Δευτέρα 28 Φεβρουαρίου 2011

So in love...

So in love with you am I...


Παρασκευή 25 Φεβρουαρίου 2011

Η Ωραία Ελένη από τον Όμηρο έως τον Ελύτη

Μάθημα του Λιαντίνη προς τους μετεκπαιδευόμενους δασκάλους του Μαράσλειου Διδασκαλείου.


Τετάρτη 23 Φεβρουαρίου 2011

Πρωινές σκέψεις...

Παράξενη που είναι η ζωή…

Κάποτε τα ψέματα σου έμοιαζαν αλήθειες, και κοιμόσουν ήσυχη…
ανοίγοντας τα μάτια σου …μόνο…χαμογελούσες,
και μες την άγνοια σου …τα έδινες όλα.

Και τώρα κοίτα πως κατάντησες…

πάντοτε φοβισμένη…καχύποπτη…και σκυθρωπή
Περιμένοντας το λάθος…μοιάζεις να το αναζητάς …

κάπου κάπου και να το προκαλείς ….

Παράξενη που έγινε η ζωή…και πιο παράξενη εγώ…

MeDuSa
Τρίτη 22 Φεβρουαρίου 2011

Nelly's - Έλλη Σουγιουλτζόγλου - Σεραϊδάρη

 

Η Έλλη Σουγιουλτζόγλου - Σεραϊδάρη, η φωτογράφος Νelly's, όπως συνηθίζεται πια να αποκαλείται χρησιμοποιώντας ως όνομα την αγγλική εκδοχή της καλλιτεχνικής της υπογραφής, γεννήθηκε πριν ένα αιώνα περίπου στο Αϊδίνι της Μικράς Ασίας.

Έξι ετών, άρχισε να παρακολουθεί μαθήματα στο ελληνικό σχολείο. Τον Ιούλιο του 1919 έζησε την ολέθρια καταστροφή της ελληνικής πόλης του Αϊδινίου από τα τουρκικά στρατεύματα. Η οικογένειά της διέφυγε και εγκαταστάθηκε στην Σμύρνη. Από εκεί η Νelly's έφυγε την επόμενη χρονιά για τη Δρέσδη της Γερμανίας για να σπουδάσει μουσική και ζωγραφική. Τον Σεπτέμβρη του 1922 έμαθε για τον εμπρησμό της Σμύρνης και οικογενειακώς μετοίκησαν στην Ελλάδα το 1924 τότε που τέλειωσε και τις σπουδές στην φωτογραφία.

Ενώ, λοιπόν, αρχικά ξεκίνησε να σπουδάσει ζωγραφική, στράφηκε τελικά στη φωτογραφία που την είδε και σαν μέσο γρήγορης οικονομικής αποκατάστασης. Έτσι ελκύεται από το oldruck και το bromoil, παλιές φωτογραφικές τεχνικές που της έδιναν την δυνατότητα να δεί στη φωτογραφία όχι μόνο το μέσον που αποδίδει με ρεαλιστική σαφήνεια την πραγματικότητα, αλλά και μια μέθοδο έρευνας και έκφρασης της σχέσης της με τον κόσμο που την περιβαλλει. Αλλωστε, αυτές οι ίδιες τεχνικές της επέτρεπαν να εφοδιάζει τα θέματά της με μια πικτοριαλιστική διάσταση που κάλυπτε εν μέρει τις ζωγραφικές της ανησυχίες.

Η Νelly's δούλεψε σχεδόν σε όλη της την καριέρα κατά θέματα, σε φωτογραφικές ενότητες, άλλοτε για εκείνη και άλλοτε κατόπιν παραγγελίας συνήθως του Υπουργείου Πολιτισμού. Δεν συνήθιζε να δίνει τίτλους στις φωτογραφίες της και απλά έδωσε μόνο τίτλους σε τρείς τέσσερεις ενότητες.

Μία από τις πιό χαρακτηριστικές φωτογραφίες της είναι η παρακάτω
και ανήκει στην ενότητα "Γυμνά - Φωτογραφίες στην Ακρόπολη"

 

Δευτέρα 21 Φεβρουαρίου 2011

καληνύχτα...



Μάτια μου εδώ στο τέλος μην έρχεσαι
γίνομαι στάχτη και να μη με δείς
Μάτια μου εδώ στο τέλος μην έρχεσαι
αφού δε λιώνεις ίσως να καείς

Μόνη μου θα μείνω
τόπος κανείς δε με χωρά...
Μόνη μου θα σβήνω
ώσπου να πάρω εγώ φωτιά...

Πώς τιμωρούσαν το μοιχό και τη μοιχαλίδα στην αρχαιότητα;

 
Τι ήταν η ραφανίδωσις; Γιατί έβαζαν στα οπίσθια του μοιχού τη ραφανίδα (: ραπανάκι); Ποιοι ήταν οι εύπροικτοι; Πως ήταν το κούρεμα ” μοιχόν”; Ποια ήταν η ονοβάτιδα;

Στην αρχαία Αθήνα, όταν ο σύζυγος έλειπε – και,  έλειπε τις περισσότερες ώρες – η γυναίκα του δεν είχε το δικαίωμα να δεχτεί άντρα στο σπίτι. Μερικές βέβαια θα το ήθελαν, αν τυχόν ήταν αηδιασμένες από το σύζυγο ή ερωτευμένες με άλλον· αλλά στην αρχαία Αθήνα η μοιχεία ήταν έγκλημα βαρύτατο και η τιμωρία των μοιχών αφηνόταν στην διάκριση του δικαστή – αν έφταναν τελικά ως εκεί, γιατί οι παλιότεροι νόμου του Δράκοντα τους παρατούσαν στο έλεος εκείνου που τους έπιανε αυτόφωρα, ενώ οι νεώτεροι του Σόλωνα πρόσφεραν στο σύζυγο τρεις εναλλακτικές λύσεις: είτε να τους σκοτώσει και τους δύο, είτε να ευνουχίσει το μοιχό, είτε να τον εξαναγκάσει με βασανιστήρια να εξαχοράσει τη ζωή του στην τιμή που ήθελε ο απατημένος. 

 Συχνά η εκτέλεση του μοιχού γινόταν με λιθοβολισμό, από πολλούς μαζί πολίτες, που πρόστρεχαν στις κραυγές του συζύγου. Αν ωστόσο αποδειχνόταν ότι ο ένοχος είχε χρησιμοποιήσει βία για να συνευρεθεί με τη σύζυγο, τότε ο σύζυγος δε δικαιούταν παρά μιαν αποζημίωση, που το ύψος της οριζόταν από τους δικαστές και ήταν συνήθως μια μνα (100 δραχμές). Όπως γίνεται φανερό, ο νομοθέτης, συντάσσοντας τον περίεργο τούτο νόμο, θεώρησε πιο επικίνδυνη για την κοινωνική τάξη της αποπλάνηση από το βιασμό.

Από δίκη περνούσαν οπωσδήποτε οι μοιχοί στην περίπτωση που δεν υπήρχε αυτόφωτο αδίκημα· και τότε ο δικαστής, εφόσον τους έκρινε ένοχους, τους καταδίκαζε σ’ οποιαδήποτε ποινή εκτός από θάνατο. Μια από τις ποινές των μοιχών ήταν η ραφανίδωσις ή παράτιλμος, δηλαδή το μπήξιμο μιας ραφανίδος μεγέθους καρότου στον πρωκτό τους, οπότε στο εξής τους αποκαλούσαν ονειδιστικά ευπροίκτους. Άλλη ποινή ήταν το κούρεμα, γι’ αυτό και το είδος του κουρέματος που εμείς το λέμε «σύριζα», οι αρχαίοι Αθηναίοι το αποκαλούσαν μοιχόν. Το δικαστήριο μπορούσε να επιβάλει και πρόστιμο, τα μοιχάγρια. Όπως είπαμε και σε προηγούμενες σελίδες, η τελευταία αυτή ποινή είχε ταξικό χαρακτήρα, αφού μονάχα οι πλούσιοι μπορούσαν να ξεμπλέξουν εξαγοράζοντας την ποινή τους. Αν η γυναίκα που πιανόταν αυτόφωρα σε παράνομη σεξουαλική πράξη ήταν ανύπαντρη ή κόρη, ο αδερφός ή ο πατέρας είχε δικαίωμα να την πουλήσει σκλάβα. 

