MeDuSa

Μεγάλη τριήμερος ἑορτὴ ποὺ ἀρχίζει τὸν ἕσπερον τῆς ἡμέρας τοῦ χειμερινοῦ ἠλιοστασίου. Ὁ Ἥλιος ἔχοντας ὁλοκληρώσει τὴν συντομότερήν του διαδρομήν, ἑτοιμάζεται καὶ πάλι νὰ αὐξήσει τὴν παρουσία του.


Ἡ μεγαλύτερη νύκτα τοῦ ἔτους ἀφιερώνεται εἰς Θεὰν Νύκτα καὶ εἰς τοὺς νερτέρους Θεοὺς τοῦ Ἅδου. Εἶναι ἡ μεγάλη Νύκτα ὅπου ἡ Θεὰ Δίκη ἐξετάζει καὶ τακτοποιεῖ τὰ χρέη τοῦ ἔτους, ὥστε ὁ νέος χρόνος νὰ ἀρχίσει καθαρός, διὰ τοῦτον καὶ ὁ Ἥλιος τὴν ἡμέραν τῆς χειμερινῆς τροπῆς κάνει τὴν συντομότερην ἐμφάνισίν του, εὑρισκόμενος πλησίον τῆς Δίκης τὸν περισσότερον χρόνον.


Ἀνανεωμένος καὶ δυνατὸς ἐπανέρχεται κατόπιν τῆς ὁλονυκτίας Δίκης εἰς καθαρότερον κόσμον ἐνῶ αἱ ἡμέραι ἀρχίζουν νὰ αὐξάνονται καὶ πάλι. Τὴν τρίτην ἡμέραν τῆς ἑορτῆς λαμβάνει χώρα ἡ ἀναγέννησις τοῦ Θεοῦ Διονύσου, τοῦ θείου ἁγνοῦ βρέφους ποὺ ἀκατανίκητον ἐμφανίζεται εἰς τὸ φῶς τοῦ Ἡλίου φέροντας ἐντὸς του χαράν, ἐλπίδα καὶ αἰώνιαν ζωήν. Ἐορταστικαὶ τιμαὶ ἀποδίδονται εἰς Ποσειδῶνα καὶ εἰς Παλαίμονα.

Γεννημένος στην Αρτα το 1916, μετακόμισε σε ηλικία έξι ετών στην Πρέβεζα μαζί με την οικογένειά του και λίγα χρόνια μετά εγκαταστάθηκε στην Αθήνα. Μετά την Ανώτατη Σχολή Καλών Τεχνών, με υποτροφία της Ακαδημίας Αθηνών πηγαίνει στη Ρώμη και στη συνέχεια στο Παρίσι για να συνεχίσει τις σπουδές του. Ο πόλεμος τον αναγκάζει να επιστρέψει. Εκτοτε δεν ξανάφυγε για το εξωτερικό, πέραν της συμμετοχής του στην Μπιενάλε της Βενετίας το 1958, μαζί με τον Τσαρούχη και τον Σώχο.





Καλλιτέχνης που αγαπάει την τάξη και την αφανή γεωμετρία ο Μόραλης είναι ανθρωποκεντρικός σε όλη την πορεία του έργου του· τα τοπία κατέχουν μια ελάχιστη θέση στην εργογραφία του. Ερωτικός ζωγράφος, με κάθε έργο του επιχειρεί έναν διάλογο ανάμεσα στα δύο φύλα.





Το 1963 ο Μόραλης έκανε την πρώτη του ατομική έκθεση στην αίθουσα του ξενοδοχείου Χίλτον. Είχε προηγηθεί η γραμμική του σύνθεσή στη ΒΔ και στη ΝΑ πλευρά του αθηναϊκού ξενοδοχείου. Από το 1972 εκθέτει στην γκαλερί Ζουμπουλάκη ενώ έχει πραγματοποιήσει αναδρομική έκθεση στην Εθνική Πινακοθήκη (το 1988) καθώς και έκθεση στην Ακαδημία Αθηνών (1996). Παράλληλα ασχολήθηκε με τη χαρακτική και την εικονογράφηση βιβλίων (του Ελύτη, του Σεφέρη), έκανε τοιχογραφίες και σχεδίασε σκηνικά και κοστούμια για το ελληνικό θέατρο (Εθνικό, Τέχνης, και για το Χοροθέατρο της Ραλλούς Μάνου). Μέσα στα χρόνια που πέρασαν ο καλλιτέχνης εγκατέλειψε την παραστατική ζωγραφική και προχώρησε σε μια αφαιρετική - γεωμετρική εικαστική δημιουργία, που εξακολουθεί να τον βασανίζει. «Ενα έργο μου» λέει ο ίδιος «πρέπει πρώτα να ικανοποιεί τα δικά μου μάτια. Πολλές φορές βασανίζομαι με έναν πίνακα. Ψάχνω αυτό που μου λείπει και δεν το βρίσκω. Και ξαφνικά, ακόμη και ύστερα από καιρό συνειδητοποιώ ότι έλειπε μία και μόνη γραμμή· τη βάζω και τότε ησυχάζω».

Γενναιόδωρη, χορταστική, χυμώδης, με φρεσκάδα που ευφραίνει τις αγωνίες της ψυχής και με ευαισθησία που κινητοποιεί τους μηχανισμούς της συναισθηματικής αφύπνισης. Ετσι χαρακτηρίζει ο Αγγελος Δεληβορριάς τη ζωγραφική του Μόραλη για την οποία τονίζει ότι «δεν χρειάζεται τις ευλογίες της κριτικής» ενώ αναφέρεται και στην «ελληνικότητα των μεταμορφώσεων της ζωγραφικής του».

