Τετάρτη 8 Δεκεμβρίου 2010
Single Bells
12:51 π.μ. | 
Αναρτηθηκε απο
MeDuSa
Μ΄αρέσουν οι άνθρωποι που με το που θα μπει ο δεκέμβρης σαν έτοιμοι από καιρό βουτούν αποφασιστικά ή στην χρυσόσκονη ή την κατάθλιψη, ικανοί να κρατούν την ανάσα τους για μέρες και νύχτες πριν ξαναβγούν σώοι στην δική τους επιφάνεια. Οι άνθρωποι που διαλέγουν με σιγουριά κάποιο ακριανό κλαδί για να κελαηδήσουν τον σκοπό τους, από εκείνα τα πιο εύκολα στο στόλισμα κλαδιά. Της μέσης τα κενά είναι όλο και μεγαλύτερο αγγούρι να γεμίσεις. Τα sms ανοίγουν νέες αντί να κλείνουν τις τρύπες γύρω από τον κορμό, όπως κατάφερναν οι ρετρό οι κάρτες και το βαμβάκι, λόγω χρώματος, οικτρά και καθολικά μπανάλ με εξαίρεση μοναδική μερικά κατά συνθήκη μοδάτα σφαξίματα.
Αυτούς τους ανθρώπους πιάνω τον εαυτό μου να ζηλεύει παράφορα όσο ψάχνω μέσα στα κουτιά για το made in china αστεράκι της κορυφής που συμπτωματικά φέτος ταιριάζει και σ΄εκείνη του παγόβουνου. Όσο τυλίγω και ξετυλίγω μπερδεμένα led που με τίποτα δεν στέκονται στην θέση τη σωστή, τίμημα για τα χέρια που δεν ματώνουν πια όπως από εκείνους τους αγκαθωτούς προγόνους τους. Τότε. Που οι κάθε είδους κρίσεις και τα σκούρα μας έμεναν μουγγά και περιορισμένα στα όρια της γωνιάς του τοίχου και του τζαμιού που αναβόσβηνε φάτσα στον δρόμο, γεμάτο κακόγουστα αυτοκόλλητα και μπαμπακένιες νιφάδες κολλημένες με σελοτέϊπ. Τα μόνα που όφειλαν κι είχαν δικαίωμα να εκτίθενται δημοσίως χωρίς να ντρέπονται.
Κι όσο εκεί στη μέση που χάσκουν τα καθημερινά κενά αλλάζω συνέχεια τη σειρά των στολιδιών αγωνιώντας το γιορτινό το σύνολο να φαίνεται γεμάτο, τόσο πεισμώνουν τα ακριανά κλαδιά κι ανεβάζουν οκτάβες. "Ξέχνα, γέλα και μάθε απ΄έξω όλες του jumbo τις διαφημίσεις κι ίσως στα αλήθεια ξεχαστείς". "Πως τολμάς να ασχολείσαι με τα δικά σου τα ανόητα κενά όταν είκοσι στους εκατό φέτος μόνο της πείνας τους το άστρο θα ακολουθήσουν";
Μ΄αρέσουν οι τυχεροί άνθρωποι. Αυτοί που πρόλαβαν και πιάσανε τις άκρες, όσο εγώ δεν είχα δέντρο, άκρη, μέση και φωνή. Που βρήκαν το θάρρος και την προνοητικότητα να κρύψουν έγκαιρα τα στολισμένα τζάμια τους και να βγάλουν φάτσα στον δρόμο τις κρίσεις, τις αιτίες και τις δικαιολογίες τις μοδάτες τους προς άγραν συγχώρησης χωρίς να ντρέπονται. Οι άνθρωποι που όσο ένας, πέντε, δέκα στους εκατό δεν είχαν κλαδί να σταθούν, κρυμμένοι πίσω απ΄ το δάχτυλο και της μέσης τα κενά, περίμεναν να γίνουν είκοσι της πείνας οι κορυφές για να χτυπήσουν τις καμπάνες.
Πηγή : http://ore-ti-me-les.blogspot.com
Πηγή : http://ore-ti-me-les.blogspot.com
Εγγραφή σε:
Σχόλια ανάρτησης (Atom)
Το Άλλο μου Παιδί...
Το σόι...
Εκτιμώ...Διαβάζω & ακούω
-
-
-
-
-
-
-
-
-
-
When Black Birds Fly (2016)Πριν από 8 χρόνια
-
[New Apk] Tales From Deep Space v1.0.0 [ADRENO]Πριν από 9 χρόνια
-
-
-
-
Η ευθύνη του ηγέτη στις δύσκολες στιγμέςΠριν από 13 χρόνια
-
Καλό μήνα!Πριν από 14 χρόνια
-
-
0 Μουχαμπέτια:
Δημοσίευση σχολίου