Δευτέρα 31 Ιανουαρίου 2011

Ευκλείδης (325-265π.Χ.)


Το όνομα του Ευκλείδη είναι συνώνυμο με την γεωμετρία. Τα «στοιχεία» είναι ένα από τα πιο σημαντικά έργα στην ιστορία των μαθηματικών. Έχουν χρησιμοποιηθεί σαν βάση για την γεωμετρική εκπαίδευση όλης της Δύσης για τα τελευταία 2000 χρόνια.
Δεν υπάρχουν πολλές αναφορές στη ζωή του Ευκλείδη. Δεν ξέρουμε τις ακριβείς ημερομηνίες γέννησης και θανάτου του. Γεννήθηκε περίπου το 325 π.Χ. και πέθανε το 265 π.Χ.

Αν και υπάρχουν αμφιβολίες λέγεται ότι μαθήτευσε στην ακαδημία του Πλάτωνα και έμεινε εκεί μέχρις ότου ο Πτολεμαίος τον προσκάλεσε να διδάξει στο νέο του πανεπιστήμιο στην Αλεξάνδρεια. Εκεί ο Ευκλείδης ίδρυσε τη μαθηματική σχολή του και έμεινε μέχρι το τέλος της ζωής του.

Οι μέθοδοι διδασκαλίας του είχαν εμπνευστεί από αυτές του Αρχιμήδη. Είχε τη φήμη ότι ήταν δίκαιος, υπομονετικός, έντιμος και ευγενικός. Παρόλα αυτά ήταν και σαρκαστικός:
Μια ιστορία λέει ότι ένας από τους σπουδαστές του παραπονέθηκε ότι δεν είχε κανένα κέρδος από τα μαθηματικά που μάθαινε. Τότε ο Ευκλείδης κάλεσε γρήγορα στο σκλάβο του για να δώσει στο αγόρι ένα νόμισμα επειδή "έπρεπε να κερδίσει από αυτά που μαθαίνει."

Μια άλλη ιστορία λέει ότι ο Πτολεμαίος τον ρώτησε εάν υπάρχει κάποιος ευκολότερος τρόπος να μάθει γεωμετρία απ' ό,τι με την εκμάθηση όλων των θεωρημάτων. Ο Ευκλείδης απάντησε ότι «δεν υπάρχει βασιλικός δρόμος στη γεωμετρία» και έστειλε το βασιλιά στη μελέτη.

Το τσίρκο



Δεν είπα τίποτα ακόμα...

Δεν είπα τίποτα κι ας κυλιέται πάντα ο πόνος μας
ανάμεσα σε σημαίες, μεγάφωνα και βεγγαλικά...

Μα ο πιο μεγάλος μας πόνος δε μιλιέται, δε γράφεται.
Δε γρικιέται απ’ τους άλλους....

Γυρίζει μέσα μας μόνο. Σαν το λιοντάρι, μουγκρίζοντας·
τρώγοντας απ’ τις σάρκες μας...

Ο πιο μεγάλος μας πόνος δεν αλλάζει σε δόξα.
Δε γίνεται τσίρκο και αγορά....

ΘΑΝΑΣΗΣ ΚΩΣΤΑΒΑΡΑΣ 

Καλημέρα... πέντε μικρά θέματα


Κάτω ἀπ᾿ τὰ ροῦχα μου δὲ χτυπᾶ πιὰ ἡ παιδική μου καρδιὰ
Λησμόνησα τὴν ἀγάπη πού ῾ναι μόνο ἀγάπη
Μερόνυχτα νὰ τριγυρνῶ χωρὶς νὰ σὲ βρίσκω μπροστά μου
Ὁρίζοντα λευκὲ τῆς ἀστραπὴς καὶ τοῦ ὄνειρου
Ἔνιωσα τὸ στῆθος μου νὰ σπάζει στὴ φυγή σου
Ψυχὴ τῆς ἀγάπης μου ἀλήτισσα
Λεπίδι τοῦ πόθου μου ἀδυσώπητο
Νικήτρα μονάχη τῆς σκέψης μου.

Μανόλης Ἀναγνωστάκης
Παρασκευή 28 Ιανουαρίου 2011

Εγκατάλειψη της οικίας Κανάρη στην Ερέτρια της Εύβοιας

Στην Ερέτρια, στη οδό Εύδηµου Κρατεµένους, δύο τετράγωνα βόρεια της προβλήτας του λιµανιού, βρίσκεται η οικία Κωνσταντίνου Κανάρη. Την έκτισε ο Κανάρης το 1847 και έζησε εκεί µέχρι το 1864. Η αναµνηστική πλάκα που εντοίχισε η τότε Κοινότητα Ερέτριας στις 18 Σεπτεµβρίου 1977 µένει εκεί ευτυχώς για να ενηµερώνει τον περαστικό…
Γιατί η οικία είναι εγκαταλελειµµένη και....
υπό κατάρρευση παρά τις κατά καιρούς παρεµβάσεις πολιτών και πολιτικών που ζητούν την προστασία και ανάδειξή της. Ο δε κήπος της έχει µετατραπεί πλέον σε νεκροταφείο απονεκρωµένων φοινίκων (προσβεβληµένων από το κόκκινο σκαθάρι των φοινικοειδών προφανώς) που κάνουν την εικόνα ακόµα πιο θλιβερή.