Στην Ελληνική μυθολογία, η τριλογία των Θεσσαλικών μύθων, τόσο του Φρίξου και της Έλλης όσο του Ιάσωνος και του Πελίου είναι συσχετισμένη με τον μύθο των Αργοναυτών...



Ο Φρίξος και η Έλλη είναι παιδιά του Αθάμαντος, βασιλέως της Κορώνης της Βοιωτίας, και της Ωκεανίδος Νεφέλης. Αργότερα ο Αθάμας λαμβάνει σύζυγον την Ινώ, θυγατέρα του Κάδμου, από την οποία απέκτησε δύο ακόμη παιδιά, τους Λέαρχο και Μελικέρτη.


Από ζήλο για τα τέκνα της Νεφέλης, η Ινώ κατέστρωσε ένα ασυνήθιστο σχέδιο: έπεισε τις γυναίκες της πόλεως να ψήσουν τους σπόρους σίτου που επροορίζοντο για σπορά, ώστε να μην φυτρώσουν. Όταν συνέβη τούτο, ο Αθάμας έστειλε απεσταλμένους εις το μαντείο των Δελφών, προς αποκάλυψη του αιτίου της σιτοδείας. Κατά την επιστροφή των απεσταλμένων η Ινώ δίδοντας τους δώρα, τους πείθει να δώσουν άλλη απάντηση από του μαντείου στον Αθάμαντα και να πουν πως η σιτοδεία θα σταματήσει εάν ο Φρίξος θυσιασθεί εις τον βωμό του Διός.

Έτσι ο Αθάμας αναγκάζεται να διατάξει να γίνουν όλες οι προετοιμασίες για την θυσία και ο Φρίξος (μαζί με την αδελφή του, συμφώνως προς παραλλαγές του μύθου) οδηγείται στον βωμό. Η Νεφέλη που απο μακριά, γνωρίζει τα συμβάντα, στέλνει τον Χρυσόμαλλό Κριό, δώρο του Ερμού, για να μεταφέρει τα παιδιά στην ράχη του, μακριά από την Βοιωτία.

Κατά την πορεία της διαφυγής τους, καθώς πετούσαν επάνω από την θάλασσα, η Έλλη δεν μπόρεσε να κρατηθεί στην ράχη του Κριού κι έπεσε στο πέλαγος, που από τότε ονομάσθη Ελλήσποντος. Την Έλλη παίρνει κοντά του ο Ποσειδών. Ο Φρίξος συνέχισε την πορεία του και ο Κριός τον έφερε στην Κολχίδα, όπου ο βασιλιάς Αιήτης τον εδέχθη πρόθυμα και του έδωσε την θυγατέρα του, Χαλκιόπη, ως σύζυγο.

Έπειτα ο Φρίξος θυσίασε τον χρυσόμαλλο κριό εις τον βωμό του Διός και δώρισε το δέρας (δέρμα) στον Αιήτη. Εκείνος το αφιέρωσε στον Άρη και το κρέμασε από μια δρύν, στο ιερό δάσος του θεού ενώ προς φύλαξή του ετέθη μέγας δράκων, ακοίμητος. Το χρυσόμαλλο δέρας θα αποτελέσει αργότερα τον στόχο της Αργοναυτικής Εκστρατείας.

Καληνύχτα... μη φοβάσαι δε σε ξέχασε κανείς

(Απόσπασμα)

Ταξιδιώτης, διαβατάρης μέσα στοὺς ἀνθρώπους καὶ στὰ πράματα, ζῆ μὲ τὴν αἴσθηση πως περνᾶ. Περνάει μέσα στὸν καιρό, περνάει ἀπὸ τόπους, που δὲν εἶναι τὸ λιμάνι που θὰ ἀράξη, γιατὶ ἀραξοβόλι δὲν ὑπάρχει γι' αὐτόν, περνὰ καὶ γνωρίζει τὰ ἄγνωστα καὶ ποθεῖ τότε κι ἄλλα νὰ γνωρίση, γιατὶ ἡ αἰώνια δίψα τῆς γνώσης τὸν κατέχει.

Ἐκεῖνο που κάθε στιγμὴ κάνει, ἐκεῖνο μονάχα δὲν εἶναι αἰώνιο. Αἰωνιότητα εἶναι τὸ αἰώνιο διάβα ἀπὸ τόπους καὶ χρόνους που δὲν εἶναι δικοί του. Ὁλοένα περνᾶ καὶ περνῶντας βλέπει, μὰ δὲν εἶναι μόνο θεατὴς καὶ περνῶντας δημιουργεῖ καὶ μὲ τίποτε δὲν ἀφομοιώνεται περισσότερο, παρὰ ὅσο χρειάζεται γιὰ νὰ τὸ καταλάβη, καὶ δὲ γίνεται παντοτινὰ ἕνα μὲ τίποτε ἀπὸ κεῖνα που περνᾶ καὶ εἶναι αἰώνια προσωρινά του. Πάντα ξένος, ἐρημοσπίτης, δίχως σταθμὸ καὶ δίχως λιμάνι κανένα, ποτέ. Ποῦ νὰ ἐγκατασταθῆ καὶ γιατί;