Ένας μεταγενέστερος νόμος, που φαίνεται ότι επιχειρεί να περιορίσει κάπως τις καταχρήσεις του αρσενικού πληθυσμού σε βάρος του θηλυκού, δεν επέτρεπε στον Αθηναίο να πουλήσει την κόρη του ή την αδερφή του, κάτι που μέχρι τότε ήταν νόμιμο, παρά «μόνο» εφόσον αποδειχνόταν πως είχε έρθει σε σεξουαλική επαφή πριν από το γάμο της. Σε περίπτωση βιασμού παρθένας, το δικαστήριο επέβαλλε στο βιαστή πρόστιμο 10 μνων (1.000 δραχμών), δεκαπλάσιο δηλαδή από το πρόστιμο για το βιασμό παντρεμένης. Μετά την καταδίκη της, η μοιχαλίδα διωχνόταν αμέσως από το σπίτι και στο εξής της απαγορευόταν να μετέχει σε θρησκευτικές τελετές· ενώ, αν παρουσιαζόταν μ’ εμφάνιση εξεζητημένη, ο καθένας μπορούσε να την προσβάλει, να της ξηλώσει τα κοσμήματα, να της σκίσει τα ρούχα, να τη βρίσει, να την εξευτελίσει**…


πηγή

Ανασκαφές σε ιερό του Διός της Μικράς Ασίας

 

Τα αποτελέσματα των τελευταίων σουηδικών ανασκαφών που πραγματοποιούνται στη Μικρά Ασία και συγκεκριμένα στο ιερό του Διός Λαβρανδίου στην Καρία πρόκειται να παρουσιάσει ο καθηγητής Πανεπιστημίου της Ουψάλας κ. Λαρς Κάρλσον την Πέμπτη 24 Φεβρουαρίου, στις 6 το απόγευμα, στην αίθουσα διαλέξεων του Μουσείου Ακρόπολης.
Οι ανασκαφές αυτές άρχισαν το 1948 από έναν μεγάλο αρχαιολόγο, τον Αλεξ Πέρσον, ο οποίος στην Ελλάδα είχε πραγματοποιήσει έρευνες στην Ασίνη, στα Δενδρά και σε άλλες τοποθεσίες της Αργολίδας. Ο Πέρσον ήταν και στενός φίλος του Γιώργου Σεφέρη, ο οποίος μάλιστα είχε επισκεφθεί την ανασκαφή στα Λάβρανδα. Τίτλος της ομιλίας είναι «Πρόσφατες σουηδικές ανασκαφές στο ιερό του Διός Λαβρανδίου με το διπλό πέλεκυ της Καρίας».
Το ιερό του Διός Λαβρανδίου βρίσκεται στο εσωτερικό της Καρίας κοντά στη σύγχρονη πόλη Μίλας (η αρχαία Μύλασσα) και στην αρχαιότητα ήταν το σημαντικότερο της περιοχής, πόσο μάλλον που ο βασιλιάς Μαύσωλος της Αλικαρνασσού και η οικογένειά του, το είχαν κοσμήσει με ιδιαίτερη λαμπρότητα.

 
Σήμερα ο χώρος είναι μοναδικός, καθώς το ιερό βρίσκεται μέσα στο φυσικό του περιβάλλον ενώ ορισμένα από τα κτίρια σώζονται σχέδον σε 10 μέτρα ύψος. Ο δρόμος από την πόλη Μίλας προς το ιερό ακολουθεί την κατεύθυνση του αρχαίου ιερού δρόμου και κατά μήκος του —και από τις δύο πλευρές— μπορεί κανείς να δεί τάφους και κρήνες. Εκτός από το ιερό του Διός έχουν αποκαλυφθεί επίσης αρχαία εστιατόρια και στοές αλλά και ρωμαϊκά και χριστιανικά μνημεία, όπως λουτρά και βασιλικές. Κι αυτό γιατί η θέση διατήρησε τη σημασία της στη Ρωμαϊκή και ακολούθως στη Βυζαντινή εποχή.
Στην ίδια εκδήλωση ο διευθυντής του Σουηδικού Ινστιτούτου Αθηνών κ. Αρτο Πέντινεν θα παρουσιάσει το έργο της χρονιάς που πέρασε στο Ιερό του Ποσειδώνα στην Καλαυρεία του Πόρου, στο Καστέλλι Χανίων, στη Μιδέα και στη Μακρακόμη.



Εκατό χρόνια ανασκαφών στη Θάσο

 

Πλούσιο είναι το πρόγραμμα των εκδηλώσεων που διοργανώνει, για το επόμενο διάστημα, η Γαλλική Αρχαιολογική Σχολή Αθηνών, στο πλαίσιο του εορτασμού των εκατό χρόνων των ανασκαφών της στη Θάσο.
 
Στο πλαίσιο του ετήσιου αρχαιολογικού συμποσίου για τις ανασκαφές στη Μακεδονία και τη Θράκη, που θα πραγματοποιηθεί το Μάρτιο στο ΑΠΘ, θα υπάρξει συνεδρία αφιερωμένη στη Θάσο με ανακοινώσεις που θα δώσουν νέα στοιχεία για τις έρευνες στο νησί.
Τον ίδιο μήνα, θα εγκαινιαστεί στο Αρχαιολογικό Μουσείο Θεσσαλονίκης έκθεση αφιερωμένη στη Θάσο και τις έρευνες της Γαλλικής Σχολής. Η έκθεση θα περιλαμβάνει σειρά φωτογραφιών που σχετίζονται με τις ανασκαφές και θα συμπληρώνεται με περίπου 25 αρχαιολογικά ευρήματα (κεραμική, ειδώλια, μαρμάρινες επιγραφές και άλλα αντικείμενα) από το νησί. 
 
Τον Ιούνιο η έκθεση θα μεταφερθεί στο Παρίσι, προκειμένου να πλαισιώσει ημερίδα με θέμα τις ανασκαφές στη Θάσο, που θα διοργανωθεί στην Academie des Inscriptions et Belles-Lettres.

Πέμπτη 17 Φεβρουαρίου 2011

Η αγάπη ζει στα μικροπράγματα...τελικά



Η αγάπη...
Ζει στα ασήμαντα και στα απλά

Καληνύχτα ;o)

Αρχαία δίπλα στις καμπάνες στα Αστέρια

 
Ένα νεκροταφείο της 3ης χιλιετίας π.Χ., εργαστηριακές εγκαταστάσεις της ίδιας εποχής για την επεξεργασία μεταλλεύματος και ένα αρχαίο νεκροταφείο της Υστερορωμαϊκής περιόδου «κρύβονται» στις τουριστικές εγκαταστάσεις των «Αστεριών» της Γλυφάδας. 
 
Ο εντοπισμός τους άρχισε από το 1998, στο πλαίσιο της ανακαίνισης ορισμένων κτισμάτων του συγκροτήματος και, καθώς οι ανασκαφές συνεχίζονται, έρχονται στο φως διαρκώς νέα στοιχεία. Αυτό έκανε την αρμόδια ΚΣΤ´ Εφορεία Αρχαιοτήτων να ζητήσει την κήρυξη ως αρχαιολογικών χώρων δύο τμημάτων, όπου βρίσκονται οι περισσότερες αρχαιότητες. Το αίτημα θα εξετασθεί από το Κεντρικό Αρχαιολογικό Συμβούλιο, το οποίο σε μία πρώτη συζήτηση θεώρησε ότι πρέπει να ενταχθεί στο σύνολο και η παλαιοχριστιανική βασιλική της Γλυφάδας, καθώς απέχει ελάχιστα από τα αρχαία. 

 
Ευρήματα αναμενόμενα για τους αρχαιολόγους είναι αυτά που αποκαλύφθηκαν στα Αστέρια καθώς όλη η ακτή από τη Γλυφάδα ως το Καβούρι φιλοξενούσε από την απώτερη αρχαιότητα οικισμούς και ανθρώπινες δραστηριότητες, ενώ κατά τα τέλη του 6ου π.Χ. αιώνα διαμορφώθηκαν με τις μεταρρυθμίσεις του Κλεισθένη οι δήμοι της Αθήνας, Ευώνυμον, Αλιμούς και Αιξωνή με την τελευταία ειδικά να ταυτίζεται με τη σημερινή Γλυφάδα.
Το νεκροταφείο της Πρωτοελλαδικής εποχής στις εγκαταστάσεις των Αστεριών είναι ιδιαίτερα σημαντικό καθώς η έκτασή του —ως τώρα— το φέρνει τρίτο στη σειρά μετά από τα νεκροταφεία της ίδιας εποχής στον Άγιο Κοσμά και στο Τσέπι του Μαραθώνα, όπως λέει η ανασκαφέας κυρία Κωνσταντίνα Καζά


Η δυτική πλευρά του ορίζεται από έναν μεγάλο περίβολο μέσα στον οποίο υπάρχουν μικρές ορθογώνιες ταφές οργανωμένες σε συστάδες. Οι ταφές ήταν πλούσιες σε κτερίσματα μεταξύ των οποίων ένα κυκλαδικό ειδώλιο «πτυόσχημο» (σε σχήμα φτυαριού), καθώς και τα κατάλοιπα μάλλινου υφάσματος που βρέθηκαν στην επιφάνεια μίας κεραμίδας. Κοντά στους τάφους βρέθηκε επίσης μεγάλος λάκκος γεμάτος με σπασμένα επί τόπου αγγεία (μπορεί να συγκολληθούν 250), ο οποίος θεωρείται ότι είχε σχέση με τελετουργίες. Ο οικισμός πάντως στον οποίο ανήκε το νεκροταφείο δεν έχει εντοπισθεί, αν και πιστεύεται ότι βρίσκεται σε άλλο σημείο του λόφου. 
 
