είναι πράξη που είχε πάντοτε μαγικό χαρακτήρα. Στις περισσότερες κοινωνίες αναγνωριζόταν μαγική δύναμη σε εκείνους που επιδίδονταν στο τατουάζ. Συνήθως το τατουάζ αποτελεί δοκιμασία μυήσεως ή αναγνωρίσεως του φύλου, του αξιώματος κλπ. Γίνεται όμως περισσότερο για τη μαγική, προφυλακτική, και θεραπευτική
αξία του!

Πρόγονος των τατουάζ εικάζεται πως είναι η παράδοση εκδήλωσης πένθους των πρωτόγονων φυλών. Χάραζαν το σώμα τους και έτριβαν κάρβουνα μέσα στις τομές, με αποτέλεσμα μετά τη θεραπεία τους, τα αδιάλυτα μόρια του κάρβουνου να παραμένουν μέσα στο δέρμα
Οι παλαιστές και οι μονομάχοι στην αρχαιότητα έφεραν τατουάζ σε ένδειξη αδελφοσύνης. Πολλές φυλές το χρησιμοποιούσαν σαν ένδειξη πένθους ενώ σε άλλες υποδήλωναν τη κοινωνική τους θέση και το αξίωμα. Σε άλλες δήλωναν πως τα άτομα που τα έφεραν ήταν ώριμα για κοινωνική ζωή.

Οι αρχαίοι Έλληνες γνώριζαν τη τεχνική της δερματοστιξίας ήδη από τη Μυκηναϊκή εποχή, ωστόσο δεν έπαυαν να την θεωρούν ως συνήθεια των βαρβάρων. Χαρακτηριστικό δουλείας, υποτέλειας και υποταγής!
Ο Πλούταρχος αναφέρει πως οι Συρακούσιοι μετά τη συντριβή των Αθηναίων στις Συρακούσες της Σικελίας, έβαλαν ένα άλογο με τη μορφή τατουάζ στα μέτωπα των αιχμαλώτων!

Στην αρχαία Αίγυπτο έχουν βρεθεί μούμιες της 6ης Δυναστείας (2000 π. Χ.) με τατουάζ! Θεωρούσαν το τατουάζ ως ιερό σημάδι και απαγορευόταν να το έχει κανείς πάνω του εκτός από τον Φαραώ. Το ταύτιζαν με τη γονιμότητα και την αρχοντιά. Με τατουάζ κοσμούσαν τους νεκρούς τους πιστεύοντας ότι ασκούσε μαγικές ευεργετικές επιδράσεις. Τα τατουάζ με σκούρα χρώματα που φέρουν στη κοιλιά, στα χέρια και στα πόδια οι μούμιες τις 6ης Δυναστείας θεωρούνται από τους επιστήμονες θρησκευτικής σημασίας

Στη Δύση εμφανίζεται το τατουάζ αρχικά στους Σταυροφόρους και το 1691 από τον Γουΐλιαμ Ντάμφερ εξερευνητή θαλασσών στην επιστροφή του στο Λονδίνο μετά τα ταξίδια του στην Πολυνησία και στα νησιά του Ειρηνικού. Στα τέλη του 17ου αιώνα το τατουάζ μεταφέρεταιουσιαστικά στην Ευρώπη από τον Κάπτεν Κούκ, ο οποίος φέρνει μαζί του ειδικούς τεχνίτες από την Πολυνησία με σκοπό τη διάδοσή του..

Στις αρχές του 18ου αιώνα το τατουάζ γίνεται μόδα στις αριστοκρατικές τάξεις της Ευρώπης και ύστερα εγκαταλείπεται. Τον 19ο αιώνα γίνεται πάλι μόδα στην Αγγλία και σε κάποιες Ευρωπαϊκές χώρες..

Πηγή Φωτογραφιών : http://www.myspace.com/lakedaimoniostixis

Η Σαπφώ σύμφωνα με τον μύθο απογοητευμένη από τον άτυχο έρωτα της για το Φάωνα, αυτοκτόνησε πέφτοντας στη θάλασσα από το ακρωτήριο Λευκάτας, που βρίσκεται στη Λευκάδα.

Αυτό αναφέρεται και στο λεξικό Σούδα, όπου διαβάζουμε για τη Σαπφώ:
«Λέσβια εκ Μυτιλήνης ψάλτρια δ’ έρωτας Φάωνος του Μυτιληναίου εκ του Λευκάτου κατεπόντησαν εαυτήν».

Η διάσημη λυρική ποιήτρια της αρχαιότητας Σαπφώ, καταγόταν από τη Μυτιλήνη…Έζησε από το 630 π.Χ. μέχρι το 570 περίπου π.Χ. και από αυτά τα χρόνια, τα 8, 603-595 π.Χ., τα έζησε στη Σικελία. Επιστρέφοντας στη Λέσβο, έκανε το σπίτι της μουσικό και ποιητικό σχολείο, όπου πήγαιναν πολλές νέες κοπέλες της εποχής της.

Τα ποιήματά της, γράφθηκαν στην αιολική διάλεκτο, έχουν μεγάλη συναισθηματικότητα, χάρη και περιπάθεια. Τη θαύμαζαν και την τιμούσαν σ' όλη την Ελλάδα και την ονόμαζαν δέκατη μούσα, Λεσβία αηδόνα, αδελφή των Χαρίτων.
Τα ποιήματά της περιλάμβαναν ωδές, ερωτικά ποιήματα, ελεγείες, επιθαλάμια κι επιγράμματα. Πολύ λίγα όμως απ' τα περίφημα ποιήματα της μεγάλης ποιήτριας σώθηκαν, όπου τραγούδησε την ομορφιά της ζωής, την αγάπη, το γάμο, και την οικογενειακή ευτυχία.
Αφιέρωσε ύμνους στην Αφροδίτη, σε αθάνατους και σε θνητούς.

Η Σαπφώ (κατά το λεξικό της Σούδας)έφυγε από την Ερεσό και πήγε στη Μυτιλήνη, σπουδαίο πολιτιστικό κέντρο όπου και παντρεύτηκε κάποιον Κερκύλα από την Άνδρο, από τον οποίο απέκτησε και κόρη στην οποία έδωσε το όνομα της μητέρας της. Σε κάποιο ποίημά της μάλιστα λέγει: "Έχω εγώ μία ωραία κόρη που μοιάζει στο πρόσωπο με τα χρυσά άνθη, την αγαπητή Κλείδα, που δεν την αλλάζω ούτε με τη Λυδία, ούτε με την αξιαγάπητη Μυτιλήνη".

Ανάμεσα στα χρόνια 603- 595 π.Χ. η Σαπφώ αναγκάστηκε να αφήσει τη Μυτιλήνη και να καταφύγει στις Συρακούσες εξαιτίας της πολιτικής διαμάχης. Ξαναγύρισε ανάμεσα στα χρόνια 590- 580 π.Χ., οπότε μετά την κατάλυση της τυραννίας πήρε την εξουσία στα χέρια του ο Πιττακός. Στη Μυτιλήνη έδειχναν το τάφο της και στις Συρακούσες της είχαν κατασκευάσει κενοτάφιο. Είχε τέτοια φήμη που τη θεωρούσαν τη δεκάτη από τις Μούσες. Ο Σόλωνας είχε εκφράσει την επιθυμία να μην πεθάνει αν δεν κατόρθωνε να διδαχθεί ένα ποίημά της, που τόσο του άρεσε.

Ο Πλάτωνας αποκαλούσε τη Σαπφώ σοφή και ο Οράτιος θεωρούσε τα τραγούδια της άξια ιδιαίτερου θαυμασμού και από τους νεκρούς ακόμη του κάτω κόσμου.....

Περπατώ... περπατώ... μόνη στο δάσος.
Κι ο λύκος ακολουθεί πιστά τα βήματά μου.
Ποιος είπε πως φοβήθηκα ποτέ το λύκο;
Εγώ τον κυνηγό φοβάμαι…..Από κείνον τρέχω να σωθώ…

Αλκυόνη Παπαδάκη

Περπατώ … περπατώ … Μόνη στο δάσος.
Κι ο λύκος ακολουθεί τα βήματά μου….
Όταν κάθομαι να ξεκουραστώ έρχεται κοντά και ακουμπά το κεφάλι μου στα γόνατά μου.
Τότε τα βλέμματά μας σμίγουν…εγώ κι ο λύκος νιώθουμε πως κάτι έχουμε κερδίσει.
Δεν ξέρουμε τι ακριβώς….Κι ούτε μας αρέσουν τόσο οι αναλύσεις.
Κάτι… Σαν μάχη.... Κάτι… Σαν κρυμμένο θησαυρό.