Σπίτι του εἶναι τὸ ταξίδι του καὶ τὸ πέρασμά του μέσα στὸ χρόνο ἀπὸ τόπους καὶ ἄλλους τόπους. Μὲ τὸ καράβι του, που δὲν ἀποζητᾶ λιμιῶνες νὰ ρίξη τὴν ἄγκυρά του, περνάει ἀπὸ κάτι γιαλοὺς ψηλούς, ξεροὺς καὶ κίτρινους καὶ εἶναι σὰ μεσημέρι ἡ ἡδονὴ μέσα του, κοιτάζει ἀπὸ πάνω ἀπὸ τοὺς ἀνθρώπους, που κάθονται ἀντίκρυ του, καὶ σμίγει μὲ τὴ φύση. Καὶ ὕστερα περνάει ἀνάμεσα στὰ νησιά, που εἶναι σὰ σταθμοὶ τοῦ χρόνου. Καὶ ἔπειτα ἀνεβαίνει στὰ βουνὰ καὶ χάνεται στὰ δάση τὰ παρθένα, τὰ ἀξεδιάλυτα καὶ κατεβαίνει ἀπὸ κεῖ στοὺς κάμπους, που τοὺς δέρνει ἡ ξεραΐλα καὶ τὸ λιοπύρι. Καὶ τότε βουτάει στὰ βάθια τῶν νερῶν τῶν παγωμένων καὶ πάλι βγαίνει καὶ διαβαίνει καὶ προβαίνει. Τέτοιο εἶναι τὸ δικό του τὸ σπίτι.

Τὴν ὥρα που σκοτεινιάζει ἡ μέρα περπατεῖ στὶς πολιτεῖες σὲ κάτι συνοικίες μακρινὲς καὶ μιὰ λύπη ἀναβλύζει κύματά της. Εἶναι μόνος καὶ εἶναι αἰώνιος. Τίποτε ἀνθρώπινο δὲν τὸν πειράζει, γιατὶ τὰ κύματα τῆς αἰωνιότητας, που ἀναβλύζουν ἀπὸ τὰ βάθη τὰ ἀγνώριστα τῆς ψυχῆς του, τόσο ὁρμητικὰ βγαίνουν, που σκεπάζουν τὰ πράματα τοῦ κόσμου, τὰ χρωματίζουν καὶ τὰ μεταμορφώνουν. Ἡ δύναμη τῶν κυμάτων του εἶναι δυνατώτερη ἀπὸ κάθε ἄλλη δύναμη καὶ ἀπὸ κάθε τοῦ κόσμου πρᾶμα.

Καὶ αὐτός, που περνάει μέσα στὴ ζωή, αὐτὸς ξεπερνᾶ τὰ πράματα, τὰ ξεσκολίζει καὶ δὲν ξαναγυρίζει πίσω, ξεπερνᾶ τοὺς θεοὺς καὶ τοὺς ἀνθρώπους, τὸν ἔρωτα, τὴ ματαιότητα τῶν πάντων, τὴν ἀμφιβολία καὶ τὴν πιστή, τὴ δόξα, τὴν ἀλήθεια καὶ τὴν ψευτιά, τὴν κακία καὶ τὴν καλοσύνη, τὴ λύπη καὶ τὴ χαρά, τὴν ἀκαματοσύνη καὶ τὴ δουλειά, τὴν πράξη καὶ τὴ σκέψη, καὶ πάλι μένει ὁλόκληρος, αὐτός, μ' ὅλες τὶς ἱκανότητες, χωρὶς τίποτε νὰ θέλη καὶ πάρα πολύ. Τί ἀνάγκη νὰ θέλη τίποτε, ἀφοῦ αὐτὸς εἶναι κάτι; Τί νὰ θέλη ξεχωριστά, που τὰ θέλει ὅλα; Δὲν ἀγαπᾶ τὸν κόσμο· δὲν εἶναι τάχα ὅλα δικά του;

Τα πάντα γύρω σου ακόμη και ακόμη και τυφλός τα βλέπει, είναι ασύλληπτα πανέμορφα, ηδονικά τρυφερά αγγελικά, είναι αρχέγονη η μορφή σου…

Όταν ξεκίνησε ο Ήφαιστος να σφυρηλατεί την ομορφιά στους ανθρώπους ο Δίας του έστειλε μήνυμα να πάει να σε βρει στους ουρανούς που ακόμη και ο ίδιος φοβάται να πετάξει, εκεί του είπε θα βρεις αυτό που θα ομορφύνει τον άνθρωπο…θα τον κάνει να αγαπά και να θέλει…

Πηγή : Ένας μικρός πρίγκιπας

Αποστολή με μήνυμα ηλεκτρονικού ταχυδρομείου BlogThis!Κοινοποίηση στο XΜοιραστείτε το στο FacebookΚοινοποίηση στο Pinterest

Ναι…πολύ πριν να σε συναντήσω εγώ σε περίμενα… πάντοτε σε περίμενα.
Σαν ήμουνα παιδί και με έβλεπε λυπημένο η μητέρα μου, έσκυβε και με ρωτούσε, τι έχεις… ; Δεν μίλαγα… μονάχα κοίταζα πίσω απ’ τον ώμο της έναν κόσμο άδειο από σένα…
και καθώς πηγαινόφερνα το παιδικό κονδύλι ήταν για να μάθω να σου γράφω τραγούδια… Όταν ακούμπαγα στο τζάμι της βροχής...
ήταν που αργούσες ακόμα, όταν τη νύχτα κοίταζα τα αστέρια...
ήταν γιατί μου λείπανε τα μάτια σου, και όταν χτύπαγε η πόρτα μου
και άνοιγα δεν ήτανε κανείς....