Στη δεύτερη θέση που ανασκάπτεται, έχουν βρεθεί οι τρεις πλευρές ενός μεγάλου ορθογώνιου περίβολου της Προϊστορικής εποχής (μέσα 3ης π.Χ. χιλιετίας) εντός του οποίου υπάρχουν κυκλικοί λάκκοι και λαξεύματα που παραπέμπουν σε εργαστηριακή χρήση επεξεργασίας μεταλλεύματος όπως προκύπτει από τις σκωρίες που έχουν εντοπισθεί. Πολύ αργότερα στην Υστερορωμαϊκή εποχή ιδρύθηκε μέσα και έξω από τον περίβολο ένα νεκροταφείο από το οποίο έχουν ήδη ανασκαφεί 42 τάφοι. Θεωρείται ότι ανήκει σε κάποιον οικισμό που δεν έχει ακόμη εντοπισθεί και με τον οποίο σχετίζεται και η βασιλική.



via

Στην Κική Δημουλά το μεγάλο κρατικό βραβειο λογοτεχνίας

 
Tην ημέρα που γιόρταζε ο έρωτας απονεμήθηκε στην Κική Δημουλά το Μεγάλο Κρατικό Βραβείο Λογοτεχνίας για το σύνολο του έργου της. «Ο έρωτας, όνομα ουσιαστικόν, πολύ ουσιαστικόν, ενικού αριθμού, γένους ούτε θηλυκού, ούτε αρσενικού, γένους ανυπεράσπιστου», έχει γράψει η ίδια σε κάποιους στίχους της. Μετά την ανακοίνωση της βράβευσής της, η ποιήτρια δήλωσε ότι ήταν «έκπληκτη και συγκινημένη»: «Θα πω το αυτονόητο. Με τιμά βαθύτατα το μέγεθος αυτού του βραβείου, που μου έχει απονεμηθεί, και ως έννοια, αλλά και σαν απόδειξη της εκτίμησης των μελών της επιτροπής, που ψήφισαν υπέρ αυτού. Τους ευχαριστώ θερμά, έκπληκτη και συγκινημένη». 

Τα Κρατικά Βραβεία Λογοτεχνίας 2010 αφορούν στις εκδόσεις του 2009. Το δεύτερο μεγάλο βραβείο απονεμήθηκε στη Βασιλική Ηλιοπούλου για το βιβλίο της με τίτλο «Σμιθ» που διαδραματίζεται στην Ελλάδα στα τέλη της δεκαετίας του ’50. Με το βραβείο διηγήματος τιμήθηκε ο Παναγιώτης Κουσαθανάς για τη συλλογή διηγημάτων του «Λοξές ιστορίες που τελειώνουν με ερωτηματικό» (εκδ. Ίνδικτος). 

Το βραβείο Δοκιμίου-κριτικής απέσπασε η μελέτη του Άγγελου Χανιώτη «Θεατρικότητα και δημόσιος βίος στον ελληνικό κόσμο» (Πανεπιστημιακές εκδόσεις Κρήτης). Το βραβείο ποίησης πήγε στον γνωστό δημοσιογράφο Παντελή Μπουκάλα για την ποιητική συλλογή του «Ρήματα» (εκδ. Άγρα). Το βραβείο χρονικού-μαρτυρίας πήγε στον Γιώργο Βέη για το βιβλίο του «Από το Τόκιο στο Χαρτούμ: Μαρτυρίες, συνδηλώσεις», εκδ. Κέδρος. Το βραβείο Περιοδικού μοιράστηκαν τα λογοτεχνικά περιοδικά «Το δέντρο» και «Διαβάζω» για τη συμβολή τους στην προβολή και διάδοση της ελληνικής λογοτεχνίας.

Από την επόμενη χρονιά ο θεσμός των κρατικών βραβείων ανανεώνεται, καθώς θα αλλάξει ο τρόπος απονομής των βραβείων: για πρώτη φορά ο χρόνος έναρξης των εργασιών των κριτικών επιτροπών θα είναι καθορισμένος (Μάιος), όπως ο χρόνος της ανακοίνωσης της βραχείας λίστας (Οκτώβριος), της τελικής ανακοίνωσης και απονομής των βραβείων (Νοέμβριος και Δεκέμβριος αντίστοιχα). Ακόμα θεσπίζονται νέες λογοτεχνικές διακρίσεις: πρωτοεµφανιζόµενου συγγραφέα (έως 35 ετών), εφηβικού/νεανικού λογοτεχνικού βιβλίου, εικονογραφηµένου παιδικού βιβλίου, μετάφρασης έργου της αρχαίας ελληνικής γραμματείας στα νέα ελληνικά αλλά και ειδικό θεµατικό βραβείο για βιβλίο που προάγει τον διάλογο για ευαίσθητα κοινωνικά ζητήματα. 

H ερμηνεία των ονομάτων: Ζευς, Ποσειδών, Απόλλων, Ερμής, Ήφαιστος, Άρης

 
Ζευς: Από το επίθετο «δίος» (λαμπρός, αίθριος) προήλθε το κύριο όνομα Διεύς (ο κύριος τής λαμπρότητας, τής αιθρίας, τής καλοκαιρίας), το οποίο μετατράπηκε σε Ζευς (παράβαλε: διάλευκος-ζάλευκος, διαβάλλω-ζαβάλλω και άλλα). Από την αιτιατική πτώση «τον Δία» προήλθε το νεοελληνικό όνομα τού Πατέρα των Θεών και των ανθρώπων, το οποίο στην ονομαστική σχηματίζεται ως «ο Δίας».

Ποσειδών:
Το όνομα τού Θεού τής θάλασσας είναι σύνθετη λέξη και προέρχεται από τα ουσιαστικά «πόσις» (σύζυγος) και «δα» (γη), οπότε Ποσειδών είναι «ο σύζυγος τής γης». Κατά την κλασική ελληνική το όνομα κλίνεται «ο Ποσειδών, τού Ποσειδώνος», ενώ κατά την νέα ελληνική «ο Ποσειδώνας, τού Ποσειδώνα». Παράγωγό του είναι το επίθετο «ποσειδώνιος, ποσειδωνία, ποσειδώνιον», καθώς και τα κύρια ονόματα Ποσειδώνιος (αυτός που ανήκει στον Ποσειδώνα, που είναι τού Ποσειδώνα) και Ποσειδωνία (αυτή που ανήκει στον Ποσειδώνα, που είναι τού Ποσειδώνα).
Απόλλων: Το όνομα τού Θεού προέρχεται από το ρήμα «απόλλυμι», που σημαίνει «καταστρέφω, εξαφανίζω», άρα Απόλλων είναι «ο καταστροφέας, ο ολετήρας», όνομα που απηχεί την ιδιότητα τού Θεού ως τοξευτή και καταστροφέα των εχθρικών στρατευμάτων. Η λατρεία τού Απόλλωνα ως Θεού τού φυσικού και νοητού φωτός δεν αντικατοπτρίζεται σε αυτό το όνομα, αλλά στο Φοίβος, που σημαίνει «φωτεινός, διαυγής, λαμπρός» και προέρχεται από τον όρο «φάος», δηλαδή «φως».
Ερμής: Το όνομα τού Θεού προέρχεται από το ρήμα «ερμηνεύω», οπότε Ερμής είναι ο «ερμηνεύς», δηλαδή ο ερμηνευτής, και παραπέμπει στην ιδιότητα τού Θεού ως αγγελιαφόρου και ερμηνευτή τής βούλησης των Θεών τού Ολύμπου. Κατά την κλασική ελληνική το όνομα κλίνεται «ο Ερμής, τού Ερμού», ενώ κατά την νέα ελληνική «ο Ερμής, τού Ερμή».

 
Ήφαιστος: Από την ρίζα «αφ-» του δασυνόμενου ρήματος «άπτω», που σημαίνει «ανάβω, καίω», προέρχεται το επίσης δασυνόμενο όνομα τού Θεού τής φωτιάς, άρα Ήφαιστος είναι «αυτός που καίει, ο πύρινος». Παράγωγα κύρια ονόματα είναι τα Ηφαίστειος και Ηφαιστίων, που είναι συνώνυμα και σημαίνουν «αυτός που ανήκει στον Ήφαιστο, που είναι τού Ηφαίστου». Από το όνομα τού Θεού προέρχεται και ο όρος «ηφαίστειο».
Άρης: Το όνομα τού Θεού τού πολέμου ετυμολογείται κατά δύο τρόπους. (1) Είτε από την ρίζα «αρ-» τού ρήματος «αραρίσκω», που σημαίνει «προετοιμάζω», αλλά και «συνάπτω», και από την οποία προέρχονται, μεταξύ πολλών άλλων, και οι όροι «αρετή, άριστος, αρέσω, άρρην (αρσενικός), αρείων (καλύτερος, ισχυρότερος)», οπότε, κατ’ αυτή την εκδοχή, Άρης είναι «ο προετοιμασμένος, ο συγκροτημένος, ο αρσενικός, ο ισχυρός, ο ενάρετος», ιδιότητες που αρμόζουν σε έναν πολεμιστή, (2) είτε από την λέξη «αρά», που σημαίνει «επίκληση τής θεϊκής εκδίκησης, κατάρα, όλεθρος», οπότε Άρης είναι «ο φορέας τής θεϊκής εκδίκησης, ο ολετήρας», ιδιότητες που επίσης ταιριάζουν στον φιλοπόλεμο Θεό.

Η όπερα συναντά τον Αίσωπο

 
 Oι Οper(Ο) είναι μια ομάδα νέων λυρικών τραγουδιστών, «εμπλουτισμένη» με τη συμμετοχή μουσικών, εικαστικών, σκηνογράφων και καλλιτεχνών βίντεο, η οποία δημιουργήθηκε στην Αθήνα από το 2008. Στόχος της να σπάσει τις όποιες προκαταλήψεις περιχαρακώνουν τον χώρο της όπερας. Για αυτό τα μέλη της επιλέγουν να δίνουν παραστάσεις σε χώρους αντισυμβατικούς: δρόμους, πλατείες, παραδοσιακά μνημεία, οπουδήποτε δηλαδή μπορεί κάποιος να συναντηθεί με το λεγόμενο ευρύ κοινό. Χαρακτηριστική είναι η παραγωγή της πασίγνωστης «Κάρμεν» του Μπιζέ, την οποία παρουσίασε η ομάδα στην πλατεία του χωριού Πύργος της Τήνου με τη μορφή όπερας του δρόμου.