Αλκυόνη Παπαδάκη

Από τα πανάρχαια χρόνια, στις διάφορες πολυθεϊστικές Παραδόσεις των Εθνών, ο λύκος τέθηκε να συμβολίζει τα ανώτερα ιδανικά των ελευθέρων ανθρώπων, δηλαδή την Αξιοπρέπεια, την Αφοσίωση, την Επιμονή και την Γενναιότητα, αλλά κυρίως -λόγω του ότι βλέπει άριστα την νύκτα- την Φώτιση . Υπό αυτές λοιπόν τις συμβολιστικές, ο λύκος θεωρείται ιερό ζώο των Ελλήνων Θεών Ηλίου ("Λυκάβας" στον Όμηρο και τον Ιουλιανό) και Απόλλωνος (υπό την επίκληση "Λύκιος") και Άρεως, αλλά και των Ρωμαίων Mars και Silvanus, καθώς και του ηλιακού Θεού Bellenus των Κελτών και του ηλιακού Θεού των Αιγυπτίων Ρα.

Στην Ρωμαϊκή πολυθεϊστική Παράδοση, ο λύκος συμβολίζει την ρώμη και την ανδρεία για αυτό και με γάλα λύκαινας (Λύκαινα του Καπιτωλίου, άγαλμα της Ρωμαϊκής Ψυχής) θέλει η συγκεκριμένη Παράδοση να έχουν ανατραφεί οι γενάρχες Ρωμύλος και Ρώμος. Στην Σκανδιναβογερμανική Παράδοση επίσης, ο λύκος συμβολίζει τη Νικηφορία και την Ισχύ, για αυτό και ο ύπατος Θεός Wodan (στα σαξωνικά Odin) απεικονίζεται συχνά να ιππεύει σε λύκους ή να έχει λύκους ως παραστάτες του. Όπως και στις υπόλοιπες Παραδόσεις της Ευρώπης, και στην συγκεκριμένη συμβολίζει επίσης την Ψυχοπομπή ή Ονειροπομπή (Ερμής των Ελλήνων και Οdin των Σκανδιναβογερμανών), την Φώτιση (εξ ού και ιερό ζώο του Θεού Baelder) αλλά και την Ενόραση, για αυτό και οι Σουηδές ιέρειες των δασών Βαργκαμόρες (Vargamors) ζούσαν ανάμεσα σε λύκους.

Στην Σαμανιστική Παράδοση επίσης των Πρώτων Εθνών ("Ινδιάνων"), ο λύκος κατέχει την ανώτατη ίσως θέση ανάμεσα στα τοτεμικά ιερά ζώα, αφού συμβολίζει...
1. Την αξιοπρέπεια και το θάρρος μπροστά στον θάνατο
2. Τον κύκλο των Αναγεννήσεων
3.Το Όνειρο και την Ενόραση
4. Την αρμονική ζεύξη του Ενστίκτου με την Νόηση
5. Την Κοινωνικότητα και την Συντροφικότητα
6. Την Νικηφορία, την Αυτοπροστασία και την Προστασία των οικείων προσώπων.
7. Την Επιμονή και την Υπομονή

Αντιθέτως, στην Ιουδαϊκή μονοθεϊστική Παράδοση, ο λύκος ταυτίζεται μόνο με την σκληρότητα, την δίψα για αίμα και την αρπακτικότητα (Γεν. ΜΘ 27). Από εκεί επηρεασμένη η Χριστιανική Παράδοση θα περάσει σε μία απίθανη επίθεση κατά του λύκου, ο οποίος, για τα αρρωστημένα μυαλά των "Πατέρων" συμβόλιζε τάχα το Απόλυτο Κακό, τον Διάβολο τον ίδιο, τον "Φθορέα του Ποιμνίου", την Πανουργία και την.. Αίρεση (!!)

Μέσα σε αυτό το αρρωστημένο φαντασιακό, ο λύκος (όπως και άλλα άτυχα ζώα που μίσησαν οι χριστιανοί, λ.χ. γάτα, κουκουβάγια, αρκούδα, κοράκι κ.λ.π.) κατεδικάσθη ουσιαστικά επί δύο χιλιετίες να παίξει τον ρόλο του απόλυτου "Κακού" στα μυαλά των μέσων ανθρώπων και φυσικά να υποστεί τις συνέπειες, που ήταν συστηματική εξόντωσή του σε βαθμό που να αποτελεί πλέον ένα από τα απειλούμενα είδη αυτού του πλανήτη. Υπήρξε τόσο βαθιά η παραφροσύνη των χριστιανών κατά αυτού του υπερήφανου ζώου, που για μισόν περίπου αιώνα (1550 -1600) εξόντωναν όχι μόνο όλους τους λύκους αλλά και εκατοντάδες ανθρώπους της Γαλλίας, της Ολλανδίας και της Γερμανίας, με την κατηγορία της.. "λυκανθρωπίας" (!!) Στην παραφροσύνη είχαν προηγηθεί φυσικά των δυτικών οι ανατολίτες χριστιανοί (όπως και σε ένα σωρό άλλα πράγματα, λ.χ. καύση ανθρώπων, δημόσια πυρπόληση βιβλίων, Ιερά Εξέταση, στρατόπεδα συγκεντρώσεως κ.ά.): στην υπότουρκη Κωνσταντινούπολη ο χριστιανικός πληθυσμός "βλέπει" στη διάρκεια μίας νύκτας του 1542 συνάθροιση.. 150 "λυκανθρώπων" σε μία πλατεία της Κωνσταντινουπόλεως (Colen de Plancy, "Dict. Infernal").
Παρά την παράνοια ωστόσο των μονοθεϊστών ανθρώπων απέναντι σε αυτό το υπέροχο ζώο, αυτό το ίδιο παρέμεινε και παραμένει (τουλάχιστον όσο δεν έχουν καταφέρει ακόμη να το αφανίσουν από προσώπου γης..) το ίδιο υπέροχο, ελεύθερο και αξιοπρεπές, όπως και τότε που οι παρελθόντες, ανώτεροι του βαρβαρικού σημερινού, πολιτισμοί, όπως προείπαμε, το τιμούσαν και το θεωρούσαν ιερό…

Κάθομαι μόνη στο μισοσκόταδο, που έχει απλώσει στο σπίτι το σούρουπο…. Μόνη με τις αναμνήσεις που έρχονται να με βρούν σε κάτι τέτοιες ώρες σιωπής. Τις φοβάμαι και μαζί τις αναζητώ...

Τι παράξενος που είναι ο άνθρωπος; Ζει την ζωή του, προχωρεί πάνω στο δρόμο της, συναντάει καινούργιες χαρές, καινούργιες λύπες… Τις αναμνήσεις του όμως τις φυλάει πάντοτε κάπου, σε κάποια μυστική άκρη της, της ψυχής και του νου…Και κάθε τόσο ανοίγει τη σφαλιστή πόρτα…ψάχνει ανάμεσα τους, ακόμη και αν τον κάνουν να πονά…Μπορώ να πω πως νιώθει μια περίεργη ικανοποίηση σε αυτό του τον πόνο…

Δεν ξέρω πώς να αρχίσω…Είναι τόσες πολλές οι σκέψεις μου, μα δεν μπορώ να τις βάλω σε μια σειρά. Σκόρπια αισθήματα, σκόρπιες ιδέες, που προσπαθούν να βρούν τον δρόμο τους…μα κάτι τους σταματά, τους εμποδίζει…μένουν μόνα σε μια γωνιά του μυαλού μου. Νιώθουν την ίδια μοναξιά με μένα…

Θέλω να με συγχωρέσεις για αυτό μου το γράμμα, αλλά δεν γινόταν διαφορετικά…Προσπάθησα πάρα πολύ και πίεσα τον εαυτό μου να σε ξεχάσει…μάλλον όμως τα αισθήματα μου για σένα ήταν τόσο δυνατά, που υπερίσχυσαν του εαυτού μου και της λογικής. Ξέρω πως μερικές φορές δεν σου φέρθηκα όπως έπρεπε, εκείνες τις στιγμές δεν έκανε κουμάντο η λογική αλλά η καρδιά…Η καρδιά δεν έχει λογική…δεν έχει πολλές φορές ούτε αξιοπρέπεια, έστω και αν εμείς της την επιβάλλουμε πιεστικά…

Βγάζω από το λαιμό μου το κρεμαστό που μου χάρισες. Το σφίγγω στα χέρια μου, σαν να κρατάω εσένα…Μακάρι να μπορούσα να πάρω πίσω όλα εκείνα τα μεγάλα λόγια που σου είπα…μακάρι να ερχόσουν και με ένα σου βλέμμα, να μου έλεγες ‘Τέρμα το ταξίδι και οι περιπλανήσεις…Η Ιθάκη σου, σε περιμένει…’

Δεν περνάει μέρα που να μην σε θυμηθώ, τις βόλτες στην παραλία, τα βράδια που ξυπνούσα και σε έπιανα να με κοιτάς, τους ομηρικούς καβγάδες μας…που πάντα τέλειωναν λίγα λεπτά αφότου ξεκινούσαν, τα παραμύθια που σκαρφιζόσουν για να με βάλεις για ύπνο…τον υπέροχο καφέ που έφτιαχνες…έναν και για τους δύο.