Κάπου όμως μες στον κόσμο, ήταν η καρδιά σου που χτυπούσε...
Έτσι έζησα πάντοτε…
Και όταν βρεθήκαμε για πρώτη φορά θυμάσαι;
Μου άπλωσες τα χέρια τόσο τρυφερά, σαν να με γνώριζες από χρόνια…
μα και βέβαια με γνώριζες...

Γιατί πριν μπεις ακόμα στη ζωή μου είχες πολύ ζήσει μέσα στα όνειρα μου…

Στον Κότσινα έναν από τους ιστορικότερους οικισμούς της Λήμνου γεννήθηκε και έζησε η πιο γνωστή για τον ηρωισμό της Λημνιά, Η Μαρούλα. Η Μαρούλα ήταν κόρη του Ισίδωρου Κομνηνού και της Ευφροσύνης. Σύμφωνα με την παράδοση ο πατέρας της κατείχε εξέχουσα θέση στη μικρή κοινωνία και ήταν ο πλούσιος προστάτης του οικισμού, ο οποίος τότε άκμαζε και διέθετε ένα από τα μεγαλύτερα Φρούρια του νησιού.

Την 21η Μαΐου 1478 τη μέρα που στον Κότζινο οι κάτοικοι πανηγύριζαν τη γιορτή του Μεγάλου Κωνσταντίνου και της Αγίας Ελένης, ο Σουλειμάν έφτασε στον Κότσινο και άρχισε μια ηρωική μάχη. Η μάχη ήταν συγκλονιστική και η αντίσταση των Ελλήνων και Βενετών για την υπεράσπιση του φρουρίου, παροιμιώδης. Στη μάχη ο πατέρας της Μαρούλας σκοτώθηκε και η ηρωίδα θρηνούσε για το χαμό του.

Όταν όμως κατάλαβε ότι οι απώλειες άρχισαν να λυγίζουν τη θέληση των πολιορκημένων, πήρε το σπαθί του πατέρα της και ρίχτηκε στη μάχη με αυτοθυσία. Η Μαρούλα πολέμησε με αξιοθαύμαστη τόλμη και κατάφερε να απωθήσει τον Τούρκο κατακτητή, γράφοντας το όνομά της με ανεξίτηλα γράμματα στην ιστορία του νησιού.

Στο λιμανάκι του Κότσινα βρίσκεται σήμερα επιβλητικό μπρούτζινο άγαλμα της θρυλικής ηρωίδας στον προαύλιο χώρο του Ιερού ναού Ζωοδόχου Πηγής, στο λόφο όπου άλλοτε δέσποζε το απόρθητο φρούριο του Κότσινου.

Ο εθνικός μας ποιητής Κωστής Παλαμάς γράφει στο ποίημά του «Η κόρη της Λήμνου»: «Η Μάρω, το αρχοντικό κορμί, της Λήμνου η κόρη,ξέρεις πως μόλις άψυχο της φέραν το κορμί του, επήρε την ασπίδα του κι εζώσθη το σπαθί του»

Τι κάνει μια νεαρή και γεμάτη ερωτικούς χυμούς γάτα σε ένα σπίτι όπου τα μόνα αρσενικά είναι ένας ευνουχισμένος γάτος και μια παλιά φωτογραφία??

Φυσικά υποφέρει… αυτό ακριβώς κάνει και η Λουκρητία, η φοβερή γάτα του Αρκά…αντιμετωπίζοντας την σκληρή της μοίρα…(το μόνο σκληρό πράγμα μέσα στο σπίτι) πότε με κρίσεις καταστρεπτικού θυμού, και πότε με κρίσεις καταστρεπτικότερου χιούμορ…

(Αποσπάσματα)

Οι Αρχαίοι Έλληνες ανέλυσαν με σοβαρότητα το αστείον, διότι αυτό αποτελεί γεγονός της ζωής. Είναι θλιβερό το φαινόμενον, ό,τι τα Ελληνικά πανεπιστήμια δεν ησχολήθησαν με το χιούμορ στην Αρχαία Ελλάδα…Γι’αυτόν τον λόγον ένα ευχάριστον τμήμα του πολιτισμού παραμένει ανεξερεύνητον. Ενώ είναι πολύ ενδιαφέρον, διότι περιέχει ζητήματα ψυχολογίας, κοινωνιολογίας, φιλοσοφίας, ηθών και ιστορίας…

~~

Ας αρχίσωμεν με την προέλευσιν της λέξεως χιούμορ, που χρησιμοποιείται γενικώς. Ετυμολογικώς προέρχεται εκ της Ελληνικής γλώσσης και συγκεκριμένως ανήκει στην ηλειακήν διάλεκτον, κατά την οποίαν εχρησιμοποιείτο το ρ αντί του ς στην κατάληξιν των λέξεων…

~~

Η Ελληνική λέξη χύμορ ή χυμός σημαίνει «αίσθημα τέρψεως» Το χύμορ οι Λατίνοι το μετέφεραν στην γλώσσαν των, ως humor εκ του οποίου το παρέλαβαν οι Άγγλοι και άλλοι λαοί με την γνωστήν προφοράν χιούμορ.
Ο γέλως προέρχεται από το αίσθημα της χαράς…

~~

Το αστείον προυποθέτει πνευματική καλλιέργειαν, δηλαδή πολιτισμόν, δι αυτό και «αστείος» αρχικώς ωνομάζετο ο κάτοικος του άστεως…της πόλεως. Κατά την αρχαιοελληνική παράδοση ο γέλως ήτο δώρον της θεάς Αφροδίτης προς τους ανθρώπους μαζί με τον πόθον και την ηδονήν.