Η εγκατάλειψη της ιστορικής οικίας Κανάρη έρχεται σε χτυπητή αντίθεση µε το παραλιακό µέτωπο που αρχίζει δύοτετράγωνα παρακάτω και εκτείνεται σε µεγάλο µήκος προς ανατολικά. Παρ’ όλη την πληµµελή συντήρηση (και εγκατάλειψη;) και την κατάληψή του από τα παραπήγµατα των παραλιακών κέντρων, µαρτυρά την περισσή φροντίδα µε την οποία οι αρχές της πόλης ασχολήθηκαν µε τη διαµόρφωσή του: πλακόστρωτα πεζοδρόµια και πεζόδροµοι, πλατείες, και σειρές εκατοντάδων νέων φοινίκων.
∆ιερωτάται κανείς: είχε η δηµοτική αρχή τόσα χρήµατα για να προµηθευτεί και να συντηρεί τους πολυάριθµους και ακριβούς φοίνικες, όπως και έχει για να διαχειριστεί και να αποµακρύνει τους πολυάριθµους νεκρωµένους που τώρα αποδεκατίζονται από το κόκκινο σκαθάρι, αλλά δεν είχε χρήµατα για να αναστηλωθεί και να προβληθεί το ιστορικό και πολιτιστικό αξιοθέατο της πόλης, η ιστορική οικία Κανάρη;
Η αποκατάστασή της θα πρέπει να αποτελέσει ζήτηµα πρώτης προτεραιότητας για τη νέα ∆ηµοτική Αρχή σε συνδυασµό µε τη διατήρηση του χαρακτήρα και της κλίµακας της γειτονιάς της καθώς και την αποκατάσταση του δηµόσιου χαρακτήρα, της οικολογικής (µε ενδηµικά είδη) φυσιογνωµίας και της αισθητικής του παραλιακού µετώπου της Ερέτριας.

Ελένη Καπετανάκη-Μπριασούλη, καθηγήτρια
ΤΜΗΜΑ ΓΕΩΓΡΑΦΙΑΣ, ΠΑΝΕΠΙΣΤΗΜΙΟ ΑΙΓΑΙΟΥ

Τα παιχνίδια με την μπάλα και το ποδόσφαιρο στην Αρχαιότητα

 
Η προέλευση του ποδοσφαίρου χάνεται κυριολεκτικά στα βάθη του παρελθόντος. Υπάρχουν ιστορικά αρχεία που μαρτυρούν την ύπαρξη προγενέστερων τύπων ποδοσφαίρου στην Κίνα, στην αρχαία Ελλάδα και Ρώμη. Παίζονταν πολλά παιχνίδια με αντικείμενα που ομοίαζαν με μπάλα. Δεν μπορούμε όμως να πούμε με βεβαιότητα, ότι το ποδόσφαιρο αποτελεί την απευθείας εξέλιξη κάποιου από αυτά τα παιχνίδια της αρχαιότητας.

Υπάρχουν ακόμα πολλές πληροφορίες, για κάποια παιχνίδια που παίζονταν κατά καιρούς και παρουσίαζαν μερικά κοινά χαρακτηριστικά με το σύγχρονο ποδόσφαιρο. Προέρχονται από διάφορες χώρες και αντιστοιχούν σε διάφορες εποχές. Αυτό αποδεικνύει ότι τα παιχνίδια με τη μπάλα ήταν ευρέως διαδεδομένα σε όλες τις εποχές. Μερικά από αυτά μάλιστα, παίζονταν από ομάδες αντιμέτωπες, που έσπρωχναν την μπάλα ακόμα και με τα πόδια, προκειμένου να επιτύχουν να περάσει σε μια καθορισμένη ζώνη και με αυτόν τον τρόπο να αποκτήσουν ένα προβάδισμα απέναντι στον αντίπαλου. Δεν μπορούμε να πούμε ότι σε κάποιο από αυτά τα παιχνίδια βρίσκουμε τον πρόγονο του ποδοσφαίρου, έστω και αν σε μερικά όπως, το ράγκμπι, το μπάσκετ, το αυστραλιανό ποδόσφαιρο, υπάρχουν κάποια τεχνικά στοιχεία, όμοια με αυτά που συναντούμε και σήμερα.