Οι Οper(Ο) καλούν τους φιλόμουσους της Αθήνας στην παρουσίαση της νέας τους δουλειάς, η οποία θα φιλοξενηθεί στην αίθουσα εκδηλώσεων του Εθνικού Θεάτρου και είναι εμπνευσμένη από τους μύθους του Αισώπου: οι αρχετυπικοί ήρωες των δημοφιλών μύθων συναντούν αντίστοιχους αρχετυπικούς χαρακτήρες της όπερας και του λυρικού τραγουδιού. Αριες και τραγούδια, περισσότερο ή λιγότερο γνωστά, συνθετών όπως ο Μπερλιόζ, ο Μάλερ, ο Μπερνστάιν κ.ά., «επιστρατεύονται» για τη δημιουργία ενός πρωτότυπου δημιουργικού διαλόγου, ενώ οι χαρακτήρες και οι συμπεριφορές των ηρώων της λυρικής δραματουργίας χρησιμοποιούνται για να αποδώσουν τα μοτίβα των πασίγνωστων παραμυθιών.

Η παράσταση βασίστηκε σε μια ιδέα του ζωγράφου Μανώλη Χάρου την οποία θα παρουσιάσει σε έκθεσή του στο Μουσείο Μπενάκη τον Σεπτέμβριο του 2011. Ο καλλιτέχνης προσπαθεί μέσα από πρωτότυπα έργα του, αλλά και ντοκουμέντα, και ιστορικές αναπαραστάσεις σε εκδόσεις, και εικονογραφήσεις, να αναδείξει τη σημασία των αισωπικών μύθων για τον πολιτισμό μας ανά τους αιώνες.

«Ξεκινήσαμε έχοντας στον νου μας ένα κεντρικό ερώτημα» υπογραμμίζει η σκηνοθέτις της παράστασης Γιούλη Καλλιβρετάκη. «Αν οι ήρωες των μύθων του Αισώπου μπορούσαν να τραγουδήσουν, ποια άρια θα επέλεγαν, πότε και γιατί; Κάπως αντίστροφα, αλήθεια, προχωρήσαμε στη δραματουργική και σκηνοθετική εργασία, αποτέλεσμα της συλλογικής προσπάθειας των Οper(Ο). Οι τραγουδιστές πρότειναν κάποιες άριες με τις οποίες οι ίδιοι έχουν μια ιδιαίτερη σχέση και τους αγγίζουν προσωπικά, ενώ στη συνέχεια διερευνήθηκε δημιουργικά ο συνδυασμός, η πιθανή σχέση της άριας με τους χαρακτήρες που εμφανίζονται στους μύθους του Αισώπου. Θελήσαμε να κατανοήσουμε και να παρουσιάσουμε τα βαθύτερα χαρακτηριστικά και τις ανάγκες κάθε ήρωα, τα οποία θα τον έσπρωχναν στην επιλογή της συγκεκριμένης άριας στη δεδομένη χρονική στιγμή, όπου ο ήρωας του παραμυθιού γίνεται ηθοποιός-περφόρμερ και τραγουδά» . Και η σκηνοθέτις καταλήγει: «Στόχος μας είναιμέσα από εικαστικές, σκηνοθετικές και μουσικές παρεμβάσειςνα παρουσιάσουμε τη “στιγμή” εκείνηκατά την οποία στον κάθε μύθο όλες αυτές οι εκφράσεις της τέχνης αγκαλιάζονται και γίνονται ένα θέαμα, μια παράσταση».

ΠΟΥ ΚΑΙ ΠΟΤΕ
η Εθνικό Θέατρο, Αγ. Κωνσταντίνου 22-24, τηλ. 210 5288.170 η Στις 18 Φεβρουαρίου, στις 24.00

Τετάρτη 16 Φεβρουαρίου 2011

Καλό ξεκίνημα ρε...

 
Καλό ξεκίνημα ρε για πρωινό έφαγα γκρίνια
με μπαγιάτικα προβλήματα και λίγο γκίνια

Πήρα μια ανάσα βαθιά να μαζέψω λίγο αέρα
όμως το ίδιο μου βρωμάει κι αυτή η μέρα

Πρωί-πρωί οι ίδιες φάτσες τα ίδια γαμώτο
για το ρημάδι της γραμμής που χάθηκε το πρώτο
Κι εκεί στο κρύο - πόσο γουστάρω
κάπως έτσι ρε θα είναι όταν θα σαλτάρω

Και θα με χάσετε όλοι και χάρισμά σας η πόλη
που περιμένει η παστρικιά κάποια γιορτή και σχόλη
για να γιορτάσετε παρέα όσο χρόνο περισσεύει
από μια πόρνη ελευθερία που ζητιανεύει
στιγμές κι αν θες πολλές πάψε να κλαις

Σήκω τριγύρω και δες
Έχουμε χάσει τα ίδια και μη ζητάς την αλήθεια
από ένα μάτσο αρχίδια που μας γίναν συνήθεια

Ψάξε μόνος σου την άκρη να βρεις
μυρίζει ωραία η ζωή τράβα και κοίτα μη χαθείς
Εγώ θα φύγω από δω κι αν έχει ψέμα κι εκεί πέρα
θα ζω για πάντα αυτή τη γαμημένη μέρα


Τρίτη 15 Φεβρουαρίου 2011

Η κόμμωση, η αμφίεση (και τα εσώρουχα) των αρχαίων Ελληνίδων

 
Οι κομμώσεις ήταν ποικίλες, χαριτωμένες και πολύ φροντισμένες. Αρκετές κοπέλες έκαναν χωρίστρα στη μέση και είχαν τα μαλλιά τους δεμένα πίσω με κορδέλα, που την έλεγαν άμπυκα ή σφενδόνην, επειδή το σχήμα της θύμιζε σφεντόνα. 

Άλλες υιοθετούσαν τον κόρυμβον, δηλαδή τον κότσο, που σχηματιζόταν στην κορυφή του κεφαλιού, με το μάζεμα όλων των μαλλιών. Άλλες είχαν κοντές αφέλειες στο μέτωπο, άλλες έφτιαχναν μόνες τους μπούκλες, κατσαρώνοντάς τις με πυραχτωμένα σιδερένια εργαλεία. Σε πολλές άρεσε να δένουν τα μαλλιά τους με χρωματιστές κορδέλες, στηριγμένες στο μέτωπό τους μ’ ένα κόσμημα, τον κάλυκα, που δεν ήταν τίποτα περισσότερο από ένα μετάλλινο κουμπί.

Την αμφίεση των γυναικών αποτελούσαν, όπως και των αντρών, ο χιτών και το ιμάτιον, μόνο που ο γυναικείος χιτών λεγόταν εσθής και ήταν μακρύτερος από τον αντρικό, φτάνοντας ως τα πόδια (ποδήρης), πιο πολύπτυχος και συχνά κοντομάνικος, που κουμπωνόταν στους ώμους. Καμιά Αθηναία σεβόμενη τον εαυτό της δεν έβγαινε από το σπίτι μόνο με τον εσθήτα της, χωρίς το ιμάτιον, που το έλεγαν και αμπεχόνιον και που συχνά ανέβαινε πάνω από τον τράχηλο και της σκέπαζε το κεφάλι μ’ ένα είδος κουκούλας. Αυτό ήταν το μόνο «καπέλο» που χρησιμοποιούσαν οι Αθηναίες, μολονότι για την προστασία του κεφαλιού τους από τον ήλιο, στις πολύ καφτερές μέρες, έπαιρναν μαζί τους σκιάδια, δηλαδή ομπρελίνα. 

Μπορούμε να υποθέσουμε πως οι Αθηναίες έκαναν συχνότερα χρήση χρωματιστών υφασμάτων από τους άντρες: η γυναικεία εσθής ήταν αρχικά λευκή, αλλά μαζί με την ευημερία και την εισβολή των ασιατικών τρόπων εισβάλανε στην Αθήνα και τα χρώματα: βυσινί, κροκάτο, μήλινο, ουρανί, (αέρινον) και εμπριμέ (υδάτινον ή υδροβαφές). Φορούσαν επίσης την κυπασσίδα, κομψότατο ημίπαλτο που κούμπωνε μπροστά, και οι πλουσιότερες τον πέπλον, που ήταν το ωραιότερο γυναικείο ρούχο, αφού μ’ αυτό έντυναν και την Αθηνά, την ημέρα των Παναθηναίων.
 
Παρά την αρχή της ελευθερίας του σώματος, δεν ήταν άγνωστη στις Αθηναίες η χρήση του σουτιέν, όπως μας πληροφορεί ο λεξικογράφος του 2ου αιώνα Πολυδεύκης: «… το δε των μαστών των γυναικείων ζώσμα ταινίαν ωνόμαζον και ταινίδιον». Άλλες ονομασίες του σουτιέν ήταν: απόδεσμος, μίτρα, αλλά και στηθόδεσμος, όπως εξακολουθεί να λέγεται σήμερα.