~~

Ακόμη ας επισημάνωμεν μιαν λεπτομέρειαν. Σήμερον όταν κάποιος λέγη ή κάνη ανεπιτυχή αστεία τον αποκαλούμεν «κρύον» Η λέξις προέρχεται από την αρχαία Ελλάδα…παραδίδεται ότι ή εταίρα Γνάθαινα προσέφερε παγωμένον οίνον στους φίλους της. Ο κωμωδιογράφος Δίφιλος την ερώτησε : «Πως κατορθώνει να κρυώνη τόσον πολύ τον οίνον ;» εκείνη του απήντησε : «τον σκεπάζω με τα έργα σου» Ο χαρακτηρισμός λοιπόν κάποιου ως «κρύου» έχει ιστορίαν δύο και πλέον χιλιετιών.

~~

Οι Έλληνες εφεύρον και συχνώς εχρησιμοποιούν το λογοπαίγνιον. Δηλαδή μετεχειρίζοντο την ίδιαν λέξιν με διαφορετικήν σημασίαν. Επί παραδείγματι ο Διογένης βλέπων τον οφθαλμίατρον Διδύμωνα, γνωστόν φιλογύνην, να εξετάζη τον οφθαλμόν κάποιας ωραίας νεαράς του είπεν : «Πρόσεχε Διδύμωνα μήπως εξετάζων τον οφθαλμόν πειράξης την κόρην»

Τα σώματά μας θα χαθούν θα σβήσουν από μας θα μείνει μέχρι της συντελείας των αιώνων αυτό το
“σε αγαπώ” που σου ψιθύρισα στις ώρες τις πιο κρυφές…

Εγγονόπουλος

Καλυψώ, σε βλέπω μόνη στον παράδεισό σου

να θρηνείς, της Ιθάκης γυρεύοντας καπνό,

και να μυρίζεις τ’ άνθη που άγγιζε ο θνητός

σα νά ’λεγε στην Πηνελόπη «σ’ αγαπώ».

~~

Αιώνια μόνη, δε βρήκες άλλον Οδυσσέα

μ’ αγάπη να μυρώσεις την αθάνατη ψυχή.

Τι σκληρά σου φέρθηκε ο μύθος, Καλυψώ,

στην Ωγυγία που ζήλευαν ακόμη κι οι θεοί...

Βασίλης Μιχ. Κομπορόζος
Πηγή : http://www.lykofos.net

ΑΙΘΡΑ (10ος – 9ος π.Χ. αιώνας) κόρη του βασιλιά της Τροιζήνος Πιτθέα και μητέρα του Θησέως, με μία άλλη ιδιότητα άγνωστη στους πολλούς. Την ιδιότητα της δασκάλας της αριθμητικής. Ιέρεια λοιπόν των απαρχών της πλέον εγκεφαλικής επιστήμης, η Αίθρα μάθαινε αριθμητική στα παιδιά της Τροιζήνος, με εκείνη την πολύπλοκη μέθοδο, που προκαλεί δέος, μιας και δεν υπήρχε το μηδέν…και οι αριθμοί συμβολίζονταν πολύπλοκα, αφού τα σύμβολά τους απαιτούσαν πολλές επαναλήψεις (Κρητομυκηναϊκό σύστημα αρίθμησης)

ΠΟΛΥΓΝΩΤΗ (7ος – 6οςπ.Χ. αιώνας) Ο ιστορικός Λόβων ο Αργείος αναφέρει την Πολυγνώτη ως σύντροφο και μαθήτρια του Θαλού. Γνώστρια πολλών γεωμετρικών θεωρημάτων, λέγεται (μαρτυρία Βιτρουβίου), πως και αυτή συντέλεσε στην απλούστευση των αριθμητικών συμβόλων με την εισαγωγή της αρχής της ακροφωνίας, δηλαδή με την εισαγωγή αλφαβητικών γραμμάτων που αντιστοιχούσαν το καθένα σε το καθένα στο αρχικό γράμμα του ονόματος του αριθμού. Έτσι το Δ αρχικό του ΔΕΚΑ, παριστάνει τον αριθμό 10. Το Χ, αρχικό του ΧΙΛΙΑ παριστάνει τον αριθμό 1000 κοκ Κατά τον Βιτρούβιο η Πολυγνώτη διετύπωσε και απέδειξε πρώτη την πρόταση “ΕΝ ΚΥΚΛΩ Η ΕΝ ΤΩ ΗΜΙΚΥΚΛΙΩ ΓΩΝΙΑ ΟΡΘΗ ΕΣΤΙΝ”
ΘΕΜΙΣΤΟΚΛΕΙΑ (6οςαιώνας π.Χ.). Ο Διογένης ο Λαέρτιος λόγιος-συγγραφέας την αναφέρει ως Αριστόκλεια ή Θεόκλεια. Ο Πυθαγόρας πήρε τις περισσότερες από τις ηθικές του αρχές από την Δελφική ιέρεια Θεμιστόκλεια, που συγχρόνως τον μύησε στις αρχές της αριθμοσοφίας και της γεωμετρίας. Σύμφωνα με τον φιλόσοφο Αριστόξενο (4οςπ.Χ. αιώνας) η Θεμιστόκλεια δίδασκε μαθηματικά σε όσους από τους επισκέπτες των Δελφών είχαν την σχετική έφεση. Ο μύθος αναφέρει ότι η Θεμιστόκλεια είχε διακοσμήσει τον βωμό του Απόλλωνος με γεωμετρικά σχήματα. Κατά τον Αριστόξενο ο Πυθαγόρας θαύμαζε τις γνώσεις και την σοφία της Θεμιστόκλειας γεγονός που τον ώθησε να δέχεται αργότερα και στην Σχολή του γυναίκες.