πως καταργήθηκαν οι "αναθεματισμοί των Ελλήνων"...

 
Το ιστορικό της έκφρασης της ιστορικής αυτής μεταστροφής της ηγεσίας του Ελληνισμού έχει ως εξής: Ο «Δαυλός» δημοσίευσε με ιδιαίτερη προβολή στο τεύχος του Σεπτεμβρίου 2000 και με διαφημιστική καμπάνια στα ΜΜΕ τα κείμενα των επτά αναθεματισμών και των δύο ανθελληνικών τροπαρίων. 

Ο αναγνώστης του «Δ» στη Γερμανία δρ. Γεώργιος Χατζηθεοδώρου, πολιτικός μηχανικός, υφηγητής στο Πολυτεχνείο του Άαχεν, απέστειλε επιστολή προς τον πρόεδρο της Δημοκρατίας, στην οποία περιέλαβε τα κείμενα που δημοσιεύθηκαν και χαρακτήριζε «τραγικό το φαινόμενο της σημερινής ελλαδικής εξουσίας με τους τρόπους ελέγχου των απόψεων και σκέψεων των Ρωμιών, Γραικύλων, Ραγιάδων και Γκιαούρηδων».

Ξαναζούν οι επιφανείς πολίτες του Κοινού των Θετταλών

 

Δυόμισι χιλιάδες αρχαία ονόματα έχουν χαραχθεί σε εδώλια του Αρχαίου Θεάτρου Λάρισας. Είναι τα ονόματα επιφανών πολιτών που κατοικούσαν στην πόλη, είτε σε άλλες πόλεις-κράτη του «Κοινού των Θετταλών».
 
Το Κεντρικό Αρχαιολογικό Συμβούλιο ενέκρινε το αίτημα για τη σύνταξη «κόρπους» επιγραφών του μνημείου, σε συνεργασία με Γάλλους επιστήμονες.
Η συνεργασία θα δώσει τη δυνατότητα να συγκολληθούν, επίσης, 8.500 θραύσματα επιγραφών, που έχουν προκύψει από τις ανασκαφές και σήμερα φυλάσσονται σε κιβώτια.

 
Πέμπτη 27 Ιανουαρίου 2011

Μου την δίνουν οι απουσίες...μου


Ξεκινάς κυρία μου ένα Blog

περνάει ο καιρός...οι φίλοι πληθαίνουν… οι αναρτήσεις επίσης… και ξαφνικά… τσουπ… Άφαντη…

φτου σου… και πάλι φτου σου…

Σας έλειψα; :o)

Παρασκευή 21 Ιανουαρίου 2011

Χύνεσαι μέσα σε όλα τα τοπία ...


Πώς γέμισαν οι χώροι με εκατοντάδες προτομές σου; Πώς χαράχτηκες ξαφνικά σε κάθε τοίχο, σε κάθε επιγραφή, σε κάθε υλικό;


Χύνεσαι μέσα σε όλα τα τοπία, καλύπτεις κάθε πιθανό συνδυασμό, γιορτάζεις όλες τις ημερομηνίες. Σε μεταφράζουν όλες οι γλώσσες της γης. Κάθε πρωί που σηκώνεσαι, φοράς όλα τα χρώματα, μιλάς όλες τις λέξεις της μέρας και χαμογελάς. Με όλες τις εκφράσεις. Σε φωνάζουν όλα τα απεγνωσμένα επίθετα, υπάρχεις μέσα σε όλες τις επιδιώξεις, αποτελείς ιδρυτικό μέλος σε όλα τα κινήματα. Είσαι ο πρωινός καφές σε όλα τα καφενεία, το ρεφρέν στους στίχους όλων των τραγουδιών, με περιμένεις σε όλες τις γωνίες του κόσμου να γυρίσουμε σπίτι. Εκτυλίσσεις τα στιγμιότυπα, αλλάζεις τη γεωγραφία του ορίζοντα με το βλέμμα σου, σε διαφημίζουν παντού τα καρτ ποστάλ των νησιών. Αποτελείς το θέμα όλων των αφιερωμάτων.

Είσαι πάντα ο χρόνος που πέρασε και ο χρόνος που θα ’ρθει, στεγνώνοντας πάνω σε κάθε φωτογραφία, κάθε δέρμα, κάθε που βρέχει.



Χωρίς καν να υπάρχεις.

Εσύ.


Μια, καθώς λένε, δυσλειτουργία της μνήμης.
 
Σταύρος Σταυρόπουλος
Τρίτη 18 Ιανουαρίου 2011

η λιποταξία της Χιονάτης...


Έτσι... χωρίς ποτέ να μου διαβάσεις παραμύθια
όπως χωρίς σε μεγαλώσανε και σένα σπαρτιάτικα...
ενώ καλοπερνούν τα ψέματα

και ψέμα ότι τρέφονται με μέλανα ζωμό.