Αποφεύγω όμως να θυμηθώ, ότι ποτέ δεν ήσουν δικός μου…Είχες ήδη φτιάξει την ζωή σου…και πάντα άνηκες εκεί…στην οικογένεια σου. Η ανόητη καρδιά μου ξεγελάστηκε για λίγο…έζησε στο όνειρο, πολέμησε με έναν αόρατο εχθρό και τελικά ηττήθηκε…

Χαίρομαι που σου έγραψα αυτό το γράμμα…και ας ξέρω πως δεν θα το διαβάσεις…Λυπάμαι όμως που δεν θα έρθει ποτέ εκείνη η μέρα…Η μέρα που θα θυμόμαστε, ότι περάσαμε, αγκαλιά και θα γελάμε…

Τι ωραία Θεέ μου…τι ωραία…χάμου στο χώμα ποδοπατημένη,να κρατάω ακόμη μες στα μάτια μου…ένα τέτοιο μακρινό του παρελθόντος πένθος…

Κάποτε ένας ευγενής είχε τρεις κόρες, μία εξ αυτών η Ψυχή. Η Ψυχή ήταν πάρα πολύ όμορφη, και η εμφάνισή της αυτή προκάλεσε τον αμέριστο θαυμασμό των ανθρώπων αλλά και την ζήλια της θεάς Αφροδίτης...
Από το φθόνο της η θεά έβαλε τον γιο της Έρωτα, να χτυπήσει την Ψυχή με τα βέλη του και να την κάνει να ερωτευτεί κάποιον πάρα πολύ άσχημο. Ο Έρως όμως αντικρίζοντας την, γοητεύτηκε τόσο πολύ που έστρεψε κατά λάθος, τα βέλη του πάνω του...


οι γονείς της νέας, επειδή ανησυχούσαν για την τύχη της και την αποκατάστασή της. Πήγαν λοιπόν να συμβουλευτούν μαντείο. Ο μάντης, με διαταγή του Έρωτα, έδωσε χρησμό πως λόγω της ομορφιάς της η Ψυχή προορίζεται για θεό και πως πρέπει να την αφήσουν σε ένα βουνό για να την πάρει, όπως και έγινε...
Ολομόναχη η Ψυχή στο βουνό περίμενε την άγνωστη της μοίρα, όταν ο Ζέφυρος με εντολή του Έρωτα την μετέφερε στο παλάτι που είχε κτίσει για αυτήν. Ο γάμος έγινε, αλλά ο Έρωτας έβαλε όρο στην Ψυχή να μην προσπαθήσει ποτέ να δει την μορφή του, γιατί θα έφευγε μακριά της για πάντα. Αντάμωναν λοιπόν στο σκοτάδι και μόνο.

Ο καιρός περνούσε, η Ψυχή ήταν ευτυχισμένη, βέβαια δεν είχε δει ποτέ τον άντρα της και φυσικά δεν γνώριζε και την ταυτότητά του, αλλά κάποια στιγμή ένοιωσε την ανάγκη να δει τουλάχιστον την οικογένεια της. Παρακάλεσε τον σύζυγο της να επιτρέψει στις αδερφές της να την επισκεφθούν. Οι αδερφές, ζηλεύοντας την τύχη της Ψυχής, βάλθηκαν να την τρομάξουν και να την απογοητεύσουν. Την έπεισαν πως ο άντρας της είναι ένα τέρας και για αυτό τον λόγο δεν της παρουσιάζεται ποτέ, και πως το καλύτερο που έχει να κάνει είναι να τον σκοτώσει...

Τρομαγμένη πια η Ψυχή, κρύβει ένα λύχνο και ένα μαχαίρι, προκείμενου να πραγματοποιήσει το μακάβριο σχέδιο της. Όταν το βράδυ, υπό το αμυδρό φως της φλόγας έσκυψε πάνω από τον Έρωτα για να τον μαχαιρώσει, είδε την μορφή του και τα έχασε. Μία σταγόνα λάδι ξέφυγε τότε από το λυχνάρι και έπεσε πάνω στον Έρωτα με αποτέλεσμα να τον ξυπνήσει. Ο Έρως βλέποντας την Ψυχή να τον κοιτάει, πέταξε μακριά όπως την είχε προειδοποιήσει....

Απελπισμένη η Ψυχή άρχισε να τον ψάχνει…. Κάποια στιγμή έφτασε σε έναν ναό, αφιερωμένο στη Δήμητρα. Αναθαρρημένη πέρασε το κατώφλι και παρακάλεσε τη θεά να τη βοηθήσει. Η Δήμητρα, ανήμπορη, την παρέπεμψε στην Αφροδίτη, μητέρα του Έρωτα...
Η Αφροδίτη προκειμένου να βοηθήσει την Ψυχή της όρισε μια σειρά από εργασίες που θα δοκίμαζαν την υπομονή, την επιμονή και το θάρρος της και τη θεά θα βοηθούσαν στις δοκιμασίες αυτές η Ανησυχία και η Λύπη. Η τελευταία, από τις τρεις δοκιμασίες όριζε να πάει στον Άδη και να ζητήσει από την Περσεφόνη, εκ μέρους της Αφροδίτης να βάλει σε ένα κουτί λίγη από την ομορφιά της. Η Περσεφόνη δεν αρνήθηκε το αίτημα, γέμισε το κουτί και όρισε στην Ψυχή να μη το ανοίξει. Η περιέργεια όμως της Ψυχής υπερέβηκε τις οδηγίες και άνοιξε το κουτί που περιείχε τον ύπνο της Στυγός. Βυθίστηκε τότε η νέα σε βαθύ ύπνο...


Ο Έρως, όλο αυτό το διάστημα, ανάρρωνε, φυλακισμένος στο παλάτι της Αφροδίτης. Για καλή τύχη της Ψυχής, όταν εκείνη βυθίστηκε στον ύπνο, ο Έρως είχε καταφέρει να αποδράσει και σαν τρελλός έψαχνε να τη βρει. Έτσι μόλις την είδε, με τα βέλη του, μπόρεσε να τη σώσει. Τη συγχώρεσε, τη συμφιλίωσε με την Αφροδίτη και τέλος την οδήγησε στον Όλυμπο, όπου ο Δίας της πρόσφερε Αμβροσία και έγινε αθάνατη...

Ο Έρωτας και η Ψυχή, αγαπημένοι και μονιασμένοι, έφεραν κάποια στιγμή στον κόσμο και την κόρη τους... την Ηδονή

Όταν γεννήθηκε ο Νάρκισσος, γιoς του ποταμού Κηφισού και της νύμφης Λειριώπης, ο μάντης Τειρεσίας προφήτευσε ότι θα ζήσει ως τα βαθειά γεράματα, γιατί δεν θα μάθει ποτέ τον εαυτό του.
Σύμφωνα με μία από τις παραδόσεις ήταν τόσο όμορφος που κανείς δεν μπορούσε να αντισταθεί στη γοητεία του. Ο Οβίδιος στο έργο του "Μεταμορφώσεις" αναφέρει ότι τον είχαν ερωτευθεί όλες οι νύμφες του δάσους.


Η Ηχώ ήταν μια από τις νύμφες, που ήταν αγιάτρευτα ερωτευμένη με τον Νάρκισσο, αλλά δεν μπορούσε να του μιλήσει, γιατί την είχε τιμωρήσει ηΉρα, να επαναλαμβάνει ηλιθίως, μόνο την τελευταία λέξη της φράσης των άλλων, όταν κατάλαβε πως τη παραπλανούσε μένοντας μαζί της να της μιλά με σκοπό να την κρατά απασχολημένη, όταν ο Δίας ερωτοτροπούσε με τις άλλες νύμφες, δίνοντας έτσι το χρόνο στις φίλες της να ξεφεύγουν την οργή της.

Η Ηχώ ακολουθούσε παντού τον Νάρκισσο, σιωπηλή και ερωτευμένη. Μια μέρα που ο Νάρκισσος κυνηγούσε ελάφια, άκουσε δίπλα του ένα απρόσμονο θόρυβο..
-Είναι κανείς εδώ; ρώτησε
και η Ηχώ απάντησε: ΕΔΩ...
ξαφνιασμένος ο Νάρκισσος λέει: 'Ελα! Έλα.. Πλησίασε..
και η Ηχώ απαντά: ΠΛΗΣΙΑΣΕ και με χαρά προχώρησε προς τον Νάρκισσο...
αλλά εκείνος την σπρώχνει πάνω στους θάμνους και έφυγε...


Η Ηχώ.. έμεινε για ώρες, μόνη της να κλαίει, επαναλαμβάνοντας την λέξη "πλησίασε". Πέρασε καιρός πολύς, αλλά η Ηχώ δεν μπορούσε να ξεχάσει τον Νάρκισσο και την άκαρδη και ύπουλη συμπεριφορά του ..συνέχισε να κλαίει με παράπονο και να επαναλαμβάνει χωρίς σταματημό την τελευταία λέξη του Νάρκισσου, ΠΛΗΣΙΑΣΕ...


Ο Νάρκισσος συνέχισε να κυνηγά τα ελάφια.. ώσπου μια μέρα συνάντησε μια πανέμορφη λίμνη. Εντυπωσιάστηκε και σταμάτησε να την θαυμάσει...Ξάπλωσε στο έδαφος δίπλα της και είδε την μορφή του να καθρεφτίζεται στα πεντακάθαρα νερά της....