κι όποιος αντέξει...

Γιος του Τιτάνα Ιαπετού και της Κλυμένης …Όταν ξέσπασε η σύγκρουση για την εξουσία, ανάμεσα στους Oλύμπιους θεούς και τους Tιτάνες, πήρε το μέρος των Oλυμπίων, αν και ο ίδιος ήταν Tιτάνας. Aργότερα, μετά την επικράτηση των θεών του Oλύμπου, ήρθε σε σύγκρουση με το Δία, όταν πληροφορήθηκε ότι ο θεός σκόπευε να αφανίσει το γένος των ανθρώπων με κατακλυσμό.

Ο Προμηθέας δημιούργησε τους πρώτους ανθρώπους πλάθοντάς τους με πηλό (στη Θεογονία του Ησίοδου αναφέρεται σαν ευεργέτης της ανθρωπότητας κι όχι δημιουργός της). Σε ρωμαϊκές σαρκοφάγους εικονίζεται ο Προμηθέας να φτιάχνει αγάλματα και η θεά Aθηνά να τους στέλνει ψυχή, με φτερά πεταλούδας, για να τα κατοικήσουν και να τους δώσουν πνοή. Eπειδή ήταν ο δημιουργός των ανθρώπων παρακολουθούσε πάντα με ενδιαφέρον την πορεία τους πάνω στη γη και πολλές φορές είχε παρακούσει τις εντολές του Δία ή τον είχε ξεγελάσει προς όφελός τους…

Κατά τη διάρκεια μιας επίσημης θυσίας, ο Προμηθέας, χώρισε ένα βόδι σε δυο μέρη. Στο ένα μερίδιο έβαλε το δέρμα, τη σάρκα και τα εντόσθια σκεπασμένα με την κοιλιά του ζώου και στο άλλο έβαλε τα κόκαλα, από τα οποία είχε αφαιρέσει το κρέας, και τα είχε σκεπάσει με το λευκό λίπος. Έπειτα είπε στο Δία να διαλέξει το μερίδιο που θα αντιστοιχούσε στους θεούς, το υπόλοιπο προοριζόταν για τους ανθρώπους. Ο Δίας διάλεξε το λίπος κι όταν διαπίστωσε ότι το μερίδιο αυτό το αποτελούσαν μόνο κόκαλα θύμωσε και με τον Προμηθέα και με τους ανθρώπους κι αποφάσισε να μην τους ξαναστείλει ποτέ πια τη φωτιά.

Ο Προμηθέας έκλεψε σπίθες φωτιάς από τον τροχό του ήλιου ή από το καμίνι του Ηφαίστου και την έδωσε στους ανθρώπους, οι οποίοι βελτίωσαν έτσι τη ζωή τους, έφτιαξαν εργαλεία, καλλιέργησαν τη γη κι εκπολιτίστηκαν. Ο Προμηθέας τους βοήθησε να αποκτήσουν ιατρικές γνώσεις, να παρασκευάσουν φάρμακα, τους δίδαξε αρχιτεκτονική, μαθηματικά, αστρονομία, μεταλλουργία, ναυσιπλοΐα.

Ο Δίας τιμώρησε και τους ανθρώπους και τον Προμηθέα. Εναντίον των ανθρώπων έστειλε την Πανδώρα, ενώ τον Προμηθέα, με τη βοήθεια του κράτους και της Βίας, τον έδεσε με ατσάλινες αλυσίδες επάνω στον Καύκασο κι έστειλε έναν αετό, γεννημένο από τον Τυφώνα και την Έχιδνα, να του τρώει το συκώτι, το οποίο κάθε πρωί ανανεωνόταν. Ο Δίας επίσης ορκίστηκε στα νερά της Στύγας να μη λύσει ποτέ από τα δεσμά του τον Προμηθέα.
Ο Προμηθέας κρεμόταν για πολλά χρόνια από το βράχο μέχρι τη στιγμή που ο Ηρακλής τον ελευθέρωσε από τα δεσμά του. Ο Δίας χάρηκε πολύ για το κατόρθωμα του γιου του, ώστε αποφάσισε να αφήσει ελεύθερο τον Προμηθέα. Επειδή όμως έπρεπε να κρατήσει τον όρκο του, υπέδειξε στον Προμηθέα να κατασκευάσει ένα δαχτυλίδι από το ατσάλι της αλυσίδας του και από ένα κομμάτι του βράχου επάνω στον οποίον ήταν δεμένος. Με τον τρόπο αυτό ο ατσάλινος δεσμός συνέχιζε να τον κρατάει δεμένο πάνω στο βράχο του. Από τότε οι άνθρωποι άρχισαν να κατασκευάζουν με τη σειρά τους δαχτυλίδια και να τα φορούν προς τιμή του Προμηθέα που είχε υποφέρει γι' αυτούς ευεργετώντας τους…

Μπορώ να σε αγαπάω...και ας μην υπάρχεις πια...

Ήταν μία από τις Τιτανίδες, κόρη του Ουρανού και της Γαίας, που έλαβε ως σύζυγο τον αδελφό της, Ωκεανό από τον οποίο και γέννησε τρεις χιλιάδες ποτάμιους θεούς, μεταξύ των οποίων ήταν ο Αχελώος, ο Ασωπός κλπ. και ισάριθμες θεότητες, τις Ωκεανίδες.