Τρέφονται με τις ανάγκες μας
...ανώτερες
κι από βασιλικό πολτό.

Σε νυχτωμένο δάσος σε άφησε...ο ποιός

και συ δεν ρώτησες ποτέ κανένα παραμύθι

πως να διαφύγεις και από που.
..

Και μόνο φόβοι
...δίνανε στους φόβους σου κουράγιο
εκεί αμετακίνητη να μένεις
...
στου ανέμου τα μουγκρίσματα
τη νύχτα
όσο ξέσκιζε των δέντρων τα κλαδιά
τα ώτα και τα χρόνια....

Έτσι ακριβώς μεγάλωσες και μένα,

σπαρτιάτικα, με νυχτωμένου δάσους...τον μέλανα ζωμό
δε μ΄έστειλες ποτέ σε παραμύθι
...
να διαφύγω από που.


Κι εγώ όπως εσύ ποτέ δε διανοήθηκα
σπιτάκι φωτισμένο...
στο βάθος να διακρίνω

ποτέ δεν μπήκα στης Χιονάτης τη δανεική οδό

δε χώθηκα ποτέ σε ξένη σούπα
...
να κοιμηθώ
ούτε ξεπαγιασμένη καταβρόχθισα μικρόσωμο κρεβάτι
...με νάνους σκεπασμένο
για να κρατιέται ζεστουλό.

Μάνα...
λες να είναι
...
...κληρονομική η πραγματικότης;

Κική Δημουλά

Καλημέρα...

Τετάρτη 12 Ιανουαρίου 2011

Οι έξι Θεές του Ολύμπου ...



Ήρα: Γιά το όνομα τής σεπτής Βασίλισσας των Θεών δύο είναι οι σοβαρότερες ετυμολογικές εκδοχές. Είτε προέρχεται από την δασυνόμενη λέξη «ώρα», η οποία πρωτίστως υποδηλώνει την «χρονική περίοδο», είτε από την επίσης δασυνόμενη λέξη «ήρως», που σημαίνει «ήρωας», οπότε Ήρα είναι είτε η χρονική περίοδος είτε η ηρωίδα. Το όνομα απαντά και ως Ήρη ή Ηρώ.

Αθηνά: Η ετυμολόγηση τού πανάρχαιου ονόματος τής Παρθένου Αθηνάς έχει γνωρίσει διάφορες απόπειρες. Εδώ παρατίθεται προς κρίση η γνώμη τού υπογράφοντα. Το όνομα προέρχεται από το στερητικό «α-» και την λέξη «θήνιον», η οποία, κατά τον λεξικογράφο Ησύχιο, σημαίνει «γάλα», οπότε Αθηνά είναι «εκείνη που δεν έλαβε γάλα», «εκείνη που δεν θήλασε», υπονοώντας σαφώς την γέννηση τής Θεάς από την κεφαλή τού Δία, απ’ όπου η Αθηνά εξήλθε πάνοπλη και ετοιμοπόλεμη.


Άρτεμις: Το όνομα τής Αειπαρθένου Αρτέμιδος προέρχεται από το επίθετο «αρτεμής», δηλαδή «σώος, ακέραιος, υγιής», το οποίο, με την σειρά του, συντίθεται από τις λέξεις «άρτιος» (τέλειος, πλήρης) και «τέμνω» (κόβω, τεμαχίζω). Άρτεμις, λοιπόν, είναι η σώα, η ακέραια, η υγιής. Στην κλασική ελληνική γλώσσα, το όνομα κλίνεται «η Άρτεμις, τής Αρτέμιδος», με κλητική «Άρτεμις», ενώ στην νέα ελληνική υπάρχουν δύο τρόποι: είτε «η Άρτεμη, τής Άρτεμης», με κλιτική «Άρτεμη», είτε «η Άρτεμις, τής Αρτέμιδας», με κλιτική «Άρτεμις».

Δήμητρα: Το όνομα τής καρποφόρου Θεάς τής γονιμότητας προέρχεται από τις λέξεις «δα» ή «δη» και «μήτηρ». Η πρώτη σημαίνει «γη» και η δεύτερη «μητέρα», άρα Δήμητρα είναι η Μητέρα Γη. Το αρσενικό όνομα Δημήτριος σημαίνει «εκείνον που ανήκει στην Δήμητρα», «εκείνον που είναι τής Δήμητρας».

Εστία: Το όνομα τής σεμνής Εστίας προέρχεται είτε από το ρήμα «έζομαι», που σημαίνει «καθίζω τον εαυτό μου, διαμένω», οπότε Εστία είναι η διαμονή, είτε από το ρήμα «ίστημι», δηλαδή «στήνω, ιδρύω, ανεγείρω», οπότε Εστία είναι η κατοικία. Ο σημερινός όρος «εστία» συμπεριλαμβάνει αμφότερες τις έννοιες.