Δευτέρα 14 Φεβρουαρίου 2011

Μαζί...

 
Το παρελθόν ανύπαρκτο...
Το μέλλον ανυποψίαστο
Παρόντες...
μες στην πλήρη στιγμή
μες στην αιωνιότητα

Ρίτσος

Θεός μου φαίνεται..

 
Θεός μου φαίνεται στ΄ αλήθεια εμένα κείνος
ο άντρας που κάθεται αντίκρυ σου κι από
κοντά τη γλύκα της φωνής σου απολαμβάνει
και το γέλιο σου αχ που ξελογιάζει
και που λιώνει στο στήθος την καρδιά μου
σου τ΄ ορκίζομαι" γιατί μόλις που πάω να
σε κοιτάξω νιώθω ξάφνου μου κόβεται η μιλιά μου
μες στο στόμα η γλώσσα μου
στεγνώνει" πυρετός κρυφός με σιγοκαίει κι
ούτε βλέπω τίποτα ούτε ακούω μα
βουίζουν τ΄ αυτιά μου κι ένας κρύος ιδρώτας
το κορμί μου περιχάει" τρέμω σύγκορμη αχ
και πρασινίζω σάν το χόρτο και λέω πώς λίγο ακόμη"
λίγο ακόμη και πάει θα ξεψυχήσω.

ποίηση: ΣΑΠΦΩ
μετάφραση: Οδυσσέας Ελύτης
Παρασκευή 4 Φεβρουαρίου 2011

Ταξιδιωτικές αναμνήσεις από την Ελλάδα των ξένων περιηγητών του παρελθόντος

 
«Η Ελλάδα μέσα από τα μάτια των ξένων: ταξιδιωτικές αναμνήσεις λογοτεχνών, περιηγητών και επιστημόνων το 19ο και 20ό αιώνα» είναι ο τίτλος σεμιναρίου που αρχίζει αυτή την Παρασκευή στο Κέντρο Πολιτισμού «Ελληνικός Κόσμος» του Ιδρύματος Μείζονος Ελληνισμού
 
Πατρίδα της αρχαίας φιλοσοφίας και ποίησης, κοιτίδα της δημοκρατίας, τόπος απαράμιλλης φυσικής ομορφιάς, σταυροδρόμι της Ανατολής και της Δύσης, η Ελλάδα «με τα αρχαία μνημεία και τη σύγχρονη θλίψη» δεν έπαψε ποτέ να προσελκύει ταξιδιώτες, επιστήμονες και ανθρώπους του πνεύματος. Στη λογοτεχνία των περιηγητών του 19ου και 20ου αιώνα, η Ελλάδα πεθαίνει και ανασταίνεται, παρουσιάζεται σε όλο το μεγαλείο και τη φθορά της, γίνεται αντικείμενο σφοδρών επιθέσεων ή και εξιδανίκευσης, αλλά και σημείο αναφοράς σε πολιτιστικές αντιπαραθέσεις και προσωπικές διαδρομές. Μέσα από τη ματιά του Λόρδου Βύρωνα αλλά και του Φαλμεράγιερ, του Χάιντεγκερ και του Φλωμπέρ, του Σατωβριάνδου και του Όσκαρ Ουάιλντ βλέπουμε πώς η ξένη διανόηση, είτε θετική είτε αρνητική απέναντι στους Έλληνες, αντιλαμβανόταν την ύπαρξη μιας χώρας που γεννιόταν  - ή αναγεννιόταν - και την καθημερινότητα των κατοίκων της που κινούνταν μεταξύ του αγώνα για την ύπαρξή τους ως άνθρωποι, ως μέλη ενός έθνους και ως φορείς μιας αμφισβητούμενης ακόμη κληρονομιάς. Οι προβληματισμοί που προκύπτουν μέσα από την ανάγνωση αυτών των κειμένων είναι άκρως επίκαιροι σε μια περίοδο όπου η εικόνα της Ελλάδας σε πολιτιστική και οικονομική παρακμή κάνει το γύρο του κόσμου στα ΜΜΕ.

To σεμινάριο πραγματοποιείται από την κα Εμμανουέλα Κάντζια. πτυχιούχο Συγκριτικής Λογοτεχνίας από τα Πανεπιστήμια Πρίνστον και Χάρβαρντ και διδάσκουσα στο Εθνικό και Καποδιστριακό Πανεπιστήμιο Αθηνών και στο πρόγραμμα College Year in Athens.

Η Τεχνολογία των Αρχαίων Ελλήνων (Ντοκιμαντέρ)

Για όποιον έχει διαβάσει τα βιβλία του Χρήστου Λάζου σχετικά με την τεχνολογία των αρχαίων Ελλήνων γνωρίζει τις πολύ σημαντικές πληροφορίες που διαθέτουν.
Το παρακάτω ντοκιμαντέρ αποτελεί την περίληψη των έργων του Χρήστου Λάζου. Πρόκειται για εξαιρετική τηλεοπτική παραγωγή. Το συνιστούμε ανεπιφύλακτα.


πηγή

Μου την σπάνε ...οι πεταλούδες!


Μου την σπάνε τα ξυπνητήρια σου… αφάνταστα… απίστευτα…αααααγρρρρ

Μου την σπάει που όταν επιτέλους αποφασίζεις να ξυπνήσεις… ξινίζεις την μούρη σου…
...και μπινελικώνεις την γάτα, επειδή γρατζουνάει την πόρτα μας…

Mου την σπάει να φτιάχνω εγώ καφέ κάθε μέρα…πριν καν προλάβω να βρέξω δαχτυλάκι 
και να βγάλω τις τσίμπλες μου….

Μα περισσότερο από όλααααααααααααααα…μου την σπάει…. Που…
ΠΑΝΤΑ ΜΑΛΩΝΩ ΜΟΝΗ ΜΟΥ…!!!

εσυ απλά με κοιτάς με τις ματάρες σου… και μου χαμογελάς…και όλα μου φεύγουν…
και ξεχνάω γιατί έχω θυμώσει…
συνεχίζω να σου κρατάω μούτρα…προσπαθώντας να θυμηθώ…
στίβω το μυαλό μου,έλααααααα Ανθή πρέπει να θυμηθείς…φόκους λέμε….

Και σαν να ξέρεις τι μάχη γίνεται μέσα μου, με παίρνεις αγκαλιά…μεθάω με την μυρωδιά σου και τσαφ… πεταλούδες…πράσινες…κόκκινες…κίτρινες…και τέζα ο γατούλης…

Τελικά….μου την «σπάει» …..
…που πέρασα τόσα χρόνια …μισή…
…μακριά σου…

Σε αγαπάω… (αλλά καφέ αύριο φτιάχνεις ΕΣΥ!)
Πέμπτη 3 Φεβρουαρίου 2011

Tο μακιγιάζ στην Αρχαία Ελλάδα

 
Τα καλλυντικά του προσώπου ξεκίνησαν από τους ανατολικούς λαούς κι από κει τα πήραν αργότερα οι Ελληνίδες. Στην Αθήνα του 5ου αιώνα, οι γυναίκες λεύκαιναν το πρόσωπό τους μ’ ένα λεπτό στρώμα κερουσίτη (καθαρό ανθρακικό μολύβι), που το έλεγαν ψιμύθιον:

είναι ακριβώς η ονομασία εκείνη που από τότε καθιερώθηκε στην ελληνική γλώσσα για να υποδηλώνει το οποιοδήποτε φτιασίδι. Εκτός από το μάλλον απαραίτητο κοκκινάδι των χειλιών, «ρουζ» της εποχής ήταν το μίλτον, ένα μίνιο προσώπου, ή το φύκον, παρασκεύασμα από φύκια, ή η έγχουσα, από τη ρίζα του ομώνυμου φυτού, ή ο παιδέρως, από τη ρίζα ενός αγκαθιού. Ζωγράφιζαν τα φρύδια με φούμο, τα βλέφαρα με στίμμι, αντιμόνιο σε σκόνη, τα ματόκλαδα, είτε με άσβολον, μια ειδική σβουνιά, είτε μ’ ένα μίγμα από ασπράδι αβγού και γόμα.
 
Κρέμες για τις ρυτίδες και τις πανάδες, μαστιχόλαδο για τον ιδρώτα, καρυδόλαδο, φοινικόλαδο για το στήθος, θυμαρόλαδο για το λαιμό και για τα γόνατα – μια απέραντη ποικιλία μυραλοιφών από λουλούδια και φυτά, με βάση πάντα το λάδι, είχε στη διάθεσή της η εύπορη Αθηναία για να ευαισθητοποιήσει τις αισθήσεις του συζύγου της. Το πασάλειμμα όλων αυτών των υλικών γινόταν με ειδικά βουρτσάκια, τους χριστήρες, αν όχι και πιο απλά, με τα δάχτυλα. Δεν έλειπαν επίσης τ’ αποτριχωτικά για τις δασύτριχες, παρασκευασμένα από ασβέστη κι αρσενικό.
 