Από την ελληνική μυθολογία εμπνεύστηκε άλλωστε ο αυστριακός Γεωλόγος Έντουαρτ Σουές, όταν το 1893 βάφτισε με το όνομα "Τηθύς" την πρώτη θάλασσα του πλανήτη μας...

Πέρα από το μύθο…οι κλάδοι της Γεωλογίας και Παλαιοντολογίας έχουν πλέον αποδείξει ότι κάποτε υπήρχε η Παγγαία, μία ενιαία στεριά, μία υπερήπειρος, η οποία περικλειόταν από την Πανθάλασσα, έναν παγκόσμιο ενιαίο Ωκεανό. Σε ένα τμήμα της υπερηπείρου αυτής, κάποια στιγμή (200 εκατ. χρόνια πριν) σχηματίστηκε σταδιακά ένας τεράστιος κόλπος, αυτή η πρώτη θάλασσα που πήρε το όνομα Τηθύς.

Καθώς η ηφαιστειακή και τεκτονική δράση άρχισε να προκαλεί τη διάσπαση της Παγγαίας, η πρώτη μεγάλη "ρήξη" συνέβη σε εκείνο το στένωμα της Τηθύος. Η Παγγαία χωρίστηκε στη μέση και δύο νέες μεγάλες ήπειροι προέκυψαν, η Λαυρασία (σημερινή Β. Αμερική, Ευρώπη και Ασία) και η Γκοντβάνα (σημερινή Ν. Αμερική, Αφρική, Αραβία, Ινδία και Αυστραλία). Η Τηθύς συνέχισε να υφίσταται, μεγάλωσε μάλιστα, καταλαμβάνοντας το χώρο που σήμερα θα προσδιορίζαμε "μεταξύ Αφρικής και Ευρασίας".

Όλα πήγαιναν λοιπόν καλά για την Τηθύ…ήταν γεμάτη κοραλλιογενείς υφάλους, μαγγρόβια δάση, θαλάσσιους ίππους, θαλάσσιους ελέφαντες και πολλά ακομα τέτοια καλούδια. Μέχρι που κάποια στιγμή (70 εκατ. χρόνια πριν) η κίνηση των υπερηπείρων άλλαξε. Αντί να απομακρύνονται, άρχισαν και πάλι να πλησιάζουν η μία την άλλη. Μετά από μερικές πολύ βίαιες ομολογουμένως συγκρούσεις, οι οποίες έδωσαν και τη βάση της νέας μορφής (τις νέες ηπείρους) του πλάνητη, η Τηθύς εξαφανίστηκε...

Ολοκληρωτικά; Όχι! Ό,τι υπόλειμμα της Τηθύος διασώζεται σήμερα είναι η σημερινή Μεσόγειος.Η Τηθύς λοιπόν εκτός από τις Ωκεανίδες και τους Ποταμούς, γέννησε και τη Μεσόγειο Θάλασσα. Ό,τι υπόλοιπο της Τηθύος διασώζεται σήμερα, βρίσκεται μέσα στα γεωγραφικά όρια της Μεσογείου μας, της Mare Nostrum!

Πηγή : http://www.scubadive.gr

Η όγδοη εντολή που πήρε ο Ηρακλής από τον Ευρυσθέα ήταν να του φέρει ζωντανά τα άλογα του Διομήδη. Ο Διομήδης ήταν γιος του Άρη και της Κυρήνης, αδελφός του Κύκνου. Βασίλευε στη Θράκη σ’ ένα πολεμικό λαό, τους Βίστονες. Αυτοί ζούσαν γύρω από μια λίμνη που είχε πάρει το όνομά τους, τη Βιστονίδα λίμνη.


Ο Διομήδης είχε 4 παράξενα θηλυκά άλογα που ήταν πολύ άγρια. Παράξενα ήταν και τα ονόματά τους: Πόδαργος, Λάμπων, Ξάνθος, Δεινός. Από τα ρουθούνια τους πετούσαν φωτιά. Δεν έτρωγαν χόρτα και σανό όπως όλα τα άλλα τα άλογα αλλά ανθρώπινες σάρκες.

Επειδή τα άλογα αυτά ήταν τόσο άγρια και επικίνδυνα ο Διομήδης τα κρατούσε μέσα στο στάβλο τους δεμένα με χοντρές σιδερένιες αλυσίδες ενώ γύρω από το στάβλο είχε βάλει φρουρούς με όπλα να τα φυλάνε. Ο Ηρακλής γνωρίζοντας όλα αυτά μάζεψε τους γενναίους φίλους του, μεταξύ αυτών ήταν και ο αγαπημένος του φίλος Άβδηρος, μπήκαν σε ένα καράβι με σκοπό να αντιμετωπίσουν το Διομήδη και τα φοβερά του άλογα....


Ξεκίνησαν και μετά από κάποιες μέρες ταξίδι πέρασαν τη Θάσο και άραξαν στην απέναντι ακτή. Μόλις πάτησαν το πόδι τους στη στεριά πήγαν κατευθείαν στους στάβλους του Διομήδη. Εκεί ο Ηρακλής σκότωσε τους φρουρούς, πήρε τα άλογα...τα πήγε κοντά στο πλοίο και άφησαν τον Άβδηρο να τα φυλάει. Στο μεταξύ ο Διομήδης που κατάλαβε τι είχε γίνει,φώναξε τους Βίστονες να πάνε να καταδιώξουν τον Ηρακλή.