Ήταν τόση η έκπληξή του ώστε πέρασε για ώρες κοιτάζοντας κάθε λεπτομέρεια του προσώπου του... κάποια στιγμή προσπάθησε ν'αγγίξει και να χαϊδέψει την υδάτικη εικόνα του.. αλλά έχασε την ισορροπία του και έπεσε στα βαθειά νερά της λίμνης και πνίγηκε. Η Ηχώ.. που δεν τον είχε συγχωρήσει.. όλη την ώρα του φώναζε θυμωμένη…. "ΠΛΗΣΙΑΣΕ" μόλις είδε τον Νάρκισσο πεθαμένο, πόνεσε πολύ…

κι ήταν τόσο θλιμμένος ο θρήνος της, που ο Δίας συγκινημένος.. μεταμόρφωσε τον Νάρκισσο σε ένα πανέμορφο λευκό λουλούδι της Άνοιξης και την Ηχώ την μεταμόρφωσε σε αέρινη Φωνή… ώστε να μπορεί να χαϊδεύει, για πάντα, απαλά τα πεταλά του και να σκορπά τριγύρω το μεθυστικό άρωμά του και να θυμίζει τον ανεκπλήρωτο έρωτα….

Ηχώ και Νάρκισσος...

Τὴ γλῶσσα μοῦ ἔδωσαν ἑλληνική.
τὸ σπίτι φτωχικὸ στὶς ἀμμουδιὲς τοῦ Ὁμήρου...
Μονάχη ἔγνοια ἡ γλῶσσα μου στὶς ἀμμουδιὲς τοῦ Ὁμήρου...
Ἐκεῖ σπάροι καὶ πέρκες...ἀνεμόδαρτα ρήματα...ρεύματα πράσινα
μὲς στὰ γαλάζια ὅσα εἶδα στὰ σπλάχνα μου ν' ἀνάβουνε
σφουγγάρια, μέδουσες....μὲ τὰ πρῶτα λόγια τῶν Σειρήνων
ὄστρακα ρόδινα μὲ τὰ πρῶτα μαῦρα ρίγη...

Μονάχη ἔγνοια ἡ γλῶσσα μου, μὲ τὰ πρῶτα μαῦρα ρίγη...

Ἐκεῖ ρόδια, κυδώνια θεοὶ μελαχροινοί, θεῖοι κ' ἐξάδελφοι...
τὸ λάδι ἀδειάζοντας μὲς στὰ πελώρια κιούπια...
Καὶ πνοὲς ἀπὸ τὴ ρεμματιὰ...εὐωδιάζοντας λυγαριὰ καὶ σχῖνοσπάρτο καὶ πιπερόριζα
μὲ τὰ πρῶτα πιπίσματα τῶν σπίνων...
ψαλμῳδίες γλυκὲς μὲ τὰ πρῶτα-πρῶτα Δόξα Σοί...

Μονάχη ἔγνοια ἡ γλῶσσα μου, μὲ τὰ πρῶτα-πρῶτα Δόξα Σοί!..

Ἐκεῖ δάφνες καὶ βάγια...θυμιατὸ καὶ λιβάνισμα...
τὶς πάλες εὐλογώντας καὶ τὰ καριοφίλια...στὸ χῶμα τὸ στρωμένο μὲ τ' ἀμπελομάντιλα
κνῖσες, τσουγκρίσματα....καὶ Χριστὸς Ἀνέστη....μὲ τὰ πρῶτα σμπάρα τῶν Ἑλλήνων!
Ἀγάπες μυστικὲς μὲ τὰ πρῶτα λόγια του Ὕμνου...

Μονάχη ἔγνοια ἡ γλῶσσα μου, μὲ τὰ πρῶτα λόγια του "Υμνου....

Ο Πυγμαλίων μισούσε τις γυναίκες. Εκεί στην Αμαθούντα της Κύπρου που ζούσε,τις έβλεπε με πόσο έκλυτο βίο διαβιούσαν και για αυτό το λόγο ζούσε μοναχός του και απέφευγε να νυμφευθεί...
Κάποτε λοιπόν λάξευε σε λαμπερό φίλντισι το άγαλμα μιας κοπέλας εξαιρετικά ωραίας. Το άγαλμα έστεκε εκεί,σαν πλάσμα ζωντανό,μέσα στο εργαστήρι του καλλιτέχνη. Νόμιζες πως ανασαίνει,πως να...τούτη τη στιγμή θα κουνηθεί,θ'αρχίσει να περπατάει και να μιλάει...

Ώρες ολόκληρες ο Πυγμαλίων δεν χόρταινε να το θαυμάζει,ώσπου στο τέλος ερωτεύτηκε το άγαλμα της κοπέλας που το΄χε με τα ίδια του χέρια φτιάξει...Της χάρισε βραχιόλια,σκουλαρίκια,της φόρεσε κοσμήματα,την έντυσε με πολύτιμα ρούχα και της στόλισε το κεφάλι με στεφάνι από λουλούδια... Συχνά της ψιθύριζε..:
- ''Αχ,και να'σουν ζωντανή,να μπορούσες ν'αποκριθείς στα λόγια μου,πόσο ευτυχισμένος θα'μουν!''

Το άγαλμα όμως έστεκε εκεί...Σιωπηλό και παγωμένο! Ο καιρός περνούσε και ο Πυγμαλίων ένοιωθε όλο και πιο ερωτευμένος με το άγαλμα της κοπέλας. Δεν ήξερε τί να κάνει! Κόντευε να τρελαθεί..!

Ώσπου,ήρθαν οι μέρες που γίνονταν οι γιορτές προς τιμήν της Αφροδίτης. Ο Πυγμαλίων πήγε να την τιμήσει. Πήρε μια δαμάλα με χρυσωμένα κέρατα και την προσέφερε θυσία στην θεά του έρωτα...'Απλωσε τα χέρια του και έκανε ψιθυριστά μια δέηση...
- ''Ω! αιώνιοι Θεοί! Κι εσύ Αφροδίτη που λάμπεις σαν το χρυσάφι...Αν σας είναι μπορετό να χαρίζετε οτιδήποτε σε όποιον σας προσκυνάει,τότε χαρίστε μου μια γυναίκα που να΄ναι όμορφη σαν το άγαλμα της κοπέλας που βγήκε από τα χέρια μου...!''

Δεν τόλμησε ο Πυγμαλίων να παρακαλέσει τους θεούς να δώσουν ζωή στο άγαλμα, γιατί φοβήθηκε μήπως μια τέτοια παράκληση τους εξοργίσει σαν ασέβεια...Ξαφνικά, εκεί που στεκόταν στον βωμό της θεάς, ξεπετάχτηκε μια λαμπερή φλόγα..! Μ' αυτό η θεά του έδινε σημάδι, ότι οι Θεοί συνάκουσαν την παράκληση του...

Ο Πυγμαλίων έφυγε και επέστρεψε στο σπίτι του...Πλησιάζει το άγαλμα...και ω! τι ευτυχία! τι χαρά μεγάλη! Το άγαλμα έγινε πλάσμα ζωντανό! Χτυπούσε η καρδιά του και στα μάτια του σπιθοβολούσε η ζωή! Πανέμορφη ήταν η γυναίκα που χάρισε η Αφροδίτη στον Πυγμαλίωνα! Κι εκείνος την ονόμασε Γαλάτεια...Κι από τότε έμειναν μαζί και τίποτα δεν τους χώρισε! Από τον έρωτά τους γεννήθηκε ο Πάφος,που αργότερα έγινε ο ιδρυτής της σημερινής ομώνυμης πόλεως της Κύπρου...!

1. Τόνοι

Σημεῖα πού τοποθετοῦνται πάνω ἀπό πολυσύλλαβες ὅσο καί μονοσύλλαβες λέξεις.
Οἱ τόνοι εἶναι δύο: ὀξεία (‘) καί περισπωμένη (~)
Ἡ προπαραλήγουσα πάντα ὀξύνεται (ἄνθρωπος). Τά βραχύχρονα πάντα ὀξύνονται (βουνό). Ἡ παραλήγουσα ὀξύνεται ὅταν ἡ λήγουσα εἶναι μακρόχρονη (λύνω). Τά ὀνόματα καί οἱ ἀντωνυμίες ὀξύνονται στήν λήγουσα (βουλευτής, ἐσύ). Ἡ μακρόχρονη παραλήγουσα περισπᾶται ὅταν ἡ λήγουσα εἶναι βραχύχρονη (δῶρο, τοῖχοι).
Ἐξαιρέσεις: ὥστε, οὔτε, μήτε, εἴτε, εἴθε.

Γενική, τονιζόμενη στήν λήγουσα περισπᾶται (τῶν γιατρῶν, τῆς ἀλεπούς). Ἡ τονιζόμενη μακρόχρονη λήγουσα τῶν ρημάτων περισπᾶται (τραγουδῶ, ἀγαπᾶς).

2. Πνεύματα

Κάθε λέξη πού ἀρχίζει ἀπό φωνῆεν παίρνει ἕνα σημάδι πού λέγεται πνεῦμα (δασεία: Ἑλλάδα, ψιλή: ἄνθος).
Οἱ περισσότερες λέξεις παίρνουν ψιλή.