Ακόμη, η φιλάρεσκη ήταν εξοπλισμένη με: έλικας ή ψέλλια, δηλαδή βραχιόλια γύρω στα μπράτσα, που τα έλεγαν και όφεις ή δράκοντας, ανάλογα με την παράσταση που είχαν χαραγμένη· περισφύρια ή χρυσάς πέδας, πάνω από τους αστραγάλους· περιδέραια ή όρμους στον τράχηλο και στο στήθος· ελλόβια ή έρματα ή ενώτια ή ελικτήρας στ’ αυτιά, δηλαδή σκουλαρίκια, που για να τα φορέσουν τα κορίτσια τρυπούσαν από νωρίς τους λοβούς τους, με τον ίδιο τρόπο που γίνεται και σήμερα. Όπως σ’ όλες τις εποχές, οι άντρες της Αθήνας, μιλώντας για φιλαρέσκεια, είχαν στο νου τους τις γυναίκες. Κι όμως, για να επαναληφτεί αυτό που και σ’ άλλους λαούς παρατηρήσαμε, ακούμε ξαφνικά το Σωκράτη να γκρινιάζει, πως οι σύγχρονοί του αρσενικοί κάνουν κατάχρηση στ’ αρώματα…

Τετάρτη 2 Φεβρουαρίου 2011

Ο Κατακλυσμός του Δευκαλίωνα

Ένας από τους σημαντικότερους μύθους της Ελληνικής Μυθολογίας διαδραματίζεται στην περιοχή μας χιλιάδες χρόνια πριν.(υπολογίζεται περίπου στο 9000 π.Χ.) Ο Κατακλυσμός του Δευκαλίωνα είναι η αρχαία Ελληνική εκδοχή του κατακλυσμού που αναφέρεται πολύ πιο μετά, σε παραδόσεις πολλών αρχαίων πολιτισμών (όπως π.χ. στην Εβραϊκή - Χριστιανική παράδοση με τον κατακλυσμό του Νώε.
Κατά τον μύθο την εποχή που στη Φθία και τη Θεσσαλία βασίλευε ο Δευκαλίωνας ο Δίας αποφάσισε να καταστρέψει όλη την γενιά των ανθρώπων που ήταν διεφθαρμένη, με εξαίρεση τον δίκαιο βασιλέα και την γυναίκα του την Πύρρα.

Ο Δευκαλίωνας λοιπόν μετά από συμβουλή του πατέρα του κατασκεύασε ένα πλοίο συγκέντρωσε τα απαραίτητα εφόδια για την επιβίωση τους και επιβιβάστηκε στο πλοιάριο μαζί με την γυναίκα του. Στο μεταξύ ο Δίας ανοίγει τους καταρράκτες του Ουρανού και το έδαφος της Ελλάδας γεμίζει με νερό και οι άνθρωποι χάνονται. Για εννέα μέρες και εννέα νύχτες το βασιλικό ζευγάρι περιφέρεται από τα νερά μέσα στο πλοιάριο. Την δέκατη όμως ημέρα προσάραξε στο όρος Όρθρυς κατά άλλη εκδοχή στον Παρνασσό.

Εκεί όταν οι βροχές σταμάτησαν και τα νερά υποχώρησαν ο Δευκαλίων και η Πύρρα κατέβηκαν στην ξηρά και το πρώτο πράγμα που έκαναν ήταν θυσία στον Φύξιο Δία (προστάτης των φυγάδων). Ο θεός που επικαλέστηκε ο θεοσεβής Δευκαλίωνας έστειλε τον Ερμή για να τους μεταφέρει την υπόσχεση ότι ο Δίας θα πραγματοποιούσε την πρώτη ευχή τους. Και η πρώτη ευχή του Δευκαλίωνα και της Πύρρας δεν ήταν άλλη από το να δώσει και πάλι ζωή ο Δίας στο ανθρώπινο γένος.

Κατά μία άλλη εκδοχή η οποία προέρχεται από την Φωκίδα ο Δευκαλίωνας και η Πύρρα πήγαν στους Δελφούς και στο ιερό της Θέμιδας για να εκφράσουν και σ αυτή την ίδια επιθυμία. Η θεά τους άκουσε και τους απάντησε με τον παρακάτω χρησμό: Αν ήθελαν να φέρουν στη ζωή νέους ανθρώπους θα έπρεπε να καλύψουν τα πρόσωπά τους και να ρίχνουν πίσω από την πλάτη τους τα οστά της μητέρας τους.Εκείνοι κατάλαβαν την ερμηνεία του χρησμού και αφού έκαναν ότι τους έλεγε ο χρησμός άρχισαν να πετάνε πέτρες πίσω από την πλάτη τους, αφού αυτές προέρχονταν από τα σπλάχνα της μάνας Γης.

Οι πέτρες που πετούσε ο Δευκαλίωνας μεταμορφώνονταν σε άνδρες και αυτές που πετούσε η Πύρρα μεταμορφώνονταν σε γυναίκες. Από την πρώτη δε πέτρα που πέταξε ο Δευκαλίωνας προήλθε ο Έλληνας, γενάρχης των Ελλήνων.

Ο Δευκαλίων και η Πύρρα απόκτησαν εκτός από τον Έλληνα, τον Αμφικτύωνα, τη Πρωτογένεια, τη Μελανθώ, τη Θυία (ή Αιθυία) και τη Πανδώρα.

Ο πρωτότοκος γιος τους ο Έλλην έγινε γενάρχης των Ελλήνων.

Ο Αμφικτύων, κυβέρνησε την Αθήνα μετά τον Κραναό. Ο ίδιος ο Δευκαλίων, έγινε ο βασιλιάς της Φθίας και της Θεσσαλίας.

Ο γενάρχης των Ελλήνων ο Έλλην γέννησε με την Ορσυίδα τρεις γιους, τον Δώρο τον Ξούθο και τον Αίολο τους πρώτους αρχηγούς των Ελλήνων.

Ο Ξούθος βασίλεψε στη Πελοπόννησο και έκανε δύο γιους, τον Αχαιό και τον Ίωνα από τους οποίους οι Αχαιοί και οι Ίωνες πήραν τα ονόματά τους. Ο Αίολος βασίλεψε στη Θεσσαλία και οι κάτοικοι ονομάσθηκαν Αιολείς απ' αυτόν. Ο Δώρος και οι άνθρωποι του που ονομάστηκαν Δωριείς εγκαταστάθηκαν στις περιοχές ανατολικά του Παρνασσού.

Ο Αμφικτύων ήταν πατέρας του Λοκρού, ο οποίος ίδρυσε την Λοκρίδα.
Η εκδοχή του Δευκαλίωνα και της Πύρρας είναι αυτή που διαδόθηκε ευρύτατα από τις υπόλοιπες σχετικές παραδόσεις και επικράτησε όλων των άλλων και κατά την εποχή του Πλουτάρχου εμπλουτίστηκε και με άλλα στοιχεία και λεπτομέρειες που προέρχονται από ασιατικές παραδόσεις, θυμίζουν σε πολλά σημεία τους την εκδοχή που μας διηγείται η Βίβλος.

Ο Δευκαλίων, λοιπόν, και οι δικοί του ήταν οι μόνοι που γλίτωσαν από τον τρομερό κατακλυσμό, σύμφωνα με την Ελληνική μυθολογία. Αλλά σε πιο κατακλυσμό αναφέρεται η Ελληνική μυθολογία; Μήπως στο παγκόσμιο κατακλυσμό που σύμφωνα με τον Πλάτωνα έγινε γύρω στο 9600 π.Χ. και βυθίσθηκε η Ατλαντίδα μέσα σε μια μέρα και νύχτα; Η ημερομηνία αυτή επιβεβαιώνεται και από τις παραδόσεις άλλων αρχαίων λαών. Ή μήπως υπήρχε και άλλος κατακλυσμός μικρότερος, γύρω στο 7000 π.Χ. ή ακόμα και στο 5000 π.Χ, όπως πολλοί μελετητές παραδέχονται, στον οποίο βυθίσθηκε και το υπόλοιπο τμήμα της Ατλαντίδος που επέζησε; Αν ισχύει η δεύτερη εκδοχή τότε αυτό σημαίνει ότι η Ατλαντίδα δεν καταποντίστηκε στα γρήγορα αλλά σταδιακά, και σ' αυτό το σημείο ο Πλάτων σφάλει.

 
Το ότι υπήρχαν πολλοί κατακλυσμοί, όμως, το αναφέρει και ο Πλάτων στο διάλογο "Τίμαιος" (22CD και 23 Β).

Στα κεφάλαια αυτά ο Πλάτων αναφέρει ένα μέρος της συζήτησης που είχε κάνει ο Σόλων με τους ιερείς της Αιγύπτου. Αναφέρουμε, τα συγκεκριμένα κεφάλαια(22ABCD, 23B):

" ...Κάποτε που θέλησε ο Σόλων να τους παρασύρει (εννοεί: τους ιερείς της Αιγύπτου) να μιλήσουν για τα παλιά γεγονότα, άρχισε να τους διηγείται για όσα εδώ στην Αθήνα θεωρούνται αρχαιότατα. Για τον Φορωνέα, τον οποίο ονόμασαν πρώτο και για τη Νιόβη και για τα μετά τον κατακλυσμό. Διηγήθηκε επίσης για τον Δευκαλίωνα και την Πύρρα, πως διαβίωσαν μετά τον κατακλυσμό, και για τους απογόνους τους, και προσπάθησε να καθορίσει πόσα έτη παρήλθον από όσα έλεγε και να χρονολογήσει. Κάποιος από τους ιερείς πολύ ηλικιωμένος, του είπε τότε: ...Πολλές καταστροφές ανθρώπων έχουν γίνει και θα γίνουν από πολλά αίτια, οι πλέον μεγαλύτερες από πυρκαγιές και κατακλυσμούς, και οι μικρότερες από αμέτρητα άλλα αίτια. Π.χ. η παράδοση που επικρατεί εις τη χώρα σας ότι δηλαδή κάποτε ο Φαέθων, ο γιος του Ηλίου, αφού έζευξε το άρμα του πατρός του, επειδή δεν είχε την ικανότητα να ακολουθήσει τον ίδιο με τον πατέρα του δρόμο, και πυρπόλησε ότι υπήρχε πάνω στη γη και ο ίδιος κτυπηθείς από κεραυνό εφονεύθη, αυτό λέγεται ως μύθος, ενώ η πραγματικότητα είναι η παράλλαξη (σημείωση: μεταβολή της κυκλικής κίνησης) των περιστρεφομένων γύρω από τη γη ουρανίων σωμάτων που προκαλεί καταστροφή για πολλά χρόνια, από τις πυρκαγιές, των όντων πάνω στη γη....".