Αφροδίτη: Το όνομα τής ερωτικής Θεάς προέρχεται από την λέξη «αφρός» και το ρήμα «δίω» (φεύγω, απομακρύνομαι ταχέως), άρα Αφροδίτη είναι «εκείνη που φεύγει μέσα από τον αφρό». Ιδιαίτερο ενδιαφέρον παρουσιάζει και η ετυμολόγηση τού ονόματος από τον παράλληλο τύπο «Αβροδίτη», ο οποίος σημαίνει «αβροδίαιτη», δηλαδή «εκείνη που διάγει βίο τρυφηλό».

Τρόχισε κείνα τα σπαθιά του λόγου που μ' αρέσουν...


Νίκος Καββαδίας...η ζωή του



Ο Νίκος Καββαδίας γεννήθηκε στο Νικόλσκι Ουσουρίσκι, μια μικρή επαρχιακή πόλη του Χαρμπίν της Μαντζουρίας το 1910, γιος του μεγαλέμπορου Χαρίλαου Καββαδία και της Δωροθέας το γένος Αγγελάτου που κατάγονταν από την Κεφαλονιά. Είχε μια μεγαλύτερη αδερφή και δυο μικρότερους αδερφούς. Το 1914 μετά το ξέσπασμα του πρώτου παγκοσμίου πολέμου η οικογένεια Καββαδία επισκέφτηκε την Ελλάδα και κατέληξε στο Αργοστόλι ως το 1921, οπότε εγκαταστάθηκε στον Πειραιά. Είχε προηγηθεί η επιστροφή του πατέρα (ως το 1921) στη Ρωσία και η εκεί οικονομική καταστροφή του.

Στον Πειραιά ο Νίκος τέλειωσε τη γαλλική σχολή του Saint Paul και το Γυμνάσιο. Παράλληλα δημοσίευσε τους πρώτους στίχους του στο περιοδικό της Μεγάλης Ελληνικής Εγκυκλοπαίδειας με το ψευδώνυμο Πέτρος Βαλχάλας. Γράφτηκε στην Ιατρική Σχολή της Αθήνας, μετά το θάνατο του πατέρα του όμως αναγκάστηκε να διακόψει τις σπουδές του και να εργαστεί σε ναυτικό γραφείο, συνεχίζοντας τη συνεργασία του με φιλολογικά περιοδικά. Το 1929 μπάρκαρε στο φορτηγό πλοίο Αγιος Νικόλαος και από το 1930 ξεκίνησε η περίοδος των διαρκών ταξιδιών του ως το 1936. Το 1932 δημοσίευσε σε συνέχειες την Απίστευτη ιστορία του Λοστρόμου Νακαχαμόκο στην εφημερίδα Πειραϊκόν Βήμα.

Το 1933 εξέδωσε την ποιητική συλλογή Μαραμπού, που έγινε δεκτή με ενθουσιασμό από την κριτική. Ακολούθησαν το Πούσι (1947) και η Βάρδια (μυθιστόρημα-1954), ενώ μετά το θάνατο του εκδόθηκε και η συλλογή Τραβέρσο (1975). Το 1934 η οικογένεια του μετακόμισε στην Αθήνα. Το 1938 κατατάχθηκε στο στρατό και υπηρέτησε στην Ξάνθη. Το 1939 πήρε δίπλωμα ραδιοτηλεγραφητή. Το 1940 υπηρέτησε στην Αλβανία και πήρε μέρος στην Εθνική Αντίσταση ως μέλος του Κ.Κ.Ε. Από το 1945 ναυτολογήθηκε ως ραδιοτηλεγραφητής. Το 1953 πήρε το δίπλωμα του Ασυρματιστή Α'. Το 1965 πέθανε η μητέρα του.

Το 1968 επισκέφτηκε την Κεφαλονιά μετά από τριάντα πέντε χρόνια απουσίας. Εκεί έγραψε το πεζό Λι. Πέθανε στην Αθήνα από εγκεφαλικό επεισόδιο. Ο Νίκος Καββαδίας ανήκει σχηματικά στη γενιά του τριάντα, στο χώρο της οποίας όμως κατέχει μια ιδιότυπη θέση. Ο ποιητικός του λόγος εξέφρασε την ανάγκη απόδρασης από τη σύγχρονη του ποιητή ελληνική πραγματικότητα κυρίως μέσα από τα στοιχεία του κοσμοπολιτισμού και του εξωτισμού. Η γραφή του υπήρξε κυρίως βιωματική και ακολούθησε μια εξελικτική πορεία προς την αφαίρεση και τα όρια του υπερρεαλισμού, πάντα όμως μέσα στα πλαίσια της παραδοσιακής στιχουργικής φόρμας και ρυθμικής τεχνικής.