Δασυνόμενες λέξεις:
α. ὅταν ἡ λέξη ἀρχίζει ἀπό ὕψιλον (ὕστερα, ὑφαίνω).
β. τά ἄρθρα: ὁ, ἡ, οἱ
γ. οἱ ἀριθμοί: ἕνα, ἔξι, ἑφτά, ἕντεκα, ἑκατό, καί τά παράγωγά τους.
δ. ἀναφορικές ἀντωνυμίες: ὁποῖος, ὅσος, ὅ,τι.
ε. διάφορες λέξεις (ἐπί παραδείγματι: ἁμαρτάνω, ἁψίδα, ἕλος, ἑστία, ἡνίοχος, ἡδονή, ἱκανός, ἱστορία, ὁμιλία, ὁμάδα, ὥρα, ὡραῖος)

Στά μικρά φωνήεντα ὁ τόνος καί τό πνεῦμα μπαίνουν ἀπό πάνω τους. Στά κεφαλαῖα φωνήεντα μπαίνουν ἐμπρός καί πάνω (Ἑλλάδα), στά δίψηφα ἐπάνω στό τελευταῖο φωνῆεν καί στά κεφαλαῖα γράμματα ὁ τόνος καί τό πνεῦμα παραλείπονται.

3. Ὀρθογραφικά σημάδια

Ἀπόστροφος (΄): μπαίνει στήν ἔκθλιψη (τ΄ ἄστρα)
Ὑποδιαστολή (,): στήν ἀναφορική ἀντωνυμία ὅ,τι γιά νά ξεχωρίζει ἀπό τόν εἰδικό σύνδεσμο ὅτι.
Διαλυτικά (..): τοποθετοῦνται πάνω ἀπό τό γράμμα πού δέν πρέπει νά προφερθεῖ κατά συνέχεια τοῦ γειτονικοῦ του (χαϊδεύω, εὐνοϊκός). Ἐπίσης τοποθετοῦνται πάνω ἀπό τό ι καί τό υ, ὅταν αὐτά ἀκολουθοῦνται ἀπό α, ε, ο, υ καί δέν πρέπει νά προφερθοῦν ὡς δίψηφα (πανθεϊσμός). Ὅταν δέν σχηματίζεται δίψηφο δέν τοποθετοῦνται διαλυτικά (πρωί).

Ἄ! Τί ὠφελεῖ νὰ καρτερᾷς ὄρθιος στὴν πόρτα τοῦ σπιτιοῦκαὶ μὲ τὰ μάτια στοὺς νεκροὺς τοὺς δρόμους στυλωμένα·ἂν εἶναι νὰ ῾ρθεῖ, θὲ νά᾿ ρθεῖ, δίχως νὰ νιώσεις ἀπὸ ποῦ, καὶ πίσω σου πλησιάζοντας μὲ βήματα σβησμένα.

Θὲ νὰ σοῦ κλείσει ἀπαλά, μὲ τ᾿ ἄσπρα χέρια της τὰ δυό, τὰ μάτια ποὺ κουράστηκαν στοὺς δρόμους νὰ κοιτᾶνε, κι ὅταν γελώντας νὰ τῆς πεῖς θὰ σὲ ρωτήσει: «ποιὰ εἶμ᾿ ἐγώ;»ἀπ᾿ τῆς καρδιᾶς τὸ σκίρτημα θὰ καταλάβεις ποιά ῾ναι.

Δὲν ὠφελεῖ νὰ καρτερᾷς... Ἂν εἶναι νὰ ῾ρθεῖ, θὲ νά ῾ρθεῖ.Κλειστὰ ὅλα νά ῾ναι, θὰ τὴ δεῖς ἄξαφνα μπρός σου νὰ βρεθεῖκι ἀνοίγοντας τὰ μπράτσα της πρώτη θὰ σ᾿ ἀγκαλιάσει

Εἰδέ, κι ἂν ἔχεις φωτεινό, τὸ σπίτι γιὰ νὰ τὴ δεχθεῖς, καὶ σὰν φανεῖ τρέξεις σ᾿ αὐτήν, κι ἐμπρὸς στὰ πόδια της συρθεῖς, ἂν εἶναι νὰ ῾ρθεῖ, θὲ νά ῾ρθεῖ, - ἀλλιῶς θὰ προσπεράσει....

Επί άρματος λευκού που τέσσαρες ημίονοιπάλλευκοι σύρουν, με κοσμήματ' αργυρά,φθάνω εκ Μιλήτου εις τον Λάτμον. Ιεράτελών - θυσίας και σπονδάς - τω Ενδυμίωνι,από την Αλεξάνδρειαν έπλευσα εν τριήρει πορφυρά.-Ιδού το άγαλμα. Εν εκστάσει βλέπω νυντου Ενδυμίωνος την φημισμένην καλλονήν. Ιάσμων κάνιστρα κενούν οι δούλοι μου· κ' ευοίωνοιεπευφημίαι εξύπνησαν αρχαίων χρόνων ηδονήν.

Ο Ενδυμίων ήταν ένας νεαρός με απαράμιλλη ομορφιά, γιός της Καλύκης και του Αέθλιου, γιού του Δία. Είχε οδηγήσει τους Αιολείς της Θεσσαλίας στην Ηλεία και βασίλευε σε αυτούς. Κατά την επικρατέστερη εκδοχή παρουσιάζεται σαν νέος πανέμορφος βοσκός που εμπνέει σφοδρό έρωτα στη Σελήνη. Η Σελήνη σμίγει μαζί του και μετά από παράκλησή της ο Δίας υπόσχεται στον Ενδυμίωνα να του πραγματοποιήσει μια ευχή. Ο Ενδυμίων διαλέγει να κοιμηθεί έναν αιώνιο ύπνο μένοντας πάντα νέος. Ο μύθος αυτός τοποθετείται άλλοτε στην Πελοπόννησο και άλλοτε στο βουνό Λάτμος στην Καρία, όχι μακριά από την Μίλητο.

Σύμφωνα με μια άλλη εκδοχή η Σελήνη τον είδε και τον ερωτεύτηκε κατά τη διάρκεια του αγέραστου ύπνου, δικαίωμα που του είχε παραχωρήσει ο Δίας. Η Σελήνη ερωτευμένη μαζί του ερχόταν κάθε νύχτα εκεί που κοιμόταν και έσμιγε μαζί του μακριά από τα μάτια όλων, σε μια πράξη που ούτε οι αρχαίοι ποιητές δεν περιέγραψαν ποτέ. Από τους έρωτες της Σελήνης και του Ενδυμίωνα γεννήθηκαν πενήντα κόρες.

Η ιστορία του Ενδυμίωνα έχει μια ιδιαίτερη γοητεία. Βλέπουμε σε αυτόν τον νεαρό ποιητή, που μάταια αναζητά να εκπληρώσει τα οράματα και τους πόθους της καρδιάς του, να βρίσκει προσωρινά τη γαλήνη κάτω από τις θεραπευτικές ακτίνες του φεγγαριού, του σιωπηλού μάρτυρα της μελαγχολίας και του πάθους που τον αναλώνουν.Ο μύθος αναφέρεται στον ιδανικό έρωτα, σε μια ζωή που βιώνεται περισσότερο στα όνειρα απ' ό,τι στην πραγματικότητα, και τελικά σ' έναν πρόωρο αλλά ευπρόσδεκτο θάνατο.

Πηγή : clubs.pathfinder.gr

Η Ηρώ ήταν ιέρεια της Αφροδίτης η οποία κατοικούσε σε ένα πύργο στην πόλη της Σηστού, στην ευρωπαϊκή ακτή του Ελλησπόντου. Ο Λέανδρος, ένας νεαρός από την Άβυδο, στην απέναντι όχθη του στενού, την ερωτεύθηκε, και κάθε βράδυ περνούσε κολυμπώντας τον Ελλήσποντο για να είναι μαζί της. Η Ηρώ με μόνη βοηθό την πιστή τροφό της, άναβε μία λάμπα κάθε νύχτα στην κορυφή του πύργου της, για να τον οδηγεί, και όταν έφθανε ασθμαίνων η ίδια τον υποδεχόταν στην ακτή.

Πριν όμως ξημερώσει ο Λέανδρος επέστρεφε στη Άβυδο προκειμένου να επανέλθει το επόμενο εσπέρας. Κάποτε όμως ήλθε η άσχημη εποχή του Χειμώνα και οι δύο εραστές υποβλήθηκαν στον σκληρό χωρισμό με την αμοιβαία όμως υπόσχεση να επαναβρεθούν στις αρχές της επόμενης Άνοιξης. Παρά ταύτα όμως το επόμενο εσπέρας συνέβει το μοιραίο. Είτε διότι η Ηρώ λησμόνησε τις υποσχέσεις της και ήθελε πάλι τον Λέανδρο κοντά της, είτε διότι η γριά τροφός παρασύρθηκε εκ της συνήθειας, ο λύχνος βρέθηκε πάλι αναμμένος.