Και παρακάτω ο Αιγύπτιος ιερέας λέει στο Σόλωνα (23B): " Όσα λοιπόν είπες προηγουμένως, Σόλων, για τις δικές σας παραδόσεις περί γενεαλογιών, ελάχιστα διαφέρουν από παιδικά παραμύθια. Διότι εσείς ενθυμείσθε μόνο ένα κατακλυσμό της γης (σημείωση: τον κατακλυσμό του Δευκαλίωνα), ενώ έγιναν πολλοί πιο παλιά....."

Όσα αναφέραμε δείχνουν το αρχέγονο ιστορικό βάθος των ελληνικών μύθων! Πρέπει δε να τονίσουμε ότι ο μύθος δεν είναι κατ' ανάγκην παραμύθι αλλά οι αναφορές του έχουν έναν ενδεχόμενο ιστορικό πυρήνα! Ο μύθος συνήθως έχει δυο στόχους να διδάξει και να πληροφόρηση με κωδικοποιημένες εικόνες ή με υπερβολές και αλληγορίες όπως θα λέγαμε σήμερα. Το πόσες πληροφορίες έχουν χαθεί για το απώτατο παρελθόν των Ελλήνων και της μεσόγειου γενικότερα το δείχνει ο μύθος του Δευκαλίωνα τον οποίον αναφέραμε προηγουμένως.
Διαβάστε παρακάτω και θα καταλάβετε!

«Έτσι έχει ο μύθος του Δευκαλίωνος. Αυτή η γενιά των ανθρώπων δεν είναι η πρώτη, αλλά της πρώτης εκείνης γενιάς οι άνθρωποι όλοι χάθηκαν, αυτοί δε γένος δεύτερο είναι του Δευκαλίωνος που το πλήθος της παντού αποίκησε. Περί δε εκείνων των (πρώτων) ανθρώπων αυτά μυθολογούνται, ότι μεγάλοι υβρισταί έγιναν και αθέμιτα έργα έπρατταν, ούτε όρκους τηρούσαν, ούτε ξένους φιλοξενούσαν, ούτε και ικέτες ανέχοντο, έτσι επήλθε σ' αυτούς η μεγάλη συμφορά. Αυτή η ίδια η γη, πολύ ύδωρ ανέδυε, και βροχές μεγάλες έγιναν και οι ποταμοί τεραστίως διογκώθηκαν και η θάλασσα τόσο πολύ ανέβη, ώστε τα πάντα σκέπασε το νερό και έτσι χάθηκαν όλοι! Ο Δευκαλίων δε, ευσεβής και συνετός, μόνος των ανθρώπων απέμεινε για (να γεννήσει) την γενιά την δεύτερη. Η δε σωτηρία έτσι έγινε. Μεγάλη λάρνακα (κιβωτό) αυτός είχε και σ' αυτήν επιβίβασε παιδιά[8] και γυναίκες. Κατέφθασαν δε και επιβιβάσθηκαν (στην κιβωτό επίσης) και χοίροι και ίπποι και λέοντες κατά γένη και όφεις και ακόμα όλα όσα την γη μοιράζονται, πάντα κατά ζεύγη. Ο δε (Δευκαλίων) τα δέχθηκε όλα, γιατί μεταξύ τους δεν εβλάπτοντο, διότι εκ Διός φιλία έγινε μεταξύ τους και σε μια λάρνακα πάντες έπλευσαν όσο το ύδωρ επικρατούσε. Αυτά ιστορούν οι Έλληνες περί Δευκαλίωνος» Λουκιανός «περί της συρίης θεού» 12.3

Κανένα ελληνόπουλο με τη σημερινή παιδεία δεν γνωρίζει: «Ότι (από) Δευκαλίωνος και Πύρρας Έλλην, εκ του οποίου Ελλάς και Έλληνες». Ελλάνικος 1a,4,F.6a & Σχόλ. Απολλώνιο Ρόδιο 248.7.

Οι περιγραφές του κατακλυσμού στην Σαμοθράκη έχουν πράγματι εξαιρετικό ενδιαφέρον: «Τώρα θα σας διηγηθώ την ιστορία των νησιών του Αιγαίου αρχίζοντας από την Σαμοθράκη... Το νησί κατοικούσαν αυτόχθονες... λένε ότι στα αρχαία χρόνια ονομαζόταν Σαόννησος... Οι Σαμόθρακες διηγούνται ότι πριν από τους κατακλυσμούς που έγιναν σε άλλους λαούς συνέβη εκεί ένας άλλος μεγάλος κατακλυσμός στην διάρκεια του οποίου άνοιξε το στενό στις «Κυανές πέτρες» (οι μυθικές συμπληγάδες) και στην συνέχεια (άνοιξε) ο Ελλήσποντος. Γιατί η θάλασσα του Εύξεινου πόντου ήταν πρώτα λίμνη και φούσκωσε σε τέτοιο σημείο που από την πίεση του ρεύματος ξεχύθηκαν με ορμή τα νερά στον Ελλήσποντο και κατέκλυσαν μεγάλο μέρος από τα Ασιατικά παράλια και όχι και λίγη πεδινή έκταση της Σαμοθράκης μετατράπηκε σε θάλασσα. Και γι'; αυτόν τον λόγο στα μεταγενέστερα χρόνια μερικοί ψαράδες ανασύρουν με τα δίχτυα τους λίθινα κιονόκρανα, γιατί ακόμα και πόλεις κατακλύστηκαν απ'; τα νερά. Κι'; όσοι γλίτωσαν απ'; τον κατακλυσμό κατέφυγαν στα ψηλότερα μέρη του νησιού. Αλλά καθώς η θάλασσα ανέβαινε ολοένα και ψηλότερα, ευχήθηκαν στους θεούς του τόπου κι'; όταν σώθηκαν σε ανάμνηση του γεγονότος ύψωσαν πέτρινα σύνορα γύρω-γύρω απ'; το νησί κι'; έκτισαν βωμούς. Είναι φανερό λοιπόν ότι η Σαμοθράκη ήταν κατοικημένη πριν απ? τον κατακλυσμό» Διόδωρος Σικελιώτης ιστορική βιβλιοθήκη 5.47

 

Αναδεικνύεται η παλαιοντολογική συλλογή Σιάτιστας

 
Την παλαιοντολογική συλλογή Σιάτιστας θα μπορεί το κοινό να επισκέπτεται σε λίγους μήνες, σε χώρο του ανακαινισμένου Τραμπάντζειου Γυμνασίου.
Πρόκειται για μια ενδιαφέρουσα συλλογή απολιθωμάτων τα οποία βρέθηκαν στη γύρω περιοχή, μεγάλο μέρος των οποίων προέρχονται κυρίως από προβοσκιδωτά (μαστόδοντες, μαμούθ και ελέφαντες) τα οποία έχουν πλέον εξαφανιστεί. 
 
Η έκθεση θα περιλαμβάνει μοντέλα τα οποία είναι ακριβείς επιστημονικές παραστάσεις, βασισμένες στα απολιθωμένα λείψανα των ζώων, και αποτελούν έργο του Ολλανδού καλλιτέχνη Remie Bakker, υπό τις οδηγίες της αναπληρώτριας καθηγήτριας του Α.Π.Θ. Ευαγγελίας Τσουκαλά και του Ντικ Μολ, συνεργάτη του Μουσείου Φυσικής Ιστορίας του Ρότερνταμ.
 
Κεντρικό έκθεμα είναι ένα μοντέλο (σε κλίμακα 1:3) το οποίο αναπαριστά τον ελέφαντα με τους ίσιους χαυλιόδοντες (Elephas antiquus), είδος το οποίο ζούσε στη Βόρεια Ελλάδα στη διάρκεια του Πλειστόκαινου. Παράλληλα, με τη συνδρομή γραφικών αναπαραστάσεων οι επισκέπτες θα έχουν σαφή εικόνα αυτών των εξαφανισμένων ζώων, ενώ θα εξηγούνται και οι λόγοι εξαφάνισής τους από την Ευρώπη.