Τρίτη 11 Ιανουαρίου 2011

Μοναξιά...


Εἶμαι μόνος. Βραδυάζει. Τί νὰ κάνω...

Τὰ χέρια μου εἶναι τόσο ἀπελπισμένα!
Τὰ χέρια μου εἶναι τόσο κουρασμένα!
Τ᾿ ἀφήνω καὶ γλιστροῦν, ἀργὰ στὸ πιάνο...

Παίζω στὴ τύχη κάτι ἀγαπημένο,
κάτι παλιὸ καὶ γνώριμο καὶ πλάνο...
Καὶ πάλι σταματῶ. Δὲν ἐπιμένω.
Θὰ προτιμοῦσα μᾶλλον, νὰ πεθάνω...

Ναπολέων Λαπαθιώτης

Ναπολέων Λαπαθιώτης


Ο Ναπολέων Λαπαθιώτης γεννήθηκε στις 31 Οκτωβρίου του 1888 στην Αθήνα. 'Ηταν μοναχοπαίδι. Ο πατέρας του ήταν έντονα πολιτικοποιημένος και συμμετείχε ενεργά στις αντιτρικουπικές διαδηλώσεις της εποχής. Το 1896 η οικογένεια μετακομίζει στο Ναύπλιο (εξ' αιτίας της μεταθέσεως του πατέρα του ποιητή, ο οποίος ήταν αξιωματικός του πυροβολικού).Ο Ναπολέων διδασκόταν τα μαθήματα του δημοτικού στο σπίτι.

Το 1897 κηρύσσεται ο ελληνοτουρκικός πόλεμος και ο πατέρας του φεύγει για το μέτωπο στην Ήπειρο. Ο Ναπολέων με την μητέρα του γυρνούν ξανά στην Αθήνα. Την εποχή αυτή ξεκινάει και τη συνεργασία του με το περιοδικό "Διάπλασις Των Παίδων". Το 1899 γράφεται στο "Εθνικό Λύκειο", όπου γνωρίζει τον Σπύρο Τρικούπη και συνδέεται φιλικά μαζί του για πολλά χρόνια Έχει αρχίσει ήδη να γράφει ποιήματα (κυρίως σε 15σύλλαβους) και εκδίδει και μία μικρή συνδρομητική εφημερίδα. Παράλληλα ξεκινά κι ένα μυθιστόρημα, που όμως έμεινε ανολοκλήρωτο ("Οι Περιπέτειες του Κονστάν Λαβρέτ").

Το 1901 τυπώνεται το θεατρικό του "Νέρων ο Τύρρανος" και αλλάζει σχολείο. Στο πιάνο έχει δασκάλα την Αθηνά Σερεμέτη στο σπίτι της οποίας γνωρίζει πολλούς διανοούμενους της εποχής. Το 1903 ο πατέρας του εκλέγεται βουλευτής Τυρνάβου. Το 1905 γράφεται στο Πανεπιστήμιο, στη Νομική Σχολή ενώ ταυτόχρονα εμφανίζεται και λογοτεχνικά μέσα από το περιοδικό "Νουμάς". Το 1907 μαζί με άλλους εκδίδει το περιοδικό "Ηγησώ",στις στήλες του οποίου δημοσιεύονται πολλά ποιήματά του. Το 1908 γνωρίζεται με τον Κ. Χρηστομάνο και τον 'Αγγελο Σικελιανό ενώ συνεχίζει να γράφει ποιήματα μονόπρακτα και πεζά. Δημοσιεύει ποιήματά του στο περιοδικό "Ελλάδα".

Το 1909 τελειώνει το Πανεπιστήμιο και κατατάσσεται στο στρατό ενώ την ίδια χρονιά ο πατέρας του ορκίζεται υπουργός των Στρατιωτικών. Το 1911 ο πατέρας του φυλακίζεται από την κυβέρνηση Βενιζέλου. Το 1912 ξεσπούν οι Βαλκανικοί πόλεμοι. Παρουσιάζεται και πάλι στρατιώτης. Το 1914 δημοσιεύει στο "Νουμά" το περίφημο ΜΑΝΙΦΕΣΤΟ, το οποίο προκάλεσε ποικίλες αντιδράσεις. Το 1916 ο πατέρας του προσχωρεί στο κίνημα του Βενιζέλου. Τον μεγάλο πολιτικό γνωρίζει ο ποιητής την ίδια χρονιά. Δημοσιεύει το ποίημά του "Κραυγή" στον "Ριζοσπάστη". Ακολουθεί τον πατέρα του στην Αίγυπτο ως διερμηνέας με το βαθμό του ανθυπολοχαγού. Ένα χρόνο αργότερα γνωρίζει εκεί τον Καβάφη.