Ο Λέανδρος όταν τον είδε από την Άβυδο εξέλαβε το φως ως ερωτική πρόσκληση. Αμέσως έπεσε στη παγωμένη και ανεμοδαρμένη θάλασσα για να μεταβεί στη φίλη του. Ενώ όμως εκείνος πάλευε με τα κύματα ο άνεμος έσβησε τον λύχνον οπότε έχασε τον προσανατολισμό του και παρασυρόμενος από τα κύματα πνίγηκε. Το πρωί το πτώμα του ξεβράστηκε στη ακτή της Σηστού. Αλλόφρων η Ηρώ όταν έμαθε το δυστύχημα έσπευσε και ρίφθηκε στη θάλασσα αγκαλιάζοντας τον νεκρό αγαπημένο της, μη κολυμβούσα όμως βυθίστηκαν. Αργότερα οι τραγικοί αυτοί εραστές εκβράσθηκαν αγκαλιασμένοι στην ακτή, όπου οι κάτοικοι τους έθαψαν σε κοινό τάφο.

Άντε Καλημέρες... ;o)

Το νησί στην αρχή λεγόταν Οινώνη. Ονομάστηκε Αίγινα από την κόρη του Ασωπού. Η παράδοση αναφέρει ότι ο Δίας άρπαξε την Αίγινα και την έφερε στο νησί, όπου την εγκατέστησε. Απόκτησε μαζί της ένα γιο, τον Αιακό, που έγινε βασιλιάς του νησιού. Γύρω στο 1000 π.Χ. ήρθαν εδώ οι Δωριείς. Αναπτύχθηκαν η ναυτιλία και το εμπόριο και ο Φείδωνας, ο βασιλιάς του Άργους, έκοψε εδώ το πρώτο αργυρό νόμισμα. Με την εισαγωγή του νομίσματος η Αίγινα έγινε ασυναγώνιστη εμπορική δύναμη. Η ακμή της προκάλεσε το φθόνο και τον ανταγωνισμό των Αθηναίων.

Οι Αιγινήτες κατά τη διάρκεια των περσικών πολέμων βοήθησαν τους Αθηναίους. Στη ναυμαχία της Σαλαμίνας πήραν μέρος με 30 τριήρεις και διακρίθηκαν για την ανδρεία τους. Επίσης στη μάχη των Πλαταιών πολέμησαν με 500 οπλίτες Αργότερα κατά τον πελοποννησιακό πόλεμο, οι Αθηναίοι αποβιβάστηκαν στο νησί, καταδίωξαν τους κατοίκους και έστειλαν Αθηναίους κληρούχους, για να εγκατασταθούν. Μετά το τέλος του πολέμου, οι εξόριστοι Αιγινήτες γύρισαν στην πατρίδα τους, αλλά η Αίγινα δεν ξανάγινε η παλιά ακμάζουσα εμπορική δύναμη.Στην Αίγινα λέγεται ότι γεννήθηκε ο μεγάλος κωμικός ποιητής Αριστοφάνης.

Οι αρχαιολογικές έρευνες έφεραν σε φως τα ερείπια αρχαίας πόλης, τον περίφημο ναό της Αφαίας, λείψανα οικισμών από τη νεολιθική περίοδο μέχρι τη βυζαντινή εποχή, τάφους, επιγραφές και άλλα ενδιαφέροντα ευρήματα. Τα περισσότερα ευρήματα είναι συγκεντρωμένα στο τοπικό μουσείο, ενώ μερικά έχουν μεταφερθεί στο Εθνικό Αρχαιολογικό Μουσείο, στην Αθήνα. Τα αετώματα του ναού της Αφαίας αποκαλύφτηκαν το 1811 από ξένους αρχαιολόγους, πουλήθηκαν στους Βαυαρούς και σήμερα κοσμούν την γλυπτοθήκη του Μονάχου, στη Γερμανία. Από τις ανασκαφές συνάγεται ότι η Αίγινα, κατά την περίοδο της ακμής της, καλλιέργησε τις καλές τέχνες και ιδίως τη γλυπτική. Ο αρχαιότερος αξιόλογος καλλιτέχνης της ήταν ο Σμίλης.

Κατά τους βυζαντινούς χρόνους το νησί ανήκε στο θέμα της Ελλάδας Γνώρισε πολλές πειρατικές επιδρομές, με αποτέλεσμα να ερημωθεί μια μεγάλη περιοχή της. Τα επόμενα χρόνια, πέρασαν από εδώ πολλοί κατακτητές, όπως οι Φράγκοι, οι Τούρκοι και οι Βενετοί

Τέλος το 1715, με τη συνθήκη του Πασάροβιτς η Αίγινα περιήλθε στην κατοχή των Τούρκων και μαζί με την Ύδρα, τις Σπέτσες, τον Πόρο και τη Σαλαμίνα αποτελούσε διοικητική περιφέρεια. Το 1792 όταν έγινε η επανάσταση του Λάμπρου Κατσώνη, έφθασε στο νησί ένα πλοίο με άνδρες του Ανδρούτσου. Οι Τούρκοι του νησιού εμπόδισαν το πλοίο να αράξει και επιτέθηκαν στους άνδρες του. Τότε ο Θ. Κολοκοτρώνης και ο Ζαχαριάς με τους πολεμιστές τους επιβιβάστηκαν σε σπετσιώτικα πλοία, ήρθαν στο νησί και έσφαξαν πολλούς Τούρκους. Κατά την επανάσταση του 1821 η Αίγινα έγινε το καταφύγιο πολλών Ελλήνων. Οι Αιγινήτες αγωνίστηκαν για την καταστροφή του Δράμαλη και πήραν μέρος σε πολλές άλλες μάχες.

Στις 11 Νοεμβρίου του 1826 η Αίγινα γίνεται κυβερνητική έδρα, η πρωτεύουσα του νεοσύστατου κράτους. Από εδώ αρχίζει η σύνταξη της νεοελληνικής πολιτείας. Ιδρύεται το πανελλήνιο, διορίζονται υπουργοί, οργανώνονται οι δημόσιες υπηρεσίες και εκδίδονται τα πρώτα διατάγματα του Κυβερνήτη…

Πηγή : http://www.livepedia.gr & http://www.aegina.com

Κι ο άντρας είπε: πεινώ.....Κι η γυναίκα του έβαλε ψωμί στο τραπέζι.
Κι ο άντρας απόφαγε....Κι η γυναίκα τον κοίταζε πάντα
Κι η γυναίκα είπε: είσαι δυνατός, μα δεν σε τρομάζω.....
Κι ο άντρας είπε: είσαι όμορφη...και όμως φοβάμαι
Κι ο άντρας έδειξε το κρεβάτι τους...Κι η γυναίκα ανέβηκε, σαν έτοιμη για θυσία

Κι ο άντρας είπε: διψώ....Κι εκείνη σήκωσε σαν πηγή τον μαστό της
Κι ο άντρας την άγγιξε....Κι η γυναίκα επληρώθη
Κι η γυναίκα ακούμπησε ταπεινά το κεφάλι της στα πλευρά του....
Και κείνος κοίταζε πέρα, πολύ μακριά

