Δευτέρα 28 Ιουνίου 2010
Οι διάδρομοι
4:45 μ.μ. | 
Αναρτηθηκε απο
MeDuSa
Τα νοσοκομεία λοιπόν πάντοτε μου προκαλούσαν φόβο… κάτι οι μυρωδιές …κάτι τα σκυφτά κεφάλια στους διαδρόμους… ήθελα να φύγω γρήγορα από εκεί… φοβόμουν μήπως και ο πόνος είναι κολλητικός…
Από μικρή λοιπόν σκαρφιζόμουν διάφορες δικαιολογίες, στην προσπάθεια μου να ξεφύγω από αυτούς τους διαδρόμους…
με το που βρισκόμουν σε αυτή την θέση…γινόμουν το πιο εξυπηρετικό παιδάκι…’μήπως κάποιος θέλει νερό;’ ‘πεινάει κανείς;’… μεγαλώνοντας ευτυχώς είχα την δικαιολογία του καπνίσματος, οπότε σταμάτησαν και τα φορτωμένα δρομολόγια …
Και δεν το πάθαινα μόνο στα νοσοκομεία… όπου υπήρχε πόνος… θυμάμαι τον εαυτό μου να το βάζει στα πόδια…
εγώ σπαταλούσα τόσο πολύ χρόνο προσπαθώντας να του ξεφύγω…και εκείνος δεν κυνηγούσε καν εμένα…
πριν λίγες μέρες…στους ίδιους αυτούς διαδρόμους, βρέθηκα να ζητάω βοήθεια , από κάποιον που θεωρούσα δικό μου άνθρωπο… η απάντηση ήταν τρομακτικά τυπική, η ειρωνεία διάχυτη, και το υφάκι δηλητηριώδες… όμως για πρώτη φορά στην ζωή μου δεν το έβαλα στα πόδια, μακριά από τους διαδρόμους…άλλωστε που να πας και με τον ορό…;
Έμεινα εκεί…
πονούσα…
πονούσε το κορμί μου ολόκληρο…πονούσε το μυαλό μου και αυτή η ανόητη καρδιά μου…έλιωνε…
και πέρασαν οι ώρες…και ο πόνος ακόμη εκεί…
και κύλησαν οι μέρες …και άρχισε να φεύγει…πάει σε κάποιον άλλον να ξαποστάσει…
….μακάρι να τον λυτρώσει όπως και μένα…
Τώρα πια οι διάδρομοι θα μυρίζουν καινούργια αρχή…
Πηγή : Οι άνθρωποι
Από μικρή λοιπόν σκαρφιζόμουν διάφορες δικαιολογίες, στην προσπάθεια μου να ξεφύγω από αυτούς τους διαδρόμους…
με το που βρισκόμουν σε αυτή την θέση…γινόμουν το πιο εξυπηρετικό παιδάκι…’μήπως κάποιος θέλει νερό;’ ‘πεινάει κανείς;’… μεγαλώνοντας ευτυχώς είχα την δικαιολογία του καπνίσματος, οπότε σταμάτησαν και τα φορτωμένα δρομολόγια …
Και δεν το πάθαινα μόνο στα νοσοκομεία… όπου υπήρχε πόνος… θυμάμαι τον εαυτό μου να το βάζει στα πόδια…
εγώ σπαταλούσα τόσο πολύ χρόνο προσπαθώντας να του ξεφύγω…και εκείνος δεν κυνηγούσε καν εμένα…
πριν λίγες μέρες…στους ίδιους αυτούς διαδρόμους, βρέθηκα να ζητάω βοήθεια , από κάποιον που θεωρούσα δικό μου άνθρωπο… η απάντηση ήταν τρομακτικά τυπική, η ειρωνεία διάχυτη, και το υφάκι δηλητηριώδες… όμως για πρώτη φορά στην ζωή μου δεν το έβαλα στα πόδια, μακριά από τους διαδρόμους…άλλωστε που να πας και με τον ορό…;
Έμεινα εκεί…
πονούσα…
πονούσε το κορμί μου ολόκληρο…πονούσε το μυαλό μου και αυτή η ανόητη καρδιά μου…έλιωνε…
και πέρασαν οι ώρες…και ο πόνος ακόμη εκεί…
και κύλησαν οι μέρες …και άρχισε να φεύγει…πάει σε κάποιον άλλον να ξαποστάσει…
….μακάρι να τον λυτρώσει όπως και μένα…
Τώρα πια οι διάδρομοι θα μυρίζουν καινούργια αρχή…
Πηγή : Οι άνθρωποι
Εγγραφή σε:
Σχόλια ανάρτησης (Atom)
Το Άλλο μου Παιδί...
Το σόι...
Εκτιμώ...Διαβάζω & ακούω
-
-
-
-
-
-
-
-
-
-
When Black Birds Fly (2016)Πριν από 8 χρόνια
-
[New Apk] Tales From Deep Space v1.0.0 [ADRENO]Πριν από 9 χρόνια
-
-
-
-
Η ευθύνη του ηγέτη στις δύσκολες στιγμέςΠριν από 13 χρόνια
-
Καλό μήνα!Πριν από 14 χρόνια
-
-
5 Μουχαμπέτια:
έχεις δει την ταινία "ο λάκος με τα φίδια" του 1948;
θα σου συνιστούσα ειλικρινα αν μπορεσεις να τη βρεις να την δεις...
έτσι, αντι για σχόλιο μαζι μ ένα χαμόγελο
:)
α, επίσης συνιστω να προσθέσεις και στις αντιδράσεις το: συγκινητικο...
άλλο ένα χαμόγελο...
:)
Η αλήθεια είναι ό,τι μου κινήσατε την περιέργεια.. Και σας ευχαριστώ...
Η ταινία ήταν καταπληκτική...
:o)
Τελικά η μοιρα μας στέλνει οτι αντέχουμε!
Χαίρομαι που βγήκες Νικήτρια!
Φιλακια!
Merlin φιλάκια :o)
Δημοσίευση σχολίου