Επιστρέφει στη Αθήνα όπου διατηρεί για τρία χρόνια τη θέση του διερμηνέα στην Επιτελική Υπηρεσία. Από αυτήν την εποχή ο τρόπος ζωής του αλλάζει. Κυκλοφορεί όλο και περισσότερο τη νύχτα ενώ τη μέρα κλείνεται στο σπίτι του (ήδη μένει σε ιδιόκτητο σπίτι στα Εξάρχεια). Το 1924 ασχολείται ιδιαιτέρως με την ποίηση και την προσωπικότητα του Κ. Π. Καβάφη. Τον ίδιο χρόνο ξεκινά και τη συνεργασία του με το περιοδικό "Μπουκέτο". Το 1925 εκδίδει την εφημερίδα "Καλλιτεχνική και Φιλολογική Ζωή", η οποία όμως σταμάτησε στο τρίτο τεύχος. Το 1927 ασπάζεται την κομμουνιστική ιδεολογία και αρχίζει να το δημοσιοποιεί. Με κείμενο του την Πρώτη Μαΐου του 1927 προς τον Αρχιεπίσκοπο Αθηνών ζητάει τη διαγραφή του από το θρησκευτικό ποίμνιο. Το 1930 αρχίζει τη συνεργασία του με τη "Νέα Εστία". Εξακολουθεί τις ιδιόρρυθμες νυχτερινές του εξόδους. Ένα χρόνο αργότερα επισκέπτεται τον Καβάφη που είναι άρρωστος. Το 1937 πεθαίνει η μητέρα του. Βυθίζεται στη θλίψη.

Το 1939 τυπώνει την πρώτη του ποιητική συλλογή, ενώ αρχίζει να έχει έντονα οικονομικά προβλήματα. Το 1940, ο πόλεμος τον βρίσκει οικονομικά και ψυχικά εξαθλιωμένο. Είναι βυθισμένος στη φτώχεια και εξουθενωμένος από τη μακροχρόνια χρήση ναρκωτικών. Για να επιβιώσει αρχίζει να πουλά την πλούσια βιβλιοθήκη του και προσωπικά του αντικείμενα.

Το 1943 ετοιμάζεται να εκδώσει τη δεύτερη ποιητική του συλλογή και ενώ είχαν γίνει οι ετοιμασίες και είχε υπογραφεί το συμβόλαιο, την τελευταία στιγμή, η έκδοση ματαιώθηκε για άγνωστους λόγους. Εχει αρχίσει να ανακοινώνει στους φίλους του την πρόθεσή του να αυτοκτονήσει. Αποκτά σύνδεσμο με τον αντάρτικο στρατό του Ε.ΛΑ.Σ. και καλεί μία ομάδα ελασσιτών στο σπίτι του, όπου τους παραδίδει τα όπλα του πατέρα του. Στις 7 Γενάρη του 1944 δίνει τέλος στη ζωή του με περίστροφο. Σύμφωνα με δική του επιθυμία, έμεινε άταφος περίπου τρεις ημέρες, για το φόβο της νεκροφάνειας. Τα έξοδα της κηδείας καλύφθηκαν από έρανο μεταξύ των φίλων του λογοτεχνών…

πηγή
Τετάρτη 5 Ιανουαρίου 2011

Έκλεισα τις ρωγμές...


Έκλεισα τις ρωγμές του σώματός μου

σκούπισα των καιρών τ’ αποκαΐδια

τόσα συντρίμμια

τόση στάχτη εντός μου

στόλισα της ψυχής τ’ ανθοδοχεία

όλα τα φώτα μου άναψα

και τώρα

προσμένω μάταια να μ’ επισκεφθείς

προσμένω μάταια να

με κατοικήσεις

Ορέστης Αλεξάκης

Δευτέρα 3 Ιανουαρίου 2011

Πάστα Ελιάς ή Στεμφυλον

Στεμφυλίδες λέγονταν οι μικρές μαύρες ελιές, από τις οποίες στην αρχαιότητα έφτιαχναν πολτό ελιάς, και αντίστοιχα στέμφυλον ήταν αυτό που σήμερα αποκαλούμε πάστα ελιάς. Το στέμφυλον, όταν το αναμείγνυαν με ξύδι, λάδι και μυρωδικά γινόταν το επιτύριον, μια παχύρρευστη κρέμα που τρωγόταν με τυρί.
Για το ξεπίκρισμα της ελιάς, εκτός από τη γνωστή μας άρμη, συχνά οι αρχαίοι χρησιμοποιούσαν βρασμένο κρασί με ξύδι και μέλι και πολλά μυρωδικά, όπως μάραθο, κόλιαντρο, μέντα κ.α.