 

Η ανιστόρητη Ιστορία ...του 1821

Εν αρχή ην η κ. Ρεπούση που προσπαθούσε να πείσει τα ελληνόπουλα ότι η Τουρκοκρατία ήταν μία ιδανική περίοδος για τους προγόνους μας. Στη συνέχεια ήλθε η τετράτομη ιστορία των Βαλκανίων που χρηματοδοτήθηκε από τον γνωστό χρηματιστή Τζορτζ Σόρος και κινείται στη ίδια γραμμή υπέρ των Οθωμανών. Μετά ήλθε στην επικαιρότητα η άποψη ότι πριν από το 1821 δεν υπήρχε συγκροτημένη ελληνική εθνική συνείδηση, αλλά οι Ευρωπαίοι Διαφωτιστές μάς έμαθαν να λέμε ότι είμαστε Έλληνες. Όλα αυτά τα ιδεολογήματα συγκεντρώνονται σήμερα στη νέα τηλεοπτική σειρά του ΣΚΑΪ για το 1821. Δεν προσχωρώ σε συνωμοσιολογίες, αλλά πολλοί συμπατριώτες μας ευλόγως διερωτώνται αν υπάρχει πολιτική σκοπιμότητα πίσω από την εργώδη αυτή προσπάθεια να ξαναγραφεί ή μάλλον να σβηστεί οριστικά η Ελληνική Ιστορία. Αφήνω την απάντηση στον κάθε νουνεχή αναγνώστη και θα ασχοληθώ με την αμιγώς ιστορική πλευρά της υποθέσεως.


Ερώτημα πρώτον. Έχει δίκιο η άποψη που προβάλλεται στη σειρά του ΣΚΑΪ ότι η εθνική συνείδηση των Νεοελλήνων διαμορφώθηκε μόλις λίγα χρόνια πριν από το 1821; Φυσικά όχι. Εκατοντάδες μαρτυρίες Ελλήνων και ξένων, κληρικών και λαϊκών, περισσότερο ή λιγότερο μορφωμένων διαψεύδουν τους συντελεστές της σειράς. Ελληνικό έθνος με συνείδηση ενότητος υπάρχει από την Αρχαιότητα. Ήδη τον 5ο αιώνα π.Χ. ο Ηρόδοτος καταγράφει τα συνδετικά στοιχεία που ένωναν τις ελληνικές πόλεις κράτη: Η κοινή καταγωγή, η γλώσσα, η θρησκεία, τα ομότροπα ήθη. Συνεχίζεται αυτή η συνείδηση στην ελληνιστική και βυζαντινή περίοδο, με αποκορύφωμα την απάντηση του Αυτοκράτορα της Νικαίας Ιωάννη Βατάτζη προς τον Πάπα Νικόλαο Θ΄ το 1250: Είμαστε το αρχαίο γένος των Ελλήνων, από το οποίο άνθισε η σοφία για όλον τον κόσμο. Συνεχίζεται με την τελευταία ομιλία του Κωνσταντίνου Παλαιολόγου όταν ονομάζει την Κωνσταντινούπολη «ελπίδα και χαρά πάντων των Ελλήνων».


Γύρω στο 1700 ο φλογερός ιεροκήρυκας Ηλίας Μηνιάτης παρακαλεί την Παναγία ως εξής: «Έως πότε το τρισάθλιον γένος των Ελλήνων έχει να ευρίσκεται εις τα δεσμά μιας ανυποφέρτου δουλείας;». Οι όροι Ρωμηός, Γραικός και Έλλην χρησιμοποιούνται ταυτόχρονα και με παρεμφερή σημασία. Χαρακτηριστικό είναι το ποίημα του Ματθαίου Επισκόπου Μυρέων, ο οποίος το 1619 θρηνεί για την Άλωση χρησιμοποιώντας για το έθνος μας και τα τρία αυτά ονόματα. Από το 1529 έως το 1821 το δημοφιλέστερο ανάγνωσμα του λαού μας ήταν η «Φυλλάδα του Μεγαλέξανδρου» που θύμιζε την δόξα των αρχαίων προγόνων. Το 1708 ο Νικόλαος Μαυροκορδάτος στο έργο του «Φιλοθέου Πάρεργα» γράφει ότι είμαστε το γένος των «άγαν Ελλήνων», δηλαδή καθαρόαιμοι Έλληνες. Και οι καραβοκύρηδες επί Τουρκοκρατίας τοποθετούσαν στα πλοία τους ως ακρόπρωρα τις μορφές των Αρχαίων Ελλήνων. Λαός, λοιπόν, και διανοούμενοι γνωρίζουν πολύ καλά ότι υπάρχει συνέχεια του Ελληνισμού.


Ερώτημα δεύτερο: Περνούσαν καλά οι Έλληνες επί Τουρκοκρατίας, με δικαιώματα και ελευθερίες, όπως ακούσαμε από τον ΣΚΑΪ στις 25.1.2011; Ας αφήσουμε τις μαρτυρίες της εποχής εκείνης να απαντήσουν:


Στα μέσα του 17ου αιώνος ο Γάλλος Ιησουίτης Ρισάρ καταγράφει τις εντυπώσεις του από την υπόδουλη Ελλάδα: «Να σκεφθεί κανείς ότι ουδέποτε από την εποχή του Νέρωνος, του Δομητιανού και του Διοκλητιανού έχει υποστεί ο Χριστιανισμός διωγμούς σκληρότερους από αυτούς που αντιμετωπίζει σήμερα η ανατολική Εκκλησία...». Τον 17ο αιώνα ο Μουσουλμάνος περιηγητής Εβλιγιά Τσελεμπή περιγράφει βιαίους εξισλαμισμούς και παιδομάζωμα στη Βέροια, στην Έδεσα και σε άλλες πόλεις. Το δημοτικό μας τραγούδι έχει καταγράψει τον θρήνο των μανάδων για τα παιδιά τους ως εξής: «Ανάθεμά σε Βασιλιά (σ.σ. Σουλτάνε) και τρισανάθεμά σε.... να μάσεις παιδομάζωμα , να κάνεις Γενιτσάρους... πέρσυ πήραν τον γιόκα μου φέτος τον αδελφό μου»! Περί το 1760 ο Ιωάννης Πρίγκος από το Πήλιο γράφει: «Τέτοιος βάρβαρος άδικος είναι ο Τούρκος». Στα τέλη του 18ου αιώνος ο Άγιος Νικόδημος ο Αγιορείτης καταγράφει 87 από τα αναρίθμητα μαρτύρια Νεομαρτύρων, δηλαδή Χριστιανών που βασανίσθηκαν και θανατώθηκαν λόγω της Χριστιανικής τους πίστης. Ο Φωτάκος Χρυσανθόπουλος, υπασπιστής του Θ. Κολοκοτρώνη, στα Απομνημονεύματά του μάς δίνει μαρτυρία κρυφού σχολειού που οργάνωναν οι ιερείς φοβούμενοι τους Τούρκους.


Ερώτημα τρίτο: Οι κλέφτες ήσαν εθνικοί αγωνιστές ή φυγόδικοι εγκληματίες, όπως ακούσαμε από τον ΣΚΑΪ; Αν κάποιος Έλληνας έβλεπε τον Τούρκο να βιάζει την αδελφή του και επετέθη στον βιαστή, τότε ναι, ίσως κάποιοι από τους κλέφτες των βουνών να ήσαν φυγόδικοι. Αλλά από το άδικο δικαστήριο του κατακτητή. Σημαντική λεπτομέρεια, η οποία αποσιωπήθηκε. Όσο δε για την συνείδηση των ίδιων των κλεφτών, την εξηγεί ο Θ. Κολοκοτρώνης, ο οποίος ανδρώθηκε μέσα στην κλεφτουριά. Λέγει, λοιπόν, στον Άγγλο Ναύαρχο Χάμιλτον ότι οι κλέφτες και οι αρματολοί στα βουνά είναι η φρουρά του Κωνσταντίνου Παλαιολόγου, η οποία συνεχίζει ακόμη να πολεμά.


Ερώτημα τέταρτο: Ήσαν μόνο οικονομικά τα αίτια της Ελληνικής Επαναστάσεως; Αυτή τη μονομερή ερμηνεία την καθιέρωσαν κάποτε οι Έλληνες μαρξιστές, αλλά οι ίδιοι την απέσυραν στο συνέδριο του Κέντρου Μαρξιστικών Ερευνών το 1981. Όμως αξία έχει η άποψη των ίδιων των αγωνιστών: Μάχου υπέρ Πίστεως και Πατρίδος, διεκήρυξε ο Αλ. Υψηλάντης τον Φεβρουάριο του 1821. Αγωνιζόμαστε για τον Χριστό και τον Λεωνίδα, έγραφε η προκήρυξη του Αθανασίου Διάκου που δημοσιεύθηκε σε ιταλική εφημερίδα της Τεργέστης. Αυτά προς το παρόν.


Κωνσταντίνος Χολέβας-Πολιτικός Επιστήμων


http://www.antibaro.gr
Related Posts with Thumbnails

MeDuSa-Kia

Blog Archive

Το Άλλο μου Παιδί...

Το σόι...

Ο Φονιάς...Νιαρ

Εκτιμώ...Διαβάζω & ακούω

Προσοχή...!

Στον αγώνα της ζωής....


....όποιος κι αν είναι ο στόχος σου...


.... να κρατάς τα μάτια σου....


...στον λουκουμά....κι όχι στην τρύπα.


Oscar Wilde

Το νου σας... ;o)

....Το νου σας ρεμάλιααααααααα…

χς βαρς κούεται, πολλ τουφέκια πέφτουν ;o)

About Μή!

Ο Ρουφιάνος...