Ο Ηρακλής με τους συντρόφους του αντιμετώπισαν το Διομήδη και τους Βίστονες. Ο Διομήδης σκοτώθηκε από τον Ηρακλή και βλέποντάς τον οι Βίστονες νεκρό το βάλανε στα πόδια...

Όταν ο Ηρακλής γύρισε στο καράβι τον περίμενε ένα φρικτό θέαμα. Τα άλογα του Διομήδη είχαν κατασπαράξει το φίλο του, τον Άβδηρο. Πήρε τα άλογα και τα έδεσε με αλυσίδες και στη συνέχεια μάζεψε ό, τι είχε απομείνει από το φίλο του και τον έθαψε....

Δίπλα στον τάφο του ίδρυσε την πόλη Άβδηρα και όρισε να γίνονται κάθε χρόνο αγώνες για να τον τιμούν....Αφού τέλειωσαν όλα αυτά μπήκε στο πλοίο και πήγε τα άλογα στον Ευρυσθέα, ο οποίος τα άφησε ελεύθερα. Αυτά περιπλανήθηκαν και κάποτε έφτασαν στον Όλυμπο όπου τα έφαγαν άλλα άγρια θηρία.

Το επεισόδιο του θανάτου του Λαοκόωντος απετέλεσε το θέμα της χαμένης τραγωδίας του Σοφοκλέους «Λαοκόων». Επίσης, παριστάνεται σε περίφημο μεγάλο μαρμάρινο γλυπτό με τίτλο «Ο Λαοκόων και οι γιοί του» (αποδιδόμενο στους Ρόδιους γλύπτες Αγήσανδρο, Αθηνόδωρο και Πολύδωρο), που βρίσκεται στα Μουσεία του Βατικανού.

Πηγή : http://el.wikipedia.org

Η 1η Δεκεμβρίου καθιερώθηκε το 1988, με πρωτοβουλία της Παγκόσμιας Οργάνωσης Υγείας και αργότερα της Γενικής Συνέλευσης του ΟΗΕ, ως Παγκόσμια Ημέρα κατά του AIDS, μίας από τις φονικότερες επιδημίες του σύγχρονου κόσμου, κύριος τρόπος μετάδοσης της οποίας είναι η σεξουαλική επαφή.

Παρά την προσπάθεια ελέγχου και περιορισμού της επιδημίας σε παγκόσμιο επίπεδο, το AIDS συνεχίζει να παραμένει ανεξέλεγκτο στις περισσότερες χώρες του κόσμου και ειδικά στην Υποσαχάρεια Αφρική...Σύμφωνα με τα στοιχεία που δημοσιεύουν οι Γιατροί Χωρίς Σύνορα στην επίσημη ιστοσελίδα τους, κάθε λεπτό της ημέρας, ένα παιδί ηλικίας κάτω των 15 χρονών μολύνεται από HIV. Το AIDS σκοτώνει κάθε μέρα 1.400 παιδιά και κοστίζει τη ζωή σε περισσότερα από μισό εκατομμύριο παιδιά κάθε χρόνο...


Εκατομμύρια παιδιά με HIV/AIDS πεθαίνουν γιατί δεν υπάρχουν κατάλληλα διαγνωστικά εργαλεία και παιδιατρικοί συνδυασμοί αντιρετροϊκών φαρμάκων που να μην κοστίζουν ακριβά. Τα 9 από τα 10 παιδιά που γεννιούνται με HIV ζουν στην Αφρική.

Στη Δύση, η μετάδοση της ασθένειας από τη μητέρα στο παιδί μπορεί να αποφευχθεί αποτελεσματικά, ενώ η αντιρετροϊκή θεραπεία προσφέρει σε ένα παιδί που έχει γεννηθεί με HIV μία ευκαιρία να φτάσει στην ενηλικίωση.

Ωστόσο, στις χώρες του αναπτυσσόμενου κόσμου, η έλλειψη της θεραπευτικής εμπειρίας και οι δυσκολίες χορήγησης αντιρετροϊκών φαρμάκων στα παιδιά έχουν ως αποτέλεσμα να λαμβάνει θεραπεία μόνο ένα πολύ μικρό ποσοστό παιδιών που την έχουν ανάγκη.

Τα μισά παιδιά απ' όσα έχουν μολυνθεί από τον ιό HIV ποτέ δε συμπληρώνουν το δεύτερο έτος της ζωής τους...

1818 : Μύηση του Θεοδώρου Κολοκοτρώνη στην Φιλική Εταιρεία από τον οπλαρχηγό Χρήστο Αναγνωσταρά

1821 : Ο Ηλίας Μαυρομιχάλης, μετά την ανακήρυξη του ως Αρχηγού των
όπλων της Αττικής, φθάνει με δύναμη Μανιατών στην Αθήνα.
Από τους πληρεξούσιους της Πελοποννήσου εκλέγεται πρόεδρος
της τοπικής γερουσίας ο επίσκοπος Βρεσθένης Δημήτριος.

1823 : Ο Οδυσσέας Ανδρούτσος πολιορκεί την Χαλκίδα

1834 : Άφιξη του Βασιλέως Όθωνος στην Αθήνα, νέα πρωτεύουσα του ελληνικού κράτους

1913 : Στο φρούριο φιρκά των Χανίων υψώνεται η Γαλανόλευκη από τον Βασιλέα Κωνσταντίνο και τον πρωθυπουργό Ελευθέριο Βενιζέλο, ενώ ο κρητικός λαός που έχει συγκεντρωθεί στον χώρο του λιμανιού παραληρεί από ενθουσιασμό. Έτσι επισφραγίζεται η ένωση της Κρήτης με την μητέρα Ελλάδα.