Κι ο άντρας είπε: θα ΄θελα να ΄μαι θεός....
Κι η γυναίκα είπε: θα γεννήσω σε λίγο....
Κι η γυναίκα αποκοιμήθηκε....Κι ο άντρας αποκοιμήθηκε
Και μια μέρα καινούργια ξημέρωσε....

~~~~~

Η πόρτα έτριξε, κι ο άντρας μπήκε στο σπίτι
Η γυναίκα ακούμπησε στο τραπέζι ένα πιάτο φακή....Χιόνιζε
Ο άντρας σηκώθηκε κι αγνάντεψε απ' το παράθυρο
Η γυναίκα πήρε το πιάτο του άντρα
κι αργά, άρχισε να τρώει το λίγο φαΐ που' χε απομείνει

Όταν πλάγιασαν ο άντρας της χούφτωσε τα στήθεια...Ήθελε να ξεχάσει
Η γυναίκα έκανε να τον αποφύγει...Μα ήταν νέα ακόμα
Τελείωσαν....Χωρίς κάν να φιληθούν

Ο άντρας έμεινε λίγο με τα μάτια ανοιχτά μές στο σκοτάδι....κι αποκοιμήθηκε
Η γυναίκα σηκώθηκε αθόρυβα...και πηγαίνοντας στην άκρη της κάμαρας απόμερα.......έκλαψε
Έξω, όλο χιόνιζε....

Η Υπατία ήταν κόρη του Θέωνα, διάσημου φιλόσοφου και μαθηματικού, από πολύ μικρή ηλικία επέδειξε βαθύ ενδιαφέρον για τη φιλοσοφία και τα μαθηματικά. Ο πατέρας της την δίδαξε με προσοχή και επιμέλεια, και έτσι σύντομα συμπεριλήφθηκε στους λαμπρότερους μαθητές του.

Όσο καιρό η Υπατία ζούσε στην Αθήνα, ήρθε σε επαφή με τη Νεοπλατωνική Σχολή. Αργότερα, όταν μετοίκησε στην Αλεξάνδρεια, άρχισε να δίνει διαλέξεις και να διδάσκει στο περίφημο Μουσείο. Η ευγλωττία, η βαθιά γνώση, η νεότητα και η εξαιρετική ομορφιά της, σύντομα προσέλκυσαν μεγάλο πλήθος σπουδαστών και θαυμαστών. Έγινε αποδεκτή στους κύκλους των μεγάλων οικογενειών της Αλεξάνδρειας, και ανάμεσα στους φίλους της συγκαταλέγονταν δύο από τα ισχυρότερα ονόματα της εποχής της: ο Ορέστης, δήμαρχος της Αλεξάνδρειας, και ο Συνέσιος, επίσκοπος της Κυρήνης.

Η Νεοπλατωνική Σχολή έφθασε στο απόγειό της κατά τις ημέρες που προηγήθηκαν της καταστροφής της. Η Υπατία βοήθησε την Αίγυπτο να κατανοήσει βαθύτερα τα Αρχαία Μυστήριά της από όσο χιλιάδες χρόνια πριν. Με τις γνώσεις της στη Θεουργία αποκατέστησε την πρακτική αξία των Μυστηρίων και ολοκλήρωσε την εργασία που είχε αρχίσει ο Ιάμβλιχος πριν από εκατό χρόνια. Ακολουθώντας τα βήματα του Πλωτίνου και του Πορφύριου, κατέδειξε τη δυνατότητα της ένωσης του ατομικού Εαυτού με τον ΕΑΥΤΟ του παντός.

Συνεχίζοντας την εργασία του Αμμώνιου Σακκά, παρουσίασε την ομοιότητα όλων των θρησκειών και την κοινή προέλευσή τους από την ίδια πηγή. Τα αβέβαια θεμέλια του χριστιανικού δόγματος εκτέθηκαν ακόμη περισσότερο όταν η Νεοπλατωνική Σχολή άρχισε να υιοθετεί την επαγωγική μέθοδο που υποστήριξε ο Αριστοτέλης. Από όλα τα πράγματα στη γη, η λογική και η εκλογικευμένη εξήγηση των πραγμάτων ήταν τα πιο μισητά στη νέα θρησκεία. Όταν η Υπατία ερεύνησε τις μεταφυσικές αλληγορίες από τις οποίες ο Χριστιανισμός είχε δανειστεί τα δόγματά του, και τις ανέλυσε ανοιχτά δημοσίως, χρησιμοποίησε ένα όπλο που οι Χριστιανοί μπορούσαν να αντιμετωπίσουν μόνο με τη βία. Αν επέτρεπαν στη Σχολή της να συνεχίσει, ολόκληρη η απάτη που είχε διαπράξει η Εκκλησία θα απογυμνωνόταν. Το φως του Νεοπλατωνισμού έλαμπε υπερβολικά έντονα επάνω στα κατασκευάσματά της.

Έτσι, ένα απόγευμα του έτους 414μΧ, ένα πλήθος φανατικών μοναχών του Κύριλλου, που οδηγούσε ο Πέτρος ο Αναγνώστης, συγκεντρώθηκε μπροστά στο Μουσείο όπου η Υπατία μόλις είχε ολοκληρώσει τη διδασκαλία της. Όταν έφθασε η άμαξά της στην πόρτα, η Υπατία εμφανίστηκε. Ένα σκούρο κύμα μοναχών, δολοφόνων στις καρδιές τους, όρμησαν ξεπροβάλλοντας από την κρυψώνα τους. Σαν θάλασσα ξεχύθηκαν γύρω από την άμαξά της και την ανάγκασαν να κατεβεί.

Την γύμνωσαν και την έσυραν σε κοντινή εκκλησία του Θεού, τραβώντας το σώμα της μέσα από τις κρύες, αμυδρές σκιές που δημιουργούσε η τρεμουλιαστή φλόγα των αναμμένων κεριών και τα αρωματικά λιβάνια, ως τα σκαλοπάτια του ίδιου του βωμού. Απελευθερώνοντας το κορμί της από τα χέρια των βασανιστών της προς στιγμή, σηκώθηκε όρθια, λευκή σαν το χιόνι οπτασία εναντίον της σκοτεινής ορδής των μοναχών που την περιτριγύριζαν.

Τα χείλη της άνοιξαν για να μιλήσει, αλλά ούτε μια λέξη δεν ακούστηκε, καθώς την ίδια στιγμή ο Πέτρος την έριξε κάτω και η σκοτεινή μάζα έκλεισε πάνω από την τρεμάμενη σάρκα της. Ύστερα έσυραν το νεκρό σώμα της στους δρόμους, αφαίρεσαν τη σάρκα από τα κόκαλα με κοφτερά κοχύλια, και έριξαν στη φωτιά ότι είχε απομείνει…

Πηγή : http://www.theosophicalsociety.gr/

Ο Ναύαρχος Παύλος Κουντουριώτης, στον οποίο ο Πρωθυπουργός Ελευθέριος Βενιζέλος είχε αναθέσει τη διοίκηση του ελληνικού στόλου, σχεδίασε την άμεση κατάληψη των νησιών που βρίσκονταν κοντά στην έξοδο των Δαρδανελλίων. Το πρώτο νησί που απελευθερώθηκε ήταν η Λήμνος (8 Οκτωβρίου 1912), γιατί ο Ναύαρχος αποσκοπούσε στη χρήση του κόλπου του Μούδρου ως φυσικού αγκυροβολίου του ελληνικού στόλου. Στόχος του ήταν η παρουσία του ελληνικού στόλου στην περιοχή να λειτουργήσει αποτρεπτικά σε μια ενδεχόμενη έξοδο του οθωμανικού στόλου από τα στενά των Δαρδανελλίων. Μετά την επίδοση του τελεσιγράφου του Κουντουριώτη προς τις οθωμανικές αρχές του νησιού, με το οποίο ζητούνταν η άμεση παράδοση της πόλης, πραγματοποιήθηκε σύσκεψη μεταξύ των οθωμανικών αρχών, των χριστιανών και μουσουλμάνων προυχόντων της Μυτιλήνης. Στη σύσκεψη αυτή, αποφασίστηκε να αποχωρήσουν οι ολιγάριθμες οθωμανικές ένοπλες δυνάμεις στο εσωτερικό του νησιού και να γίνει αναίμακτα η κατάληψη της Μυτιλήνης, προκειμένου να αποφευχθεί η άσκοπη αιματοχυσία του άοπλου πληθυσμού, του χριστιανικού και του μουσουλμανικού.

Η αποβίβαση των Ελλήνων πεζοναυτών και ναυτών άρχισε στις 12.30 το μεσημέρι, κάτω απ’ τα ξέφρενα πανηγύρια του κόσμου και έγινε στη λεγόμενη Πετρόσκαλα, που βρισκόταν στη θέση του σημερινού Τελωνείου. Μετά την παράδοση των οθωμανικών αρχών, όλη η πόλη σημαιοστολίστηκε….

Η Ελένη…για χάρη της οργανώνεται μια πρωτοφανής εκστρατεία και στο τέλος η Τροία γίνεται κουρούμπελο. Η Ελένη δεν είναι τίποτα περισσότερο από μια όμορφη γυναίκα. Πολύ όμορφη, όμως! Εννοείται, με θεϊκή καταγωγή. Τη διεκδικούν πολλοί, την κερδίζει ο Μενέλαος.

Η ίδια η Ελένη παραμένει αθώα – αλλιώς δε μπορεί να δικαιολογηθεί η εμπλοκή της πολιτικής στην υπόθεση, δηλαδή η πανστρατιά που οργανώνουν οι Αργίτες εναντίον της Τροίας. Οι Τρώες πέφτουν στην ίδια παγίδα – αποδέχονται να μετατραπεί μια υπόθεση απιστίας σε μείζον πολιτικό ζήτημα, από τη δίνη του οποίου δε μπορούν να απεμπλακούν, ως την τελική καταστροφή τους. Μετά το θάνατο του Πάρη (και του διαδόχου του, στην κατοχή της ομορφιάς) και τη δήωση της Τροίας, κανένας δεν πειράζει την Ελένη. Επιστρέφει στη νόμιμη συζυγική εστία, κυρία. Και ο Μενέλαος είναι πανευτυχής – ως τη επόμενη φορά…