Την καλλιέργεια της αμπέλου έφερε στους Έλληνες ο θεός Διόνυσος. Έτσι βλέπουμε πως πρόκειται για εισαγμένο προϊόν, από τις Ανατολικές ακτές της Μαύρης Θάλασσας.
Το στάρι καλλιεργήθηκε στην Ελλάδα ήδη από τη Νεολιθική εποχή. Στη Θεσσαλία σπόροι σταριού που βρέθηκαν σε ανασκαφές, χρονολογήθηκαν την 4η χιλιετία (Τσούντας 1908). Ο μύθος θέλει τη θεά Δήμητρα να δίνει στους Αθηναίους το στάρι και να μαθαίνει στον Τριπτόλεμο την καλλιέργειά του.


Η πρώτη συστηματική καλλιέργεια του σταριού έγινε κατά τους αρχαιολόγους, πριν από 10.000 χρόνια στη Συρία, την Παλαιστίνη, την Ιορδανία και το Ιράκ.
Η πρώτη δε γραπτή αναφορά στο σιτάρι και το προϊόν του, τη μπύρα, βρίσκονται στον κώδικα του Χαμουραμπί (1.700 π.Χ.)

πηγή

Αν οι Έλληνες ήξεραν Ιστορία...


«Οι Έλληνες δεν ξέρουν Ιστορία. Και κυριότατα γιατί δεν τους μαθαίνουν. Και δεν τους μαθαίνουν γιατί δεν συμφέρει να ξέρουν και να κρίνουν, αλλά και γιατί τα μυαλά συντριπτικής πλειονότητας των διδασκόντων είναι χαλασμένα -όπως και ήταν χαλασμένα πριν αντίστροφα. Άλλοτε χρησιμοποιούσαν την Ιστορία στα σκολειά για να παράγουν εθνικιστικές συνειδήσεις. Μετά για να κάνουν κακή κι αδέξια προπαγάνδα ψευτοαριστερίστικη. Όλοι απλώναν αναχρονιστικά τις ιδεούλες τους και τις πίστεις τους στο παρελθόν, κόβαν και ράβαν την ιστορία στα μικρά μέτρα τους.

Αλλ' έτσι η βαθύτερη ζήτηση της ιστορίας, που είναι κάτι το πολύ ριζικό στην ανθρώπινη συνείδηση, δεν ικανοποιείται, πεινάει επί μακρόν, κι εντέλει μαραίνεται. Σιχάθηκα μια ζωή να παλεύω να διαλύσω ψευτοϊστορικές ερμηνείες του παρελθόντος, εθνικιστών και τάχα μαρξιστών, τάχα "συντηρητικών" και τάχα "προοδευτικών", να μην θαρρούν τα παιδιά πως η αρχαιοελληνική πόλις είναι ό,τι τάχα η εθνικιστική πατρίδα, να μην βγάζουν "προδότες" τους Θεμιστοκλήδες και τους Αντρούτσους, να μην βγάζουν όλοι "προδότες" τους πολιτικούς τους αντιπάλους, να μην απλώνουν στα παρελθόντα τα παρόντα πάθη τους.

Ποια ιστορία; Ποιος την δίδαξε ποτέ σωστά; Ποιος νοιάστηκε αλήθεια; Και γι' αυτό ίσως δεν έχουμε και ιστορική μνήμη. Τι "ιστορική"; Ούτε χθεσινή δεν έχουμε! Πράγματα που τα ζήσαμε χθες, οι ίδιοι, στο πετσί μας, αφήνουμε θρασύτατα να μας τα λένε ανάποδα όλοι, και δεν αντιδρούμε!.»

απόσπασμα από συνέντευξη του Ρένου Αποστολίδη σε αθηναϊκή εφημερίδα της 13-6-93

Καλημέρα...Του μικρού βοριά...



Οδυσσέας Ελύτης & Μίκης Θεοδωράκης


Κυριακή 2 Ιανουαρίου 2011

Χρόνια Πολλά...



τα χρόνια τρέχουν χύμα
κι εμείς τους δίνουμε ένα σχήμα...

Χρόνια πολλά...φωτεινά και ευτυχισμένα

Related Posts with Thumbnails

MeDuSa-Kia

Blog Archive

Το Άλλο μου Παιδί...

Το σόι...

Ο Φονιάς...Νιαρ

Εκτιμώ...Διαβάζω & ακούω

Προσοχή...!

Στον αγώνα της ζωής....


....όποιος κι αν είναι ο στόχος σου...


.... να κρατάς τα μάτια σου....


...στον λουκουμά....κι όχι στην τρύπα.


Oscar Wilde

Το νου σας... ;o)

....Το νου σας ρεμάλιααααααααα…

χς βαρς κούεται, πολλ τουφέκια πέφτουν ;o)

About Μή!

Ο Ρουφιάνος...