Η Κίρκη είναι άλλη ιστορία. Θεά (δεύτερης γραμμής) και εξαιρετικά επικίνδυνη. Οικονομικά και συναισθηματικά ανεξάρτητη, ενδιαφέρεται για το δικό της συμφέρον και μόνον. Ο άντρας (ο Οδυσσέας) πρέπει να την πολεμήσει και να την κάνει να φοβηθεί, για να αποφύγει τη μετατροπή του σε χοίρο. Τότε η Κίρκη τον αποδέχεται – και ως ερωτικό σύντροφο – και τον βοηθάει, χωρίς υστεροβουλία, αλλά δε χάνει ποτέ την αίσθηση της υπεροχής...

Το στοιχείο που την ανεβάζει από το ζωώδες (συστατικό στοιχείο της ανθρώπινης φύσης) και την εξευγενίζει στα μάτια των αντρών, είναι ακριβώς η αποδοχή του άντρα – της δύναμης του, για να ακριβολογούμε. Η Κίρκη, ως αρχέτυπο, έρχεται από πολύ μακριά, αλλά να που στις μέρες μας μοιάζει εξαιρετικά σύγχρονη! Όχι πως έλειψε ποτέ, δηλαδή...

H Ναυσικά είναι η πιο απλή περίπτωση: η μοναδική παρθένα της πεντάδας – σε ηλικία ζευγαρώματος, ωστόσο. Βοηθάει, με την καλή της την καρδιά, το δυστυχισμένο ναυαγό της ζωής, τον ντύνει, του συμπαραστέκεται και …τον ερωτεύεται. Σ’ ένα νεύμα του, είναι ικανή να κάνει τα πάντα. Και ο μοναδικός λόγος που δεν τα κάνει, είναι ότι ο Οδυσσέας δεν τα ζητάει – με πόνο ψυχής, βεβαίως, κι αυτός…

Σημειώνω την κορυφαία αντρική φαντασίωση, όπως την αντικρίζει ξυπνώντας ο ναυαγός: η Ναυσικά και το τσούρμο οι κολλητές της παίζουν το τόπι, με γέλια και φωνές, στην αμμουδιά – κι ο Δυσσέας τις παρακολουθεί, αθέατος. Ξέρω πολλούς ναυαγούς (σαράντα +) που έχουν συναντήσει τη Ναυσικά τους – και άλλους που την ονειρεύονται εντατικά. Έστω κι αν οι Ναυσικές δεν είναι πια παρθένες.

Η Πηνελόπη, άλλο αρχέτυπο. Όμορφη, αφοσιωμένη, σύζυγος και μητέρα. Κρατάει τη θέσης της όσο μπορεί – μέχρι που ο ίδιος ο Δυσσέας (μεταμφιεσμένος σε ζήτουλα) την πληροφορεί ότι ο σύζυγός της έχει πεθάνει. Τότε, το παίρνει απόφαση να ξαπαντρευτεί – αλλά οι εξελίξεις είναι ραγδαίες και εντελώς διαφορετικές.

Δικαιώνεται, καθώς ο ξενιτεμένος (στα κρεβάτια των θεϊκών γυναικών) αγαπημένος σύζυγος επιστρέφει σ’ αυτήν, για να …γεροκομηθεί. Οι άντρες χρειάζονται να τα πιστεύουν όλα αυτά, αλλιώς πως θα κυκλοφορούν ήσυχοι από γκόμενα σε γκόμενα; Βέβαια, σύμφωνα με την παράδοση, ο Όμηρος ήταν τυφλός – υπάρχει μια αμφιβολία αν τα είδε όλα όσα έγιναν στα πανωδώματα του παλατιού, τόσα χρόνια, με τους μνηστήρες …

Η Καλυψώ …. Η απόλυτη φαντασίωση του άντρα, από τα χρόνια του Ομήρου, ως τις μέρες μας – και ως τον αιώνα τον άπαντα. Η πραγματική γυναίκα του Οδυσσέα – εφτά χρόνια έζησε μαζί της, ενώ με την Πηνελόπη σκάρτα δύο, ως την επιστροφή. Ο Οδυσσέας τη συνάντησε στην κορύφωση της δύναμής του, αλλά …ναυαγός, ως συνήθως. Η Καλυψώ τον ερωτεύτηκε, θεά ούσα, και του έδωσε τα πάντα. Αν έμενε μαζί της, θα τον έκανε αθάνατο

Αλλά, ο άντρας μένει πάντα παιδί: όταν τα έχει αυτά τα πάντα, θέλει …άλλα! Θέλει ανεξάρτητο στόχο. Θέλει ταξίδι. Θέλει …κι άλλες. Ίσως, δεν αντέχει τον απόλυτο έρωτα......…Η Καλυψώ δεν άντεχε άλλο να τον έχει κι αυτός να θέλει να φύγει, να θωρεί με τις ώρες το πέλαγο και ν’ αναστενάζει. Έκλαψε, διαμαρτυρήθηκε στον Ερμή και …τον ξεπροβόδισε….... στο καλό....Οδυσσέα!

Πηγή : http://zervaspanos.wordpress.com

Μου σφίγγει ο καημός, σα θηλειά το λαιμό...Και μες' την καρδιά με δαγκώνει σα φίδι

Παράξενο θέλω ν' αρχίσω ταξίδι...Χωρίς, μα χωρίς τελειωμό

Το δρόμο μ' αργά να τραβώ, να τραβώ...Αλλά πουθενά και ποτέ να μη στέκω,

Ψυχή να μη βρίσκω, ή πάντα να μπλέκω...Με κόσμο τυφλό και βουβό

Να νοιώθω τριγύρω πλατειά ερημιά...Κλεισμένα τα σπίτια, τα τζάκια σβησμένα

Ψηλά να μη φέγγη αστέρι κανένα...Και κάτου γυναίκα καμιά

Αι! Ίσως σε τέτοιο ταξίδι αν βρεθώ...Ατέλειωτο, έρμο, σε αγνώριστη χώρα

Δε θα χω περίσσια λαχτάρα σαν τώρα...Αγάπη, από σε να χαθώ!

Ανόητη Καρδιά Μου…

Θέλεις να χεις πιστή την εικόνα του νεοέλληνα;

Λάβε το ράσο του γύπα και του κόρακα. Λάβε τις ασπιδωτές κοιλιές των ιερέων , το καλυμαύκι Μακαρίου Β της Κύπρου. Και τα γένια τα καλογερικά, που κρύβουν το πρόσωπο, καθώς άκοσμοι αγκαθεροί φράχτες τους αγρούς. Και τις κουκουλωμένες καλόγριες , την άλλη έκδοση του φερετζέ της τούρκισας, και έχεις το νεοέλληνα φωτογραφία στον τοίχο.


Απέναντι σε τούτη τη μελανή και γανιασμένη φοβέρα φέρε την εικόνα του αρχαίου έλληνα, για να μετρήσεις την διαφορά.Φέρε τις μορφές των νέων σωμάτων , τις ευσταλείς και τις διακριτές. Να ανεβαίνουν στην Ολυμπία και στους Δελφούς, καθώς λευκοί αργυρήχοι κρότοι κυμβάλων .

Τους ωραίους χιτώνες τους χειριδωτούς και τα λευκά ιμάτια τα πτυχωτά και τα ποδήρη. Τα πέδιλα από δέρματα μαροκινά, αρμοσμένα στις δυνατές φτέρνες. Φέρε την εικόνα που αφήσανε οι γυναίκες της αρχαίας ΕΛΛΑΔΑΣ. Οι κοντυλογραμμένες, με τις λεπτές ζώνες, τον κυανό κεφαλόδεσμο και το ζαρκαδένιο τόνο του κορμιού.

Όλα τούτα, για να συγκρίνεις την παλαιή και τη νέα ΕΛΛΑΔΑ, να τα βάλεις και να τα παραβάλεις . Οι νεοέλληνες είμαστε ένα γέννημα μπασταρδεμένο και νόθο. Ούτε ίπποι, ούτε όνοι , ούτε όνισσες ούτε φοράδες. Είμαστε μούλοι. Δηλαδή μουλάρια. Και τα μουλάρια δεν γεννούν.
Ότι οι νεοέλληνες είμαστε ελληνοεβραίοι σημαίνει το εξής: ενώ λέμε και φωνάζουμε και κηρύχνουμε ότι είμαστε έλληνες, στην ουσία κινιόμαστε και υπάρχουμε και μιλάμε σαν να είμαστε εβραίοι.Αυτή είναι η αντίφαση . είναι η σύγκρουση και η αυτονομία που παράγει την πόλωση. Και η πόλωση στην πράξη γίνεται απώλεια της εθνικής ταυτότητας…

Και το τελευταίο τούτο σημαίνει πολλά…

Έλληνας θα πει να προσκυνάς τακτικά στους Δελφούς το γνώθι σαυτόν.... Όχι να κάνεις εξομολόγηση στους αγράμματους πνευματικούς και στους μαύρους ψυχοσώστες.Έλληνας θα πει να σταθείς μπροστά στη στήλη του Κεραμεικού και να διαβάσεις το επιτύμβιο στάθι και οίκτιρον. Σταμάτα και δάκρυσε, γιατί δεν ζω πια. Και όχι να σκαλίζεις πάνω σε σταυρούς κορακίστικα λόγια και νοήματα : προσδοκώ ανάσταση νεκρών.

Έλληνας θα πει το πρωί να γελάς σαν παιδί. Το μεσημέρι να κουβεντιάζεις φρόνιμα. Και το δείλι να δακρύζεις περήφανα. Και όχι το πρωί να κάνεις μετάνοιες στα τούβλα. Το μεσημέρι να γίνεσαι φοροφυγάς στο κράτος και επίτροπος στην ενορία σου. Και το βράδυ να κρύβεσαι στην κόχη του φόβου σου, και να ολολύζεις σαν βερέμης.

Έλληνας θα πει όσο ζεις, να δοξάζεις με τους γείτονες τον ήλιο και τον άνθρωπο. Και να παλεύεις με τους συντρόφους τη γη και τη θάλασσα. Και σαν πεθαίνεις , να μαζεύονται οι φίλοι γύρω από τη μνήμη σου, να πίνουνε παλιό κρασί και να σε τραγουδάνε. …

από την ΓΚΕΜΜΑ